Δευτέρα
1η Ιουνίου. Ημέρα Εκτέλεσης Καθήκοντος.
Δευτέρα
Επισκέφτηκα το blog της Αμαλίας όταν είχε ανεβάσει εκείνο το post κραυγή με τα ονόματα που της σακάτεψαν περισσότερο την ψυχή νομίζω από ότι το σώμα.
Είχα αφήσει και σχόλιο θυμάμαι, πράγμα που δεν συνηθίζω κι ας τριγυρίζω σχεδόν σε όλα τα blog. Τίθεμαι άλλωστε ενάντια σε κάθε προσωπική επίθεση. Η κατηγορία σε Πρόσωπο οφείλει να γίνεται δια της νομικής οδού. Της συγχώρεσα τους ονομαστικούς αφορισμούς γιατί κάτι μου φάνηκε οικείο..
Και το σχόλιο δεν ήταν τόσο για να της δώσω κουράγιο ή να της πω ότι ακούει άλλος ένας αλλά γιατί μέσα από τον σπαραγμό της θυμήθηκα προσωπικές κραυγές.
Ποια οικογένεια άλλωστε δεν έχει ζήσει δύσκολες καταστάσεις υγείας; Όσο λιγότερο σοβαρές κι αν ήταν από την περίπτωση της Αμαλίας, για τον καθένα το πρόβλημα της υγείας του είναι φοβερό.
Ύστερα θυμήθηκα και τα πακέτα των χαρτονομισμάτων που είδα στα χέρια της μητέρας μου σε μία τελευταία περιπέτεια μας….συν το ποσό των 30.000 ευρώ που διάβασα στην απόδειξη πως έλαβε το νοσοκομείο από την ασφάλεια Δημοσίου…έπεσα και πάνω στην κυρία Ευθαλία 90 χρονών στην οικοδομή που ζει με μια σύνταξη λίγο μεγαλύτερη από το ταμείο ανεργίας..πήγα στη θάλασσα και χαριεντίστηκα που είμαι γερή και τυχερή – προς το παρόν κι ευελπιστώ για πολύ καιρό ακόμα- σκέφτηκα διακοπές, έρωτες, σχέδια κι ύστερα πάλι εκείνη την περιπέτεια την οικογενειακή που δεν έχει τελειώσει ακόμα…
Ύστερα θυμήθηκα τις κουβέντες με τους συνοδούς των ασθενών στο νοσοκομείο..τις προσθέσεις των εξόδων τους, των μη νόμιμων αλλά απαραίτητων… «ζήτησε 2.500 ευρώ κι όταν ανέφερα την απόδειξη μας ζήτησε 3.000 ευρώ..»…σκέφτηκα τον φίλο μου τον Γ. γιατρό που ζει σαν ένας απλός δημόσιος υπάλληλος…που έρχεται στην κυρία Ευθαλία όταν του τηλεφωνώ…που είπε «κυρία μου εγώ είμαι γιατρός , ούτε Θεός ούτε Ληστής » και έφυγε από το γραφείο πριν του αφήσουν το φακελάκι που θα τον ντροπιάζει σαν κίνηση για μια ζωή..
Κι ύστερα πάλι άκουσα ένα απ’τα πολλά – είπαμε- αφεντικά μου να κάνει τις δικές του προσθέσεις και να εκβιάζει ένα χαμόγελο δαγκώνοντας τα δόντια προβληματισμένος για το αν πρέπει να αγοράσει φακελάκια ή δεν είναι και απαραίτητο…
Στο τέλος – γιατί είμαι πολύ αντικειμενική και δεν επηρεάζομαι, ενίοτε δε, αδυνατώ να είμαι και συναισθηματική- σκέφτηκα πως είμαι ένας τέτοιος γιατρός..
πως έχω έξοδα..
πως η πολιτεία δεν φροντίζει να έχει τους Θεούς της ευχαριστημένους – είχαν ήδη αρχίσει οι ονειρώξεις μεγαλομανίας- σκέφτηκα πως θέλω κι εγώ μια βίλα,
ένα σούπερ κάμπριο,
όλες τις γκόμενες,
όλα τα gadget ,
πως θέλω τα παιδιά μου να σπουδάσουν στα καλύτερα σχολεία γιατί είμαι καλός γιατρός χειρούργος – οι φαντασιώσεις έπεφταν βροχή- κι ύστερα
Έκλεισα τα μάτια
Και είδα μια ανοικτή καρδιά
κι άλλες τόσες απ'εξω να περιμένουν
Και τα χέρια μου μέσα στο αίμα
να προσπαθώ να σώσω
1 Ιουνίου Ημέρα Εκτέλεσης Καθήκοντος
[Στο sidebar μου θα βρείτε τον κώδικα για το πρόχειρο μπανεράκι που ετοίμασα αλλά στα σχόλια του post του Yperoptix θα βρείτε κι άλλες παραπομπές]
Labels: Humans
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
22 Τόλμησαν:
Οι κακτοι εχουν πολλα αγκαθια για να προστατεψουν το τρυφερο περιεχομενο...
επειδή όλοι, λίγο-πολύ, έχουμε ζήσει αντίστοιχες στιγμές με τους οικείους μας, ήρθε η ώρα...
Πραγματικά εύχομαι αυτή η ενοχλητική οικογενειακή περιπέτεια να τελειώσει με το καλύτερο και ευτυχέστερο τρόπο.
Ευχαριστώ για την παραπομπή. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις συνεργασίας ώστε η 1η Ιουνίου να μη γίνει άλλο ένα ανούσιο πυροτέχνημα.
ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ γιατί αν κάτι είναι πραγματικά αχαλίνωτο στον άνθρωπο αυτό είναι η επιθυμία.
"Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα Σεβαχ, καληνύχτα".
Καλημέρα σας.
ΥΓ Αυτό το sidebar και το μπανεράκι τί είναι πάλι;;
πόσο "μεγάλο έργο" είναι ένα μπάι- πας και ποσες καρδιές μπορεί να συνεχίσει να "επισκευάζει" ένας καρδιολόγος δωρεάν , που καθημερινά βγαίνει εξοντωμένος μετα από πολύωρο χειρουργείο;
νομίζω πως δεν υπαρχει καμία σκέψη προς την κατεύθυνση: πως αξιολογειται η δουλειά των γιατρών.
γιατί το υπουργείο άμυνας ξοδεύει αμύθητα ποσά, γιατί οι εργολάβοι εισπράτουν για μεγάλα έργα εξ ίσου τεραστια ποσά και φαίνονται όλα αυτά φυσιολογικά ;
ας μη μιλήσω για τις εταιρείες με ιατρικό υλικό.
... για να μη μπω και στη λογική των "ανατολικών πτυχίων" όπου "εκπαιδεύτηκαν" στο φακελάκι προσφέροντας αμερικάνικα τσιγάρα , ουίσκι, τζιν, για να περάσουν ένα μαθημα.
όμως κι αυτοί είναι "ευπρόσδεκτοι" από μια χώρα που θέλει να δημιουργήσει ένα "πληθωρισμο" γιατρών για να "ρίξει τι τιμές".
1. το φακελάκι βολευει το κράτος που αρνείται να πληρώσει μία παγκοσμίως ακριβή εργασία.
2. οι ίδιοι πολίτες ξεχνάνε το φακελάκι που εδωσαν στην πολεοδομία και ερρίζουν για το φακελάκι του γιατρού.
όλα αυτά ισχύουν στατιστικά .
όμως υπαρχει και ένα μικρό ποσοστό απανθρωπιάς που δεν δικαιολογείται.
τελος είναι δύσκολο να "αποδοθεί δικαιοσύνη εν θερμώ.
Ενημέρωσέ με ποιο είναι το τελικό κείμενο που θα ανέβει και ποιο μπάνερ να βάλω???
Διάβασα το λινκ που προτείνεις αλλά υπάρχουν τόσες πολλές προτάσεις που πραγματικά μπερδεύτηκα..
o kairos (πως αλλιώς θα σας προσφωνούσε μία cyborg;)
Δεν έχω να πω κάτι. Σιωπώ, χαμηλώνω το βλέμμα και μειδιώ.
Εγώ θα συμφωνήσω (σχεδόν) με τον thelastrealanwnymous. Τό σχεδόν πάει στό ότι το φακελάκι είναι πιό ενοχλητικό όταν πάει σε γιατρό, δάσκαλο, ιερέα, κλπ ανθρώπους που κάνουν λειτούργημα και όχι Business.
Αλλά ζούμε σε έναν κόσμο όπου το πανεπιστήμιο και το νοσοκομείο αντιμετωπίζονται ως παραγωγικές μονάδες. Πρέπει να κάνουν κέρδη (γιατί αλλιώς πως θα σταθούν!!! , ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) Πως μπορούμε να ζητάμε από τον γιατρό να είναι κάτι άλλο. ΕΜΕΙΣ επιλέξαμε να βλέπουμε έτσι τα πράγματα. Δεν υπάρχει κανείς που να μας το επέβαλε.
Σπύρο κάθε στιγμή είναι η κατάλληλη στιγμή..αλλά..πως αλλάζει μια νοοτροπία;Με επαναστατικές βοές προς αφύπνιση της μάζας , με κρατικό απολυταρχισμό - τον οποίο φτάνω να επικροτώ και να αναζητώ- ή με αυτοπεριορισμό; Κι αυτή η Ηθική; Που βρίσκεται; (το λέει και ο Μάρκος) Δύσκολες λέξεις..
tf μου η ζωή του καθενός, η ψυχή το σώμα του κάθε ένα από εμάς γεμάτη από περιπέτειες είναι που τελικά μια αξιοπρέπεια απαιτούν και τίποτε άλλο.
Helix το μήνυμα έχει δοθεί.
Βασίλη μου, ξέρεις πως υπάρχει και ο άλλος προβληματισμός: "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει αυτή η χώρα για σένα αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για αυτή τη χώρα", κι αυτό το λέω - ποιος;- εγώ που απαξιώνω περισσότερο από τον καθένα αυτή την "τσίχλα της υφηλίου" κι αυτό όχι από ματαιοδοξία ή καταπιεσμένα όνειρα αλλά από ..το πλειοψηφικό ποσοστό αποτυχίας που παρατηρώ σε κάθε τομέα της ζωής. Βαριές κουβέντες..ίσως υπερβάλλω ..κι ίσως αυτό να αναζητώ. Μία διάψευση.
bar-ufo-s δεν διάβαζα παραμύθια όταν ήμουν μικρή κι αυτά που ζω τώρα συχνά δεν μ'αρέσουν. Μπορώ να αλλάξω πλευρό και ήσυχη να κοιμηθώ; Αλλά ακόμα κι εκεί στον ύπνο τον βαθύ , κάποιος θα μου τραβήξει τα σεντόνια, θα με κλωτσήσει, θα με φτύσει και θα μου ζητήσει.. γιατί όλο και κάτι θα επιθυμεί κι αυτός. Ε,λοιπόν κάποιοι όταν λένε Οχι, το εννοούν.
sidebar είναι το δεξί τμήμα του blog όπου υπάρχουν οι εικόνες και οι σύνδεσμοι μου, εκείνα τα περίεργα παράθυρα που ανοίγουν ξαφνικά μπροστά στα μάτια του ανυποψίαστου επισκέπτη - όπως έλεγε και ο αγαπητός Τυχάρπαστος.
Banner είναι μία εικόνα που όταν κάνεις κλικ επάνω της σε οδηγεί σε μία διεύθυνση.
Όποιος θέλει να προσθέσει ένα banner (ή ειδικά το Banner που έκανα εγώ πρόχειρα και οδηγεί στο blog της Αμαλίας) στο blog του πρέπει να αντιγράψει και να επικολλήσει τον κώδικα που δίνω κάτω από την φωτογραφία με την εξής σειρά ενεργειών: Layout--> Add a page element--> Html/java--> (επικόλληση ή πληκτρολόγηση κώδικα)
Πραγματικά Ανώνυμε έχετε δίκιο σε όλα.
Πολλές δουλειές είναι εξουθενωτικών ωραρίων..
Πολλοί άνθρωποι - και δη Έλληνες- εκτιμούν μόνο ό,τι πληρώνουν...
..αλλά εδώ στον μπλογκοχώρο, αυτές τις μέρες μας δόθηκε η ευκαιρία να εστιάσουμε στο Ζήτημα Ζωής και Θανάτου και στο ενδιάμεσο αυτών. Την αξιοπρέπεια.
Γλυκέ μου Shades δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κείμενο - τουλάχιστον από όσο γνωρίζω και banner από ότι είδα υπάρχουν πολλά.
Στο post του αγαπητού helix υπάρχουν παραπομπές για κάποιο συγκεκριμένο banner από ότι πρόσεξα πριν λίγο.
Κι επειδή από τη μία καταλαβαίνω την ζάλη σου κι από την άλλη δεν θέλω και πολύ να θυμηθώ τον παλιό κακό μου εαυτό (όχι μάτια μου δεν εννοώ πως φταις εσύ:-)...θα σου πρότεινα να κάνεις ό,τι καταλαβαίνεις.
Γράψε ένα κείμενο εσύ αφού διαβάσεις την ιστορία της Αμαλίας από το δικό της blog και όχι από κάποιου άλλου.
Βάλε αν θέλεις το banner που εσύ θα διαλέξεις, βγες στο δρόμο και μοίρασε φωτοτυπίες του banner, μίλα σε γνωστούς και αγνώστους για αυτό το ΦΤΑΝΕΙ που φωνάζει η ελληνική μπλογκόσφαιρα..
Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη μετά και πες "εγώ αυτό ήθελα να κάνω, αυτό μπόρεσα"..
Καθένας φέρεται. Δεν άγεται.
Γλυκέ μου φίλε jef ποιος δεν επιθυμεί το κέρδος;
Έναν σεβασμό όμως για φιλοδώρημα κανείς δεν τον αφήνει...
Δε θέλω να μπω στην κουβέντα, και συγχωρέστε με γι' αυτο σας παρακαλώ, για φακελάκια, λειτουργήματα, σεβασμούς αξιοπρέπειες και θανάτους.Και βεβαια όχι γιατί δεν είναι σημαντικά αλλά για τελείως άλλους λόγους, που ούτε του χώρου είναι ούτε του παρόντος. Από κάποιες σκόρπιες αράδες των σχολίων ωστόσο μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος του Ελύτη από το Ημερολόγιο του Αθέατου Απριλίου του και σας τον θυμίζω
"κάπου κλαίνε και θολώνει μεριές μεριές ο αέρας".
Και μιας και αφορμή του ποστ και της συζήτησης ήταν ένας θάνατος, έτσι στο άσχετο, ένα ποίημα του Παβέζε
Ό θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου •
αυτός o θάνατος πού μας συντροφεύει άπ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος, κρυφός, σαν μια παλιά τύψη ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη,
κραυγή πού έσβησε, σιωπή.
"Ετσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
αύτη τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
Ό θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου.
θα 'ναι σαν ν αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί"
Ναι.... θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί
Κατά τα άλλα ευχαριστω για το δωρεάν μάθημα. Αν συνεχίσετε έτσι βλέπω τη θέση σας στο Ram να κινδυνεύει. Ενας Barufos με γνώσεις είναι κάτι που δεν μπορείται να το αντιμετωπίζετε αψήφιστα:-)
Γλυκύτατε μου bar-ufo-s νομίζω συμβάλατε με τον τρόπο σας κι εσείς με το ποίημα του Παβέζε μεταφέροντας ακριβώς όσα λέμε στην σιωπή μας.
Όπως θα δείτε δε στο επόμενο post, εάν με απολύσουν από το Ram ήδη ανακάλυψα την νέα επαγγελματική μου επιλογή:-)
Ε, κι αν πεινάσω, ένα πιάτο φαγάκι θα μου το δώσετε. Όχι;
Δημοσίευση σχολίου