Τετάρτη
"Trip away; make no stay; Meet me all by break of day" Διαδικτυακοί Έρωτες
ΤετάρτηΈρωτας
Η απαρέγκλιτη πορεία
- Φαινυλαιθυλαμίνη (ΡΕΑ). Παράγεται σε μεγάλες ποσότητες όταν διατιθέμεθα να ερωτευτούμε και προκαλεί ό,τι η αμφεταμίνη. Η ΡΕΑ συγκεντρώνεται στα συναπτικά νεύρα βοηθώντας τα ηλεκτρικά σήματα να περάσουν γρήγορα τη σύναψη από το ένα εγκεφαλικό νεύρο στο άλλο. Έπειτα από ένα χρονικό διάστημα τα νευρωνικά κύτταρα συνηθίζουν τις υψηλές συγκεντρώσεις και πλέον δεν αντιδρούν.(Ο έρωτας φθίνει)
- Στη συνέχεια ο εγκέφαλος εκκρίνει περισσότερες ενδορφίνες, εγκεφαλικά ναρκωτικά που προκαλούν χαλάρωση σε αντίθεση με το speed της ΡΕΑ.
- Η χημική αντίδραση του έρωτα επιτελείται καταλυτικά υπό την έκκριση φερομονών δηλαδή της μυρωδιάς του κάθε ανθρώπου.
- Αναγέννηση είναι η περίοδος περίπου από τον 14ο μέχρι και τον 16ο αιώνα.
- Η εποχή του Ραφαήλ, του Ντα Βίντσι, του Μποτιτσέλι, του Μιχαήλ Άγγελου
- Μπαρόκ είναι η περίοδος από το 1600 έως το 1750 μπλεγμένη στο τέλος της Αναγέννησης.
- Είναι η εποχή του Καραβάτζιο , του Μπαχ, του Χέντελ
- Τα χρόνια του Σαίξπηρ (1564-1616)
«Is love a tender thing? it is too rough,
Too rude, too boisterous, and it pricks like thorn»
[ Είναι ο έρωτας τρυφερός; Πολύ σκληρός;
Χυδαίος; Άγριος τόσο που τρυπά σαν το αγκάθι;] Romeo
Κι αν δεν το έχουμε γράψει έτσι ακριβώς κι αν δεν το έχουμε δει πληκτρολογημένο με συναίσθημα γεμάτο στην οθόνη μόνο για μας, το έχουμε νοιώσει όλοι οι διαδικτυακοί πολίτες των mash up. Όπου κοινωνικοποιούμαστε, ο έρωτας – ακόμα και με την έκφραση ισχυρής συμπάθειας- δεν αποτελεί εξαίρεση στις ενστικτώδεις αντιδράσεις.
Η φαντασία που πλάθεται από τα ψευδώνυμα , τα avatar, τις κατασκευασμένες κατά παραγγελία δικές μας ταυτότητες (αναγ. Μπαρ.2.5.) κι η διάθεση (έρωτας 1.) να γνωρίσουμε κι ύστερα να φέρουμε πιο κοντά αυτούς που μόνοι τους επιλέγουν – σε αντίθεση με την δύσκαμπτη πλέον συμβατική πραγματικότητα- να μας πλησιάσουν, παρασύρουν σχεδόν ανέμελα -στην αρχή- τον εγκέφαλο στις ηλεκτρικές του συσπάσεις.
Όταν η συμβατική πλήξη ή τα συναισθηματικά και σεξουαλικά κενά μας πνίγουν κι εμείς προσπαθώντας να κολυμπήσουμε πιέζουμε τα φουσκωμένα νερά προς τα κάτω σε μια απέλπιδα άνωση , τότε η αντίδραση επιταχύνεται (έρωτας 3.), η μυρωδιά αντικαθίσταται από περιγραφές από λόγια τόσο όμορφα δοσμένα και τόσο περίτεχνα δεμένα που είναι σαν εκείνο το γιασεμί να το κρατάς στα χέρια σου.
Ο ρομαντισμός δεν είναι τόσο ονειρικός αλλά είναι υπαρκτός και συχνά ακαριαίος τόσο όσο και διαρκής.
Οξύμωρος.
Όσοι περνούν ώρες στο διαδίκτυο είτε για επαγγελματικούς λόγους είτε για προσωπικούς, «συμποσιάζονται» με τους υπόλοιπους θαμώνες των αυλών, «μαγαζιών» κι αυτά τα αρχοντικά ή μπαρ ή καφενεία ή ταβερνεία σου δίνουν με μιας όλες τις μυρωδιές του πούρου , του κονιάκ, του εσπρέσσο , της πίτσας ή τέλος πάντων ό,τι άλλο σας έχει τύχει. :- )
Η κοινωνία του web μικρογραφείται , αυτό-οριοθετείται συνειδητά και τα στάδια των χιλιάδων θεατών γίνονται ένα μεγάλο τραπέζι στη βεράντα κάποιου φίλου, ένας καναπές μπροστά στη τηλεόραση που δεν παρακολουθεί όμως κανείς. Κι έρχονται κοντά όλοι με τα γέλια, τις αντιθέσεις, η ώρα περνάει κι αρχίζουν οι εξομολογήσεις, τα κανακέματα, οι σκίουροι που πετιούνται για να ελαφρύνουν την βαριά ατμόσφαιρα του δράματος και τα χέρια απλώνονται σε μια αγκαλιά σε ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη, ένα κρυφό ψιθύρισμα στο αυτί «έλα μέσα να σου πω..»(e-mail) πόσο δύσκολο είναι μετά από αυτό να ονειρευτείς το βράδυ πως εκείνος ο ψίθυρος στο αυτί κι εκείνη η έντονη διαφωνία ακόμα επιτέλεσε στο ακέραιο την υποχρέωση της;
Σου κάρφωσε στο μυαλό , μία μορφή. Όχι απαραίτητα πρόσωπο. Πρόσωπο ίσως να μη θυμάσαι. Μορφή ονειρεύεσαι. Τα λόγια και τις κινήσεις σκέφτεσαι το πρωί όταν ξυπνάς έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος να συνεχίσεις τη ζωή από εκεί που την άφησες.
Κι όμως η μορφή σε ακολουθεί δειλά και ύπουλα, μέχρι την επόμενη φορά που θα ανοίξεις τον υπολογιστή και θα στείλεις χαμογελαστά την ανάσα εκείνη που στο τέλος δηλώνει «ευτυχώς είσαι εδώ».
Και δεν σε εξαπατά εύκολα τίποτα. Δεν μπορεί γιατί δεν σε ενδιαφέρει. Ηττάται η απάτη από το ρίσκο της εμπιστοσύνης. Ακόμα κι αυτό που είναι μεταμορφωμένο το νοιώθεις πως είναι εκεί για σένα με έναν ιδιαίτερο τρόπο κι έναν αποκλειστικό σκοπό. Μέχρι την αποκάλυψη…που ίσως να σε κάνει ένα μικρό Θεό ή έναν άνθρωπο δυστυχή που πρέπει να παλέψει για να αντέξει την αλήθεια.
“Good sir, I heard that you’re a poet. A poet of no words.”
Οι χοροί αρχίζουν. Ένα post ένα comment μια δήλωση στο forum , ένα ματάκι, ένα γέλιο, μια βαρύγδουπη έκφραση κι ο χορός σε συστήνει, σε αποκαλύπτει κι εσύ συχνά αφήνεσαι να ανακαλύψεις γιατί δεν σου αρκεί να ξέρεις μόνο. Πρέπει να μάθεις μόνος σου όλο και περισσότερα. Να καταλάβεις.
[Κάντε το κόπο να παρακολουθήσετε τα video. Έχουν άμεση σχέση με όσα ακολουθούν ή προηγούνται και κρύβουν πολλές ερμηνείες για όσους αντέχουν και θέλουν να δουν λίγο πιο πέρα]
Κι αποκαλύπτεσαι κι εσύ. Ξεχύνεσαι και λες. Μιλάς για όλα χωρίς να ξέρεις ποιος είναι αυτός που ακούει. Πως είναι; Τι κρύβει και γιατί; Δεν σε νοιάζει. Αφήνεσαι και δίνεσαι σε αυτό τον έρωτα που το μόνο που ζητάει για πολύ καιρό είναι απλά να είναι Εκεί, δίπλα.
Αυτός που κρύβεται συχνά ζει το δικό του δράμα εφόσον σου χαμογελά όταν θέλει να σου χιμήξει. Σου απλώνει το χέρι τρυφερά ή ευγενικά προσπαθεί να σε συνεφέρει ή να σου αλλάξει γνώμη ή ακόμα επιλέγει να σιωπά καθώς δαγκώνει τα χείλη του με πείσμα εφόσον δεν μπορεί να σου αποκαλύψει το ψέμα, τη ζήλια, την επιθυμία. Μιλάς σε αυτόν αλλά αυτός είναι αλλιώς κι ίσως να είχε ακόμα πιο πολλές ευκαιρίες αν αποκαλυπτόταν αλλά είναι πολύ δυνατή η επιλογή της διαδικτυακής ταυτότητας. Δύσκολα γκρεμίζεται μια τέτοια απόφαση. Κι έτσι κουβαλά το βάρος της επιλογής κι αντέχει αφήνοντας μικρά ίχνη έρωτα με τη μορφή συμπάθειας, εκτίμησης μέχρι τη στιγμή που εκρήγνυται κι εσύ απορείς γιατί;
Όμορφες οι σχέσεις στο web. Όμορφες με λόγο και τιμή που δεν αναιρούνται εύκολα.
Όταν το κακό παραγίνεται, κι οι ομιλίες κι οι ψίθυροι και τα αγγίγματα τα λεκτικά δεν αρκούν τότε συχνά επιλέγουμε την γνωριμία. Άλλοι επειδή αυτό αναζητούσαμε (επιλέγω να μιλώ σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού για να μη πιστέψετε πως τίθεμαι εκτός λόγω κάποια ελιτίστικης ανωτερότητας) , άλλοι επειδή αυτό μας έτυχε γιατί ο έρωτας «τυχαίνει», δεν συμβαίνει απλώς. Ο έρωτας δεν είναι βροχή που ξέρεις πως όπου κι αν είσαι κάποια στιγμή θα έρθει να σε δροσίσει ή να σε εκνευρίσει. Ο έρωτας είναι συγκυρία, σύμπτωση σαν να μετακομίζεις σε μια πόλη που δεν ξέρεις κανένα κι ανακαλύπτεις πως δίπλα σου μένουν οι γονείς του αγαπημένου σου καλλιτέχνη ή συγγραφέα.
Κι όταν τολμήσεις να κάνεις το πρώτο βήμα της απομυθοποίησης; Τι γίνεται τότε στην πρώτη αποκαθήλωση; Εννιά στις δέκα είναι για κακό τραγουδούσε ο Λουκιανός και έτσι συμβαίνει κι εδώ.
Δεν είναι η λανθάνουσα αντίληψη που μας δίνει ο θύτης μας μέσα από τις γραμμές της οθόνης που ακυρώνει το συναίσθημα. Είναι αυτή η φαντασία που πλέον δεν έχει λόγο ύπαρξης εφόσον νικάτε από την οπτική της πραγματικότητας.
Όπως και να το κάνουμε, η αλήθεια της ανάσας της ρυτίδας η μυρωδιά το γέλιο «χαχαχ» που έχει στην ζωντανή επαφή εκατομμύρια διαφορετικές μελωδίες και τόνους, είναι αλλιώς..
“- Why do you suppose we only feel compelled to chase the ones that run away?
- Immaturity?”
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει και κανείς να κατηγορηθεί. Έτσι είναι. Η αλήθεια κρύβει τη δική της μαγεία αλλά και τη δική της νέμεση.
Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία. ~ Άμλετ
(Ζει= Συνδεθεί)
Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ο Έμπορος της Βενετίας
Πολύ κακό για το τίποτα. Much ado about nothing.
Τι είναι ένα όνομα; Αυτό που εμείς αποκαλούμε τριαντάφυλλο/ Με οποιοδήποτε άλλο όνομα θα μύριζε εξίσου γλυκά. ~ Ρωμαίος και Ιουλιέτα
(Όνομα= Nickname)
Το βασίλειό μου για ένα άλογο! ~ Ριχάρδος ο 3ος
(Άλογο = Pc)
"Την ζωή! αυτή την ασήμαντη
στην τύχη, ευκαιρία για ένα άγνωστο
άνεργο ηθοποιό
που μέσα σε δέκα λέξεις
μέσα σε δέκα λέξεις, που είναι όλος κι όλος, ο ρόλος του
και μόνο για μία! –για μία παράσταση
μέσα σε δέκα ανοησίες στριμώχνει
ξεπουλάει όλη του την ψυχή
κι αυτό ήταν: τελείωσε
και ο ρόλος και η ψυχή.
Και μένει η ζωή.
Και την ζωή τη ζει
ένα γεννημένος ηλίθιος που χτυπιέται και ουρλιάζει από θυμό
χωρίς να ξέρει με τι
γιατί θύμωσε.
Μάκβεθ
Now, until the break of day,
Through this house each fairy stray.
To the best bride-bed will we,
Which by us shall blessed be;
And the issue there create
Ever shall be fortunate.
So shall all the couples three
Ever true in loving be;
And the blots of Nature's hand
Shall not in their issue stand;
Never mole, hare lip, nor scar,
Nor mark prodigious, such as are
Despised in nativity,
Shall upon their children be.
With this field-dew consecrate,
Every fairy take his gait;
And each several chamber bless,
Through this palace, with sweet peace;
And the owner of it blest
Ever shall in safety rest.
Trip away; make no stay;
Meet me all by break of day.
Όμπερον – Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας
ΠΗΓΕΣ
ΒΗΜΑ SCIENCE
WIKIPEDIA
Labels: Blogging, Romance
Κυριακή
Μπαμπά;
ΚυριακήΗμέρα του Πατέρα σήμερα – Τρίτη Κυριακή του Ιούνη- κι εγώ που έχω τόσα να του πω, τώρα που ακόμα προλαβαίνω, θα τα απλώσω εδώ κι ας είναι απίθανο να μπορέσει να τα δει κι αυτός.
(Το έχω γράψει παλαιότερα. Τους κρατώ μακριά από το internet · την μητέρα μου επειδή θέλει να λύνω όλες τις απορίες της, τον πατέρα μου επειδή φοβάται πως συνεχώς πάω και μπλέκω)
…..Μπαμπά μου
Σ’αγαπώ πολύ …
Για τότε που δεν μ’άφηνες να πλένω τα πιάτα το μεσημέρι όταν ήμουν μαθήτρια κι έλεγες «άσ’την να πάει να διαβάσει»
Για τότε που με έπαιρνες μαζί σου στο γραφείο και μ’ άφηνες να παίζω με την γραφομηχανή
Σ’αγαπώ για τότε στα δεκαπέντε μου που κλείστηκα στο μπάνιο φωνάζοντας «θα αυτοκτονήσω!» (δεν θυμάμαι για ποιο λόγο , μάλλον γιατί δεν έστρωνε η φράντζα) και ώρες χτυπιόταν η μαμά να ανοίξω κι ήρθες εσύ με μια βροντερή σταθερή φωνή «βγες έξω τώρα!» κι άνοιξα αμέσως! (κι ας ήξερα πως θα τις φάω) και βγήκα κι άστραψε το χαστούκι όταν μου έλεγες «Ξέρεις πόσα σε περιμένουν στη ζωή; Κι εσύ θα τα στήσεις όλα;!»
Για τότε που σε ξύπνησα μες στο καταμεσήμερο για να σου πω πως θέλω να μάθω μουσική κι όταν είπα μπουζούκι, επέζησες, κι όταν είπες ακορντεόν γέλασες με το «τυφλή θα μείνω;»
..και μου το πήρες το μπουζούκι με το φίλντισι και βάλαμε βελούδο για να μη γλιστράει όταν το κρατώ και ..το αλλάξαμε όταν ήθελα άλλο και που..μου το’πες ορθά κοφτά.. «ή εγώ ή το μπουζούκι, δεν αντέχω άλλο θόρυβο..γκραν γκραν μόνο αυτό έχεις μάθει..κι ακίνητη ακόμα, φασαρία κάνεις!»
Σ’αγαπώ για τότε που ήρθες μαζί μου στη σχολή την πρώτη φορά κι έτρεξες να ρωτήσεις
Που ήρθες μαζί μου την πρώτη μέρα στην πιο σοβαρή δουλειά μου
Που με περίμενες στο αυτοκίνητο να με φέρεις πίσω, άπειρες φορές
Σ’αγαπώ που μου έδινες τα εισιτήρια για το γήπεδο επειδή στην πόλη δεν ήξερα κανέναν κι όταν μπροστά στην τηλεόραση σου έλεγα πως είμαι κι εγώ μέσα στο Παλαί ντε σπορ γιατί έκανα παρέα με ποδοσφαιριστές και «τέτοιους» με ρώταγες «χάθηκαν βρε παιδί μου .. οι συγγραφείς;»
Σ’αγαπώ για τότε που εκείνος ο ηλίθιος Αμερικανός ηθοποιός έστειλε αυτόγραφο χωρίς φάκελο κι η πόλη μικρή κι ο ταχυδρόμος σου’φερε το «ραβασάκι» στο γραφείο και κόντεψες να πάθεις εγκεφαλικό μέχρι να σου εξηγήσω πως δεν τον ξέρω προσωπικά τον άνθρωπο!
Σ’αγαπώ για τότε που απάντησες εσύ στο τηλέφωνο και είπες «Και ποιος είστε εσείς κύριε που θέλετε την κόρη μου;» και που το είπες δέκα χρόνια αργότερα ξανά και με έσωσες.
Σ’αγαπώ για τότε την μία και μοναδική φορά που σου’ δωσα το περιοδικό και πρώτη μου φορά είδα την χαζομάρα να προκαλεί τόση συγκίνηση
για τότε που μου έδειξες πως έγραφες κι εσύ και τα κρατούσες μυστικά
Σ’αγαπώ για τότε που κατάλαβες – μόνον εσύ- πόσο πολύ πονούσα
που ερχόσουν και με έβρισκες κάθε φορά που έφευγα
που δεν με πίεσες ποτέ να γίνω κάτι άλλο
Σ’αγαπώ που ήσουν αυστηρός
που είσαι τρυφερός
ρεαλιστής
που έχεις χιούμορ
Σ’αγαπώ που μου τα συγχωρείς όλα σε μια στιγμή
Σ’αγαπώ που μ’αφήνεις να τρέχω κι εγώ για σένα τώρα - αν και με παιδεύεις λίγο με την ανεξαρτησία σου (επίσης θα σε παρακαλέσω να μου επιστρέψεις τον πυροσβεστήρα και το τρίγωνο γιατί με ..ξένες πλάτες πέρασες ΚΤΕΟ)
Σ’αγαπώ που κατορθώνεις όλα όσα πια δεν μπορείς να αντέξεις όταν μ’ακούς συννεφιασμένη
Σ’αγαπώ που ακόμα με ρωτάς αν έφαγα
αν έχω λεφτά
Που μου λες να μη στεναχωριέμαι
Σ’αγαπώ που δεν με κρίνεις
Που δεν θυμώνεις όταν σου ζητώ να πάψεις να τηλεφωνείς γιατί μπορεί να ενοχλείς, αλλά μόνο μου πικραίνεσαι
Και μ’αγαπάς.
Μπαμπά μου σ’αγαπώ, σου ψιθύρισα εκείνη τη δύσκολη στιγμή σου και σαν να μην το’χα ξαναπεί ακούστηκε. Κι είναι ντροπή.-
(Ο πατέρας μου δεν γνώρισε πατέρα. Τον έχασε σε πολύ μικρή ηλικία)
(Αν πρόκειται να πείτε ένα Μπράβο, πείτε το στους μπαμπάδες αυτού του κόσμου και στα παιδιά που δεν τους γνώρισαν αλλά τους έφτιαξαν ή τους κράτησαν μέσα τους. Σε μένα πείτε κάτι να γελάσω)
Labels: Personal 39 Τόλμησαν
Τετάρτη
Πως να εμφανίσετε ένα video του YouTube σε post
ΤετάρτηΗ Βοήθεια ξαναχτυπά με δεύτερη απόπειρα υπό μορφή video.
Και μη βιαστείτε να θεωρήσετε πως οι περισσότεροι στην μπλογκόσφαιρα γνωρίζουν τα πάντα ή έστω τα βασικά. Είναι πολλοί οι χρήστες του διαδικτύου που κατέληξαν ή επέλεξαν τα blog για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους χωρίς να έχουν κάποια ιδιαίτερα στενή σχέση με την τεχνολογία.
Αλλά ακόμα κι αν όλοι τα ξέρουν όλα, ε, πείτε πως ήθελα να κάνω άλλη μία κατάθεση καλοσύνης και προσπεράστε το post αυτό σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Επ'ευκαιρία να επισημάνω πως επειδή οι προηγούμενες απόπειρες How To, έγιναν άλλες με εικόνες σε post , άλλες με slide show , άλλες δε βρίσκονται σε αυτό το Blog και άλλες στο blog του Wordpress , μάζεψα όλους τους συνδέσμους και τους πρόσθεσα δεξιά στο sidebar με τίτλο Ask (for help) and you shall receive.
Labels: Blogging, Creativity, HowTo, Tech, Web 10 Τόλμησαν
Τρίτη
Πόσο μ'αγαπάς; 1 googolplex εις την googolplex!
Τρίτη«Μέχρι τον ουρανό και πάλι πίσω
γύρω απ’τη γη θα σ’αντικρύσω
η θάλασσα εσένα φέρνει
κι η μια μου καρδιά
νησάκια σπέρνει.
Εσύ κι εγώ κλωστές τραβάμε
Μήκη και πλάτη
Στη γη να πάνε
Εσύ κι εγώ στο πρώτο τόξο
Πες μου χαρά μου: θα σ’ανταμώσω;»
Ούτε που θυμάμαι ποιος έρωτας με είχε χτυπήσει κατακούτελα όταν έγραψα αυτό το συναισθηματικό απαύγασμα μυο-καρδιακής αδυναμίας.
Ατέλειωτη η λαχτάρα μου
Αμέτρητοι οι σφυγμοί μου
Άπειρα χρόνια πριν..
Και πώς να μετρήσεις το άπειρο..
«Η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή απ’το σύμπαν
Γιατί πρέπει να χωράει κάπου»
Ενώ τώρα..
Οι εποχές άλλαξαν κι εγώ μαζί...
Οι τεχνολογικές ατάκες στην καθημερινότητα άλλοτε αποστομώνουν κι άλλοτε φορτίζουν με αμηχανία το εκβιασθέν χαμόγελο στο πρόσωπο του αποδέκτη.
- Κάνε restart
- Θα σε δω;
- Installation's not complete, μη βιάζεσαι
- Ε. ο Χ. θα δουλέψει μαζί σου…
- …..
- Λοιπόν; Καλός;
- Incompatible data, την βάψαμε.
Και φανταστείτε να έρθει η στιγμή (γιατί όλα εδώ πληρώνονται και ξέρω πως μου την έχει φυλαγμένη το Σύμπαν) που ..
- Πόσο μ’αγαπάς;
- Ένα googolplex εις την googolplex!
(Να το δείτε που κάτι τέτοιο θα πω και θα τον χάσω τον έρωτα της ζωής μου)
Κι αρχίζουν οι εξηγήσεις από το τέλος.
Ο αριθμός googolplex θεωρήθηκε πως είναι το 1 με τόσα μηδενικά όσα….δεν βαριέται κανείς να γράψει αλλά τελικά κατοχυρώθηκε ως
1 Googolplex=10googol
Στην δεκαετία του 1940 ο αμερικανός μαθηματικός ο Edward Kasner σε συζήτηση με μικρά παιδιά, βρέθηκε μπροστά στο εξής πρόβλημα: Ποιοι αριθμοί απαιτούνται για να εκφραστεί το πλήθος των σταγόνων της βροχής, που πέφτουν μια βροχερή ημέρα στη Νέα Υόρκη; Οι αριθμοί βέβαια είναι πολύ μεγάλοι αλλά πεπερασμένοι.
Για να μυήσει ο Kasner τον εννιάχρονο ανεψιό του στους μεγάλους αριθμούς, επινόησε το γκούγκολ (1 googol=10100 δηλ. 1 ακολουθούμενο από εκατό μηδενικά!)
Κι αν θεωρείτε πως ο αριθμός 1 googol είναι σχετικά μικρός σε σημείο δηλαδή αντιστοίχισης με μετρήσιμη ποσότητα, ξανασκεφτείτε το.
Η επιφάνεια της υδρογείου είναι 510.000.000 τ.χλμ. ή 5 x 1020 τ.χιλ. περίπου, δηλαδή ένα 5 ακολουθούμενο από 20 μηδενικά. Αλλά πολύ μακριά από το googol.
Δεχόμενοι ότι οι σταγόνες έχουν διάμετρο 2 χιλιοστά, η Μεσόγειος θα περιλάμβανε περίπου 1024 σταγόνες.
Επίσης, στη Σαχάρα (έκταση 8 x 106 τ.χλμ.) μια στρώση άμμου πάχους 20 εκ., δεχόμενοι ότι υπάρχουν 10 κόκκοι ανά κυβικό χιλιοστό , θα περιλάμβανε 1021 κόκκους άμμου.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι τελικά..κι όσο πιο πολύ διαβάζω το κείμενο στο περιοδικό Ευκλείδης αλλά και την σελίδα στο Wikipedia, τόσο πείθομαι για το αλάνθαστο της περιστασιακής – στα ερωτικά θέματα ειδικότερα- κυνικότητας μου. Διότι για μία μαθηματικό πάντα υπάρχει ο αριθμός +1 και πάντα μα πάντα αυτός είναι μικρότερος του απείρου.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα χτυπήσουν σπασμωδικά οι φλέβες βέβαια.
Labels: Humans, Personal, Romance 27 Τόλμησαν
Κυριακή
Jan Fabre. Ένας υπέροχος καλλιτέχνης.
Κυριακή
Jan Fabre
Γεννήθηκε το 1958 στην Αμβέρσα.
Καλλιτέχνης με μία ευρεία έννοια πολυσχιδούς artistic προσωπικότητας και μοναδικές μίξεις εκφράσεων , έχει παρουσιάσει γλυπτά, κατασκευές, πίνακες στην Αμβέρσα, το Στρασβούργο , το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Γένοβα, το Μόναχο, το Ντύσελντορφ, τη Βιέννη, τη Ζυρίχη και σε πολλά άλλα μέρη.
Χορογράφος, δραματουργός, σκηνοθέτης και σκηνογράφος όχι μόνο στο θέατρο αλλά και την όπερα, έχει στο βιογραφικό των ταλέντων του θεατρικά έργα καθώς και ταινίες.
Οι σπουδές στο ινστιτούτο Διακοσμητικών Τεχνών και τη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, μαζί με μία εξαιρετική γνωσιακή ενίσχυση από τους γονείς του (μικρός επισκεπτόταν μουσεία με τον πατέρα του και ζωγράφιζε τα ζώα στον ζωολογικό κήπο ενώ η μητέρα του μετέφραζε την γαλλική ποίηση την ώρα του γεύματος) διαμόρφωσαν έναν διανοητικό εξοπλισμό σε πλήρη ετοιμότητα έκφρασης.
«Στην ζωγραφική όλα είναι πιθανά» δηλώνει ο Fabre συνεχίζοντας με καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα την αγάπη του πατέρα του προς τα έντομα (εντομολόγος γαρ).
Ο Ίαν Φάμπρ μαζί με την Anne Teresa De keersmaeker και τον Jan Lauwers θεωρείται τεράστια προσωπικότητα της φλαμανδικής nouvelle vague , μία διαφοροποιημένη εικόνα των παραστατικών τεχνών στο Βέλγιο από το ’80 και ύστερα.
Ο Fabre αποτελεί σημαντικό συνεργάτη του Κέντρου Τεχνών «DeSingel» στην Αμβέρσα και ιδρυτή του «Troubleyn» όπου ένας τεράστιος χώρος – θέατρο και οργανισμός- φιλοξενεί όλες τις μορφές τέχνης από σπουδαίους καλλιτέχνες υποστηρίζοντας τη νέα γενιά, περιλαμβάνοντας ταυτόχρονα επιστημονικούς χώρους μελέτης της ανθρώπινης φύσης.
Σε ένα από τα σημεία αυτού του Κέντρου Τεχνών ένας καλλιτέχνης φίλος του Φαμπρ κλήθηκε να δημιουργήσει το δικό του καλλιτέχνημα κι εκείνος,
Πέταξε ένα μπαλάκι στο δάπεδο κι εκεί όπου αυτό έπαψε να κινείται , έγραψε «κάθε τι που έζησα στη ζωή μου με οδήγησε σε αυτό ακριβώς εδώ το σημείο».
«Η τέχνη μου αρνείται τον κυνισμό, την ειρωνεία και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει αξίες που έχουν χαθεί. Στις σύγχρονες κοινωνίες οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει , αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα σύμβολα. Εγώ προσπαθώ να δώσω ένα σχήμα ευανάγνωστο στους συμβολισμούς» συμπληρώνει ο ίδιος ο Φαμπρ.
Περιγράφει τον εαυτό του καθώς και τους χορευτές του ως «μαχητές της ομορφιάς», δηλώνοντας:
«This is of new a rather romantica idea and "old-fashioned", but I believe that the romanticismo is "avant-garde". For me to be a guerriero of the beauty means to fight for the just cause, to strike itself for the justice. The beauty is an ethical value, the aesthetic one and ethics is for me the same thing. For me, to be an artist is a job much serious one»
Η ΕΤ1 πρόσφατα παρουσίασε τον Jan Fabre σε μία εξαιρετική συνέντευξη και παρουσίαση του έργου και του χώρου του. (Πέμπτη 7/7/07)
Τέχνη είναι ότι τολμάς να ερμηνεύσεις έγραψα σε ένα σχόλιο και μετά από την «συνάντηση» μου με το έργο του Fabre βεβαιώνω ακόμα περισσότερο τον ορισμό, μαθαίνοντας για το κίνημα Cobra όπου μπλέκουν και εκρήγνυνται το πραγματικό με το σουρεαλιστικό, η δόμηση με την αφαίρεση , η Ελευθερία της κίνησης με το ακίνητο – από δέος – βλέμμα του θεατή.
Η βελγική τέχνη πρόσφορη γη καλλιτεχνικής ταυτότητας βρήκε στον Fabre έναν μοναδικό καλλιτέχνη της απεικόνισης της γλώσσας κι αυτός ως υπηρέτης του μεταδραματικού θεάτρου συμπλήρωσε τον λόγο του θεάτρου με κίνηση, εικόνα και μία ιδιαίτερη πολυμορφία τεχνοτροπιών.
Η σειρά των ανθρώπινων κρανίων καλυμμένων από κελύφη σκαραβαίων , οι ξύλινοι σταυροί που στο κάτω άκρο τους καταλήγουν σε έναν σχηματισμό από το ίδιο έντομο δίνοντας το σχήμα του σπαθιού, είναι μερικά από τα σοκαριστικά έργα του Fabre.
Με αυτό τον τρόπο υποδεικνύει την ανθρώπινη ανάπλαση, ενοποιώντας με το σύμβολο της Δύσης όλα τα στοιχεία με μία μοναδική τεχνική και αισθητική.
Μία από τις εντυπωσιακότερες παραστάσεις του Φαμπρ είναι ο «Άγγελος Θανάτου» επιρροή από το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ όπου συνδυάζονται η υποκριτική με την κίνηση και τα πολυμέσα. Ο «Άγγελος» αφήνεται στις επιθυμίες , τις φαντασιώσεις, τις ψευδαισθήσεις αλλά και την ελπίδα του για αναγνώριση, υπονοώντας τη θέση του καλλιτέχνη στην σημερινή εποχή.
Τα οργανικά υγρά , αίμα, ούρα , σπέρμα και δάκρυα οδήγησαν τον Φαμπρ σε μία εκρηκτική καλλιτεχνική αναταραχή των Τεχνών της εποχής.
«Great part of my job is based on a humanistic idea of the future. Which man will be that one of the future? How sopravviverà? Which physical characteristics will develop? Which type of skin will have? In my work I have often created sculptures that they represent monaci, spiritual creatures, covered of human bones and animals... this external cover is for me the result of one metamorphosis of the inner skeleton to the external skeleton, like as an example that one of the scarabei»
Με την ελπίδα , μία ημέρα να επισκεφθώ το Troubleyn, εφόσον στην Ελλάδα η διαθεματική προσέγγιση στη τέχνη, την επιστήμη και την γνώση θεωρείται μάλλον άχρηστη ιδέα , σας αφήνω να παρατηρήσετε καλύτερα το μοναδικό έργο του Jan Fabre.
Πηγές:
Labels: Knowledge 19 Τόλμησαν
Πέμπτη
Παραλειπόμενα του ταξιδιού στη Βαρκελώνη. Κρότοι λάθους.
Πέμπτη
Το είχα υποσχεθεί πως εν καιρώ θα σας αποκάλυπτα το πάθημα μου μετά την αποβίβαση στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης. Πρώτοι τυχεροί που κάγχασαν με την ανοησία μου , οι αναγνώστες - οι πωρωμένοι , αυτοί που έσπευσαν και πήραν το περιοδικό την πρώτη κιόλας μέρα- και αμέσως μετά εσείς πολυαγαπημένοι και φανταστικοί αναγνώστες του blog μου
[Ό,τι μπορώ κάνω για να γλιτώσω τα περιπαιχτικά σχόλια]
Ιδού το οδοιπορικό από την ανοησία στην ταλαιπωρία λοιπόν με μερικά add ons βέβαια.
.....................................................................................................................................................
Κρότος δεύτερος: Κατεβαίνω από το αεροπλάνο στην Βαρκελώνη, έχω ενεργοποιήσει κατ’εξαίρεση στην cosmote το roaming - ναι ναι "περιαγωγή"- διότι περιμένω ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα (μα πάρα πολύ σημαντικό..δηλαδή πιο σημαντικό κι από σημαντικό) και καθώς περπατώ – όταν ο λύκος δεν είναι εδώ- για την παραλαβή των αποσκευών, πατώ λάθος pin και κλειδώνει η sim κάρτα (λίγο η παραζάλη των τεσσάρων ωρών πτήσης, λίγο το οξυζενέ, λίγο η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ πως δεν πρόκειται να κάνω λάθος, κάτι τα λόγια του παπά..ουπς λάθος). Πανικός στο δρόμο με τις αποσκευές! Τα τηλέφωνα όλα αποθηκευμένα στην κάρτα και όχι στη μνήμη του τηλεφώνου – ε, βέβαια, τη μνήμη του τενεκεδένιου motorola vrzr την έχω γεμίσει με ανόητα riingtones και βλακώδεις φωτογραφίες των γειτόνων τους οποίους παρεμπιπτόντως έχω αρχίσει να κατασκοπεύω και το δηλώνω ευθαρσώς καθότι αυτό είναι Καθήκον του κάθε σοβαρού blogger-podcaster, ουφ- αριθμούς κινητών να μη θυμάμαι , το ίδιο και αριθμούς σταθερών (όλα στο web, ε;). Ένα σταθερό θυμόμουν μόνο - καλά και του σπιτιού μου θυμόμουν αλλά ποιος θα το σήκωνε; Η Maya; Νιαααου (νυσταγμένο)- Έλα εγώ είμαι- Μιααουυυυ (εκνευρισμένο)- Αν με ζητήσει κανείς ενημέρωσε τον πως το κινητό δεν λειτουργεί- Μνιααου (απαξιωτικό) ..μπα..δεν γινόταν να παίξει αυτό το σκηνικό με τίποτα- και σε αυτό δεν απαντούσε κανείς.
Κάντε στην άκρη να περάσω!
Για καλή μου τύχη είχα αποθηκεύσει κατά λάθος (είμαι ΚΑΛΟΣ άνθρωπος κι ο Θεός ..Gates ή όποιος άλλος το αναγνώρισε) έναν αριθμό κινητού στο τηλέφωνο οπότε με την κάρτα κάποιου άλλου συνεπιβάτη μπόρεσα να επικοινωνήσω με την συμβατική μου πραγματικότητα.
Κι άντε τηλέφωνα στο ξενοδοχείο για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν αυτοί μαζί μου, κι άντε τηλέφωνα από την Βαρκελώνη στην cosmote για να με σώσουν.
Και με έσωσαν. (Merci)
Κρότος τρίτος: έχω επιβιβαστεί στο αεροπλάνο στη Ζυρίχη σε θέση δίπλα στο παράθυρο και μπροστά μου κάθεται ένας νεαρός κύριος ο οποίος αντιλαμβάνομαι πως μιλά Ελληνικά. Αφού έχουν περάσει λίγα λεπτά και το αεροπλάνο έχει απογειωθεί, ο κύριος εμφανίζει το pocket pc με την γραφίδα, πατά τους αριθμούς του κωδικού του στην οθόνη αφής και η τρομερή μπλογκορεπόρτερ Vouts παρακολουθεί τα πάντα από το είδωλο της εικόνας στο μαύρο φόντο του παραθύρου! «Συγνώμη κύριε, αλλά μόλις έμαθα τον κωδικό σας» (pc-it ,you up there, count that too!). Σε όλο το υπόλοιπο δίωρο της πτήσης μέχρι την Θεσσαλονίκη ο Relationship Manager εκ Γενεύης μου εξιστόρησε και ένα δικό του πάθημα στην Κούβα ........
Απόσπασμα από την στήλη Antitech του Ram Ιούνιος 2007(Η αντιγραφή έχει επιτραπεί από την υπογράφουσα την στήλη)
Labels: MyWork, Personal 14 Τόλμησαν
Τρίτη
Οδοντογλυφίδα. Το απόλυτο τεχνολογικό βοήθημα.
Τρίτη
Είμαστε στην παραλία από τις 10.00 το πρωί.
Περίπου στις 3.00 , όπως είναι αναμενόμενο, πεινάμε (εγώ και τα δύο αρσενικά που με συνόδευαν) αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψουμε την πλαζ.
Αγοράζουμε λοιπόν τρία σάντουιτς για να ξεγελαστούμε και μετά το πέρας των στοματικών επεξεργασιών και εγκατάστασης των θρεπτικών και μη- συστατικών στο ευέλικτο λειτουργικό του στομάχου μας, το θηλυκό παρατηρεί μία διστακτική κινητικότητα στα υπόλοιπα 2/3 της συντροφιάς.
- Τι συμβαίνει;
- Ο Π. θα ήθελε μία οδοντογλυφίδα τώρα αλλά..
Ανασηκώνομαι , βγάζω από την τσάντα το πορτοφόλι μου και του δίνω τρεις οδοντογλυφίδες.
Τακτοποιώ την τσάντα στη θέση της και ξαπλώνω νωχελικά λέγοντας:
- Ξέρεις ότι είναι αγένεια να τις χρησιμοποιήσεις μπροστά στον κόσμο, έτσι;
..Σιωπή...
Κι όχι πως δεν είμαι συνηθισμένη - εφόσον την επιβάλλω συχνά άθελα μου (;)- αλλά αυτή τη φορά η σιωπή ήταν ανησυχητική.
Ανασηκώνομαι ξανά.
-Τι συμβαίνει πάλι; (Άντρες!)
- Γιατί κουβαλάς παιδί μου οδοντογλυφίδες μαζί σου;!
Έσπασε η σιωπή.
Γυρίζω στο πλάι προς το μέρος τους..
- Η οδοντογλυφίδα αποτελεί το απόλυτο τεχνολογικό εξάρτημα.
- [Ε?!]
- Πιέζει το κουμπί της οθόνης όταν αυτό είναι χαλασμένο..καθαρίζει ποντίκια με μπίλια..ανοίγει συχνά την συσκευή ενός κινητού..εξάγει την δισκέτα σε όσους επιμένουν ηλιθιωδώς να την χρησιμοποιούν...στερεώνει ένα πλήκτρο όταν είναι χαλαρό..στερεώνει το πληκτρολόγιο όταν γέρνει...ισιώνει τα δοντάκια από το φλασάκι..αυτά...
Η σιωπή επανήλθε...
Ξαπλώνοντας επανέλαβα πάλι χωρίς να τους κοιτάζω:
- Π. απομακρύνσου αν σκοπεύεις να τις χρησιμοποιήσεις και όχι, αυτές που σου έδωσα είναι unused.
Add ons
+ Τρίχρονος μπόμπιρας μίας γνωστής μου κυρίας τοποθέτησε στην θέση του cd στον υπολογιστή , μία φέτα κασέρι..για να κάνει τοστ. [Λέτε να χρειαστεί οδοντογλυφίδα;]
+ Ο Γ. πλούσιος στην πρωτεύουσα καλεί τον φίλο του Κ. από το χωριό για να του κάνει το τραπέζι σε ένα γνωστό restaurant. Τρώνε, πίνουν κι επειδή ο Κ. δεν γνωρίζει και πολλά από κανόνες καλής συμπεριφοράς σε τέτοια θέματα, ακολουθεί πιστά τις κινήσεις του φίλου του Γ. Στο τέλος ο πλούσιος και συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις Γ. παίρνει μία οδοντογλυφίδα, την βάζει στο στόμα του και κρύβει την κίνηση με το άλλο του χέρι. Ο Κ. παρατηρώντας , μιμείται ακριβώς την όλη διαδικασία. Ύστερα από λίγα λεπτά ο Γ. ρωτάει τον Κ. "Λοιπόν, πως σου φάνηκε; Σου άρεσαν όλα; Τα ποτά, τα φαγητά; Υπάρχει κανένα πρόβλημα;" κι απαντά ο Κ. "Όλα καλά βρε φίλε, αλλά αυτό το τελευταίο..γιατί το φάγαμε;"
+ Στο παρελθόν έφτιαχναν τις οδοντογλυφίδες από φτερά χήνας, ελεφαντοστό ή και από μέταλλο.
+ Έχουν βρεθεί οδοντογλυφίδες σε αρκετούς τάφους της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής εποχής.
+ Η μαζική παραγωγή οδοντογλυφίδων άρχισε στα μέσα του 19ου αιώνα στην Αμερική.
+ Με οδοντογλυφίδες παίζονται αρκετά παιγνίδια λογικής και ικανότητας στα δάχτυλα.
+ Οι οδοντογλυφίδες χρησιμοποιούνται σε κατασκευές και στην μαγειρική. [Αλλά πάντα υπάρχουν και άλλοι ανεξερεύνητοι τομείς:-]
+ Όταν ήμουν μικρή "τα είχα" με τον Ζορό αλλά έκανα παρέα με τον Μαγκάϊβερ:-)
Labels: Personal, Tech 31 Τόλμησαν
Κυριακή
Το σούσουρο της 1ης Ιουνίου και η Σιγή ιχθύος
Κυριακή Μόλις επέστρεψα από περίπατο με εξω-ιντερνετική συντροφιά.Θέμα συζήτησης : "Για την Αμαλία"
Ρωτήθηκα για πολλά αν και ήδη οι γνωστοί μου γνώριζαν τα περισσότερα και αναλύσαμε ακόμα πιο πολλά όλοι μαζί.
Δεν θα αναλωθώ σε μακροσκελείς αναφορές.
Άλλωστε συμμετείχα ελάχιστα στην Διαδικτυακή κινητοποίηση, όμως νοιώθω πως πρέπει να αναφέρω μερικά βασικά σημεία όσων έμειναν στα αυτιά μου από τον "έξω κόσμο" όπως και σε όσα έμειναν στα μάτια μου από τις συνομιλίες μου αυτές τις ημέρες με διαδικτυακούς μου φίλους..
1. Το blog είναι προσωπικό ημερολόγιο ακόμα και όταν εκθέτει έμμεσα το επαγγελματικό αντικείμενο του κάθε χρήστη. Σύμφωνα με αυτό ελάχιστοι blogger ενδιαφέρονται να απαρνηθούν την επιλογή προσωπικών post για μία συνεχή ανάρτηση επαναστατικών ιαχών , όσο δίκαιες και δικαιολογημένες και αν είναι αυτές.
2. Η επιλογή μη αναφοράς των ονομάτων που δήλωσε η Αμαλία στο blog της θεωρήθηκε σοφή, σωστή κίνηση.
3. Η συνεχής ανανέωση σχολίων στο blog που δημιουργήθηκε για την Αμαλία εκνεύρισε και απέπεμψε πολλούς χρήστες από το να συμμετέχουν. Το κανάλι στο irc θα ήταν πιο λειτουργικό αλλά απαξιώθηκε.
4. Η απάντηση σε σχόλια τα οποία δεν περιείχαν ερωτήματα αλλά δηλώσεις υποστήριξης ενόχλησαν δημιουργώντας την εντύπωση πως οι κατ'απάντηση "σχολιαστές" contributors λειτουργούσαν επειδεικτικά.
5. Η ανακοίνωση μη αποδοχής νέων μελών ως contributors όπως και η μετέπειτα εμφάνιση μερικών επίσης λειτούργησε αρνητικά.
6. Η επώνυμη συνεισφορά contributor με αντίστοιχη φωτογραφία προσώπου αντί άβαταρ και άμεση σύνδεση του με κομματικό μηχανισμό, επίσης προκάλεσε δυσαρέσκεια.
7. Η συνεχής αναφορά - σούσουρο- προφανώς διακόπτει ενοχλητικά έως και ανήθικα το πένθος της οικογένειας.
8. Η σιγή ιχθύος των οργανωτών έχει εμφανίσει δύο διαφορετικές αντιδράσεις. Στη μεν πρώτη κατηγορία οι χρήστες του Διαδικτύου έχουν μία υστερική ανυπομονησία να καταλάβουν και να αλλάξουν τον κόσμο. Στη δε δεύτερη κατηγορία, άρχισε να διαλύεται η συγκέντρωση της διαμαρτυρίας με το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετεχόντων να υπόσχονται πως θα κινούνται πλέον ατομικά (π.χ. στέλνοντας e-mail) σε τακτά χρονικά διαστήματα.
9. Νομικός της συντροφιάς μας επιβεβαίωσε πως τα κείμενα του blog της Αμαλίας ανήκουν στην ίδια ως πνευματική ιδιοκτησία - ειδικά επειδή οι αναρτήσεις της ήταν επώνυμες- και πλέον κάθε εκμετάλλευση τους θεωρείται νομικό και ηθικό κληροδότημα στην οικογένεια της.
Όλα όσα ανέφερα είναι σκέψεις και δηλώσεις άλλων και όχι προσωπικές. Εγώ θα αναλάβω την ευθύνη μόνο ενός προβληματισμού.
10. Το γεγονός πως φταίμε κι εμείς οι ίδιοι για την όλη κατάσταση - για πολλούς λόγους αλλά - ειδικά επειδή κάποιο θέμα μας αγανακτεί μόνο όταν πέφτει στο δικό μας κεφάλι, αυτό λοιπόν τουλάχιστον το γεγονός το αντιληφθήκαμε ή να μου στέλνω το κείμενο Για την Αμαλία με προγραμματισμένη προώθηση κάθε δέκα ημέρες;
Καλή Εβδομάδα.-
Labels: Blogging, Web 15 Τόλμησαν
Link, Έντονη και Πλάγια γραφή σε σχόλιο και άλλα tips
Πλησιάζοντας το ποντίκι στο κάτω μέρος του slide show -αυτού τέλος πάντων του παραθύρου που βλέπετε- εμφανίζονται τα βέλη πλοήγησης οπότε μπορείτε να κατευθυνθείτε σε όποιο παράθυρο θέλετε και να μείνετε εκεί για να το προσέξετε καλύτερα.
Link List
Αλλαγή χρωματισμών στο template
Labels: Blogging, Creativity, HowTo, Tech 10 Τόλμησαν
Σάββατο
Περί Ανωνυμίας
ΣάββατοΟ καθένας φέρει το βάρος (με το θάρρος) της γνώμης του η οποία όταν στηρίζεται σε ένα όνομα - όχι απαραίτητα το συμβατικό αλλά έστω κι ένα διαδικτυακό το οποίο παραπέμπει σε έναν χώρο που αποκαλύπτει "Τι είσαι" , "Τι πρεσβεύεις"- , όπως και να το κάνουμε, είναι μεγαλύτερης πρόκλησης και ισχύος.
Παρόλα αυτά η εκτίμηση και αποδοχή της Ανώνυμης Γνώμης - μη παραπέμπουσας έστω σε εικονική αποκάλυψη ταυτότητας- στο διαδίκτυο , αποτελεί ιδιαίτερο δείγμα Ελευθερίας Έκφρασης του μέσου που το μόνο που "απαιτεί" είναι διακριτικότητα.
Labels: Blogging, Humans, Web 29 Τόλμησαν
Παρασκευή
Για την Αμαλία
Παρασκευή
Για την Αμαλία
Και για όλους εμάς
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
------------------------------------------
Κι επειδή ξεχνάμε πολύ εύκολα όλοι εμείς οι αγανακτισμένοι και επαναστατούμε μόνον μετά το «τέλος»,
Ιδού
http://sershades.blogspot.com/2006/11/blog-post_29.html
http://sershades.blogspot.com/2006/11/blog-post_11.html
http://sershades.blogspot.com/2007/01/blog-post_08.html
http://sershades.blogspot.com/2007/05/blog-post_05.html
http://sershades.blogspot.com/2007/05/blog-post_09.html
Μπράβο σε όλους όσους βοήθησαν, κόπιασαν, ανησύχησαν, συγκλονίστηκαν, προβληματίστηκαν, σκέφτηκαν, δάκρυσαν, μίλησαν, φώναξαν...
Μπράβο σε ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες Bloggers επώνυμους κι ανώνυμους, σπουδαίους ή «ασήμαντους» - τάχα- που έδωσαν επιτέλους νόημα στο δικαίωμα της Ελεύθερης Έκφρασης.
http://testing-tf.blogspot.com/2007/05/blog-post_29.html
http://oneiricon.blogspot.com/2007/05/blog-post_26.html
http://filalithisblog.blogspot.com/
http://alekosmarkellos.blogspot.com/2007/05/blog-post_27.html
http://liketobite.blogspot.com/
http://dromos.iblogger.org/blog/?p=49
http://aurelios.blogspot.com/2007/05/blog-post_25.html
http://xptiseis.blogspot.com/2007/05/blog-post_9193.html
http://xptiseis.blogspot.com/2007/05/great-white.html
..κι άλλοι πολλοί πάρα πολλοί
Για σένα «Αμαλία»
Labels: Humans 7 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
