Κυριακή
Μπαμπά;
ΚυριακήΗμέρα του Πατέρα σήμερα – Τρίτη Κυριακή του Ιούνη- κι εγώ που έχω τόσα να του πω, τώρα που ακόμα προλαβαίνω, θα τα απλώσω εδώ κι ας είναι απίθανο να μπορέσει να τα δει κι αυτός.
(Το έχω γράψει παλαιότερα. Τους κρατώ μακριά από το internet · την μητέρα μου επειδή θέλει να λύνω όλες τις απορίες της, τον πατέρα μου επειδή φοβάται πως συνεχώς πάω και μπλέκω)
…..Μπαμπά μου
Σ’αγαπώ πολύ …
Για τότε που δεν μ’άφηνες να πλένω τα πιάτα το μεσημέρι όταν ήμουν μαθήτρια κι έλεγες «άσ’την να πάει να διαβάσει»
Για τότε που με έπαιρνες μαζί σου στο γραφείο και μ’ άφηνες να παίζω με την γραφομηχανή
Σ’αγαπώ για τότε στα δεκαπέντε μου που κλείστηκα στο μπάνιο φωνάζοντας «θα αυτοκτονήσω!» (δεν θυμάμαι για ποιο λόγο , μάλλον γιατί δεν έστρωνε η φράντζα) και ώρες χτυπιόταν η μαμά να ανοίξω κι ήρθες εσύ με μια βροντερή σταθερή φωνή «βγες έξω τώρα!» κι άνοιξα αμέσως! (κι ας ήξερα πως θα τις φάω) και βγήκα κι άστραψε το χαστούκι όταν μου έλεγες «Ξέρεις πόσα σε περιμένουν στη ζωή; Κι εσύ θα τα στήσεις όλα;!»
Για τότε που σε ξύπνησα μες στο καταμεσήμερο για να σου πω πως θέλω να μάθω μουσική κι όταν είπα μπουζούκι, επέζησες, κι όταν είπες ακορντεόν γέλασες με το «τυφλή θα μείνω;»
..και μου το πήρες το μπουζούκι με το φίλντισι και βάλαμε βελούδο για να μη γλιστράει όταν το κρατώ και ..το αλλάξαμε όταν ήθελα άλλο και που..μου το’πες ορθά κοφτά.. «ή εγώ ή το μπουζούκι, δεν αντέχω άλλο θόρυβο..γκραν γκραν μόνο αυτό έχεις μάθει..κι ακίνητη ακόμα, φασαρία κάνεις!»
Σ’αγαπώ για τότε που ήρθες μαζί μου στη σχολή την πρώτη φορά κι έτρεξες να ρωτήσεις
Που ήρθες μαζί μου την πρώτη μέρα στην πιο σοβαρή δουλειά μου
Που με περίμενες στο αυτοκίνητο να με φέρεις πίσω, άπειρες φορές
Σ’αγαπώ που μου έδινες τα εισιτήρια για το γήπεδο επειδή στην πόλη δεν ήξερα κανέναν κι όταν μπροστά στην τηλεόραση σου έλεγα πως είμαι κι εγώ μέσα στο Παλαί ντε σπορ γιατί έκανα παρέα με ποδοσφαιριστές και «τέτοιους» με ρώταγες «χάθηκαν βρε παιδί μου .. οι συγγραφείς;»
Σ’αγαπώ για τότε που εκείνος ο ηλίθιος Αμερικανός ηθοποιός έστειλε αυτόγραφο χωρίς φάκελο κι η πόλη μικρή κι ο ταχυδρόμος σου’φερε το «ραβασάκι» στο γραφείο και κόντεψες να πάθεις εγκεφαλικό μέχρι να σου εξηγήσω πως δεν τον ξέρω προσωπικά τον άνθρωπο!
Σ’αγαπώ για τότε που απάντησες εσύ στο τηλέφωνο και είπες «Και ποιος είστε εσείς κύριε που θέλετε την κόρη μου;» και που το είπες δέκα χρόνια αργότερα ξανά και με έσωσες.
Σ’αγαπώ για τότε την μία και μοναδική φορά που σου’ δωσα το περιοδικό και πρώτη μου φορά είδα την χαζομάρα να προκαλεί τόση συγκίνηση
για τότε που μου έδειξες πως έγραφες κι εσύ και τα κρατούσες μυστικά
Σ’αγαπώ για τότε που κατάλαβες – μόνον εσύ- πόσο πολύ πονούσα
που ερχόσουν και με έβρισκες κάθε φορά που έφευγα
που δεν με πίεσες ποτέ να γίνω κάτι άλλο
Σ’αγαπώ που ήσουν αυστηρός
που είσαι τρυφερός
ρεαλιστής
που έχεις χιούμορ
Σ’αγαπώ που μου τα συγχωρείς όλα σε μια στιγμή
Σ’αγαπώ που μ’αφήνεις να τρέχω κι εγώ για σένα τώρα - αν και με παιδεύεις λίγο με την ανεξαρτησία σου (επίσης θα σε παρακαλέσω να μου επιστρέψεις τον πυροσβεστήρα και το τρίγωνο γιατί με ..ξένες πλάτες πέρασες ΚΤΕΟ)
Σ’αγαπώ που κατορθώνεις όλα όσα πια δεν μπορείς να αντέξεις όταν μ’ακούς συννεφιασμένη
Σ’αγαπώ που ακόμα με ρωτάς αν έφαγα
αν έχω λεφτά
Που μου λες να μη στεναχωριέμαι
Σ’αγαπώ που δεν με κρίνεις
Που δεν θυμώνεις όταν σου ζητώ να πάψεις να τηλεφωνείς γιατί μπορεί να ενοχλείς, αλλά μόνο μου πικραίνεσαι
Και μ’αγαπάς.
Μπαμπά μου σ’αγαπώ, σου ψιθύρισα εκείνη τη δύσκολη στιγμή σου και σαν να μην το’χα ξαναπεί ακούστηκε. Κι είναι ντροπή.-
(Ο πατέρας μου δεν γνώρισε πατέρα. Τον έχασε σε πολύ μικρή ηλικία)
(Αν πρόκειται να πείτε ένα Μπράβο, πείτε το στους μπαμπάδες αυτού του κόσμου και στα παιδιά που δεν τους γνώρισαν αλλά τους έφτιαξαν ή τους κράτησαν μέσα τους. Σε μένα πείτε κάτι να γελάσω)
Labels: Personal
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
39 Τόλμησαν:
Λοιπόν το αποφάσισα.
ΔΕΝ σε θέλω φίλη μου ( και να με διαφημίζεις στα ποστ σου)
Κόρη μου σε θέλω.
Παρεπιπτόντως άκουσα κι εγώ ύστερα από 21 χρόνια γονιός χρόνια πολλά.
Σύμπτωση , το άκουσα από την μικρή μου κόρη :))))
Καλημέρα
Καπετάνιε μου Χρόνια σας Πολλά λοιπόν από μία ..επίδοξη νέα κόρη σας:-)
Δεν στοιχίζω σε φαγητό και ντύσιμο παρά μόνον σε ψυχική ηρεμία:-)
Να είστε γερός και να χαίρεστε τα παιδιά σας:-)
Καλημέρα
Προσωπικά δεν πιστεύω στις διάφορες "ημέρες"....διαβάζοντας το κείμενο σου όμως με συγκίνησες.. αγάπη και ευαισθησία δοσμένα απλά..
Δεν πιστεύω επίσης πως η μικρή μου κόρη πρόκειται να θυμηθεί κάτι σχετικό σήμερα.. και δεν τη βλέπω με τίποτα να κλείνεται στο μπάνιο με αυτοκτονικές διαθέσεις!..(όλες οι φράντζες είναι στη θέση τους..) για να της θυμήσω τι σημαίνει πατέρας!..
Υ.Γ. Αχ, γιατί δεν έμαθες ακκορντεόν?..
"Tο μόνον της ζωής του ταξείδιον"
το αλλάζω.....
"Tο μόνον της ζωής σας ταξείδιον"
Μπράβο μπαμπά (της).
Θα είμαι περήφανος σε λίγα χρόνια αν η δική μου κόρη γράψει για μένα κάτι παρόμοιο.. να ‘ναι καλά και να σε χαίρετε!!!!!!
Συγνώμη αλλά μετά από το κείμενο που διάβασα δεν μπόρεσα να εκφραστώ με χιούμορ.
Καλή Κυριακή.
Αγαπημένε μου takis σου χαμογελώ διαβάζοντας το γλυκό σου σχόλιο:-) Ούτε εγώ θυμόμουν όταν μικρή τα Χρόνια Πολλά και η αγάπη κάθε είδους πράγματι δεν χρειάζεται αυτοκτονικές τάσεις για να εμφανιστεί. Η αγάπη υπάρχει στα μικρά και καθημερινά.
Υ.Γ. ούτε μπουζούκι κατόρθωσα να μάθω πάντως:-)
Βασίλη υπερφίαλα ίσως θα συμφωνήσω :-)
Α, κύριε Μάρκο μου:-) Χρόνια (σας) πολλά
Φίλε μου Shades η δική σου κόρη αν σου μοιάσει που και γιατί όχι, νομίζω θα στα λέει όλα αυτά κάθε μέρα...για να μη πω πως ίσως και αυτή δημιουργήσει κανα δυο προσωπικότητες και σου τα λένε όλες μαζί, σε στέρεο!
Vouts μου, μιας και θέλεις χιουμοριστικό σχόλιο...
Πριν λίγα χρόνια, διάβαζα εφημερίδα, και λέει η μητέρα μου: Παναγιώτη, ο γιός σου καπνίζει! Βρήκα τσιγάρα στο μπουφάν του κτλ κτλ...
Εγώ είχα χωθεί μέσα στα φύλλα της εφημερίδας φυσικά, περιμένοντας κράξιμο, οπότε γυρνάει ο μπαμπάς μου και λέει γεμάτος απάθεια: τι λέει η εφημερίδα; Δώστη μου να πάω στην τουαλέτα... και η συζήτηση έληξε κάπου εκεί!
Απίστευτος έτσι;
δάκρυσα χαμογελώντας...
σε ζηλεύω!
Fermat το εκπληκτικό με την αγάπη που εισπράττεις από τον κηδεμόνα είναι πως αυτή δεν ακολουθεί manual. Είναι μοναδικής τεχνοτροπίας. Όταν μια δράση ή αντίδραση άγεται από Αγάπη βρίσκει πάντα τον στόχο της ακόμα κι αν αργήσει λίγο.Κι ύστερα όταν τα θυμάσαι , σε βάθος χρόνους, πάντα χαμογελάς:-)
kira μου, τι ζηλεύεις; Η Αγάπη ενός γονέα μοιάζει πολύ με την αγάπη που θα συναντήσεις σε φίλους, συναδέρφους ακόμα και αγνώστους καμιά φορά. Είναι αυτή η αγάπη που σε νοιάζεται, που πρώτα σκέφτεται να μην πονέσεις κι ύστερα να μη σου λείψει κάτι. Να είσαι καλά, κορίτσι μου:-)
Είναι ένας πετυχημένος μπαμπάς, Ο μπαμπάς σου! Έκανε εσένα και μετά από τόσα χρόνια, τον αγαπάς....
Γλυκέ μου cybereddie, η αγάπη από και προς τους γονείς, είναι η μόνη που αφήνει γλυκιά αίσθηση ακόμα και τις πικρές στιγμές:-)
(ενίοτε "σκοτώνομαι" με τους γονείς μου:-) όπως όλοι πιστεύω)
Diva μετά από πολλά χρόνια που έχασα τον πατέρα μου, διάβασα το κείμενο σου και ειλικρίνα έφερες πολλές θύμησες στο μυαλό μου... σε ευχαριστώ πολύ για αυτό.
Υπέροχος μπαμπάς, πως να μη έχει και υπέροχη κόρη?
Πρόλαβε και σε καμάρωσε :)
Θες να γελασεις ε; Το μονο που σκεφτομαι τωρα ακριβως, και γελαω με τα χαλια μου είναι οτι την ημερα που θα ξεκινουσε το περιβόητο πειραμα,εγω σηκωθηκα στις 6 το πρωί, και εφαγα ενα κρύο σνίτσελ!!!! (Γελασες; Οχι προφανως με τη μαλακία πο σου εγραψα).Οι εξομολογήσεις με συγκινουν και μου προκαλουν τεραστια αμηχανία. Και δεν ξερω ποιος διαολος εχει βαλει το χερι του, και χτες, έκανα μία συζήτηση περι μπαμπάδων με καποιον που λατρευω. Ο οποιος είναι κι αυτος μπαμπάς. Ξερεις τι του είπα; Να μην τολμησει ποτε να απορρίψει τις κορες του... ΠΟΤΕ. Γιατι το μεγαλύτερο εφόδιο, τελικά, είναι η αυτοπεποιθηση. Η οποια δεν αγοραζεται απ΄τον Ζαχαριά ούτε απ ΄το Πλαίσιο.Δινεται με τα ατσιγκουνευτα "μπράβο κοριτσακι μου" που λενε ακομπλεξάριστοι μπαμπάδες. Και μαμάδες. Αντε γιατι συγχύστηκα τώρα. Να προσέχεις.
πραγματικά υπέροχο...
τι κρίμα να μην το έχει διαβάσει.
και αν έφυγε
τι τυχερή που ήσουν να έχεις νοιώσει τόσο δυνατά.
καλοτάξιδος νάναι
φορτωμένος γλυκά με την αγάπη σου.
μου αρέσει ο ουρανός
όταν γεμίζει με όμορφα φτερά.
την σκέψη μου όλη έχεις.
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω στα σχόλια σας.
Ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου μόνο που σταθήκατε με σεβασμό απέναντι στον άνθρωπο που μου έδωσε ζωή και με έκανε ό,τι δηλώνω περήφανα πως είμαι.
ό,τι και όσο γουστάρεις.
να μου προσέχεις την ειρήνη.
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Ρε γμτ!
Είχα τόσες μέρες να σε διαβάσω και κοίταξε πόσο πίσω είμαι απ τα (τραγικά) γεγονότα :(
Η ζωή γίνεται πιο ευαίσθητη μετά από τον χαμό ενός ανθρώπου (μας) λένε.
Δεν ξέρω αλλά τέτοιες ώρες ότι κι αν λένε μαλακίες μου φαίνονται.
Το "λυπάμαι" μάλλον ακούγεται πεζό και ξενέρωτο
Αλλά εγώ θα το γράψω
Καλημέρα Ντίβα
Ευχαριστώ πάρα πολύ
diladi tipote sto mpouzouki?ena taksimi?mia eisagwgi?
Γιάννη
..
Δυστυχώς τίποτα..και το είχα πολύ μεράκι..αλλά πραγματικά τους είχα ζαλίσει όλους:-)
Αν πεις από φωνή δε..άστα..
καλύτερα που μιλώ και γράφω πολύ, γιατί έτσι και τραγουδούσα..χ α μ ό ς!
πολυ όμορφο το ποστ σου diva, εγω τώρα τελευταία στα 25 άρχισα να νιώθω οτι ψιλοαγαπάω τους γονείς μου, παλιά μου ήταν κάτι αδιάφοροι τύποι και αρκετά ενοχλητικοί!
είσαι τυχερή και εσύ αλλά και ο πατέρας σου που κατάφερε πάντα να αγγίζει την ψυχή της κόρης του, και τελικά και οι δύο να χαίρεστε μια σχέση που τις περισσότερες φορές δεν είναι ρόδινη και τις ακόμα περισσότερες είναι σαν ένα καλώδιο τηλεφώνου κομμένο.
zekia
Οι γονείς μας είμαστε εμείς. Να τους αγαπάς με τα ελαττώματα τους γιατί αυτοί σε σένα δε βλέπουν κανένα (κι ας γκρινιάζουν εμμονικά καμιά φορά).
Το ποστ αυτό είναι παλιό αλλά όπως θα δεις, τα τελευταία σχόλια έχουν μεγάλη διαφορά ημερομηνίας από τα πρώτα.
Έχασα τον πατέρα μου πριν 3 μήνες και αρνούμαι να το πιστέψω.
Ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που τα έζησες αυτά?
Να είσαι πάντα καλά.
(το χέρι σου?)
Τί έγινε?...Οχι...Δεν κατάλαβα.
Συγνώμη...
ελίτσα, σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται χρόνος από τότε που έχασα τον πατέρα μου/ αυτό το ποστ γράφτηκε όσο ήταν ακόμα ζωντανός αλλά δεν το διάβασε ποτέ..
[ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον/ το χέρι μου είναι καλύτερα]
Πολύ όμορφα αυτά που γράφεις diva. Μιλώντας από προσωπική εμπειρία υπάρχουν πολλές φορές που θέλω να εκφράσω τα συναισθήματά μου προς τους γονείς μου (και ειδικά προς τον μπαμπά) και νιώθω ότι θα φανώ/ακουστώ 'κάπως'. Δεν είναι κάτι που κάναμε με τον πατέρα μου για όσο θυμάμαι.
Οι μόνες εκφράσεις συναισθημάτων που θυμάμαι ήταν μεγάλοι καβγάδες - που συνήθως κατέληγαν σε κάτι καλό βέβαια.
Ελπίζω με τα παιδιά μου, ακόμα και όταν μεγαλώσουν, να συνεχίσουμε να εκφράζουμε την αγάπη και τα συναισθήματά μας όπως και τώρα.
Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες όλου του κόσμου και να είσαι γερή diva να τον θυμάσαι.
Θοδωρής
Κάπως έτσι είναι Θοδωρή..φαντάζομαι με όλους.
Να χαίρεσαι τον πατέρα σου και να σε χαίρεται ο γιος σου.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
Είναι σαν φόρος τιμής..
Πολύ τρυφερό! Πολύ συγκινητικό! Μου δημιούργησες ανάμεικτα συναισθήματα...Πόσο σημαντικό είναι τελικά να αγαπάμε τους γονείς μας μ' ανιδιοτέλεια, όπως ακριβώς μας αγαπούν αυτοί! :)
Έτσι ακριβώς Μάρα μας :-)
Μετά από 20 χρόνια χωρίς τον μπαμπά μου, αυτή σου η ανάρτηση με έκανε και έκλαψα. Είμαι σίγουρη ότι παρόλο που δεν πρόλαβε να το διαβάσει, ήξερε πόσο πολύ τον αγαπούσες! Και ειδικά εκεί που έχει πάει (και ο μπαμπάς σου και ο δικός μου) σε βλέπει, σε καμαρώνει και ξέρει ότι σου λείπει...
Να είσαι πάντα καλά
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο.
η μητέρα μου έχασε τον πατέρα της ,όταν εκείνη ήταν 12.....
σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες ένα μεγάλο μέρος της ψυχής σου και άφησες τα χνάρια απο δάκρυα τυπωμένα....για όσα ποτέ δεν χάθηκαν , αλλά μας ακολουθούν σαν να είναι οι ρίζες ενός δέντρου...που δεν φαίνονται ,αλλά υπάρχουν...
Να'σαι καλά φίλε μου Μάνο..
Δημοσίευση σχολίου