Δευτέρα
Ψηφίζω ..γιατί...
ΔευτέραΤο κακό ξεκίνησε από το post του Δείμου. Υπόβοσκε βέβαια μέρες ..χρόνια ίσως κι όλο έλεγε να σκάσει σαν ανθάκι του νυχτολούλουδου που έχω στο μπαλκόνι πιστεύοντας στο μάταιο της διάρκειας, κι όλο έκανε πίσω σαν το μπαλόνι που φοβάται να πλησιάσει την κάφτρα του τσιγάρου.
Πολύ ποιητικό μου βγαίνει το post και φταίτε εσείς. Για αυτό σταματήστε το μειδίαμα.
"Ρε..Σκασμός..Δεν γεννήθηκε ακόμα ο άνθρωπος που θα με δουλέψει εμένα και..Έτσι..δεν την Χωνεύω"
Ψηφίζω γιατί
Δικαιούμαι να επιλέγω τους εκπροσώπους μου (βέβαια από τότε που θυμάμαι τον συνειδητοποιημένο και ολοκληρωμένο εαυτό μου – θεωρώ ολοκληρωμένο το άτομο που εργάζεται φορολογείται και διεκπεραιώνει τις υποθέσεις μόνο του- εφαρμόζω συνειδητά την επιλογή του μη χείρον βέλτιστο παρατηρώντας απαρέγκλιτα την ίδια διάθεση για επίλυση μεγάλων και μικρών θεμάτων και τα ίδια λοφάκια στα γήπεδα του γκολφ να περδικλώνουν κάθε ηρωική προσπάθεια εξυγίανσης)
Ψηφίζω γιατί
Μπορώ να απαξιώσω τις χαμένες προσπάθειες οι οποίες ειδικά όταν επαναλαμβάνονται από συγκεκριμένους εκπροσώπους του λαού, με καθιστούν ομοίως ανεύθυνη, αποτυχημένη και άξια της μοίρας μου
Ψηφίζω επίσης γιατί
Μου το επιβάλλουν κι έτσι αποκτώ για λίγες ημέρες αξία εφόσον τάχα εγώ η ασήμαντη παρουσιάζομαι ως σημαντική της χώρας (κι αν είναι έτσι γιατί δεν μπορώ να συναντήσω έναν υπουργό όποτε θέλω ή μήπως μπορώ και δεν το ξέρω;)
Ψηφίζω
Για να μπορώ να διαμαρτύρομαι. Ναι, όταν με πετυχαίνει στο δόξα πατρί ένα μεσημέρι η ραθυμία της ιδιότητας του ιδιωτικού υπαλλήλου – γιατί να εργαστώ σκληρά; Εγώ τι θα κερδίσω;- ή όταν η μεξικάνικη σιέστα μου γίνεται status ύπαρξης δημοσίου υπαλλήλου – σώπα βρε αδερφέ που θα τελειώσω την υπόθεση σήμερα- όταν οι φωνές μου ακολουθούν την ηχώ πετροπελεκυμένων νοοτροπιών – φώναξε παιδί μου στους δρόμους, σπάσε κάψε κάνε μια και δυο και τρεις καταλήψεις εγώ ο πατέρας σου θα σε ταίζω..κι ύστερα..άντε βρε πατέρα να πιεις νερό και όπως θα έρχεσαι φέρε και σε μένα- ή όταν προσλαμβάνω δέκα οικονομικούς μετανάστες με τα μισά λεφτά – οι δυο γραμματείς των μεσιτικών που τηλεφώνησα είχαν ξενική προφορά και ε, δεν θεωρώ πως ήταν Ουγγαρέζες, τρεις υπάλληλοι στο μαγαζάκι που αγόραζα φαγώσιμα (πριν φιλοξενηθώ διότι όταν με «περιμάζεψαν» η περιποίηση ήταν αρχοντική) επίσης έφεραν κάτι.. ενδοελληνικά εξωτικό – τα σπάω στα μπουζούκια, τζογάρω στο χρηματιστήριο σαν φέρελπις Ωνάσης κι ύστερα κρύβομαι σέρνομαι και κλαίγομαι – α, ναι κι όταν η αγρανάπαυση γίνεται ανία , οκνηρία για παραγωγή – μα γιατί να δουλέψω αφού δεν κερδίζω; Ε, κάνε και κάτι έτσι..δώρο στην δημιουργία..δεν χάλασε και ο κόσμος- ψηφίζω πάλι. Όχι κάθε τετραετία. Το έχω σε κακό το προξενιό να τηρεί τη συμφωνία γάμου.
"Ρεμάλια..Τι σας ζήτησε ο πατέρας σας ρε; Ένα ποτήρι νερό.."
Ψηφίζω
Για να απαιτώ δημοκρατία και αξιοκρατία. Ύστερα βρίσκω κάποιον κουμπάρο της εξαδέρφης του τρίτου συζύγου – όχι μόνο πληθαίνουν τα διαζύγια αλλά πληθαίνουν και οι πολύ-παντρεμένοι κι από εκεί να καταλάβετε την ταυτολογία με την άνοια – διότι Ελλάδα είμαστε δέκα εκατομμύρια νοματαίοι ..δεν είναι δυνατόν να μην διαπιστωθεί συγγένεια. Είναι λογικό δηλαδή και δημογραφικά αναπόφευκτο. Κι αφού κάνω τη δουλειά μου..κάααααθομαι σχεδιάζοντας κάποια εξόρμηση έστω στην ταβέρνα της γειτονιάς – για δέκατη φορά το μήνα- στην επόμενη αργία- όχι ρε συ Τρίτη πέφτει..να πάρουμε λες ρεπό και την Δευτέρα; Ε, ναι). Αν δεν κάνω τη δουλειά μου ή μάλλον αν η δουλειά δεν γίνει δική μου, διαρρηγνύω τα ιμάτια μου σε κάποιο αυθαίρετο που κατόρθωσα να ..αναρτήσω σε κάποιο ρέμα, καμένη βουνοπλαγιά..δεν έχει σημασία λέμε- καλώ και τα κανάλια να παραπονεθώ και οργίζομαι που εκείνη η διευθυντική θέση δεν έγραφε το όνομα μου. «Μα τόσα πτυχία; Τόσες σπουδές;» Ε, ναι ρε Λαέ. Και άλλες τόσες δουλειές.
"Τρεις ηλίθιοι"
Ψηφίζω
"Τι θέλω κι ανακατεύομαι..."
Για να θυμάμαι
Πως έχω Λόγο
"Μαλώνεις ρε;"
Labels: Humans 32 Τόλμησαν
Τετάρτη
Η αβάσταχτη αγωνία του αρσενικού οίστρου και λίγες (;) ώρες σε ένα σπίτι που μάλλον επισκέφτηκαν οι Κλίγκον
ΤετάρτηΔεν είμαι πολύ καλός άνθρωπος μπροστά στην βεβιασμένη ανοησία. Ειδικά όταν αυτή επιχειρεί να με «σαγηνεύσει» μάλιστα, εκεί μεταμορφώνομαι στο πραγματικό μου είδωλο. Αυτό χωρίς τη μάσκα της ευγενούς αποστασιοποίησης.
Χτυπά το τηλέφωνο (ναι στο κεφάλι μου μέσα χτυπά αλύπητα- σας έχω πει ότι εξοργίζομαι από όλους τους ήχους κλήσεων)
- Σου έστειλα μήνυμα. Γιατί δεν απάντησες; (..ενώ έχουμε μιλήσει ώρες πριν και του έχω εξηγήσει πως ξεκίνησα το ταξίδι μου από Θεσσαλονίκη για Αθήνα by car)
- Δεν άκουσα τον ήχο του sms. Ταξιδεύω.
(«Που είσαι;» έγραφε στο sms κι εγώ απάντησα σιωπηρά αλλά άμεσα «..χμμ..κάπου μετά την Κατερίνη αλλά περιμένει να του το πω αυτό πληκτρολογώντας sms?»)
- Θα σου στείλω ένα μήνυμα σε λίγο, απάντησε μου.
(Ε;;! ..και τώρα που μιλάμε γιατί δεν μου λες; ..)
Κοίταζα την συσκευή του κινητού καθώς είχε τελειώσει η σύντομη ευτυχώς κλήση. Πόσο σύντομα μπορεί να κατασκευαστεί τηλέφωνο με μετρητή ανοησίας;
Το τοποθέτησα στο τσεπάκι της τσάντας. Άσε τους προβληματισμούς κοπελιά για άλλη φορά.
Μέχρι να το αποφασίσω, το μήνυμα είχε έρθει.
«Θα έρθω στις 7 – τα ξημερώματα- να πιούμε καφέ. Σύμφωνοι;»
Χαζεύοντας για δεύτερη φορά με μία ιδιόρρυθμη τρυφερότητα την συσκευή ..επιβεβαιώθηκα. Ναι, πρέπει σύντομα να υπάρξει λειτουργία μέτρησης ανοησίας.
Στην πρώτη στάση απάντησα «Φτάνω στις 5.30. Εκείνη την ώρα κοιμάμαι»
Η επόμενη ημέρα κύλησε άηχα. Όχι ολόκληρη, βέβαια.
Και περίεργα.
Επισκέφτηκα ένα σπίτι στο οποίο πρέπει να κατασκήνωσαν οι Κλίγκον στην τελευταία τους εξόρμηση επί Ελλαδικού εδάφους εγκαταλείποντας πίσω τους κάτι περίεργα εξωγήινα φωτιστικά.
Χμμ…
Επίσης στο ίδιο καταπατηθέν αξιοθέατο των ΑΤΙΑ κάθε κίνηση μου και συγκεκριμένα κάθε πρόθεση να σηκωθώ ..συναντούσε το εμπόδιο των χαμηλών εξωγήινων φωτιστικών.
Χμμ..ήταν οι Κλίγκον κοντοί;
Μπα..επίτηδες τα άφησαν έτσι.
Απέναντι από την είσοδο του διαμερίσματος ένα πολύφωτο με 24 ποτήρια γύρω γύρω.
Scaaaaaryyy
Χμμ..για να τρομάζουν οι κλέφτες.
Κάτι ξεχάστηκε έξω. Ναι, δεν αφήνουμε ποτέ τα κλειδιά έξω από την πόρτα. Ποτέ.
Οπότε..ορθώς υπάρχει το τρομακτικό φωτιστικό των 24 ποτηριών στο ταβάνι.
«Ευρέθησαν διαρρήκτες σε κατάσταση αμόκ και ένας νοσηλεύεται με βαρύ εγκεφαλικό» θα αναγράφει ο πηχυαίος τίτλος.
… εγώ πάντως, δεν θα χτυπήσω το κεφάλι μου…τα ποτήρια στέκουν..ψηλά
Τα κοίταζα για ώρα..
- Αυτό τώρα είναι φωτιστικό;
- Κρατάς μυστικό;
- Ναι
- Είναι
- Ω!!!!
Βραδάκι πια το κινητό ξύπνησε και πάλι τον πάνθηρα μέσα μου.
- Που είσαι;
- Σε ένα σπίτι με πολύφωτα των Κλίγκον (έπρεπε να το πω αλλά τον λυπήθηκα..) Σε επαγγελματικό ραντεβού. Ένας με «χρεώθηκε»
- Μου χάλασες τα σχέδια που είχα για το πρωί – εγώ;!- και τώρα μόλις αυτά που έκανα για το βράδυ
- (..μήπως αν τα μοιραζόσουν μαζί μου πρώτα; ..αλλά ούτε αυτό το ξεστόμισα. Ας είμαι ευγενική.) Τηλεφώνησε μου αύριο
- Θα έρθω στις 5 – τα ξημερώματα – να τα πούμε
- (τα ποια; Τα κάλαντα της ανατολής;) Αστειεύεσαι βέβαια
- Καλά (νευριασμένα) Καλό βράδυ
Όχι αυτή τη φορά δεν εστίασα στην οθόνη του κινητού παρά μόνο την άγγιξα με λατρεία. Τι ακούς κι εσύ καημένο object..
Στροφή 180 μοίρες και προσοχή κοπελιά μην σκουντουφλίσεις στα κρεμάμενα κλιγκόνια φωτιστικά!!!
Οοοοπ..από κάτω
[Γιατί έτσι μ'αρέσει:-]
Labels: Humans, Men, Weird_Logic, Women 38 Τόλμησαν
Σάββατο
e-Πολιτικοί και e-Λόρδοι Bloggers
Σάββατο
Με λύπη μου συνάντησα και αυτές τις ημέρες – γιατί είχα εντοπίσει κάποιες αιχμές παλαιότερα- μία προσβλητική , αγενή και υπεροπτική απόρριψη των πολιτικών υποψηφίων από τους γείτονες bloggers.
Εκφράσεις αισχρές , ύβρεις και απειλητικές διαθέσεις απαξίωσης , από ποιους ; τους ανώνυμους τυχαίους – με την καλή και κακή έννοια- του blogging οι οποίοι μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί – ε δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη ιστορία ο χώρος του ελληνικού τουλάχιστον blogging- σε εξουσιαστές φασισμού – σώπα βρε που θα γίνει κι ο βουλευτής blogger- απέναντι σε επώνυμους θαρραλέους –ναι- ικανούς να εκτεθούν ζητώντας ψήφο υποστήριξης.
«Βλαμμένοι» ήταν ένας από τους χαρακτηρισμούς που συνάντησα κι είναι αγαπητέ μου «βλαμμένοι» αυτοί οι πολιτικοί που Δημοκρατικότατα χρησιμοποιούν την Ίδια Δυνατότητα με εσάς; Ε, εσείς τότε ψηφίστε τους άλλους «βλαμμένους» που όχι μόνο δεν γνωρίζουν τι είναι το blogging αλλά πιθανόν ούτε καν πως γίνεται η απεγκατάσταση ενός προγράμματος.
Κι είναι επιδειξιομανία και αριβισμός η χρήση του Πρώτου Σύγχρονου και Γνήσιου Δημοκρατικού Βήματος, η δημιουργία ιστολογίου από πολιτικούς που εκθέτουν τις προθέσεις τους και όχι το ανάποδο;
Η θρασύτητα των ανώνυμων που δεν σταματούν απλά στην αποκάλυψη των προσωπικών τους δραμάτων – κι εγώ μαζί με αυτούς- αλλά συγχέουν τη Δυνατότητα με την Δικτατορική επιβολή απόψεων με ισχυρότατο όπλο απειλής..τους χαρακτηρισμούς;!
Ο απλός ανώνυμος blogger δεν διαθέτει πολιτική συνείδηση; Τι είναι; Μια πεταλούδα στους αγρούς; Δεν εκθέτει τα πιστεύω του; Δεν κρίνει; Ας μην συγχέουμε τις κρίσεις με τους μετα-μεθυστικούς αλαλαγμούς έξω από μια ταβέρνα.
Και γιατί να είναι αθώος ο blogger που πολύ πιθανό να θέσει τον εαυτό του υπό κρίση πολιτικά, αποφασίζοντας να συμμετέχει ως υποψήφιος και όχι ο πολιτικός που γίνεται blogger;
Ποια αλαζονική προσθήκη pluggin μετέτρεψε ξαφνικά όλους αυτούς – εμάς- τους ανώνυμους Σαμαρείτες contributors των διαδικτυακών κινητοποιήσεων σε mucho men που απαγορεύουν την είσοδο λιθοβολώντας;
Ποιοι; Αυτοί που τα μόνα σχόλια που σκορπούν – σκορπούμε ενίοτε- είναι βλακώδεις χαρακτηρισμοί χλευασμού..των ονομάτων των πολιτικών αρχηγών! Χωρίς προτάσεις, χωρίς επιχειρήματα. Οι Ηλίθιοι ενός νέου Ντοστογιέφσκι που αν τους γνώριζε μάλλον θα κατέληγε να γράφει μαύρη κωμωδία.
Οι μασκοφορεμένοι ανώνυμοι του καναπέ- πίσω από τον καναπέ κρύβονται εννοώ- που τολμούν το μόνο τελικά για το οποίο είναι ικανοί. Να χαρακτηρίζουν και να εξυβρίζουν! Πέραν τούτου ο,τι άλλο εκφράζουν μάλλον έναν αυτιστικό δίφθογγο θυμίζει ή ένα επαναλαμβανόμενο «αγκού».
Εγώ χαιρετίζω την είσοδο των πολιτικών υποψηφίων στην μπλογκόσφαιρα που δεν είναι το τσιφλίκι κανενός και τους συγχαίρω που τολμούν να αποκαλυφθούν και να εκτεθούν άμεσα γνωρίζοντας εξ ιδίων τις επιθέσεις που δέχεται η επωνυμία στο διαδίκτυο.
Και τους προκαλώ να κοιτάξουν κατάματα και με σεβασμό όλον αυτό τον κόσμο εδώ και μετά τις εκλογές avatar to avatar, ή μάλλον face to avatar γιατί αυτοί ήδη επικυρώνουν την αναγνωρισιμότητα τους κι αυτό στο διαδίκτυο είναι γενναιότητα κι όχι μόνο τυχοδιωκτισμός, ελπίζοντας βέβαια να μην εξαφανιστούν μετά το τέλος της εκλογικής μάχης.
Όλοι οι υπόλοιποι ας μείνουμε κουλουριασμένοι στη δραματική ποίηση της καθημερινότητας μας επειδή ξαφνικά μέσα από την ανωνυμία μεταλλαχθήκαμε σε εκπροσώπους δημοσίων σχέσεων και κοινωνικούς διαχειριστές ανθρωπίνου δυναμικού του WEB 2.0
..οι «βλαμμένοι»…
Labels: Humans, Web 68 Τόλμησαν
Τετάρτη
Αντι-Ποίηση Τέχνης
Τετάρτη
Δεν έχω πολύ καλή σχέση με την ποίηση. Το ομολογώ. Ανέκαθεν την θεωρούσα απαισιόδοξη τέχνη. Ή θα επισήμαινε με εκείνη την υποκριτική εντέλει και τεχνηέντως -συχνά υπερβολική -σπουδή το σκοτάδι μιας κατάστασης, ενός έρωτα, μιας ιδέας ή θα διερήγνυε τα ιμάτια της έκφρασης αφήνοντας ξεγυμνωμένο το μυαλό μπροστά σε ένα μπαλκόνι με συνθήματα υπέρ ελευθερίας, επικοινωνίας κι ελπίδας.
Πράγματα σκοτεινά κι αυτά , gothic, εφόσον ποια η επιτακτική ανάγκη να μιλήσεις για ελπίδα εκτός της περίπτωσης να κρέμεσαι σε ένα γκρεμό;
Ύστερα ήταν κι αυτές οι χρυσόσκονες με τα λουλούδια και τις μυρωδιές, οι μνήμες της ιστορίας που μπλέκονταν, οι θάλασσες (α, ένα κύμα είναι πάντα απαραίτητο) , τα όνειρα (μα φυσικά) ..κι όλα έδεναν σ’αυτό τον «Αχταρμά» όπως έλεγε κι η συχωρεμένη η γιαγιά μου.
Μια δόση θλίψη, δυο μεζούρες ομιχλώδη γοητεία στον ιριδίζοντα αφρό ενός ανέμου, δυο τρία σύννεφα κοντά στον οργασμό μιας λίμνης (παγκόσμια ημέρα του οργασμού σήμερα ..ε, και;) οι ελπίδες γλάροι και ιδού! Εγένετο ποίημα.
Κάποτε είχα βραβευτεί για ένα ποίημα μου. Το έχω καταχωνιάσει στα συρτάρια ενός απ’τα γραφεία μου και στο πιο σκοτεινό ντουλάπι του μυαλού μου. Αδύνατον να το θυμηθώ κι είμαι τόσο καλή στη μνήμη που όποια φράση από τα κείμενα μου 7 χρόνια τώρα κι αν δω θα την συμπληρώσω σαν νεράκι που γεμίζει το πιατάκι του βασιλικού μου.
Χτες βγήκα μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα. Δανείστηκα την κάπα του Νταλί (ξέρετε ο Νταλί προβληματισμένος με τον τρόπο αναγνώρισης του πίσω μέρους της μεγαλειότητας του – διότι από μπροστά ήταν πανεύκολα αναγνωρίσιμος- αποφάσισε να φορά μια κόκκινη κάπα, ώστε όσοι τον έβλεπαν από πίσω να τον αναγνωρίζουν αμέσως!)
Δανείστηκα την κάπα του Νταλί λοιπόν και άρχισα να περπατώ. Τα περισσότερα blog η αλήθεια είναι πως ήταν παρατημένα με αναρτημένα κάποια post από την εποχή του ..Πάσχα – και ενσυνείδητα δεν προσδιορίζω την ακριβή χρονιά του Πάσχα- μερικά γνωστά από παλιά που δεν έτυχε ποτέ πέραν ίσως της μιας εκείνης φοράς να επισκεφτώ και τα πιο πολλά, πιο πολλά κι από τα μυρμήγκια που είδα να περπατούν εκείνο το ροδάκινο το μισοφαγωμένο στο δρόμο, γεμάτα ποίηση!
Λόγια , φράσεις κομμένες, φτερά που ανοίγουν και κλείνουν σε πέντε γραμμές ή κι άλλα φλύαρα που χτυπούν κόντρα σ’όλες τις πραγματικότητες κι είδα και πλήθος τα σχόλια των συναισθημάτων να υποκλίνονται στη μαγεία των ταξιδιών.
Γιατί η έκφραση, ακόμα και η ασυντόνιστη αυτή της ποίησης είναι ο πιο καλλιτεχνικός αλγόριθμος του ακατέργαστου ανθρώπινου εγκεφάλου.
(Χτες πάλι, ένας σπουδαίος προφανώς, Βρετανός ή Αμερικανός δήλωνε ψύχραιμα στο ρεπορτάζ «Η εξέλιξη του ανθρώπου έχει σύντομη ιστορία. Η εξέλιξη του σώματος. Το μυαλό όμως δεν πρόλαβε ακόμα να εξελιχθεί. Είμαστε σύγχρονοι άνθρωποι με παλαιολιθική σκέψη»)
Κι αναρωτήθηκα ενώ το πολεμώ αυτό το «χούι» εδώ και χρόνια.
Που είναι όλη αυτή η ευαισθησία κρυμμένη , μασκαρεμένη έξω στο δρόμο που δεν σταματά κανείς να βοηθήσει μια κυρία που κουβαλά τα ψώνια σπρώχνοντας ένα καροτσάκι με μωρό; Που είναι αυτή η ευαισθησία στις αίθουσες διδασκαλίας όπου όλοι ανεξαιρέτως μετρούν τα δευτερόλεπτα του κενού μέχρι τον ήχο του τέλους;
Που είναι αυτή η ευαισθησία στις τράπεζες, στα ιατρεία;
Που είναι αυτές οι ευαισθησίες στις σχέσεις όπου το «μπορώ και μόνος μου» έχει γίνει tattoo στο μέτωπο σαν κέρατο μιας ανόητης ανεξαρτησίας;
Που είναι αυτή η ευαισθησία όταν θέλεις να τρέξεις στην αγκαλιά αυτού που λαχταράς αλλά αντιδραστικά και λοβοτομημένα κάθεσαι παγερός απέναντι περιμένοντας κάποιον να σε αποκεφαλίσει σώζοντας σε από τη μιζέρια που έπλεξες με τα ίδια σου τα χέρια;
Που είναι η ευαισθησία πριν η γλώσσα ξεστομίσει το πιο σαρκαστικό το πιο ειρωνικό βλακώδες συχνά περίττωμα που χτυπά την ψυχή ενός ανθρώπου που από ηλιθιότητα θέλετε, από αφέλεια, από άγνοια κινδύνου κάθεται μπροστά μας και κοιτάζει με λαχτάρα όσα έχουμε να του πούμε.
Εντάξει, δεν είναι τόσο λύκοι οι άνθρωποι. Ούτε οι καταστάσεις τόσο τραγικές στις σχέσεις, απλά σκέφτηκα..φανταστείτε..φανταστείτε για μια στιγμή να συνέβαινε το αντίθετο ακριβώς
Και να ήταν λέει όλη η ευαισθησία έξω
κι εδώ
Να ήταν όλη η απομόνωση κι η μισαλλοδοξία…
Απεχθάνομαι την ποίηση. Ανέκαθεν την θεωρούσα απαισιόδοξη τέχνη.
..και μάσκα βαμμένη με χρώμα τοξικό..
(Το video που ακολουθεί είναι ακατάλληλο δια ανηλίκους..και υπερηλίκους με καρδιοπάθεια:-)
(ανήλικοι θεωρούνται όσοι είναι κάτω των εξήντα μαΐων και υπερήλικες όσοι έχουν συμπληρώσει το ενενηκοστό πέμπτο έτος:-)
Labels: Creativity, Web 51 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
