Σάββατο
Μεράκι
Σάββατο[Η πιο συγκλονιστική ερμηνεία του Caruso ..ever! Η τραγουδίστρια λέγεται Lara Fabian]
------------------------------------------------------------
Άτιμο πράγμα το μεράκι.
Ο κόσμος γύρω να γυρίζει σαν ξεραμένο κλαδάκι αδύναμο και κακοφορμισμένο από τους ρέμπελους καιρούς κι εσύ να αστράφτεις σε μια σκέψη.
Να βροντά ο νους και να μη χορταίνεις να λαχταράς.
Να ανασαίνεις ζωή σαν δίνη στην απραξία της ερημιάς.
Σαν άνεμος δυνατός και βίαιος που μια στιγμή μονάχα σαρώνει την άμμο του μυαλού..σηκώνει τα μάτια ψηλά, να ανοίξουν διάπλατα κόντρα σε κάθε επίπληξη κορμιού που σαν γερολαδάς, τσιφούτης από τους λίγους, σπρώχνει όλο και πιο μέσα τους σφυγμούς στην τσέπη της οικονομίας – χρόνου τώρα.
Κοιτάζω το ρολόι στον υπολογιστή. Τρέχουν σαν παιδιά στην αλάνα τα λεπτά. Κι οι μέρες νομίζω. Τα dead lines καραδοκούν σαν λυσσασμένοι φονιάδες ενέργειας κι εκεί που πας να τους παλέψεις , εκεί σου δίνουν μια και σε πετούν στην άλλη άκρη του χωροχρόνου.
Σε αυτόν τον μικρόκοσμο τον πολύβουο που σαν μυρμήγκι τρέχεις να προλάβεις τους χειμώνες που λες κι αλλάξαν θέση, Δείκτη θα λέγαμε στη C αν την καταλαβαίναμε,
Φωτίζει ένα ένα τα γράμματα της σαν «παλιά κατακόρυφη ταμπέλα ενός άθλιου μοτέλ», το μεράκι ..
Μεράκι να γράψεις αυτά που δεν μπορείς να πνίξεις , σαν χοροπήδημα στην αγκαλιά του πιο αγαπημένου σου…
Μεράκι να θυμηθείς…
Να νοσταλγήσεις όσα δεν πρόλαβες να αρπάξεις χωρίς έλεος, χωρίς αίσθηση δικαίου..
Μεράκι να ζωγραφίσεις στο ανακατωμένο πάπλωμα του νου μια θάλασσα γαλήνια κι ένα αυτοκίνητο να σε ταξιδεύει στην ευτυχία που τόσο θέλησες …
Μεράκι να διαβάσεις ένα βιβλίο – Τυχάρπαστε μου άργησα μα υπέκυψα άνευ όρων στον Αλεσσάντρο –σας- και στο Χωρίς Αίμα ταξίδι
πολεμώντας τα κλειστά μου βλέφαρα…βράδυ αργά λίγο πριν υποτάξει η ατελής γήινη μου υπόσταση το κορμί κάτω από το βάρος κάποιου argv[] (δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνετε τι είναι αυτό), εκεί δίπλα , άστραψε σαν χαστούκι η κλασματική ανάγκη της μαγείας..ήθελα να αντέξω..
Τα μάτια- αυτά που φαίνονται- έκλειναν..τα άλλα τα κρυμμένα ορθάνοιχτα…η ανάσα αδύναμη που μόνο σε κάποιον αναστεναγμό πετιόταν σαν το κλαδάκι εκείνο στον άνεμο, ακολουθούσε την ταχυπαλμία των άναρχων σκέψεων «παράδοση εργασίας αύριο..οργάνωση προγράμματος..άφησε μήνυμα ο Sardo και δεν τηλεφώνησα ..αρχίζει η περίοδος κειμένων..»
Κι αν
«..τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από το ένστικτο να ξαναγυρίσουμε εκεί όπου μας έκαναν κομμάτια, και για χρόνια να ξαναζούμε εκείνη τη στιγμή..Μόνο με την σκέψη πως αυτός που μας έσωσε κάποτε μπορεί πάντα να μας σώζει, τελικά..Σε μια ατέλειωτη κόλαση ολόιδια με αυτήν από την οποία προερχόμαστε..Ωστόσο μεγάθυμη ..Χωρίς αίμα..»
Το Μεράκι
«..έξω σαν επιγραφή που μετρά το δικό της κομποσκοίνι από κόκκινα φώτα…»
«..Σαν αστραποβόλημα μοιάζει ..Σαν σπίτι που πυρπολείται…»
Αλεσσάντρο Μπαρίκκο- Χωρίς Αίμα
Updated:
Caruso-Lyrics
Qui dove il mare luccica,/E tira forte vento/Sulla vecchia terazza/Davanti al golfo di surriento/Un uomo abbraccia una ragazza/Dopo che aveva pianto/Poi si sciarisce la voce/E ricomincia il canto
Te voglio bene assai//Ma tanto tanto bene sai/ ?una cantena ormai/Che sciogliei sangue dint'e vene sai...
Vide le luci in mezzo al mare/Pens?alle notti l?in merica/Ma erano solo le lampare/E la bianca scia di un'elica/Sent?il dolore nella musica/E si alz?dal pianoforte/Ma quando vide uscire/La luna da una nuvola/Gli sembro pi?dolce anche la morte/Guard?negli occhi la ragazza/Quegli occhi verdi come il mare/Poi all'improvisso usci una lacrima/E lui credette di affogare
Te voglio bene assai/Ma tanto tanto bene sai/?una cantena ormai/Che sciogliei sangue dint'e vene sai...
Potenza della lirica/Dove ogni dramma ?un falso/Che con un po'di trucco e con la mimica/Puoi diventare un altro/Ma due occhi che ti guardano/Cos?vicini e veri/Ti fan scordare le parole/Confondono i pensieri/Cos?diventa tutto piccolo/Anche le notti l?in merica/Ti volti e vedi la tua vita/Dietro la scia di un'elica/Ma s? ?la vita che finisce/E non ci penso poi tanto/Anzi si sentiva gi?felice/E ricomincio il suo canto/
Te voglio bene assai/Ma tanto tanto bene sai/?una cantena ormai/Che sciogliei sangue dint'e vene sai...
Labels: Humans, Personal 42 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
