Σάββατο
Χρόνος, αυτό το παράδοξο πράγμα
Σάββατο
Όπως συμβαίνει με όλες τις εκφράσεις της μανίας που λέγεται «μεράκι» , έτσι και αυτή τη φορά ήταν πολλές οι μέρες που τριγύριζε στο μυαλό η ιδέα του επόμενου ποστ.
Χρόνος ..τι παράδοξο πράγμα..
Δυσκολεύτηκα να βρω το κατάλληλο..χωροχρονικό μου διάστιχο όμως γιατί ο περιβάλλοντας χώρος απαιτούσε την προσοχή που του άρμοζε κι όλο άφηνα για αργότερα την στιγμή (;) που δεν θα μπορούσα πια να ακινητοποιήσω τα δάχτυλα πάνω στα πλήκτρα.
Το έχω δηλώσει άλλωστε και παλιότερα πως πλέον μου είναι αδύνατον να γράψω με στυλό. Το μολύβι το θυμήθηκα φέτος που έπρεπε να κρατώ κάποιες σημειώσεις στις άκρες των βιβλίων μα με κούρασε πολύ η ξύστρα που έπρεπε συνεχώς να απασχολεί τα τεχνολογικά μου άκρα (χα!)
Αναζήτηση: Χρόνος
Στη Βικιπαιδεία η πρώτη αναφορά..
Σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης με τον όρο χρόνος εννοείται "η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο".
Πράγματι, ακριβής ορισμός
Εμείς κινούμαστε. Ο χρόνος μένει στάσιμος. Παρατηρητής, φύλακας, δαίμονας, διαιτητής ή δήμιος. Δαψιλής…σε όλα του ακόμα κι αν απαιτεί…
Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος "κυλάει" με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση - από το παρελθόν προς το μέλλον. Η κίνηση γενικότερα ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου. Παρά ταύτα, όπως εξηγεί η ειδική θεωρία της σχετικότητας, αυτή η κίνηση μπορεί να επιβραδυνθεί με ασύλληπτα μεγάλες ταχύτητες.
Είχα διαβάσει πως για κάποιον που μένει ακίνητος ο χρόνος κυλά αργά. Ενίοτε βασανιστικά, είχα σκεφτεί. Τυραννά ,αγχώνει.
Αν πεις πως τρέχεις όμως, αρχίσεις και κινείς πόδια , χέρια και μυαλό.. είναι γρήγορος σαν αστραπή.. τυφώνας ... Περνά και σε στροβιλίζει
Καμιά φορά τα μπερδεύει κανείς. Νομίζει πως ζαλισμένος δεν μπορεί να αντιδρά και άγεται..
Ποτέ.
Αιτιατό πέρα για πέρα το τέρμα της ροής
Και ο σκοπός δικό μας «γούστο» και «γλέντι». Καλά..καμιά φορά κι ανάγκη αλλά κι αυτή η ανάγκη κάποιον σκοπό υπηρετεί. Κάτι που ίσως το’χουμε καλά κρυμμένο και κωδικοποιημένο στο πίσω πίσω μέρος, κι ούτε που ξέρουμε πως είναι εκεί και αγωνιά…
Αν θέλεις βέβαια γιατί αν δεν θέλεις...θα τύχει καμιά default επιλογή κι άντε να επιστρέψεις ..
Για την φυσική ο χρόνος είναι διάσταση που επιτρέπει σε δύο ταυτόσημα γεγονότα που συμβαίνουν στο ίδιο σημείο στον χώρο, να διακρίνονται μεταξύ τους
Χμμ..ο Χρόνος μου λοιπόν , συνάρτηση του δικού σας
Εμ, με τόσα αλισβερίσια στα μπλόγκια πώς να αντικρούσεις το συμπέρασμα της συνάρτησης;! (χα!)
Λογικό μου ακούγεται λοιπόν εφόσον ούτε καν μια σιωπηλή στιγμή δεν υφίσταται χωρίς σκέψη που να αφορά κάτι ..πράγμα..ενέργεια..άτομο..αίσθηση που φέρει μια μνήμη..
Ήδη από την εποχή της δημοσίευσης της ειδικής θεωρίας της σχετικότητας το 1905, θεωρήθηκε ότι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν εγκατέλειψε την έννοια του απόλυτου χρόνου. Σε αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο ο απόλυτος χρόνος εννοείται ως 'ο χρόνος που κυλά ισοδύναμα και ανεξάρτητα από την κατάσταση κίνησης του παρατηρητή'.
Ύποπτη επισήμανση. Μου θυμίζει αυτό που έγραψα για την default επιλογή. Ό,τι κι αν επιχειρήσουμε, κάτι πρόκειται να συμβεί. Άλλοτε κραυγαλέα σαν γλάστρα που σκάει στο πλακόστρωτο κι άλλοτε άηχα σχεδόν σαν την αναπνοή ενός χρυσόψαρου μέσα στη γυάλα όταν αλλάζεις το νερό..
Κάτι συμβαίνει όπου κι αν στεκόμαστε..πριν καν αποφασίσουμε να στρίψουμε ή να μουλαρώσουμε σε μια γωνιά
Εξετάζοντας το ταυτόχρονο ο Αϊνστάιν χρησιμοποίησε ουσιαστικά ένα νοητικό πείραμα. Ως αποτέλεσμα του πειράματος, κατά την άποψή του, έπρεπε να εγκαταλειφθεί η έννοια του ταυτόχρονου. Το σύμπαν του είναι αιτιατό και σε ένα αιτιατό σύμπαν δεν υπάρχει το ταυτόχρονο, όπως και δεν υπάρχουν ταυτόχρονα γεγονότα. Τα γεγονότα έχουν καθορισμένη τάξη, βασισμένη στην αιτιατή σειρά τους,η οποία δεν είναι δυνατόν να αλλαχθεί.
Για όλα υπάρχει ένας σκοπός. Είμαι απολύτως πεπεισμένη.
Κι ό,τι επιλέγουμε, μας οδηγεί στο σημείο που βρισκόμαστε. Πάντα με δίκαιη κατάληξη κι ας ακούγεται σκληρό. Ό,τι αφήνεται να θεωρείται χαμένο δεν είναι παρά ένα μικρό λιθαράκι στο μονοπάτι που στρώνουμε για να το περπατήσουμε άλλοτε περήφανα κι άλλοτε θλιμμένα
«Μα, κυρία που θα μας χρειαστούν αυτά;» ρωτούν συχνά οι μαθητές είτε για τα μαθηματικά είτε για άλλα..
«Όλα όσα πέφτουν πάνω μας, θα βρεθούν ξανά μπροστά μας ίσως την πιο αδιανόητη στιγμή» Είμαι απόλυτη όταν απαντώ.
Τίποτα δεν είναι ξοφλημένο. Τίποτα νεκρό. Απλά κάποια στέκονται στην άκρη κι αφήνουν τους υπόλοιπους να τρέξουν . Σαν να δίνουν τη θέση τους , τη δύναμη τους για να γίνει πιο εύκολα μια εξέλιξη κι ας είναι ένα απλό χαμόγελο αυτή , ένας αναστεναγμός, ή ένα βίαιο τράβηγμα του δέρματος πάνω στις φλέβες.
Όλα κάπου εδώ τριγυρίζουν σαν κι εμάς , παρατηρητές του Χρόνου να μας δείχνουν τη συνέχεια του δρόμου..μέχρι να’ρθει η στιγμή που θα δείξουμε εμείς..
Το αίνιγμα του χρόνου είναι εν μέρει το αίνιγμα της έναρξης, γιατί εκεί βρίσκεται η βάση του παρελθόντος. Η έναρξη είναι το παρελθόν. Ωστόσο, καθημερινά γίνεται μια νέα έναρξη μέσα στην περιοδική κίνηση της ημέρας. Βάσει τη σύλληψης του Γκίνγκελ τo σύνολο όλων αυτών των επαναλαμβανόμενων ενάρξεων το αποκαλούμε χρόνο. Ζούμε στο χρόνο και καθημερινά βιώνουμε τη νέα έναρξη σε κάθε έργο που αναλαμβάνουμε να εκπληρώσουμε. Εκείνο που λείπει κατά την άποψή του είναι το γεγονός ότι η ανθρωπότητα δεν κατανοεί τη μαγεία της νέας έναρξης, δηλαδή την αέναη μετάβαση από το παρελθόν στο παρόν.
Κάθε βλεφάρισμα μια εκκίνηση λοιπόν. Δεκτό. Μια Πρωτοχρονιά σε κάθε αναπνοή που ψελλίζει «Πάμε. Προχώρα» και πώς να αντισταθείς σε τέτοια προτροπή;
Ο αυθεντικός χώρος δεν είναι μια επιφάνεια που μπορεί να διαιρεθεί, κατά τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να διαιρεθεί ο αυθεντικός χρόνος. Από φιλοσοφικής άποψης ο χώρος δεν βιώνεται ως συνεχές, αλλά ως ένας αριθμός νησίδων ανάμεσα στις οποίες υπάρχει μόνον κενό.
Χμμ..μόνο αν Κενό είναι οι στιγμές που κάποιοι δρόμοι διασταυρώνονται..και σε μία απολύτως ακίνητη παύση, οι άνθρωποι συναντούν ο ένας τον άλλο σαν να’ταν κανονισμένο το ραντεβού από γεννησιμιού τους.. Κανονισμένο από άλλους που μεσολάβησαν ή Για άλλους που περιμένουν να στρώσουν τον δικό τους μονοπάτι..
Ό,τι έζησα στη ζωή μου, με οδήγησε σε αυτό εδώ το σημείο
Υπηρέτη Χρόνων και Χώρων όλων όσων συνάντησα και άγγιξα
Και έτσι θα συνεχίζω
Με κάθε μου βήμα να’ναι μια Πρωτοχρονιά
Αυτή είναι η δήλωση μου αγαπητό 2008 και ....
u better watch out ‘cause I reeeeeally mean it
Υ.Φ. (χα!) «Απειλήθηκα» πως ό,τι δηλώνω can and will be used against me in the court of..net
Ιδού η απάντηση μου λοιπόν και πέραν τούτου ουδέν :-)
Καλή Χρονιά σε όλους μας
Με Χαμόγελο
no matter what
Labels: Weird_Logic 57 Τόλμησαν
Παρασκευή
Que Sera, Sera
ΠαρασκευήUpdated: Η Χριστουγεννιάτικη virtualized αγαθοεργία μου....
(Yeap..another blog has almost been created...)
(Yeap..another blog has almost been created...)
12 αλήθειες , δηλώσεις λίγο πριν το τέλος της χρονιάς
Αυτά να καταγραφούν
Σαν εξομολόγηση
Και εξιλέωση
Η απόφαση βλέπετε να πάψουν οι προσωπικές αναρτήσεις στο blog υπέκυψε κι αυτή στη συναισθηματική φόρτιση της πληρότητας..
[Και πάλι η δύναμη της συνήθειας , μόλις με έσπρωξε στην αποθήκευση. Άκυρο. Άτιτλο το θέλω. Κι ας χαθεί την ώρα της πληκτρολόγησης. Ας δώσω μία ακόμα ευκαιρία στο σύμπαν να με εκπλήξει. Que sera sera]
1. Όταν ήμουν περίπου 7 χρονών ζητούσα επίμονα για Πρωτοχρονιάτικο δώρο μία Σίντυ. Ήταν η πρώτη κούκλα στο στυλ της σημερινής Μπάρμπι. Αντ’αυτής έλαβα ένα βιβλίο. «Μικρές κυρίες» Την επόμενη χρονιά και πάλι το ίδιο επίμονα ζητούσα την ίδια κούκλα. «Μικροί κύριοι» η απάντηση. Την τρίτη χρονιά, λιγότερο ψύχραιμη, κι αρχίζοντας την ακουστική ανάρτηση της επιθυμίας αρκετά πριν τις γιορτές έλαβα την πρώτη Πολυάννα……. Την τέταρτη χρονιά πια, ήμουν σχεδόν σίγουρη πως θα λάμβανα επιτέλους το πολυπόθητο δώρο. Η νύχτα της πρωτοχρονιάς έφτασε κι εγώ που από τότε δεν πίστευα στον Santa ανέμενα με την σύμφωνη γνώμη όλων, τα μεσάνυχτα για την παραλαβή. Το «δέμα» ήταν αρκετά μεγάλο. «Χμμ..μάλλον μου έφεραν μια πιο μεγάλη Σίντυ». Το άνοιξα … αφηνιασμένα. Δύο Πολυάννες. Τους είχα απειλήσει εκείνο το βράδυ πως θα έβαζα φωτιά στο δέντρο. Δεν κοιμήθηκε κανείς. Εικοσι-τόσα χρόνια αργότερα, εκμυστηρεύτηκα – υπενθύμισα στους γονείς μου το παράπονο. «Για όλα φταίει εκείνη η Σίντυ που δεν απέκτησα ποτέ»- «Μα, κορίτσι μου να σου πάρουμε μία»- «Τώωωρα; Τώρα μανούλα μου δεν θέλω Σίντυ και Μπάρμπι. Τζον Τζον θέλω και μάλιστα στο δικό μου μέγεθος!»
2. Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει να είσαι καλό παιδί. Οι άνθρωποι είναι ξετσίπωτα ανηλεείς και ανείπωτα μαλθακοί στις πιο αναντίστοιχες στιγμές.
Στη χαρά των άλλων σπέρνουν τη διχόνοια, πετούν φαρμάκι ασυνείδητα, απερίσκεπτα , τάχα αδιάφορα «ξέρεις όμως πως..». Όχι δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω. Εγώ γεννήθηκα τώρα
Στη δυστυχία πάλι των άλλων ,είναι κατηφείς… από ανικανότητα. «Μα δεν ξέρω τι να πω» Μη πεις. Νιώσε κι εκείνος/η θα καταλάβει
Στις ανάγκες δεν κάνουμε σκόντο. Τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα, είχα γράψει πρόσφατα. Αστειότητες. Το σύμπαν γελούσε πονηρά. Πώς να ξέρεις τι ξημερώνει; Χαμογέλα μόνο, παίρνε βαθιές ανάσες και προχώρα
3. Δεκαεπτά Όχι μέτρησα μέσα σε ένα μήνα σχεδόν. Δεκαεπτά Όχι για να στηρίξω ένα μου Ναι. Και το στήριξα..και το στηρίζω ακόμα. Ευθαρσώς.-
4. Υπάρχει κοινή αντίληψη πραγμάτων. Δεν μπορώ να αποδεχτώ το αντίθετο. Κοινή αξιοπρέπεια αντιμετώπισης δεν υπάρχει. Καθείς με τα καμτσίκια του. Άλλοτε στην πλάτη με ράπισμα κι άλλοτε σαν μέσο μεταφοράς. Καβάλα
5. Θα χρεώνω πλέον τις διαφημίσεις που μου «ξεφεύγουν» διαδικτυακά. Όλα τα social network είναι κατασκευασμένα γύρω από την αφέλεια των χρηστών , την ανικανότητα τους να είναι αξιοπρεπείς και φυσικά γύρω από την μεγάλη δύναμη της κρυφής πλευράς των πάντων. Money. [Για την Σίντυ, την Μπάρμπι , τους Μικρούς και Μικρές κυρίες καθώς και τις Πολυάννες, χρεώνω 10000 ευρώ έκαστο πακέτο κι επειδή ζούμε σε εποχή dvd , θέλω άλλα 500 ευρώ για κάθε επιπλέον..εξάρτημα (λες και θα τα πάρω)]
6. «Το να ζητάς είναι τζάμπα» μου είχε πει κάποτε ο πατέρας μου. Κι ήξερε καλά τι μου έλεγε. Βλέπετε ,δεν ζητούσα πια μετά το φιάσκο του Πρωτοχρονιάτικου δώρου. Δεν είχε νόημα
7. Διάβαζα στο WIRED (20000 ευρώ η διαφήμιση) πως με τα social network γίναμε όλοι , λίγο ή πολύ celebrities. Σε κάποια παρέα μερικά χιλιόμετρα μακριά είναι πολύ πιθανό κάποιος να μιλά για μας. Για μια δική μας ιστορία. Για μία μας σκέψη. Αμ καλό μου wired (άλλα 20000 ευρώ) celebrities γίναμε γιατί ενώ έχουμε κολλήσει το μάτι στην κλειδαρότρυπα, με το άλλο μας δαχτυλάκι εντοπίζουμε και την ..άκρη της μύτης μας προσπαθώντας να κοιτάξουμε ταυτόχρονα στον καθρέφτη!
8. Απεχθάνομαι όσους μου τηλεφωνούν χωρίς σοβαρό και ειλικρινή λόγο. Ειδικότερα απεχθάνομαι όσους μου τηλεφωνούν μόνο τις γιορτές ή με σκοπό να ζητήσουν κάτι. Χμμ..Εικοσιένα Όχι τελικά. Αν τραβήξουν κι άλλο..κάηκαν (χα!)
9. Άντρες από τον Άρη και Γυναίκες από την Αφροδίτη. Ένα βιβλίο το οποίο πρέπει απαραιτήτως να διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία. Σε μαθητές και γονείς.
10. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που καταλαβαίνουν πολλά και το δηλώνουν μόνο όταν αυτό είναι απαραίτητο.
11. Πολλά πρωτόγνωρα συναισθήματα και first time καταστάσεις συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Μου συνέβησαν. Το συγκλονιστικότερο όλων είναι πως συνυπάρχοντας με κάποιον , επήρθε μυθο-ποίηση και όχι αποδόμηση εικόνων και υποψιών.
12. Santa δεν ξέρω αν με προσέχεις τόση ώρα αλλά ίσως θα ήταν μια καλή αρχή φέτος να ερχόσουν από την πόρτα σαν κύριος κι όχι από την καμινάδα. Γέρος άνθρωπος. Άσε τα σκαρφαλώματα για όσους αντέχουν..
Que sera sera ο τίτλος τελικά
Καλές Γιορτές με Υγεία και Χαμόγελο για ό,τι μας επιφυλάσσει το μέλλον..
e-diVa σας
Doris Day-Que Sera Sera
Updated Piczo Pages (this ain't bad at all)
(Στη σελίδα Whatever μπορείτε να αφήσετε σχόλια στο θέμα της ψηφοφορίας που ανάρτησα)
Updated:Mini-Posts
- Από ένα..πειραματικό λάθος, απέστειλα προσκλήσεις για το facebook σε όλες μου τις gmail επαφές. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως πολλοί από εσάς βρισκόσασταν ήδη εκεί!
- Άξιο προσοχής είναι ένα μήνυμα που δέχτηκα στο Wall. Στο virtualize with me blog αναρτώ το μήνυμα εφόσον ο μόνος τρόπος να το βλέπατε στο facebook θα ήταν να διαθέτετε προφίλ εκεί.
- Στο Ram που κυκλοφορεί θα βρείτε βιβλιαράκι για το Facebook (όχι δικό μου:-)
e-diVa σας
Doris Day-Que Sera Sera
When I was just a little girl/I asked my mother, what will I be/Will I be pretty, will I be rich
Here's what she said to me./Que Sera, Sera,/Whatever will be, will be/The future's not ours, to see/Que Sera, Sera/What will be, will be./When I was young, I fell in love/I asked my sweetheart what lies ahead/Will we have rainbows, day after day/Here's what my sweetheart said./Que Sera, Sera,/Whatever will be, will be/The future's not ours, to see/Que Sera, Sera
What will be, will be./Now I have children of my own/They ask their mother, what will I be
Will I be handsome, will I be rich/I tell them tenderly./Que Sera, Sera,/Whatever will be, will be/The future's not ours, to see/Que Sera, Sera/What will be, will be.
Updated Piczo Pages (this ain't bad at all)
(Στη σελίδα Whatever μπορείτε να αφήσετε σχόλια στο θέμα της ψηφοφορίας που ανάρτησα)
Updated:Mini-Posts- Από ένα..πειραματικό λάθος, απέστειλα προσκλήσεις για το facebook σε όλες μου τις gmail επαφές. Το εντυπωσιακό βέβαια είναι πως πολλοί από εσάς βρισκόσασταν ήδη εκεί!
- Άξιο προσοχής είναι ένα μήνυμα που δέχτηκα στο Wall. Στο virtualize with me blog αναρτώ το μήνυμα εφόσον ο μόνος τρόπος να το βλέπατε στο facebook θα ήταν να διαθέτετε προφίλ εκεί.
- Στο Ram που κυκλοφορεί θα βρείτε βιβλιαράκι για το Facebook (όχι δικό μου:-)
Labels: Personal 82 Τόλμησαν
Τετάρτη
Υ.Φ. Ευθαρσώς
Τετάρτη
Πάει καιρός που μου το παρατήρησαν. Πως δηλαδή το Υ.Φ. γράφεται με Υ.Γ και είναι λάθος «ετυμολογικό» αυτό που επιλέγω.
Κι ήταν απίστευτη η έκπληξη της προσβολής όταν εξήγησα πως αυτό το υ.γ. θυμίζει ..λόξιγκα κι έτσι διαλέγω το Υ.Φ. σαν πιο καλλωπισμένο.
Ευθαρσώς το είχα πει, θυμάμαι. Κοιτάζοντας τις κόρες των ματιών χωρίς καμία παύση διαλογική. Χωρίς αμφιβολία και δυνατότητα αντίρρησης.
Έκτοτε δέχτηκα την έκπτωση του σεβασμού στους αναγνώστες και όριζα τον ..λόξιγκα σαν δείγμα συμπληρώματος, μα πάντα στα δικά μου μάτια ένα Υ.Φ. εντόπιζα κι έτσι ησύχαζα..πως έτσι είναι όλα κατά βούληση φτιαγμένα..
Δύσκολες οι αλήθειες να ξετυλίγονται , να απλώνονται ευθαρσώς μπροστά στην κάθε λογική.
Δύσκολα δέχεται κανείς ένα χαστούκι αστραπή και άνομο άλλοθι καλεί την ειλικρίνεια ή την πραγματικότητα όταν αυτή θερίζει.
Τις περισσότερες φορές τυλίγεται ο ίδιος τον μανδύα του συμβιβασμού και σέρνει την αλήθεια σαν ουρά μίας σκιάς, μαζεύοντας όλα τα χνούδια , τα περισσεύματα σε μια κατάληξη τεράστιου λεκέ..
Είναι κι εκείνο το ungroup που έγραψα στα σχόλια του previous post. Πως δεν μπορώ να άγομαι , να σέρνομαι σε ένα μανδύα ομαδικό με Πρέπει και Προτείνεται.
Πως άπαξ κι εστιάσω σε μία Πίστη , Ευθαρσώς θα την πυροδοτώ με Επιμονή και Πείσμα. No matter what. No matter where. No matter who or even for whom.
Υ.Φ. Δεν πρόλαβα να αγοράσω χριστουγεννιάτικο δέντρο και στολίδια για την νέα μου κατοικία. Τα παλιά βρίσκονται βόρεια και είναι ελάχιστα όσα μετέφερα.
Πολλές ημέρες τώρα επαναλαμβάνω «αύριο θα αγοράσω ένα δεντράκι να στολίσω» κι ο Θεός μου, απαντά «και βέβαια» κι οι αγαπημένοι μου « ..δεν είναι τα στολίδια που βλέπεις έξω από τα σπίτια η ευτυχία»
Έτσι έφτασα πάλι σήμερα να μονολογώ «πρέπει να πάρω ένα δέντρο με στολίδια» κι έπαψα αμέσως το παράπονο
Γιατί φέτος
Θα στολίσω φτερά αγγέλων
Ευθαρσώς
Να αναριγούν στο θρόισμα του ξίφους
Σφυρίζοντας ανάμεσα στα πούπουλα
«Κοίτα μπροστά με θράσος»
Με σιωπή που τσακίζει όλα τα εύθραυστα κόκαλα της ύπουλης οκνηρίας
Ευθαρσώς
Με φράσεις ακριβές που δύσκολα ξεστομίζονται και που όταν αποκαλύπτονται ρίχνουν με γδούπο βαρύ κάποιο κεφάλι κάτω.
Με σεβασμό σε ό,τι μου επιτίθεται. Αναμένοντας τη λήξη του μένους για να επιτεθώ κι εγώ ακαριαία. Χωρίς άσκοπες κινήσεις κι ιαχές.
Ευθαρσώς
Όπως μου έμαθαν αυτοί
Σιωπή και σε όσους κρατήθηκαν μακριά
Από Αδυναμία νόησης
Όταν οι κόκκινες βαλίτσες έφταναν στη νέα μου πατρίδα
Κι ύστερα με θυμήθηκαν
Για έναν χαιρετισμό που άργησε πολύ
Ευθαρσώς
Θα απαξιώ
Μπροστά σε όλες τους τις κλήσεις
Με μάτια εστιασμένα, Δίπλα ή βήματα πίσω από Αυτόν που διάλεξα να του χαρίσω μια Ζωή , με θάρρος, φροντίδα και ένα βλέμμα ζεστασιάς σε όλα όσα κουβαλά. Για όλα όσα έχει ζήσει. Βάζοντας σε quarantine για λίγο τις ανάγκες τις δικές μου.
Ευθαρσώς.-
Γιατί έτσι πρέπει να αγαπάς.
Δεν έχει νόημα αλλιώς η απόδειξη σου
Κι ό,τι τον πνίγει με εκείνο το μολυβί χρώμα της τυραννίας
Της θύμησης
Ή δόλιας εκμετάλλευσης
Θα το πυροβολώ
Εξ’επαφής
Ευθαρσώς
Πληκτρολογώντας στον αέρα
Don’t dare
Don’t even think
Κατ’επανάληψη
Μέχρι να αντιληφθούν πως Ξέρω
Βλέπω
Που αποσκοπούν
Ευθαρσώς
Θα Δέχομαι ό,τι μου προσφέρεται με αγάπη
Με Αλαζονεία θα το γεύομαι
Κι έτσι θα το Τιμώ
Σε σημείο κρεμαστό για να το βλέπουν όλοι
Ευθαρσώς
Κι όσα δεν μου ανήκουν και στέκονται στο δρόμο μου
Σαν άγγελοι μοναχικοί
Θα τα αγκαλιάζω
Ευθαρσώς
Χωρίς να ζητώ Ευχαριστώ
Γιατί όσοι έχουν Ανάγκες φανερές
Δεν σου ζητούν ποτέ
Μόνο στέκουν
Καμιά φορά με πλήρη άγνοια πως στέκεσαι κι εσύ εκεί
Σε όμοια Γένεση
Ίδια αρχή Νέας Ζωής
Φέτος
Ευθαρσώς
Θα Με χαρίσω
Σε ό,τι επέλεξα να αγαπώ
Και
Ευθαρσώς
Θα απαιτώ
Να μου γελούν
Ακόμα κι όταν δεν είμαι εγώ αυτό που επιλέγουν να κοιτάξουν
Με ρώτησαν κάποτε «τι μέρος του λόγου είμαι».
Υ.Φ. Ευθαρσώς , αγαπητέ. Σύντομο και λακωνικό που περιμένει με υπομονή να καταστεί σημαντικό..
Labels: Personal 36 Τόλμησαν
Πέμπτη
I'm (every) woman
Πέμπτη
Συχνά πιάνω τον εαυτό μου για μέρες ολόκληρες να απασχολείται με ιδιαίτερα αποφθέγματα που συνάντησε σε κάποια έντυπη ή μη επιφάνεια κι άλλες φορές απλά συνειδητοποιώ μία εμμονή σκέψης σε ατάκες , σε συμπεράσματα που προέκυψαν σχεδόν ερήμην μου ζώντας μια καθημερινότητα τόσων και τόσων ανθρώπων γύρω μου.
I’m every woman
Έχει κολλήσει σαν βελόνα στο βινύλιο και το παθαίνω σπάνια αυτό αλλά έτσι προσδιορίζω κριτήριο ενδιαφέροντος. Τότε μόνο βεβαιώνομαι πως κάτι έχει αξία για μένα, όταν με απασχολεί αυτούσιο σε διάρκεια χρόνου. Τις υπόλοιπες ελαττωματικές σκέψεις του πεπερασμένου χρόνου τις αναιρώ. Τις χώνω βαθιά σε κάποια σκοτεινή αποθήκη κι εκεί τις ξεχνώ ίσως μέχρι την επόμενη κρούση πνεύματος.
Το φεμινιστικό κίνημα με αφήνει παγερά αδιάφορη. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό. Δεν είμαι άλλωστε ομαδικός τύπος ανθρώπου. Μεγαλουργώ μόνη – σε όποιο βαθμό μπορώ- και πλήττω αφόρητα ή εξοργίζομαι σε αναγκαστικές συνεργασίες όπου όλοι ανεξαρτήτως προδιαθέσεων καταλήγουν σε ομόφωνες αποφάσεις..πόσω μάλλον όταν αυτές οι αποφάσεις αφορούν απολυτοποιήσεις απλών σχετικών βημάτων εξέλιξης.
Πάντα πίστευα πως το θέμα του φεμινισμού -στις δυτικές κοινωνίες- υπόκειται σε αναταράξεις φυσικές σε σχέση με την εξέλιξη του είδους – humans- και της..ράτσας – θηλυκό.
Αυτές τις ημέρες με απασχόλησε κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο και καθημερινό από την ιδεολογία και την φιλοσοφία του φεμινισμού.
Με απασχόλησε ο αυτοπροσδιορισμός της γυναίκας αφού πιστεύω πως συχνότερα είμαστε ό,τι προκαλούμε αντί του γινόμαστε ό,τι προκαλούν.
Δύο οι αφορμές. Μία αυτόβουλη και μία ετερόφωτη. Ο δικός μου σαφής αυτοπροσδιορισμός – στο τι πιστεύω, τι είμαι, τι θέλω , τι επιθυμώ να προκαλώ, πότε το επιθυμώ και πώς το αξιολογώ και ο προσδιορισμός των άλλων, υπό μορφή «παραπόνων», λιβελογραφημάτων, εντόνων ενστάσεων ή επαναστατικών διαμαρτυριών.
Άντρες που βασανίζουν ψυχολογικά και συναισθηματικά. Κραυγή.
Γιατί;
Ποιος ο υπεύθυνος βασανισμού; Αυτός που μπορεί ή αυτός που συντηρεί;
Αν όλο το μένος και η οργή των κραυγαλέων απωθημένων εστίαζε και διοχέτευε τόση ενέργεια σε ένα υπεραπλουστευμένο ΌΧΙ , τότε όχι μόνο δεν θα υπήρχε θύμα αλλά ούτε καν έγκλημα. Απλή επιλογή…
Άντρες που απαξιώνουν. Που υποτιμούν. Κραυγή.
Γιατί;
Ποιος επιτρέπει το διαρκές τσαλάκωμα μίας ψυχής , ποιος δίνει το δικαίωμα και επιτρέπεται το σακάτεμα μιας ζωής που όσο άδεια κι αν είναι, όσο άχρηστα κι αν σπαταλιέται ανίκανη πολλές φορές, παραδίδεται μόνη αυτή για θρυμματισμό προς τέρψη σε όποιον αρπάζει την μοναδική ευκαιρία του προς εξουσιασμό;
Άντρες ηγέτες, πολεμιστές ανέντιμοι, πέρα από κάθε έννοια επαγγελματικής αξιοπρέπειας που προκαλούν τα θηλυκά σπαθιά να υψωθούν και τα τακούνια να γίνουν άρβυλα ποδοπατώντας κάθε ιερό και όσιο εργασιακό υπόλοιπο καριέρας.
Σπατάλη κι αυτό..
Ιαχές άχρηστες και ενοχλητικές συχνότερα και θύμα στο πάτωμα η θηλυκότητα χαμένη ακόμα κι όταν κείτεται σε κάποια σεντόνια εκτόνωσης ή σε πατώματα αρχηγικής υποκατάστασης.
Κι όλος ο γόος με λάθος σημείο αναφοράς
I’m every woman
Κι Επιλέγω να διαλέγω
Αυτό που θέλω
Αυτό που κρίνω πως μου ταιριάζει
Και αξιώνω να με ικανοποιεί
I’m every woman
Που ξόδεψε ώρες /στιγμές ή χρόνο απροσδιόριστα τραχύ
Σε middle situations
Δωρίζοντας ψήγματα χαράς
Γνωρίζοντας
Κι αναγνωρίζοντας το ελαττωματικό surrender
I’m every woman
Και παραδίνομαι σε όποιον με θέλει έτσι
Σε όποιον αντέχει
Να έχει
Και να συντηρεί
Να εκτιμά , να ξέρει , να πιστεύει
I’m every woman
Κι αυτό είναι το καρτεσιανό μου σύστημα
Απλό , διακριτό
Με αρχή και τέλος οριζόμενο εκ της αρχής
Με ίσες μονάδες μέτρησης σε κλίμακα που η ίδια σημειώνω
Για όποιον κινείται μέσα μου
Κι άρρηκτα δένεται με την απόλυτη διαβεβαίωση
Της προσωπικής μου Επιλογής
[Το τηλέφωνο δεν με.. εντόπισε ακόμα αλλά είναι σαν να ακούω τη φωνή. –Πάλι ποστάρεις; - Ναι, για σένα]
Labels: Personal, Women 102 Τόλμησαν
Σάββατο
Καταστάσεις XOR
Σάββατο
Η κατάσταση XOR δεν μου ήταν άγνωστη ως έννοια. Ως Πύλη μόνο.
Κατάσταση Αποκλειστικού Ή σημειώνει το βιβλίο των ψηφιακών κι ενώ το μυαλό οφείλει να πειθαρχήσει στην χρονο-προδιαγεγραμμένη μελέτη για την παράδοση της επόμενης εργασίας, θρασύτατα φτερουγίζει προς άλλες κατευθύνσεις.
Δύο ώρες, τρεις.. πάνω από τις σελίδες του πολυπλέκτη και των flip flop το μόνο που έχει επιτευχθεί , είναι ένα παρατεταμένο και εκνευριστικό tilt.
Κι άντε να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα θα έλεγε ο Sardo.
Ή μήπως «Άστο να πετάξει αυτό που φτερουγίζει»;
Μοιραίες οι καταστάσεις XOR. …
Τις πρωτοσυνάντησα στις πιθανότητες.
Το XOR κι αν έχει επονομαστεί Αποκλειστικό Ή δηλώνει ιεροκρυφίως μία μοναδικότητα. Σημαίνει το ένα και μόνο ένα ή το άλλο και μόνο το άλλο.
Εξοντώνει κάθε συμβιβασμό.
Θρυμματίζει κάθε άλλοθι διλήμματος.
U can’t have both sugar. Only one.
Α΄Β+ΑΒ΄
Κι είναι η ξεδιαντροπιά του τόση που δίδυμα φεγγάρια θυμίζει στην πρώτη του εμφάνιση॥για να μαγεύει και να παραπλανά την μοναξιά του άφαντου κοινού..
Διακριτή μοναδικότητα διλήμματος.
Ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό.
[ Η πρώτη συνειδητοποιημένη ..οι άλλες ήταν στάλες βροχής που δεν είχε αποφασίσει ακόμα αν θα μαστιγώσει αλύπητα ή θα χαϊδέψει αγγίζοντας τα πρόσωπα με ένα φιλί..]
..Ένα νανοσεκόντ μετά την εντροπία. Καθείς στον πάγκο του. Με μια τακτοποίηση beyond every doubt and against all odds. Καλπάζοντας στην ελευθερία της τάξης॥
…Με μια αναίρεση των λειψών στιγμάτων που κατόρθωσαν να καταλάβουν χώρο όταν κανείς δεν πρόσεχε.
Έχω βάσιμες υποψίες πως οι καταστάσεις XOR ευνοούν τους οκνηρούς. Αυτούς με τις φτωχές εναλλακτικές.
Το φανερώνει άλλωστε κι ο πίνακας αληθείας. Περιττή συνάρτηση. Δίνει αποτέλεσμα 1 όταν υπάρχει περιττό πλήθος μονάδων. Σιγά μην καθόμαστε να σκοτιζόμαστε δηλαδή..
Από την άλλη όμως 0 και 1 να δίνει 1 σημαίνει πρέπει να υπάρχει doubt..ενώ το γεγονός πως 1 και 1 δίνει 0 αυθάδικα δηλώνει : many approvals = doubt ॥ορίστε τώρα που ήρθε στο μυαλό το Ναι και το Όχι..σαν μάτι που ανοίγει ξαφνικά κοιτάζοντας αυτοκτονικά στο πιο επικίνδυνο φως..
Περί της οκνηρίας πάλι..είναι δύσκολο πολύ να μπερδευτεί από επιλογές ο παραδομένος της αγρανάπαυσης.. Ενώ ο άλλος..ο βλαξ..σκοντάφτει ευκολότερα.. Όταν η αδρεναλίνη τρυπά το μυαλό σε κάθε στροφή πώς να εστιάσεις σε ξεκάθαρο δίπολο;
Ο ανεπρόκοπος όμως ακολουθεί το ένα μόνο και ουδεν άλλο, κολλώντας μαγνητικά σαν τις γραμμές εργαλείων εκεί που του κάνουν χώρο να θρονιαστεί..
και παραμένει εσαεί εκεί για τις αυτόματες λειτουργίες..υπ-αρχηγικά σαν κοκορόμυαλη στοίχιση..
Με τέτοιο ανταγωνισμό πώς να σταθεί το κακόμοιρο δίστιχο που το’χουν..καταχωνιασμένο σχεδόν στα υπομενού των επιλογών;
[Τηλέφωνο… «Διαβάζεις;» - «Όχι, γράφω ποστ» - «Θα σου τα κόψω τα χέρια» - «Δεν πετάω με τα χέρια. Κόψ’τα»]
[Αν κατάλαβε κανείς τίποτα από το παρόν κείμενο θα του απονείμω βραβείο Στρεβλού Λογισμού। Οι αποκωδικοποιητές αναμένουν και ναι κύριε καθηγητά ॥δεν το βλέπω να τελειώνω εργασία αυτή τη φορά...επιστροφή στη μελέτη]
[Επισκεφθείτε το blog VirtualizeWithMe ώστε να ανακαλύψετε έναν ιδιαίτερο τρόπο διασύνδεσης αναρτήσεων- UPDATE- καθώς και τη νέα βλακώδη κίνηση του BETABLOGGER]
Labels: Weird_Logic 61 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
