Πέμπτη
Η αβάσταχτη ελαφρότητα των social network (Ram Μαρτίου)
Πέμπτη Updated:
[Το ακόλουθο κείμενο γράφτηκε προ τριών περίπου μηνών και δημοσιεύεται στο Ram Μαρτίου που κυκλοφορεί - το οποίο παρεμπιπτόντως αυτή τη φορά είναι ό,τι εξαιρετικότερο έχω δει τα τελευταία 10 χρόνια. Αν αποφασίσουν στο ακατανόμαστο να ασχοληθούν και με τα blogs , νομίζω πως θα έχουν κάνει το δεύτερο μεγάλο βήμα Μπροστά. - Έχω την .. άδεια της συντάκτριας για την αναδημοσίευση του αποσπάσματος:-]
Τα διαδικτυακά άσυλα ασφυκτιούν , νέα δημιουργούνται συνεχώς και τα ποδοβολητά συνεχίζουν την νοσηρή πορεία στην αυτοκαταστροφική νόηση του ανθρωπίνου γένους.
Την τελευταία δεκαετία – περίπου- το web έχει ανοίξει τις πύλες του με ποικίλους τρόπους στο ευρύ διαδικτυακό κοινό. Η εμφάνιση των social network ή αλλιώς mash up έχει οδηγήσει τον κάθε πληγέντα από ανία διαδικτυακό χρήστη σε τουλάχιστον δύο απονενοημένα sign up. Διότι μπροστά στην στασιμότητα των forum και chat room, οι ανοικτοί ορίζοντες του web 3.0 έλκυσαν πολλά βλέμματα και ώθησαν πολλούς wannabe στην δυνατότητα, των άνω των 15 δευτερολέπτων, δημοσιότητας τους.
Το πανδαιμόνιο ενισχύθηκε βέβαια και από την δυνατότητα μιας ζωής beyond every dream εφόσον διαδικτυακά ο καθένας μπορεί πλέον να «είναι» ό,τι επιθυμεί, προβάλλοντας ό,τι είναι ευάρεστο και συμφέρον , εκπαιδεύοντας εαυτόν μάλιστα να συντηρεί στην πορεία με τέτοια ιερή προσήλωση το fake profile ώστε να καταλήγει σθεναρή πίστη η κίβδηλη προβολή.
Ελάχιστοι οι συνειδητοποιημένοι χρήστες. Κι ακόμα λιγότεροι οι σώφρονες που θα έβρισκαν το σθένος να παραμείνουν ανεπηρέαστοι από την πλημμυρισμένη αίθουσα των χειροκροτητών. [Είναι πρόδηλο πως το «αντικείμενο» δεν χαρακτηρίζεται σαχλό παρά μόνο εάν η χρήση του καταλήγει μωροφιλόδοξη.]
Οι περικοκλάδες των διαδικτυακών κοινοτήτων έντεχνα δυσχεραίνουν την αντίληψη κι όταν το πλήθος ξεκινά τον μαραθώνιο του easy ride, αρετές και λογικές υποκύπτουν ευχερώς στα ποδοβολητά και τις ιαχές των καταπιεσμένων.
Είναι μεγάλο ντοπάρισμα η ευκαιρία να δηλώνει κανείς την Υποθετικά αντικειμενική του εικόνα. Εντός ολίγων ωρών το κοινό έχει παραταχθεί επικροτώντας και συντηρώντας κάθε ψευδαίσθηση. Ο φαύλος κύκλος ξεκινά τις στροφές του και μετά τον τρίτο γύρο ο κάθε Τυχαίος απλός θνητός καθίσταται μεγάλη Persona ενός ελλειμματικού κοινοβίου.
Η μουσική βιομηχανία σύμμαχος και κρυφός συνένοχος αλλά πάντα ενεργός συμμετέχων, που τόσο απασχολεί ενοχοποιώντας κάθε κακόμοιρο χρήστη ανερυθρίαστα, παρουσιάζει το ερμαφρόδιτο πρόσωπο της. Κάθε εμπόρευμα , κάθε μορφής εκδίδεται σε όλες τις διαδικτυακές σφιγκοφωλιές (μία πρόσφατη εγγραφή στο νέο social network Piczo με έπεισε απόλυτα) παρουσίαζοντας οξύμωρα στο μεν web το πρόσωπο της φιληδονίας, στα δε έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ έναν σπαραξικάρδιο κομμό στα κόκκινα φανάρια. [Δεν πληρώνω original cd. Δεν πληρώνω]
Όλες οι επιφυλάξεις και οι δυσανασχετήσεις για την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων φορτώνονται σε έναν εικονικό κόκορα λοιπόν όπου Ημείς αναλαμβάνουμε το marketing & management των ευφυών και πονηρών επιδεικνύοντας διαδικτυακή παρρησία στα virtualized μπαλκόνια, περιχαρείς μέσα στον πνιγηρό κιρκάδιο ρυθμό μας, για τα αστραποβόλα κομφετί που πετούν όσοι γειτνιάζουν με την παλαβομάρα μας!
......
Η χρήση των εφαρμογών των mash up φέρει δυνατότητες προβολής σοβαρότητας, και γνώσης, είναι ικανή να δώσει ευκαιρίες εργασίας, μάθησης, κοινωνικοποίησης και μίξης αντιλήψεων. Όταν όμως όλα αυτά περιτυλίγονται με σαχλές κορδέλες αυθαίρετων και αυθάδικων συχνά δημοσιεύσεων ,όπου κανείς δεν ελέγχει την ανικανότητα διαχείρισης της ατομικής ελευθερίας τόσο προς τον εαυτό του όσο και προς τους υπόλοιπους, κάθε στοιχείο αίγλης υποκύπτει και αναιρείται μέσα σε ένα βόρβορο όπου το ύπαρ παραδίδεται αμαχητί στο όναρ και η ηθική υποτάσσεται στην ατέρμονη ανάγκη για αποδοχή.
[50 Cent AYO Technology feat Justin Timberlake]
Επιμύθιο: Και τώρα θεωρούμε ζήτημα αιδημοσύνης το να μη θέλουμε να τα βλέπουμε όλα γυμνά. Friedrich Nietzsche
Labels: Web 35 Τόλμησαν
Σάββατο
e-αγένεια
Σάββατο Updated*
Έχοντας «υφαρπάξει» την Βίβλο των εντολών της Virginia Shea περί του Netiquette (των κανόνων «καλής συμπεριφοράς» στο διαδίκτυο)
Μπορώ πλέον να τις απαξιώσω στιγμιαία – εφόσον η μαντάμ Virginia δεν είναι δα και ο Ζαμπούνης του Διαδικτύου- εστιάζοντας σε μερικές εντελώς παρόμοιες μεταξύ τους προσωπικές μου καταστάσεις , οι οποίες όχι απλά με έφεραν στο Αμήν αλλά στο άει στον Στήβεν Τζομπς (πώς λέμε άντε στο διάολο;)
[ 65 λέξεις μία μου πρόταση..χμμ..κοίτα να δεις που είχε δίκιο το Αφενδικό]
Θα καταβάλω μάλιστα κύριοι Δικαστές ιδιαίτερη προσπάθεια να είμαι ευγενική λαμβάνοντας υπόψη μου και όλα τα άλλοθι των βοϊδογαϊδάρων της ηλεκτρονικής επικοινωνίας , επισημαίνοντας και την αναμενόμενη αντιστοίχηση της ανοησίας τους με την συμβατική (αν)ικανότητα επικοινωνίας , εκθέτοντας έτσι τα επικίνδυνα συνακόλουθα τα οποία ευκόλως αποκρύπτονται αλλά δυσχερώς προκαλούν ζημίες και ηφαιστειογενείς κοχλασμούς σε τομείς όπως η εργασία, η συνεργασία, η αρμονική συνύπαρξη και άρα κάθε παραγωγική ροή που ανακόπτεται – ανακόπτεται λέγω!- εξαιτίας της ασύγγνωστης αυτής συμπεριφοράς.
[ 77 λέξεις η πρόταση Αφενδικό..i’m getting scarier and scarier]
Αφήνω κατά μέρους τις περιπτώσεις όπου ναι μεν υπάρχει η δυνατότητα αποστολής e-mail αλλά ουδείς γνωρίζει πέραν της κίνησης πουσαρίσματος του send , πού ακριβώς καταλήγει το μήνυμα και αν ποτέ σε κάποια σκονισμένη χρονοκάψουλα θα αναγνωστεί από έναν έστω που – κομμάτια να γίνει- ας το διαβάσει κι ας μη καταλάβει ..Gates! (πώς λέμε..Χριστό;)
[54 λέξεις..αμάν αμάν]
Επίσης αφήνω στην άκρη – ναι ναι..καταχωρίζω- τις περιπτώσεις προσωπικών ηλεκτρονικών μηνυμάτων διότι εκεί το θέμα χρήζει ψυχανάλυσης και βάλε εφόσον εγώ π.χ. αντιμετωπίζω τα άνω των είκοσι σειρών mail σαν κατάρα του Τουταγχαμών που να’χαμε να λέγαμε δηλαδή συν ότι άνω των πέντε e-mail αρχίζω και αφρίζω – κοινώς λινουξιάζομαι – όπως ακριβώς παρουσιάζομαι και στην περίπτωση των sms.
[57 λέξεις ..έλα diva το’χεις!!!]
Αγαπητός συνάδερφος μου ζητά συνεργατική βοήθεια. Δεν εκλιπαρεί. Ούτε απαιτεί. Ζητά ευγενικά (με εκείνο το βλέμμα απελπισίας «βόηθα diva..χάνομαι»).
Εγώ on the other hand of the e-monster, και ως καλοκάγαθος άνθρωπος που είμαι – Cyborg!!!!!! (λέτε να πάσχω από κρίση ταυτότητας;)- συντάσσω την ειρηνευτική βοήθεια, καταμετρώντας ένα ένα τα κουτάκια «γάλακτος» μαζί με τις συνδετικές κονσέρβες (ελάτε τώρα..για link μιλάω και λοιπές πληροφορίες) και αφού έχω Μόνη μου αναζητήσει μέσω των social network την ακριβή διεύθυνση e-mail του παραλήπτη, αποστέλλω το κιβώτιο με ευγενή χαιρετισμό.
Αυτομάτως
Σαν αστραπή
Σαν λάμψη στον αγέρα του χειμωνιάτικου Φλεβάρη (τι θα γίνει Κόντε; Θα ανεβάσεις κανένα νέο ποστ;) σκάει μύτη direct response παραλαβής του mail.
Oh!
diva ενεή ειμαρμένης πόθου..
Τι λε ρε παιδί μου;
Τέτοια κόλπα;
Εντυπωσιάστηκα η x- επαρχιωτοπούλα (don’t care για τον χαρακτηρισμό..όλοι οι δικτάτορες επαρχιώτες ήταν)
Και αναμένω τις επόμενες ημέρες ..κάτι..ένα human response..ένα «νταξ..ελήφθη όβερ»
Περνούν οι μέρες γίνονται εβδομάδες..παρολίγο μήνας και συναντώ τον συνάδελφο (κανένα τρίωρο μετά την προσυμφωνημένη ώρα του ραντεβού) να αγναντεύει ένα ταβάνι στον εργασιακό χώρο.
«Έλαβες το mail μου;» (με μια ανησυχία στο μάτι..ένα ενδιαφέρον βρε παιδί μου καθότι έχω ανατραφεί με αρχές εγώ – τις οποίες βέβαια ορθώς επιθυμώ να ανατρέψω αλλά λέμε τώρα)
«α..ναι..ευχαριστώ..κι αν έχεις κι άλλα στείλε μου»
Τον κοίταξα με την λάμψη του σπαθιού στο μάτι..
Ύστερα προσπάθησα να τον κοιτάξω ολόκληρο αλλά ήταν απλωμένος στη πολυθρόνα και δεν μπορούσα να οπτικοποιηθώ καμπυλοειδώς..είπα να πω κάτι αλλά θυμήθηκα την ιερή διαταγή «μη ματώνεις τον χώρο της δουλειάς σου..υπάρχουν τόσα άλλα μέρη κατάλληλα για αποκεφαλισμούς» που αποφάσισα να στρέψω το βλέμμα αλλού (εκείνη τη στιγμή μάλιστα πήγε να μου κουνηθεί κι ένας ουραγκοτάγκος του διπλανού γραφείου αλλά αυτόν τον τρώω για πρωινό και έτσι αποχώρησα)
Και ερωτώ κύριοι Δικαστές – διότι εγώ είμαι multiple version cyborg κι έχω μελετήσει και το minority report – και σας το λέω ευθαρσώς θα το κάνω το έγκλημα- α όλα κι όλα ..αμαρτία εξομολογουμένη ουκ αμαρτία εστί - τις πταίει για την αλαφροΐσκιωτη αυτοπεποίθηση των αγενών του διαδικτύου;
Διότι εδώ πρέπει να σας αποκαλύψω πως ο συγκεκριμένος συνάδερφος είναι user άνω του μέσου όρου – το ίδιο και «παλαιό» αφεντικό το οποίο δεν εννοούσε ποτέ να μου απαντά ούτε καν με ένα απλό «οκ! Ελήφθη» στην αποστολή των εργασιών μου...
Καταλήγω λοιπόν, να παραθέσω προβληματισμούς τους οποίους βεβαίως εγώ έχω απαντήσει ήδη αλλά χρειάζομαι και τη Βούλα των υπολοίπων της e-πικρατείας ώστε να κατοχυρώσω το δικαίωμα αποκεφαλισμού….
- Τι ακριβώς σε κάνει αγενέστατε μου να πιστεύεις πως θα σε βοηθήσω μετά όχι μόνο από την απαξίωση της βοήθειας μου (κάτσε τώρα να φας τα μούτρα σου μόνος σου) αλλά και την απόλυτη ανικανότητα αντίληψης – αντίληψης λέγω!- μίας απλούστατης ευγενικής απόκρισης;
- Πόσο αρμονική διαφαίνεται η συνεργασία κατόπιν αυτού του γεγονότος;
- Αναγνωρίζει κανείς πόσο πιο ευχάριστη είναι η συνεργασία μου με τον ..τωρινό διευθυντή μου ο οποίος όχι μόνο απαντά «οκ» στην παραλαβή των εργασίων μου αλλά πλέον μου τηλεφωνεί κιόλας ώστε να συζητήσει λοιπές λεπτομέρειες; (Ο..παλαιότερος..αδυνατούσε να ανακαλύψει πως απαντάται μία κλήση διότι ένα ολόκληρο καλοκαίρι που τον έψαχνα για να με καθοδηγήσει..ήταν άφαντος επικοινωνιακά!)
- Είναι αυτά τα συμπτώματα ανάλογα και της συμβατικής ανικανότητας των ανθρώπων να επικοινωνήσουν η είναι η ιδέα μου γιατί απλά εγώ είμαι τέλεια και θεωρώ αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα dna ..τζούφια;
- Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της τροχοπέδης που κατασκευάζεται για τις μελλοντικές συνεργασίες με αυτό τον βουκολικό τρόπο απαξίωσης;
- Ξέρουν πως οι κινήσεις αβρότητας δεν αρκούν ώστε να ενισχυθεί η παραγωγικότητα μίας συνεργασίας αλλά επιβάλλεται κατά έναν τρόπο και η ιδιαίτερα κοπιαστική – ίσως – συνεχής κίνηση ευγενούς φέρεσθαι;
Και πάμε και σε μερικά άλλα ψιλογράμματα τώρα γιατί δε νοείται να περιδιαβαίνουμε νυχθημερόν το διαδίκτυο και να σκουντουφλάμε σαν σουρωμένοι ποπολάροι που κάνουν κόρτε στις κολώνες του πεζόδρομου.
- Μάθε να βάζεις link. Ειδικά όταν αναφέρεσαι σε Άνθρωπο (διότι άνθρωποι γράφουν τα κείμενα..όχι οι μαϊμούδες ενός παλιού πειράματος που τάχα μπορούν να γράψουν τα κείμενα του Σαίξπηρ!). Μάθε να παραδέχεσαι πως κάτι δεν ήταν δική σου ιδέα. Ξεπέρασε τα κόμπλεξ σου! Αγάπησε τον εαυτό σου με τα ελαττώματα του. Μάθε τι πάει να πει Respect!
- Να απαντάς στους σχολιαστές σου. Δε με νοιάζει αν είναι η γυναίκα σου, ο γείτονας, ο περιπτεράς ή ο συνάδερφος που του’μαθες να μπαίνει στο blog σου. Μάθε να είσαι ευγενικός! Να θυμάσαι πως κατά 99.999999999% αυτό που λες το έχει πει και κάποιος άλλος – το πιθανότερο – και πολύ καλύτερα! Κάνε τη διαφορά. Πες «είμαι εδώ – σε άκουσα- ευχαριστώ»!
- Μη μένεις άπραγος όταν διαφωνείς. Ορθώς επισημαίνει η θεία Virginia “no flaming” αλλά μη μου στέλνεις mail «..και να εγώ διαφωνώ». Γράψτο! Κάνε την αρχή του διαλόγου. Της κουβέντας. Της φασαρίας. Speak μωρέ Speak!(όπως λέει και ο αγαπητός koulpa)
- Γράφε για ό,τι γουστάρεις. Όχι γιατί είναι η μέρα της Μαρμότας που λες και το’χαμε τάμα να μιλήσουμε όλοι για τον έρωτα. Γράφε ό,τι έχεις στο μυαλό σου! Αυτό το μυαλό ψηφίζει, επιλέγει, διαμορφώνει, επηρεάζει!
…αυτά για τώρα…
πάω να γυαλίσω το σπαθί και ίσως προσθέσω καμιά δεκαριά update αργότερα…
Labels: Blogging, Humans, Web 25 Τόλμησαν
Τετάρτη
'Ερωτας ο Απειλητικός
ΤετάρτηΈρωτας ο Απειλητικός
Ο Σαρωτικός στη ψυχή τη πεινασμένη
Έρωτας εκ των ων ουκ άνευ, διαλύτης λογικής
Έρωτας ος εν ρευστή αυτογνωσία ελκών
Ος εν ηθική αδύναμος
Ενεός βιασμού ειμαρμένης πόθων
Έρωτας Δήμιος και Δικαστής
Ος , Απολλώνια, εγωισμό χαράσσει
Διέπων Συζυγώς αρμονικά - τέμνουσες και φαύλους- πολλούς
Έρωτας Φιλόδοξος - Επικίνδυνος
Που μάτια σφαλίζει σε στόχους ξενιστές κι αυλαίες καταργεί
Σύροντας μανδύα ηδονής – μύριες φορές υγραίνει
Έρωτας Τιμωρός
Που εγκληματεί
Έρωτας που λαθεύει -κοιτάζοντας μαύρο κι όχι το φωτεινό που προχωρά
Έρωτας Πρώτος
Χωρίς σειρά διαδοχής
Με Φυσική Επιλογή Βέλτιστης Επιβίωσης
Σε βίο πολυτελή και ατελή που αναζητά
Έρωτας αυτοκαταστροφικός
Χυδαίος
Που εκλιπαρεί και προκαλεί -θυσίες
Έρωτας που θολώνει
Αναιρεί
Έρωτας Γυμνός
Σαν γέννηση στρεβλής αιδούς
Έρωτας Λεβιάθαν και Ξορκιστής μαζί
Δράκων το βρέφος ή Ναρκωμένος κοχλασμός
Έρωτας
Ο Οργανικός
Ιός Προωθητικός
Και Επιβλαβής
Κάθε , που απαξιώνεται
Αφιερωμένο σε όλους όσους ερωτεύτηκαν και συνεχίζουν να ερωτεύονται αναζητώντας την Μουσική του Πρώτου αριθμού που δεν θα απογοητεύσει στερώντας,
ό,τι μόνο του πρέπει να ξεχειλίζει…
Αφιερωμένο σε όλους όσους αντέχουν να Μην έχουν
Σ’αυτούς που λυγίζουν στη Μοναξιά που επιβάλλεται και συντηρείται ερήμην…
Σε όλους όσους διστάζουν να μείνουν
Όταν με τον καιρό τα δεδομένα και κεκτημένα ματώνουν με σιωπές
κι ωθούνται να τρέξουν αυτοστιγμεί ..μακριά από τέτοιες αυτοθυσίες …
…Και σε όλους όσους …
σκίζοντας ένα ένα τα φυλλοκάρδια τους
Κραυγάζουν σε Σιωπηρή Συνέχεια μια Ιαχή
“Επέλεξα να Σ’αγαπώ κι Αντέχω έτσι
να Μη ξεχνώ
πως πρέπει να Τιμώ αυτή την Επιλογή Μου”
Ε.Β.
Υ.Φ Όλα τα Σ'αγαπώ θα έπρεπε να λέγονται μια μέρα πριν...
Labels: Personal, Romance 69 Τόλμησαν
Κυριακή
Τα "γλειφτράκια"
Κυριακή
Καταρχήν οφείλω να διευκρινίσω πως τα εισαγωγικά αφορούν στην παράδοξη δημιουργία και χρήση της λέξης και όχι στον χαρακτηρισμό.
Εννοώ, ο χαρακτηρισμός υφίσταται με όλα τα στοιχεία που δημιουργούν την ιδιοσυγκρασία καθώς και την ψυχοσύνθεση τέτοιων προσωπικοτήτων.
.......
Τα γλειφτράκια συναντώνται παντού.
Σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και επαγγελματικής ζωής. Μπορεί να είναι φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες, γείτονες.
Σε κάθε ομαδικό περιβάλλον βίου.
Ανεξάρτητα από ηλικίες, συγγένειες, συνεργασίες και καταστάσεις οικειότητας.
Διαφέρουν από τους κόλακες. Θα έλεγα μάλιστα πως αποτελούν την ενεργητικότερη έκφανση των κολάκων. Πρόκειται για την συνειδητότερη υπερβολή κολακείας.
Οι ιδιότητες αποκαλύπτονται στους φίλους (φίλες) με διαρκείς αβροφροσύνες, συχνά συνοδευμένες από μυθομανίες και μυθοπλασίες, αλλεπάλληλες ρητορείες υποστήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή και τραγικές διαπιστώσεις περί της κατάντιας όλων των υπολοίπων.
Το «όφελος» συνήθως αντιστοιχίζεται με την απλή κάλυψη της μοναξιάς ή ίσως και μια διορατική βεβαιότητα εξασφάλισης ευοίωνων συνθηκών κοινωνικής- διαπροσωπικής ή επαγγελματικής προστασίας.
Στους συγγενείς πέρα από τα άνωθεν – τα οποία πιστεύω πως δεν είναι τόσο έντονα- συχνότερα η ανάγκη δεν υπηρετεί τόσο την πιθανότητα εκμετάλλευσης όσο μία απέλπιδα προσπάθεια εσωτερικής διαβεβαίωσης πως τα επίπεδα επιτευγμάτων δεν απέχουν τόσο πολύ. Είναι η ανάγκη του ανθρώπου να αυτο-αποδειχθεί το ίδιο σπουδαίος ή να χαρακτηριστεί απλώς «απαραίτητος».
Στους συνεργάτες πιστεύω οι κινητήριες προθέσεις είναι προφανείς.
Κι ενώ δεν είμαι εντελώς βεβαία πως τέτοιου είδους «προσωπικότητες» γεννιούνται με αυτό το γονίδιο της υγρής υπόκλισης , τείνω να πιστεύω πως οι κινήσεις των καταλαμβάνουν έναν ολόκληρο χώρο φιλοσοφίας ζωής. Δεν συμβαίνει ερήμην ή ασυνείδητα δηλαδή κι αποτελεί μία από τις συνειδητότερες συμπεριφορές που μπορεί να συναντήσει κανείς στο ανθρώπινο είδος.
Επίσης υποψιάζομαι μέχρι βεβαιότητας πως δεν ανταγωνίζεται το iq αλλά το υπηρετεί. Πολύ πιθανό δίνοντας έτσι διέξοδο στην αξιόλογη ποσότητα ευφυΐας του «νοσούντος».
Αν και μάλλον δεν πρόκειται για νόσο αλλά ίσως για μία απίστευτα υγιή – επιμένω στην συνειδητότητα της κατάστασης- ροή αντιδράσεων που σκοπό έχουν όχι μόνο την απολαβή κέρδους – με τον λιγότερο δυνατό κόπο- αλλά και την καλλιέργεια κατάλληλου εδάφους για την παραγωγή του κέρδους at any time.
Προφανώς το ουδέτερο της λέξης του χαρακτηρισμού υποδεικνύει και την ύπαρξη τόσο αρσενικών όσο και θηλυκών κι εδώ παρατηρούνται διακριτές διαφορές στην εφαρμογή εφόσον το θηλυκό - γλειφτράκι δρα και ενεργεί με διαφορετικό τρόπο από ότι το αρσενικό. Δρα ύπουλα. Υποχθόνια ή τάχα ενδεδυμένο τον μανδύα της γλυκύτητας και της κολακείας. Το αρσενικό γλειφτράκι, κόλακας σε σημείο γλοιώδους βαυκαλισμού λειτουργεί πιο δραματοποιημένα. Με πομπώδεις εκφράσεις που στάζουν σάλιο υποτέλειας ζαχαρωμένο με αυτοπεποίθηση. Με συχνούς γόους κατά της άδικης κοινωνίας που άλλους τους έκανε αρχηγούς και άλλους δούλους.
Κι όλο προσπαθούν να σκαρφαλώσουν έρποντας. Κι όλο αναζητούν προστασίες και συμβουλές.
Κι όλο πιο σφιχτά τυλίγονται στο λαιμό σαν ένα οργανικό virus attached όχι τόσο στην Ικανότητα αλλά στην Δυνατότητα του «θύματος» που τέλος πάντων ξεδιάντροπα κι αυτό δεν εννοεί να πάψει να ξεχωρίζει!
Συνήθως κατά το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» συναντώνται και σχηματίζουν ομάδες(όχι πολυπληθείς) . Ακολουθούν το μοτίβο συμπεριφοράς «είμαστε καλοί με όλους – εν τη παρουσία τους , δείχνουμε ενθουσιασμό ή εκφέρουμε άποψη συμφωνώντας αρχικά με οτιδήποτε! , συντρέχουμε σε κάθε προσωπική ανάγκη – εάν είμαστε ήδη παρόντες, επιτιθέμεθα πάντα με δόλιο τρόπο στις υπόλοιπες φατρίες , με τις οποίες όμως προσπαθούμε να τα έχουμε καλά σε στιγμές (δικού μας) κινδύνου και φυσικά ηδονιζόμαστε δραματοποιώντας καταστάσεις χάριν εντυπωσιασμού του περιβάλλοντος χώρου..ο οποίος δυστυχώς γνωρίζουμε πως μας έχει απαξιωμένους ολοκληρωτικά (κύριο χαρακτηριστικό της μυθομανίας)»
Αυτό θα μπορούσε να είναι το μανιφέστο τους. Και με αυτό πορεύονται.
Πολύ φοβάμαι μάλιστα πως δεν είναι η αποδοχή της κατάστασης από τους υπολοίπους που συντηρεί τον κολλώδες ρύπο. Δεν ευθύνεται τόσο δηλαδή η άγνοια ή η αποδοχή ή ο εγωκεντρισμός που επιδεικνύουν τα «θύματα» τους για την διαιώνιση της κατάστασης, αλλά είναι τόση η ισχύς της παραγωγικότητας αυτής της συμπεριφοράς υπό μορφή φιλοδοξίας ή περιφρούρησης κεκτημένων, που δύσκολα αναχαιτίζεται. Κι αν ακόμα πάψει προς μία κατεύθυνση, αυτόματα ακολουθεί ένα redirect στον επόμενο δυνατό στόχο.
Ο μόνος αποσυντονισμός επέρχεται όταν αποκαλύπτεις ευθαρσώς πως έχεις Γνώση της κατάστασης. (Είναι αυτό το I want them to know that I know που λέω) Αυτό το «ξέρω τι κάνεις» όταν εκφέρεται δυνατά , αλλάζει το καρδιογράφημα της συμπεριφοράς. Κάνει τη βελόνα του επαναλαμβανόμενου μοτίβου να χαράξει ανατριχιαστικά το βινύλιο της γαλήνης του κι εκεί ξεκινούν τα πυροτεχνήματα με τις μάσκες όχι μόνο να πέφτουν στο πάτωμα αλλά να εκσφενδονίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Όπως οι δαιμονισμένοι, που όταν τους ραίνεις (ή φτύνεις; ) με σταγόνες αγιασμού, σφαδάζουν από αλλοφροσύνη. Αυτόματα «χαμηλώνουν» την ένταση του ενθουσιασμού (υποψιάζομαι πως ο ενθουσιασμός στις εκφράσεις τους ευθύνεται για την υπερ-παραγωγή σάλιου το οποίο προσδίδει μία ιδιαίτερη υγρότητα στην προφορά εμπλέκοντας τη γλώσσα σε ένα «πλατσούρισμα» το οποίο και δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «γλειφτράκι») και «ανεβάζουν» το screensaver της εμετικής εικόνας με το χαμηλωμένο βλέμμα που τάχα πάει να υψωθεί απέλπιδα την τελευταία στιγμή.
And that my fellow bloggers/viewers/readers, είναι ό,τι απεχθέστερο μπορεί να συναντήσει άνθρωπος εν καιρώ ..Ειρήνης…
Υ.Φ. Μία ψυχολογική προσέγγιση
Τα γλειφτράκια δεν είναι ανίκανα άτομα. Αντιθέτως. Η περιπλοκότητα των κινήσεων τους αποδεικνύει μία πρωτοποριακή ίσως ικανότητα εξέλιξης και επιβίωσης. Επίσης δεν είναι οκνηρά άτομα. Η κατασπαταλημένη ενέργεια στα στρατηγικά τους σχέδια (ακόμα και αν πρόκειται για μία απλή ανάγκη νυχτερινής εξόδου) με φλύαρες αναλύσεις και ενέργειες (συχνότατα δε, επιλέγουν την αναμετάδοση ψευδών συκοφαντικών ειδήσεων) αποδεικνύει πως πρόκειται για εργατικά άτομα, τα οποία όμως είτε έχασαν το στόχο , είτε αποφάσισαν να τον κατακτήσουν με λιγότερο κόπο. Η αδήριτη ανάγκη ενός «γλειψιματία» οφείλουμε να παραδεχτούμε επίσης πως υποβοηθά την ψυχολογική ισορροπία εφόσον η ανοχή της μετριότητας του εαυτού (η οποία βέβαια σαφώς και μπορεί να Μην υφίσταται) δεν είναι και ό,τι ευκολότερο για τον καθένα ειδικά όταν έχει να «συναγωνιστεί» ή έστω να συνυπάρξει με έναν επιτυχημένο συγγενή , συνεργάτη, φίλο. Ενώ με την υποτέλεια της προσκόλλησης επιτυγχάνεται η αίσθηση της ασφάλειας που είναι απαραίτητη ώστε να σφαλίζουν τα μάτια σε έναν ύπνο δικαίου.
Τέλος οι ιδιόρρυθμοι – έστω με μία γκροτέσκο οπτική - αυτοί τύποι social arounders (στο blog μου είμαι, ό,τι θέλω γράφω) δεν είναι κακοί άνθρωποι. Θα έλεγα μάλιστα πως είναι ανίκανοι να γίνουν σατανικοί. (Είναι κι αυτός ο φόβος «κι αμα μου’ρθει από εκεί που δεν το περιμένω;» βλέπετε..)
Είναι μικρά παιδιά… παρατημένα στο νησί του Lost , ζαλισμένα από την στασιμότητα, την ανασφάλεια και το τέλμα των κενών της προσωπικής ζωής.
Labels: Humans, Personal 39 Τόλμησαν
Τρίτη
Το Σύνδρομο της Απογοήτευσης
Τρίτη Updated:*
Αναζήτησα μία εικόνα με τη φράση "frustration image" στο Google και εντόπισα την παραπάνω φωτογραφία στην 31η(!) σελίδα αποτελεσμάτων σε ένα γαλλικό blog με ποιήματα ..τα οποία δεν έχω ιδέα τι ακριβώς λένε.
Διάβαζα προχθές στο wired για τον Glenn Albrecht (a philosopher by training όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το μονοσέλιδο άρθρο του Clive Thompson) ο οποίος σύστησε στο ευρύ κοινό (γνωστοποίησε κατονομάζοντας δηλαδή) την ύπαρξη ενός συνδρόμου· την solastalgia (solacium= comfort & algia= pain) επισημαίνοντας εν ολίγοις πως οι κλιματολογικές αλλαγές οι οποίες μεταβάλλουν τη φύση και άρα τους τόπους των πατρίδων μας (εκεί όπου διαμένουμε), επηρεάζουν καταθλιπτικά τους ανθρώπους.
Δεν θα μιλήσω για το άρθρο. Άλλωστε όπως θα καταλάβετε όσοι επιλέξετε να προχωρήσετε την ανάγνωση, καμία σχέση με το συγκεκριμένο θέμα (ή ίσως ελάχιστη) έχουν όσα αποφασίζω να εκθέσω.
Όλα ξεκίνησαν από μία συζήτηση..η οποία κατέληξε σε μία δραματική διαπίστωση και δήλωση (από μέρους μου)…
Όταν εκμυστηρεύτηκα την απόφαση μου να θίξω το θέμα, σε έναν από τους διευθυντές μου, το σχόλιο του «ανοίγεις μεγάλο issue» ήταν αρκετό …
Οι έφηβοι μας πάσχουν από το Σύνδρομο της Απογοήτευσης.
Αυτή ήταν η δήλωση.
Και δεν είναι μόνο οι έφηβοι.
Αυτή ήταν η συμπλήρωση.
Επίσης μία στιγμιαία διατύπωση στη συζήτηση, έδωσε την κατεύθυνση που θα ήθελα να ακολουθήσω.
Ως εκπαιδευτικός, ως γυναίκα και ως άνθρωπος, θα μιλήσω….
Ως εκπαιδευτικός
Δεκαπέντε χρόνια με όλες τις ηλικίες. Με παιδιά , εφήβους, νέους εργαζόμενους, ανέργους , γονείς, εργοδότες.
Στις νεαρές ηλικίες η απογοήτευση υπάρχει από την πρώτη στιγμή της αντίληψης τους. Το οικογενειακό περιβάλλον που βιοπορίζεται με σθένος και κουτοπονηριά απέναντι σε ένα κράτος ψηφοθηρίας, η εκπαίδευση που διαιωνίζει την αεργία (ομιλώ για το μεγάλο ποσοστό χωρίς να απαξιώνω τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) του μόνιμου εκπαιδευτικού που δεν κόπτεται για την μάθηση ούτε για εκείνη την αγωγή του πολίτη (το ευγενές φέρεσθαι) , το κράτος που παρατηρεί να διευθύνεται από κουκουλοφόρους και ευρωπαϊκά κονδύλια τα οποία κατασπαταλώνται χωρίς εμφανώς παραγωγικά έργα (μόνον η πολιτική διαφθορά δικαιώνει τον πακτωλό χρημάτων που εισέρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στη χώρα)..ακόμα και η ευκολία γνώσης της κατάστασης εκτός χώρας..ή ίσως ειδικά αυτή (με επιχειρηματικά ανδραγαθήματα νέων στο εξωτερικό τα οποία μέσω διαδικτύου γίνονται πλέον γνωστά με έναν αστραπιαίο τρόπο) , οδηγούν συγκριτικά (διότι η δυνατότητα κρίσης προϋπάρχει ..η γνώση και η άποψη είναι που μπορούν να την μετατρέψουν σε εργαλείο επιτυχίας ή ψυχολογικό απαγχονισμό) στην τραγωδία της υποσυνείδητης, εδραιωμένης και στέρεας πεποίθησης που καλείται Απογοήτευση. Κι από εκεί οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Οι δίοδοι μάλλον. Απομόνωση, ουσίες, επιθετικές τάσεις, βία , αδυναμία πειθαρχίας, ασέβεια…
Ενθυμούμενη τα σχολικά χρόνια της δικής μου «γενιάς» (ανήκω στη ηλικιακή κατηγορία 30-40 και δεν θέλω αποκαλύψεις παρακαλώ από όσους γνωρίζουν!) και παρακολουθώντας τις αλλαγές στην ύλη (ναι υπήρξαν τέτοιες), στον τρόπο (διορισμού και όχι διδασκαλίας) και στην εξεταστέα ύλη και βλέποντας την μαθησιακή απειθαρχία των νέων όπως και την απουσία δημιουργικής διάθεσης (δεν έχουν οι νέοι μας μεράκια…ίσως μόνο τα κλεμμένα torrents, playstation άντε και κανένα μίνι γήπεδο ποδοσφαίρου) ακόμα και στις συνειδητά επιλεγμένες σπουδές τους, είναι εύκολη η διαπίστωση. Τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με ελάχιστο κόπο. Απαξιώνουν τη γνώση και την διάθεση δημιουργίας ως στοιχείο επαγγελματικής και προσωπικής ευμάρειας. Αναμενόμενο. Δύο κίνητρα αντιλαμβάνομαι. Κίνητρα παραγωγής και προαγωγής δημιουργίας. Το οικονομικό και της αναγνώρισης. Κι αυτά εδώ στην Ελλάδα, απλά δεν υπάρχουν. Παρατηρούν επίσης τον κόσμο στις άλλες χώρες θεωρώντας πως συμμετέχουν κι αυτοί – ως θεατές όμως μόνο – σε ένα τριτοκοσμικό 3D MUD , παρακολουθούν τον συνεχή βιασμό κάθε αξίας , όχι μόνο με τα σκάνδαλα που ταλανίζουν αυτή τη χώρα (άλλωστε και έξω συμβαίνουν τέτοια) αλλά και με την άνευ μετριασμού και ελέγχου επανάληψη σε σημείο πλύσης εγκεφάλου αυταρχική έως δικτατορική μεταφορά των δρώμενων μέσα από τα ίδια παράθυρα με τους ίδιους πρωταγωνιστές οι οποίοι πλέον δεν υπηρετούν το μέσο αλλά το χρησιμοποιούν ως ένα οπτικοακουστικό προσωπικό τους ιστολόγιο θρηνώντας , ευτελίζοντας, ενημερώνοντας για την «στυτική» δυσλειτουργία των συμβατικών τους προθέσεων και άλλα..ίδια κι απαράλλαχτα..εδώ και χρόνια πολλά..με τις γενιές να διαδέχονται η μία την άλλη κουνώντας με ζήλια και φθόνο το μαντήλι σε όσους κατορθώνουν να φύγουν και να μείνουν μακριά..με εκείνο το πλοίο το γεμάτο μετανάστες με μπλε pixel πλέον στους γιακάδες…
Ως γυναίκα
Παρατηρώ την – υπερβολική ή όχι και ερήμην ή μη- μοναξιά στις σχέσεις. Στις απόπειρες αυτών ακόμα περισσότερο. Ο φαύλος κύκλος της αποτυχημένης επικοινωνίας έχει χάσει από καιρό την άκρη του και δεν είμαι σίγουρη πως το χάος ή η όποια γονιδιακή σταθερότητα θα μπορέσουν να επιφέρουν ή να επαναφέρουν τάξη. Άνθρωποι όλοι – άντρες και γυναίκες- σε ένα δικό μας κόσμο, έτοιμοι να δεχτούμε κάθε αγάπη μα κι έτοιμοι σαν από καιρό να την «δέσουμε» στα certain data της ύπαρξης μας, ζούμε περιμένοντας το ίδιο να πράττουν και οι άλλοι. Απογοήτευση. Με τον καιρό το χέρι απλώνεται δυσκολότερα κι όποιο ήταν προτεταμένο , μαζεύεται στο κέλυφος της προσωπικά επιλεγμένης μοναξιάς. Οι λέξεις πλέον προφέρονται δύσκολα – ίσως για αυτό εμείς οι γραφομανείς ηδονιζόμαστε εκθέτοντας γραπτά τα προσωπικά μας εδώ στα ιστολόγια- οι προσεγγίσεις θεωρούνται εκ των προτέρων καταδικασμένες , η αλήθεια που απαιτούμε όλοι δεν αντέχεται κι ο κακομαθημένος εγωκεντρισμός αναλαμβάνει να δώσει ένα καλό μάθημα τόσο σε αυτόν που προκαλεί επιβάλλοντας μοναξιά όσο και σε αυτόν που αναγκάζεται να αποδεχτεί τις εκπτώσεις στην ευτυχία του. Απογοήτευση από όσα θέλεις να δώσεις και βλέπεις πως δεν τα χρειάζεται κανείς – μα κι αν τα χρειάζεται; Ε, πώς θα το καταλάβω; - απογοήτευση από όσα θέλεις να πάρεις μα βλέπεις πως σου μαθαίνουν να μην τα έχεις ανάγκη πια, απογοήτευση από όσα αναζητάς νομίζοντας πως ξέρεις πώς να συντηρήσεις μα ούτε καν τιμάς, απογοήτευση από όσα θαρρείς πως έχουν σημασία κι άλλα είναι αυτά που απαιτούνται στο ταλαιπωρημένο βιογραφικό συντροφικότητας, απογοήτευση στο μετά που κλειδώνει την θέση πριν.
Ως άνθρωπος..
Μίλησα
Dreamostalgia θα ονόμαζε ίσως ο Albrecht ,μια αξιωματική παραδοχή άρνησης διάθεσης να ονειρευτεί πλέον κανείς….
Αφιερωμένο σε όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στην αντικατάσταση της ασφάλειας από έναν διαρκή αγώνα για τα αυτονόητα…
Labels: Humans, Personal, Romance 86 Τόλμησαν
Κυριακή
Κατηγορία Blogger: "Οι Σοβαροί"
Κυριακή Updated: Νέο Blog: I got to learn and I will learn
Αν κάποιος με πείσει μέσα από το κείμενο του πως είναι ευτυχής που κατόρθωσε να εντοπίσει εντός δέκα λεπτών χώρο για παρκάρισμα, αυτό το θεωρώ εξίσου σοβαρό με κάποιον ο οποίος επί σειρά ημερών επιτρέπει και προάγει την λασπολόγηση σημαντικών και δημόσιων προσώπων (αν και ομολογώ πως σε αυτή τη δεύτερη περίπτωση απλώς ..οικτίρω)
Επίσης παρατηρώ τις υπερσυνδέσεις που συχνά εισάγουν οι «μεγάλοι» των ιστοχώρων είτε αυτοί είναι απλοί καθημερινοί bloggers (όχι δεν θεωρώ πως υπάρχουν άλλοι) είτε τα γνωστά ονόματα των ελληνικών aggregators. Έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο – σε επανάληψη που το καθιστά status- να διεξάγετε μία συζήτηση (συζητήσεις είναι αυτές που συμβαίνουν στα σχόλια απλά χρειάζεται μια άλλη ματιά για να αντιληφθεί κανείς τον κώδικα επικοινωνίας) για ένα συγκεκριμένο θέμα σε πολλά ιστολόγια και όμως οι «σοβαροί» να εισάγουν υπερσυνδέσεις στους γνωστούς και επώνυμους (Δεν υπάρχουν τέτοιοι στα blog! Αν υπάρχουν και συστήνονται έτσι, τότε αυτοί δεν είναι bloggers! Είναι επαγγελματίες αυτό-διαφημιστές που εκμεταλλεύονται το μέσο και την ανάγκη της μάζας να ποδηγετείται)
Πώς να υπάρξει μετά από τέτοια συμπεριφορά αύξηση των ιστολογίων στον ελληνικό έστω διαδικτυακό χώρο; Όταν ο επίδοξος blogger (είπαμε : όλοι γράφουμε γιατί επιθυμούμε να διαβαστούμε) αντιλαμβάνεται μία συνεχή ροή επίδειξης και κατάδειξης των γνωστών αγνώστων προς τι η πρόθεση να συμμετάσχει και αυτός κατασκευάζοντας το δικό του βήμα; Όταν τα δέκα ή είκοσι σχόλια των δικών του πολύ σημαντικών σχολιαστών – σημαντικός καθίσταται αυτομάτως όποιος αποφασίζει να εκθέσει τον λόγο του σε ένα χώρο ως απάντηση και αντίδραση- έχουν να συναγωνιστούν τα εκατό (εκ των οποίων τα πενήντα είναι κατά παραγγελία) ενός άλλου «επώνυμου» (τάχα) ο οποίος έχει κερδίσει (για τα γλυφτρόνια έπεται ποστ) έστω πέντε υπερσυνδέσεις στο κείμενο του από τους ηγέτες των aggregators;
Πολύ φοβάμαι πως επαναλαμβάνεται και εδώ η επιφανειακή κοινωνική προσφορά των τηλεοπτικών προγραμμάτων όπου οι συνεντεύξεις δίνονται πάντα από τους επώνυμους ενώ ο λαός αποτελεί το απλό ρεπορτάζ που θα εξυπηρετήσει μερικά δευτερόλεπτα μιας εκπομπής ή ενός δελτίου ειδήσεων.
Όλοι οι ιστολόγοι είναι ίσοι αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους ίσους;
Γιατί δεν έχω δει ούτε μία ανάρτηση blogger- aggregator που να περιλαμβάνει είκοσι συνδέσμους σε «απλούς καθημερινούς» ανώνυμους; Επειδή η επωνυμία φέρει κύρος; Ή μήπως επειδή η υπερσύνδεση στην επωνυμία φέρει κέρδος;
Υ.Φ. Σύνδεση με τα (χα!) προηγούμενα
Labels: Blogging, Humans, Web 59 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
