Τρίτη
Το Σύνδρομο της Απογοήτευσης
Τρίτη Updated:*
Αναζήτησα μία εικόνα με τη φράση "frustration image" στο Google και εντόπισα την παραπάνω φωτογραφία στην 31η(!) σελίδα αποτελεσμάτων σε ένα γαλλικό blog με ποιήματα ..τα οποία δεν έχω ιδέα τι ακριβώς λένε.
Διάβαζα προχθές στο wired για τον Glenn Albrecht (a philosopher by training όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το μονοσέλιδο άρθρο του Clive Thompson) ο οποίος σύστησε στο ευρύ κοινό (γνωστοποίησε κατονομάζοντας δηλαδή) την ύπαρξη ενός συνδρόμου· την solastalgia (solacium= comfort & algia= pain) επισημαίνοντας εν ολίγοις πως οι κλιματολογικές αλλαγές οι οποίες μεταβάλλουν τη φύση και άρα τους τόπους των πατρίδων μας (εκεί όπου διαμένουμε), επηρεάζουν καταθλιπτικά τους ανθρώπους.
Δεν θα μιλήσω για το άρθρο. Άλλωστε όπως θα καταλάβετε όσοι επιλέξετε να προχωρήσετε την ανάγνωση, καμία σχέση με το συγκεκριμένο θέμα (ή ίσως ελάχιστη) έχουν όσα αποφασίζω να εκθέσω.
Όλα ξεκίνησαν από μία συζήτηση..η οποία κατέληξε σε μία δραματική διαπίστωση και δήλωση (από μέρους μου)…
Όταν εκμυστηρεύτηκα την απόφαση μου να θίξω το θέμα, σε έναν από τους διευθυντές μου, το σχόλιο του «ανοίγεις μεγάλο issue» ήταν αρκετό …
Οι έφηβοι μας πάσχουν από το Σύνδρομο της Απογοήτευσης.
Αυτή ήταν η δήλωση.
Και δεν είναι μόνο οι έφηβοι.
Αυτή ήταν η συμπλήρωση.
Επίσης μία στιγμιαία διατύπωση στη συζήτηση, έδωσε την κατεύθυνση που θα ήθελα να ακολουθήσω.
Ως εκπαιδευτικός, ως γυναίκα και ως άνθρωπος, θα μιλήσω….
Ως εκπαιδευτικός
Δεκαπέντε χρόνια με όλες τις ηλικίες. Με παιδιά , εφήβους, νέους εργαζόμενους, ανέργους , γονείς, εργοδότες.
Στις νεαρές ηλικίες η απογοήτευση υπάρχει από την πρώτη στιγμή της αντίληψης τους. Το οικογενειακό περιβάλλον που βιοπορίζεται με σθένος και κουτοπονηριά απέναντι σε ένα κράτος ψηφοθηρίας, η εκπαίδευση που διαιωνίζει την αεργία (ομιλώ για το μεγάλο ποσοστό χωρίς να απαξιώνω τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) του μόνιμου εκπαιδευτικού που δεν κόπτεται για την μάθηση ούτε για εκείνη την αγωγή του πολίτη (το ευγενές φέρεσθαι) , το κράτος που παρατηρεί να διευθύνεται από κουκουλοφόρους και ευρωπαϊκά κονδύλια τα οποία κατασπαταλώνται χωρίς εμφανώς παραγωγικά έργα (μόνον η πολιτική διαφθορά δικαιώνει τον πακτωλό χρημάτων που εισέρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στη χώρα)..ακόμα και η ευκολία γνώσης της κατάστασης εκτός χώρας..ή ίσως ειδικά αυτή (με επιχειρηματικά ανδραγαθήματα νέων στο εξωτερικό τα οποία μέσω διαδικτύου γίνονται πλέον γνωστά με έναν αστραπιαίο τρόπο) , οδηγούν συγκριτικά (διότι η δυνατότητα κρίσης προϋπάρχει ..η γνώση και η άποψη είναι που μπορούν να την μετατρέψουν σε εργαλείο επιτυχίας ή ψυχολογικό απαγχονισμό) στην τραγωδία της υποσυνείδητης, εδραιωμένης και στέρεας πεποίθησης που καλείται Απογοήτευση. Κι από εκεί οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Οι δίοδοι μάλλον. Απομόνωση, ουσίες, επιθετικές τάσεις, βία , αδυναμία πειθαρχίας, ασέβεια…
Ενθυμούμενη τα σχολικά χρόνια της δικής μου «γενιάς» (ανήκω στη ηλικιακή κατηγορία 30-40 και δεν θέλω αποκαλύψεις παρακαλώ από όσους γνωρίζουν!) και παρακολουθώντας τις αλλαγές στην ύλη (ναι υπήρξαν τέτοιες), στον τρόπο (διορισμού και όχι διδασκαλίας) και στην εξεταστέα ύλη και βλέποντας την μαθησιακή απειθαρχία των νέων όπως και την απουσία δημιουργικής διάθεσης (δεν έχουν οι νέοι μας μεράκια…ίσως μόνο τα κλεμμένα torrents, playstation άντε και κανένα μίνι γήπεδο ποδοσφαίρου) ακόμα και στις συνειδητά επιλεγμένες σπουδές τους, είναι εύκολη η διαπίστωση. Τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν με ελάχιστο κόπο. Απαξιώνουν τη γνώση και την διάθεση δημιουργίας ως στοιχείο επαγγελματικής και προσωπικής ευμάρειας. Αναμενόμενο. Δύο κίνητρα αντιλαμβάνομαι. Κίνητρα παραγωγής και προαγωγής δημιουργίας. Το οικονομικό και της αναγνώρισης. Κι αυτά εδώ στην Ελλάδα, απλά δεν υπάρχουν. Παρατηρούν επίσης τον κόσμο στις άλλες χώρες θεωρώντας πως συμμετέχουν κι αυτοί – ως θεατές όμως μόνο – σε ένα τριτοκοσμικό 3D MUD , παρακολουθούν τον συνεχή βιασμό κάθε αξίας , όχι μόνο με τα σκάνδαλα που ταλανίζουν αυτή τη χώρα (άλλωστε και έξω συμβαίνουν τέτοια) αλλά και με την άνευ μετριασμού και ελέγχου επανάληψη σε σημείο πλύσης εγκεφάλου αυταρχική έως δικτατορική μεταφορά των δρώμενων μέσα από τα ίδια παράθυρα με τους ίδιους πρωταγωνιστές οι οποίοι πλέον δεν υπηρετούν το μέσο αλλά το χρησιμοποιούν ως ένα οπτικοακουστικό προσωπικό τους ιστολόγιο θρηνώντας , ευτελίζοντας, ενημερώνοντας για την «στυτική» δυσλειτουργία των συμβατικών τους προθέσεων και άλλα..ίδια κι απαράλλαχτα..εδώ και χρόνια πολλά..με τις γενιές να διαδέχονται η μία την άλλη κουνώντας με ζήλια και φθόνο το μαντήλι σε όσους κατορθώνουν να φύγουν και να μείνουν μακριά..με εκείνο το πλοίο το γεμάτο μετανάστες με μπλε pixel πλέον στους γιακάδες…
Ως γυναίκα
Παρατηρώ την – υπερβολική ή όχι και ερήμην ή μη- μοναξιά στις σχέσεις. Στις απόπειρες αυτών ακόμα περισσότερο. Ο φαύλος κύκλος της αποτυχημένης επικοινωνίας έχει χάσει από καιρό την άκρη του και δεν είμαι σίγουρη πως το χάος ή η όποια γονιδιακή σταθερότητα θα μπορέσουν να επιφέρουν ή να επαναφέρουν τάξη. Άνθρωποι όλοι – άντρες και γυναίκες- σε ένα δικό μας κόσμο, έτοιμοι να δεχτούμε κάθε αγάπη μα κι έτοιμοι σαν από καιρό να την «δέσουμε» στα certain data της ύπαρξης μας, ζούμε περιμένοντας το ίδιο να πράττουν και οι άλλοι. Απογοήτευση. Με τον καιρό το χέρι απλώνεται δυσκολότερα κι όποιο ήταν προτεταμένο , μαζεύεται στο κέλυφος της προσωπικά επιλεγμένης μοναξιάς. Οι λέξεις πλέον προφέρονται δύσκολα – ίσως για αυτό εμείς οι γραφομανείς ηδονιζόμαστε εκθέτοντας γραπτά τα προσωπικά μας εδώ στα ιστολόγια- οι προσεγγίσεις θεωρούνται εκ των προτέρων καταδικασμένες , η αλήθεια που απαιτούμε όλοι δεν αντέχεται κι ο κακομαθημένος εγωκεντρισμός αναλαμβάνει να δώσει ένα καλό μάθημα τόσο σε αυτόν που προκαλεί επιβάλλοντας μοναξιά όσο και σε αυτόν που αναγκάζεται να αποδεχτεί τις εκπτώσεις στην ευτυχία του. Απογοήτευση από όσα θέλεις να δώσεις και βλέπεις πως δεν τα χρειάζεται κανείς – μα κι αν τα χρειάζεται; Ε, πώς θα το καταλάβω; - απογοήτευση από όσα θέλεις να πάρεις μα βλέπεις πως σου μαθαίνουν να μην τα έχεις ανάγκη πια, απογοήτευση από όσα αναζητάς νομίζοντας πως ξέρεις πώς να συντηρήσεις μα ούτε καν τιμάς, απογοήτευση από όσα θαρρείς πως έχουν σημασία κι άλλα είναι αυτά που απαιτούνται στο ταλαιπωρημένο βιογραφικό συντροφικότητας, απογοήτευση στο μετά που κλειδώνει την θέση πριν.
Ως άνθρωπος..
Μίλησα
Dreamostalgia θα ονόμαζε ίσως ο Albrecht ,μια αξιωματική παραδοχή άρνησης διάθεσης να ονειρευτεί πλέον κανείς….
Αφιερωμένο σε όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στην αντικατάσταση της ασφάλειας από έναν διαρκή αγώνα για τα αυτονόητα…
Labels: Humans, Personal, Romance
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
86 Τόλμησαν:
κλαπ κλαπ κλαπ (applause)*
* ως αναγνώστης
Απογοήτευση ε....
Εγώ θα το πω απελπισία και αναφέρομαι στα δρώμενα της πολιτικής ζωής του τόπου.
Και πως να μην νιώθεις απελπισία ζώντας στην χώρα του ατέλειωτου χαβαλέ και ευρισκόμενος λίγα χρόνια πριν πάρεις το πτυχίο σου.
Πως να μην νιώθεις απελπισία όταν οι τρεις ανεξάρτητες (ας γελάσω τώρα ) εξουσίες πάσχουν από οιδιπόδεια συμπλέγματα και το μόνο που κάνουν είναι να .... τον απλό πολίτη.
Πως να μην νιώθεις απελπισία όταν κάθε τέσσερα χρόνια οι επιλογές περιορίζονται ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πιάσει τον πάτο του βαρελιού όσον αφορά την τιμιότητα τους.
Και η απελπισία σε πιάνει όχι επειδή δεν μπορείς αν ξεφύγεις από όλα αυτά, πράξη εύκολη σήμερα λαμβάνοντας υπόψη το πόσοι άξιοι συμπατριώτες μας την έχουν κάνει για το εξωτερικό, αλλά σε πιάνει επειδή γνωρίζεις ότι παρόλου που είσαι νέος δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και αν προσπαθήσει θα πέσουν να σε φάνε .
Επειδή βλέπεις άτομα της γενιάς σου να όχι μόνο να αποδέχονται αυτήν την κατάσταση αλλά να διαιωνίζουν το πρόβλημα υιοθετώντας τις ίδιες πολιτικές.
Θλίβομαι που βλέπω συνομήλικους μου να προσκυνάνε Γεωγάκι , Κωστάκη , Αλέκα κτλ
Θλίβομαι με τα άδεια αμφιθέατρα στο πανεπιστήμιο
Θλίβομαι με την νοοτροπία αγγαρείας που μας έχουν εμφυτεύσει όσον αφορά την απόκτηση γνώσης.
Έχω να πω άλλα τόσα και αν πιάσουμε και τις ανθρώπινες σχέσεις τελειωμό δεν θα έχουμε...
Την καλησπέρα μου.
Παπα παρασοβάρεψε..:):)
Το μεράκι διατηρήται δύσκολα.. το αποροφούν οι ανάγκες για κάλυψη, πολλές φορές κατασκευασμένων, αναγκών.. από τα αμέτρητα πράγματα που έκανα (έστω πλημελώς) ως τα 22-23.. 20 χρόνια μετά ασχολούμαι με μεράκι μόνο με το επάγγελμά μου.. και αυτό όσο μου το επιτρέπουν οι βιαστικοί και παζαρτζίδες..:):)
Την (μερακλίδικη) καλησπέρα μου:):)
Με τον καιρό το χέρι απλώνεται, δυσκολότερα κι όποιο ήταν προτεταμένο , μαζεύεται στο κέλυφος της προσωπικά επιλεγμένης μοναξιάς
ΜΙΚΡΗ ΑΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ.
"Στη γωνιά της μικρής αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,/
κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιάς τους.
Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.
Καμμιά μοναξιά δεν είναι μικρή"
Ως μάνα:Κάποιοι σκότωσαν τα όνειρα των παιδιών μας.Είμαι ένοχη γιατί αφησα να γίνει.
Ως γυναίκα.Νοιώθω μόνη, γιατί φυλάκισα τα θέλω μου και έχασα το κλειδί.
Ως άνθρωπος.Εις πείσμα όλων...συνεχίζω να ονειρεύομαι.
Εγώ σταμάτησα την ανάγνωση στο 'ανοίγεις μεγάλο issue'. Διότι θυμήθηκα ένα φίλο που μου μιλούσε πρόσφατα για το τάδε trend. Αλλά κι έναν γνωστό που πήγε για μια εβδομάδα στο Λονδίνο κι επιστρέφοντας είπε ότι είχε traffic. Και αναρωτιέμαι: έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια ο ίδιος στη Βρετανία δε μιλάω έτσι. Γιατί όλοι αυτοί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και εν γένει την πέρασαν στο Ελλάντα μου (μας) μιλάνε για trends, issues και traffic; ΝΑ η δική μου απογοήτευση.
Δυστυχώς η μεγαλύτερη απογοήτευση, είναι αυτή που προκαλούμε στον εαυτό μας.
Ki εγώ εκπαιδευτικός είμαι...Και λυπάμαι βαθύτατα. Δεν ξέω για ποιόν περισσότερο, για εκείνα η για μας...
Να'μαι πάλι..:):)
..για μια καληνύχτα:):)
ο Γ.Σμαραγδής (El Greco) μας είχε μιλήσει (και νομίζω πως έχει γράψει βιβλίο με τίτλο "Η Αόρατη Γεωγραφία") για το γεγονός ότι η γενική ψυχολογική κατάσταση και συνήθειες κάθε ανθρώπου επιρρεάζονται από τη μορφή και τις ιδιότητες του φυσικού περιβάλλοντός του (πχ οι βουνίσιοι μιλάνε πιο απότομα, είναι πιο alegrοι klp). από εκεί εγώ πήγα στο ότι η ίδια αφετηρία έχει σαν αποτέλεσμα και διαφορετικά ύφη Τέχνης (πχ νησιώτικοι ρυθμοί vs καλαματιανού, κλπ)...
σε αυτή τη δεδομένη παρατήρηση, εάν προσθέσεις την Κλιματική Αλλαγή έχεις μία νέα κατάσταση: ο τόπος που όρισε την αφετηρία της ψυχοπνευματικής σου κατάστασης αλλάζει ιδιότητες και συμπεριφορές - και αυτό ως γεγονός είναι γενεσιουργός αιτία κατάθλιψης αφού και οι πλέον οριστικές σταθερές που είχες παύουν να είναι σταθερές και αρχίζουν να συμπεριφέρονται "αλλοπρόσαλλα"...
....πλέον, τίποτα από αυτά που γνωρίζεις δεν μπορεί να παραμείνει σταθερό, ούτε να εξελιχθεί ομαλά. πλέον το απρόοπτο γίνεται κανόνας. πλέον, δεν ξέρεις τί να περιμένεις από τον ίδιο σου τον εαυτό... πως λοιπόν να προσεγγίσεις τους άλλους όταν τους συμβαίνει το ίδιο πράγμα...
βάλε σε αυτά την "τηλεοπτικοποίηση" της καθημερινής μας επικοινωνίας που κατά συνέπεια μετατρέπεται σε τρόπο σκέψης και άντε μετά να συνεννοηθείς με άνθρωπο...
η μόνη μας σταθερά στον τρόπο σκέψης είναι τα μαθηματικά και η έλλογη συνέπειά τους η Λογική, αλλά αγαπητή diVa... αυτά τα δύο πράγματα είναι τα πλέον αντι-δημοφιλή και όχι τυχαία: καμία οικονομία δεν θέλει ο κόσμος να ξέρει μαθηματικά και να έχει πρόσβαση στη Λογική, επειδή το κοινωνικό-οικονομικό status είναι παντελώς ξεβράκωτο αν το κοιτάξεις με αυτά τα εργαλεία.......
κ.κμοίρης
..υπόκλιση ντίβας
ευχαριστώ:-)
alekos
..αυτά όλα ήθελα να πω..τα ξέρω..τα βλέπω..αλλά δυστυχώς δεν κυβερνώ
Να συμβουλεύσω μπορώ αλλά είναι στιγμές που ακόμα κι η δική μου πρόθεση να "ωθήσω" παγώνει μπροστά στην παγωμένη ματιά της απογοήτευσης σας..
[Θα περιμένω να επανέλθεις όποτε θελήσεις και για το θέμα των σχέσεων]
koulpa μου
Εμείς τα είπαμε και από κοντά..θυμάστε; συλλογή από..χαρτοπετσέτες..χαζό ε; τώρα τι;
Είστε από τους λίγους τυχερούς που κατόρθωσαν να κάνουν το μεράκι τους επάγγελμα αλλά..μπορείτε να πείσετε τους νέους πως έχουν κι αυτοί την ίδια δυνατότητα;
[Καληνύχτα βέβαια:-]
Mr. Di
..και καμιά απογοήτευση δεν είναι ανώδυνη και ακίνδυνη...
Η μοναξιά είναι ..ριπή...
ανάσα του βορρά
"Άντε παιδί μου..φαντάσου , έστω"..εγώ αυτό λέω ..σε εκείνους και σε μένα..
gerasimos
Είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έντυπου λόγου μου η χρήση αγγλικών όρων. Το χρησιμοποιώ ως παιγνίδισμα έκφρασης. [ Μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω]
Κρίμα που δεν συνέχισες την ανάγνωση..είμαι σχεδόν βεβαία πως δεν θα σε απογοήτευα στη συνέχεια..
kakaskimos
...Λίγο πιο.."λιανά";
patsiouri
Λυπόμαστε "εμάς" που χάσαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε κάτι ίσως κι εκείνους που δεν μπορούν πια να ονειρευτούν..
xkont
I rest my case!
[With deepest respect- diVa]
Υ.Φ. Επίθεση με μαθηματικά και λογική την άλλη φορά λοιπόν...
Ποιος είπε ότι δε συνέχισα; Και εκεί που αναφέρθηκες στη μαθησιακή απειθαρχία χτύπησαν καμπανάκια οικειότητας μέσα μου. Διδάσκω σε ένα παράρτημα βρετανικού παν/μίου και πχ όταν ΚΑΘΕ φορά κάποια παιδιά αργούν να έρθουν για μάθημα και τους κάνω και ξανακάνω την ίδια παρατήρηση (με έχω σιχαθεί να με ακούω) ακούω το 'όλα σας ενοχλούν κύριε!'. Αν και είναι το μόνο πράγμα που τους έχω ζητήσει.
ΥΓ: Για τα αγγλικά αναφερόμουν σε ΑΛΛΟΥ είδους χρήσεις από τη δική σου. Δε μου χρειαζόταν η διευκρίνιση! (Άτιμο ίντερνετ!)
..κι εγώ για να υπογραμίσω ότι η ελπίδα μπορεί να καλήψει τη λογική.. έκανα αλλον ένα οίκο.. με μπουμπουλήθρες.. αγνοόντας τους ήδη υπάρχοντες που έχουν ριμάξει..:):)
Ξαναμανακαληνύχτα συνμπλογκόνι:):)
Να σου πώ, κι εγω΄στην ηλικιακή ομάδα των 30-40 είμαι, αλλα επειδή μικροδείχνω σκανδαλωδώς, πολυ όμως, λεω πως είμαι 36 και ξεραίνονται όλοι.:))))))Ετσι θελω να πιστεύω δηλαδή. Πολυ στενοχωρήθηκα με το ποστ να το ξερεις. Μεγαλη εργασιακή ανασφάλεια βιώνω εγώ, μεγαλο τρομο μη μας φανε το γκομενο/γκόμενα, γιατι καναμε αμαν για να τον βρούμε. Επισης μεγαλη αναισθησία και αγένεια κυρία μου, στα ,επίτρεψέ μου, κωλοπαιδάκια των 15 something. Πριν ενα χρονο ειχα παει σε μια συναυλία unplugged των Αrchive.Στο Fnac. Αν σου πω οτι μια μικρή, emo style ειχε καθισει διπλα μου και καπνιζε πετώντας τις σταχτες στο πατωμα, σε εσωτερικο χώρο, αδιαφορώντας γιατο οτι βρσικομουν ενα εκατοστο μακρια της και θα μπορουσε να μου βαλει και φωτια που λεει ο λόγος. Με διαολίζει η αναισθησία και η αγένεια μωρέ. Συγγνωμη αν ακουγομαι σαν τη Λουκά( μακρια απο μένα) αλλα ειμαι μαλακας εγώ που πανταας πουμε μιλαω στους υπαλλήλους καταστηματων στον πληθυντικό; Και λεω παντα ευχαριστώ και παρακαλώ; Που δε γουσταρω να μου μιλαει ο γκομενιάρης δημοσιος ή ιδιωτκος υπάλληλος στον ενικό, κι ας του είμαι παντελως άγνωστη γαμώτο; Δεν είναι μονο οι έφηβοι απογοητευμένοι ακριβώς. Είναι και οι....μετέφηβοι! Οι πολυ μετέφηβοι που νιώθουν πως θα τους ξενυχιάσουν τα βουβαλια με τις γραβάτες και τα παπουτσια απο δέρμα αγελάδας κα ραμμένα στο χερι... Είμαι σίγουρη πως ξερεις πολύ καλα τι σημαινει εργασιακός ανταγωνισμος.... Εχει προσεξει πως μεταλλασόμαστε στο χώρο δουλειάς; Πως βαθμηδόν αποκτουμε μια κρουστα σκληρότητας, αναισθησίας; Και πως αλλαζει η φωνή μας όταν μιλαμε με αγαπημενους; Το εχεις προσέξει;Ξερεις τι θυμηθηκα τώρα;Εκεινη τη σκηνή στο Βασικο Ενστικτο που η Καθριν βλεπει να μπαινει στο δωματιο η ερώμένη της, και διακόπτει την κουβεντα με τον λιγουρη αστυνομικο Ντάγκλας, για να την υποδεχτει. " Hi honey" της λεει και εχει το προσωπό της μια εντελως διαφορετικη εκφραση απ΄του προηγουμενου λεπτου. Αυτο είναι νομιζω, αυτο είμαστε. Τερατα που βγαζουμε τη μασκα του σαρκοβόρου μονο οταν μας πλησιάζει ο οικείος... μεχρι να μπερδέψουμε τον οικειο με τον εχθρο....Προσπαθώ να συνεχίσω ν'αναγνωρίζω τον εαυτο μου στον καθρέφτη ακόμη. Ειναι πολυ βαρύ το τίμημα .Πολύ. Αλλα δεν θα τους περάσει!
Παλι ασχετο σχόλιο εκανα μου φαίνεται, φτου! Πάντως η φωτό είναι φρικιαστική. Χαιρεσθε, εχει εναν ήλιο τώρα που μου σπαει τα νευρα, επειδη μου δημιουργει προσδοκία άνοιξης. Λες να ειναι κι αυτο ένδειξη εφηβικής μελαγχολίας;
ως φοιτήτρια:
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έκαναν ποτέ οι γονείς μου είναι να μου δώσουν την επιλογή να φύγω μακρυά, μακρυά απ'το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, από την ανόητη "πολιτικοποίηση" μέσα στα πανεπιστήμια που μαζεύει ψήφους για τα κόμματα, την έλλειψη οργάνωσης, τον ατελείωτο φραπέ στην καφετέρεια κάθε μέρα, τις άνισες ευκαιρίες για όποιον έχει μέσο, και την ατελείωτη γκρίνια που δεν προχωρούν τα πράγματα μέσα στην τεμπελιά μας.
Ναι, κι εδώ υπάρχουν προβλήματα, κι εδώ υπάρχει ανεργία. Όμως εδώ οι άνθρωποι κάνουν επιλογές. Δεν αναγκάζουν το παιδί τους να φτάσει στο πανεπιστήμιο. Όσοι φτάνουν στο πανεπιστήμιο δοκιμάζονται για το αν τους αρέσει αυτό που πάνε να κάνουν, κι αν το αγαπούν πραγματικά δουλεύουν και συνεχίζουν. Εδώ υπάρχει διάθεση από τους περισσότερους να αρχίσουν να δουλεύουν απ τα 19 τους, παρά το φόρτο της σχολής, και χωρίς να παίζει κανένα ρόλο το εισόδημα των γονέων, από δική τους προσωπική επιλογή.
Αναρωτιέμαι αν πρόκειται ποτέ να συμβεί ποτέ καμιά ουσιαστική αλλαγή στην ελλάδα. Αν θα πάψουν απ τα ελληνικά σχολεία να βγαίνουν στρατοί από άβουλα ζόμπι. Ελπίδα; Πάντα. Αλλά δε νομίζω ότι αρκεί.
Αυτός που θεωρεί το οτιδήποτε αυτονόητο ,γίνεται αυτόματα ο ίδιος αυτο(α)νόητος απέναντι στον εαυτό και στον Δημιουργό του.Ολα είναι Δρόμος. Πηγεμος ,σύμφωνα με την γιαγιά Καβάφη.Εκεί είναι που χρειαζόμαστε φεγγάρια Divas να μας φωτείζουν τον μοναχικο μονόδρομό μας.
.
.
Οδηπόρος Τρελούτσικος Του Χωρίου
DiVa μου, όλα σχεδόν τα ποστ μου είναι εκφάνσεις αυτής της σχεδόν εγγενούς απογοήτευσης. Καλή μέρα :-)
Μερικές φορές σε διαβάζω και μένω άναυδος, αλλά αυτό φαντάζομαι ότι θα το έχεις εισπράξει και από αλλού όμως αισθάνομαι κάθε φορά την ανάγκη να το λεω. Ειδικά όταν μιλάς σαν γυναίκα, και "ανακαλύπτεις" τη μοναξιά των σχέσων σήμερα. Κάπως έτσι είναι... και πέρα την αξία του κάθε μπλογκερ σαν γράψιμο και σαν σκέψη, μια μοναξιά γεφυρώνουμε, τρύπες βουλώνουμε. Φιλιά (και η ηλικία 30-40 είναι η πιο θηλυκή και η πιο δημιουργική)
Εξαιρετικά τα βρήκα ως ερεθίσματα για προβληματισμό τα σχόλια της auburn kate αλλά και της ραψωδίας. Το ζήτημα όμως είναι: μετά τη δεδομένη απογοήτευση τί; Πώς μπορούμε θετικά να αντι-δράσουμε σε όσα μας απογοητεύουν; Σε παρόμοιες διαπιστώσεις φτάνουμε όλοι. Από κει και πέρα τι κάνουμε;
οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μας.
ΕΓΩ πάντως είμαι απογοητευμένη και δεν το κρύβω...
Δυστυχώς, είμαι ένα βήμα πριν τον οδοντίατρο, πονάω τρελά και δεν έχω κέφι να "μιλήσω"... ούτε με το πληκτρολόγιο.
Το post πάντως μου άρεσε - παρόλο που σφαδάζω!
Καλησπέρα
Χμμ... δε μπορώ να διαφωνήσω, αλλά δε μπορώ και να συμφωνήσω τελείως.
Μερικές φορές σκέφτομαι ακριβώς τα ίδια (οκ με άλλα λόγια), και άλλες φορές σκέφτομαι ότι έχουμε πέσει σε ένα λάκο μιζέριας και απαλεψιάς που μόνοι μας σκάβουμε. Ενίοτε είναι αδύνατο να βγούμε από αυτό το λάκο, αλλά ενίοτε ξανασκαρφαλώνουμε, κάνουμε μια βόλτα απέξω και στρώνουμε λίγο χαρακτήρα. Οι συνθήκες δε βοηθούν και ιδιαίτερα βέβαια ,αλλά αν δε βοηθήσουμε τα μούτρα μας κιόλας, ζήτω που χεστήκαμε..
Χε.. μολις τώρα ανακάλυψα οτι είσαι και συναδέλφισσα!! εύγε εύγε!! :) :)
Ως άνθρωπος μίλησες από την αρχή ως το τέλος. Τα επιμέρους στο εν γένει οδήγουν. Ώρες ώρες με απασχολεί τόσο κι εμένα αυτή η απάθεια θα την έλεγα και πιό πολύ από ποτέ ο Μπέκετ είναι εδώ. Άλλοτε πάλι αντιστέκομαι και λέω δεν μπορεί εδώ και έτσι να είναι το τέλος του παιχνιδιού. Όμως και τις στιγμές που αντιστέκομαι, φοβάμαι.
Πάντα έτσι δεν ήταν όμως; Κάθε γενιά έχει τα δικά της προβλήματα και προβληματισμούς. Το σημερινό "βουνό", αύριο είναι λοφάκι, μεθαύριο γκρεμός και τούμπαλιν. Ο καθένας παλεύει με τις δικές του δυνάμεις έναντι στους δικούς τους γολγοθάδες...
gerasime
Ζητώ συγνώμη αν κατάλαβα λάθος (πίστεψα πως Δεν συνέχισες την ανάγνωση από δυσανασχέτηση για τον
αγγλικό όρο)
Γνωρίζω πως είσαι εκπαιδευτικός και άρα αντιλαμβάνομαι πως καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα από τον καθένα ίσως τι σημαίνει Μαύρες είναι οι μέρες όλες όπως κι οι νύχτες στην Εκπαίδευση δεκαετίες τώρα..
Και η συμπεριφορά των παιδιών η οποία πρωτίστως Αντικατοπτρίζει τη συμπεριφορά των Γονέων ελάχιστα από
ευγένεια , φιλοτιμία και αξιοπρέπεια λαμβάνουν από τα
παραδείγματα προς μίμηση (υποτίθεται)..τους καθηγητές
τους.
...
Άντρες μιας άλλης εποχής οι περισσότεροι , της ταβέρνας , της εκλογολογίας..αναλφάβητοι σε όλα τα
επιστημονικά επιτεύγματα (οι περισσότεροι..όχι όλοι)
"βρωμεροί" και αντιαισθητικοί σε εμφάνιση και συμπεριφορά..
Γυναίκες παρδαλές που θαρρούν το σχολείο νυμφοπάζαρο των χαμένων τους νιάτων..ανίκανες και α-διάθετες για κάθε συζήτηση..αναλφάβητες κι αυτές εκτός κι αν η γνώση των αργιών και των επιδομάτων μητρότητας θεωρούνται Γνώση!
..
Κι όσοι λίγοι φιλότιμοι ανεξάρτητα από ηλικία και μόρφωση προσπαθούν να περάσουν κάποιο μήνυμα ελπίδας
κι ομορφιάς για τα Νέα αυτού του Κόσμου...πέφτουν στο τοίχο των ανικάνων κι άντε πάλι απ'την αρχή..
(μη μου πεις πως δεν έχεις ακούσει το τραγελαφικό "μη χαλάς ρε συνάδερφε την πιάτσα!")
...
Όσον αφορά στην Μετά Απογοήτευση κατάσταση , Μία νομίζω είναι η σανίδα Σωτηρίας. Δυνατός χαρακτήρας που παίρνει βαθιά ανάσα , κοιτάζει γύρω και λέει "Μάγκα μου μοναχός σου θα σωθείς..κολύμπα"
koulpa μου
Σηκώνω το σπαθί που μου χαρίσατε:-)
- μη φοβάστε- και σας χρίζω Μπλογκόνι με δόξα και
Τιμή!
Καλορίζικο!
...
Η ελπίδα είναι..σπουδαίος τερματοφύλακας
Miss auburn
Εξαιρετική , περιγραφική και ακριβής όπως πάντα..
Η αγένεια παραφυλά και σκάει μύτη με το τζα!...Στην
Ελλάδα του σήμερα, η Ευγένεια είναι Απούσα..και τούτο
αποδεικνύεται από την έκπληξη κάθε που την
συναντούμε..
Τα παιδιά είναι οι καθρέφτες των γονιών και ποιος
γονιός θα βρει χρόνο να "διδάξει" ευγένεια; Όλη μέρα
στο "μεροκάματο" ή στα πόδια κάποιου βολευτή..Τον
ελεύθερο χρόνο μπροστά στην Ελληνική τηλεόραση του
Μάκη του Λάκη της Χριστίνας ..κι άντε παιδί
μου..ξύπνα..σήμερα να μη κάνεις αποχή στο σχολείο
γιατί δουλεύω και δεν θα κέρω πού να σε αφήσω..
Οι σχέσεις θέλουν Αγάπη Συνειδητή. Είναι pay per day
κατάσταση..Αν δεν αγαπάς έκδηλα και πρόδηλα καθημερινά
το'χασες το παιγνίδι..Κι αν δεν αγαπάς να προχωράς
μόνος λέω εγώ ..να μην βιάζεις τις ελπίδες και τα
όνειρα ούτε του άλλου ούτε τα δικά σου.
...
Την θυμάμαι την σκηνή της ταινίας..Να λάμπει το μάτι
και μόνο στο άκουσμα μιας φωνής..
Μα κι αυτό το On-Off Miss auburn..στη δουλειά Ύαινα
και στο σπίτι Άνθρωπος..δύσκολο πολύ να το
πετύχεις..Αυτό κι αν θέλει δουλειά πολύ ..Συνείδηση
και Συνέπεια..και αυτοέλεγχο να μη σε παραζαλίσει κι
αντί να αγριέψεις στον εχθρό, δαγκώσεις την Αγάπη..
...
Πάσχεις εμφανώς όχι από εφηβική μελαγχολία αλλά από
Ανθρώπινη συνειδητότητα κι ευτυχώς..που μυρίζεις
άνοιξη γιατί άλλοι θα έβαζαν την ουρά στα σκέλια και
ούτε κιχ!
ραψωδία μου
Αυτό κι αν είναι κατάθεση. Μαζί με όσα έγραψε πιο πάνω ο αλέκος δίνεται την ακριβή εικόνα..
Πανεπιστήμια να κλείνουν για μέρες..βδομάδες..μήνες;!
Πού ακούστηκε αυτό;!
Γραφεία στη σειρά Παπαδόπουλος Παπαδοπούλου Παπαδόπουλος Παπαδόπουλος Αναστασίου Αναστασίου..σαν
μια Βουλή...Καραμανλής Καραμανλής..Παπανδρέου
Παπανδρέου..
Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις..εργασίες με το
ζόρι...συνεργατική ικανότητα μηδέν..
...
Όχι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Στο υπογράφω.-
(κι αυτά τα σχόλια θα ήθελα πολύ να υπάρχουν ύστερα
από είκοσι χρόνια)
trellos_tou_xoriou
Έγραφε ο Καζαντζάκης:
"Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του Γκρεμού, δεν πετάνε οι πλάτες του φτερούγες"
κι εμείς καμάριμου..όλο την "κάνουμε" τελευταία στιγμή
και τον γλιτώνουμε τον Ζάλογγο..
Αλλά το είπα και πιο πάνω..πρέπει να θες και να σωθείς..
Dora
Και μόνο το γεγονός πως αποφασίζεις να "μιλήσεις" για αυτά όμως - κι αν κρίνω από τις απαντήσεις σου στα
σχόλια των ποστ σου (ε, μια μελέτη την κάνω:-)
με Αισιοδοξία ωθείς..ένα "Άντε βρε άνθρωπε δίποδο
μαδημένο πετειναράκι..αν δεν λαλίσεις εσύ, ήλιος δεν
βγαίνει" (Καζαντζάκης πάλι κι όχι πως τον έχω σε
υπόληψη μεγάλη αλλά να..να..που κάποια μένουν στο μυαλό σαν ξεχασμένα φώτα λεωφόρου)
βασίλη μου
Η μοναξιά είναι ριπή έγραψα παραπάνω..και ξέρω
καλύτερα - συγνώμη για τον εγωκεντρισμό- από πολλούς
τι εκκωφαντικός ήχος είναι ο ήχος της σιωπής..
Στα 3 μου χρόνια άλλαξα πόλη..πήγα στο νηπιαγωγείο κι
ύστερα στην τρίτη του δημοτικού ξανά..στη πρώτη
γυμνασίου πάλι..στην τρίτη άλλαξα σχολείο..φίλοι πού;..μετά το Λύκειο, πανεπιστήμιο αλλού..κι ύστερα για δουλειά αλλού..ξέρεις πώς είναι στα 27 σου που
βράζει το αίμα του..social network να κοιτάς άγνωστα πρόσωπα σε γεμάτα bar?
Στα 30+ μου άλλη πόλη ξανά..
Κι εκεί που αρχίζω και τρέμω σύγκορμη ή τραντάζομαι
από κάποιον ήχο που σπάει το άγνωστο..σηκώνω κεφάλι
και λέω "Ε, όχι ρε..Πάμε Μπροστά no matter what"
Κι αυτό δεν το λέω ούτε για να προκαλέσω συμπάθεια ούτε για να προβληθώ..το λέω γιατί χτες μίλησα με δυο φίλες μου στις Σέρρες οι οποίες γεννήθηκαν σπούδασαν κι έμειναν εκεί και μου είπαν και οι δύο - δεν κάνουν
παρέα- το ίδιο πράγμα.."Μπα..δεν βγαίνω..άσε ρε τίποτα.."
Αμ πρέπει μόνος σου να σώσεις τον εαυτό σου!
Μετεωρίτη μου
Περαστικά!!
πω πω κι είναι άτιμος ο πονος του δοντιού ..
άντε ένα κουράγιο ακόμα θα λες..(σε κάθε περίσταση,
εντάξει;-))
prophet estarian
Δυο επιλογές έχει κανείς στην άκρη του γκρεμού. Ή το παίρνει απόφαση και λέει..κατεβαίνω με προσοχή και
τόλμη..ή δίνει μια και φουντάρει..
Και τι σόϊ δεδομένη παραίσθηση είναι αυτοί που έχουν
οι άνθρωποι πως κάποιος θα έρθει να τους σώσει;
Για αυτό καλά τα λες..είναι να μη σκάβουμε μόνοι μας τον λάκκο μας..έτσι αν και όταν βρεθεί κάποιο χέρι να μας σηκώσει να ξέρει πως δεν είμαστε αδέξιοι..απλά "άνθρωποι"
aντώνη μου
Με φόβο πάμε μπροστά καρδούλα μου..κι όποιος πει πως
πάει με θάρρος και στητή κορμοστασιά, ψέμματα λέει..
Αλλά και τι να κάνεις; Θα σταθείς να τρέμεις στη μέση
του πουθενά σου; Είπαμε..ανάσα βαθιά κι άντε ένα κουράγιο μέχρι την επόμενη στροφή..
kitsomitsos
έχω την "αμυδρά" εντύπωση πως η δική μου γενιά δεν γεννήθηκε απογοητευμένη..κι ήταν πιο προετοιμασμένη για του "φυσικούς" γολγοθάδες της..
Με αυτή την σημερινή γενιά τι γίνεται όμως;
προηγουμενως, απλως περασα
αλλά επειδη οντως "..Οι λέξεις πλέον προφέρονται δύσκολα ..." κι επειδη οσο κι αν "ακους" την εκτιμηση των μαθητων παντα θαχεις αναγκη για περαιτερω επιβεβαιωση.., ειπα να ξαναπερασω και να πω το απλουστερο: ειχε δικιο ο Σωτηρης που με "εστειλε" εδω
πραγματι δυνατο πολυ το κειμενο!
κι επισης, ασχετον μεν πλην ομως αναγκαιο για μενα.., το ιδιο καλες και κατατοπιστηκες οι συμβουλες και οδηγιες σου σε κεινο το τευχος του ram..
καλη σου ωρα!
Πάντως, μη νομίζετε ότι σε επίπεδο συμπεριφορών, η νέα γενιά είναι διαφορετική από τις προηγούμενες.
Για ρωτήστε τις γενιές των γονιών σας, να σας πουν τι έλεγαν για εσάς :) :)
Για περισσότερα.. άλλη στιγμή..
Εντάξει, το καταλάβατε.
Έχω και τις διαφωνίες μου, βρίσκω και το κείμενό σας, εξαιρετικά δυνατό στην τελευταία του παράγραφο, τόσο που να "καπελώνει" ουσιαστικά όλο το άλλο, άρα θέλω να σκεφτώ (όσο μπορώ), για το πού θα εστιάσω το σχόλιά μου!
(ναι.. και εδώ στην περιοχή μου ανθίζουν οι ... λεμονιές. Όλο το χρόνο μάλιστα :) )
χαχα..ο ιππότης μπλογκονάκι..(πως λέμε ζαμπονάκι..) προσοχή στο αυτίιιι..:):)
..έχει πλάκα το νέο πεχνίδι.. ίδικα στα σχόλια.. μου έφτιαξε το κέφι..:):)
Την καλησπέρα μου:):)
Στάσου εκεί.
Μη φεύγεις, αλλού να πάς.
Στάσου εκεί...
Αυτή είσαι, αυτό αγαπάς.
Τάλλα, δέν τα μπορείς
στα μέτρα τους ναρθείς,
δέν χωράς, εσύ, σ' αυτά
ούτε και αυτά σ' εσένα.
Στάσου εκεί!
Κοντά σ' εσένα!
"Οι ανθρώπινοι δεσμοί είναι αληθινά εύθραυστοι και, σε μια κατάσταση διαρκούς αλλαγής, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα παραμείνουν άθικτοι.....
.........
Από τη μια μεριά, σε έναν κόσμο ασταθή και γεμάτο δυσάρεστες εκπλήξεις...
όλα μας οδηγούν, να προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε το αδύνατο: να έχουμε μια σταθερή σχέση παραμένοντας ταυτόχρονα ελεύθεροι να την διαλύσουμε όποτε θέλουμε..
Νομίζω ότι πολλές προσωπικές τραγωδίες πηγάζουν από αυτή την άλυτη αντίφαση. Πριν από δέκα μόνον χρόνια η μέση διάρκεια ενός γάμου ήταν εφτά χρόνια. Εδώ και δύο χρόνια δεν είναι πλέον παρά δεκαοχτώ μήνες....
....
Στη "ρευστή νεωτερικότητα"...
στην πρώτη γραμμή, ο έρωτας στις παράπλευρες απώλειες.. Και οι περισσότεροι από μας, που τον έχουμε ανάγκη και τρέχουμε από πίσω του, καταγραφόμαστε και εμείς στις απώλειες». ..........
Η ηθικότητα, όπως και ο έρωτας..
έχει κόστος και δεν είναι συνταγή για μιαν εύκολη ζωή χωρίς υποχρεώσεις.
Η ηθικότητα σημαίνει «να υπάρχεις για τον άλλον». Δεν ανταμείβει την αγάπη για τον εαυτό μας. ......
Δεν μπορούμε να απαρνούμαστε την αυτοθυσία και ταυτόχρονα να περιμένουμε να ζήσουμε την «αληθινή αγάπη» που ονειρευόμαστε"
(Απο το ποστ μου "Ρευστή..αγάπη")
Η βρεθείς στό χείλος τού γκρεμού ή στον πάτο μιάς βαθειάς τρύπας δεν μπορείς να κάνεις καί πολλά ή θα σκαρφαλώσεις όσον αφορά την τρύπα, γιατί πιό κάτω δεν πάει, ή θα κατέβεις με σύνεση το γκρεμό χρησιμοποιώντας το θάρρος σου καί τη λογική σου καί έχοντας σύμβουλο το φόβο. Οπως καί να έχει θα προσπαθήσεις να σωθείς...μόνο πού αυτό θα το καταλάβεις λίγο πρίν το τέλος.
Ας απομακρύνω τη σκέψη μου από αυτό που σημειώνετε, "ένας από τους Διευθυντές μου" (πόσους έχετε επιτέλους). Άλλωστε ποτέ δεν τα πήγα καλά με την εξουσία.
Προτιμώ να επικεντρωθώ στον πυρήνα του κειμένου σας.
Στο σύνδρομο της Απαγοήτευσης!
Ξεκινήσατε να το προβάλλετε ως πρόβλημα των νέων, το γενικεύετε στη συνέχεια, και στη γενίκευσή του ίσως θα έπρεπε να το επ-ονοματίσετε σε "σύνδρομο των διαψεύσεων", και όπως ήταν λογικό μπήκατε στο χώρο της εκπαίδευσης. Προνομιακός χώρος για εσάς, αφού όπως λέτε, την υπηρετείτε αρκετά χρόνια..
Πρώτη σας δουλειά ξεκινώντας την προσέγγισή σας, να τα βάλετε με το κράτος. Κάνετε σωστά όμως;
Επιτρέψτε μου να κρατάω τις επιφυλάξεις μου!
Θυμάστε, ή έχετε ακούσει, να υπήρξε ποτέ ισχυρότερη κρατική κοινωνική πρόνοια από αυτή που απολαμβάνουμε τα τελευταία 30 έτη;
Θυμάστε ή έχετε ακούσει να υπήρξε μικρότερη απόκλιση από τα λεγόμενα δυτικά πρότυπα οργάνωσης των κοινωνιών, να ήταν δηλαδή μικρότερο το άνοιγμα της ψαλίδας, από αυτό στο οποίο βρισκόμαστε τώρα.
Μάλλον, δεν θα συναντήσετε στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους καλύτερες συνθήκες, από τις επικρατούσες αυτή τη στιγμή!!
Άρα, να τα βάλουμε με το κράτος, αλλά καλύτερα να έχουμε ξεκαθαρίσει τα δεδομένα και τα ζητούμενα.
Μιλάτε για το εκπαιδευτικό σύστημα και την παραγόμενη από αυτό αεργία.
Δεν νομίζω ότι έχετε δίκιο.
Και πάλι, αν θέλετε να είστε αντικειμενική, θα πρέπει να δεχτείτε ότι η αεργία δεν παράγεται από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Ούτε η ανεργία!
Περισσότερο φαίνεται να εμφανίζονται αυτά τα φαινόμενα σαν αποτελέσματα των πολλών επιλογών που προσφέρονται στους πολίτες!!!
(Κάτι, για να το διασκεδάσω, σαν το πρόβλημα που έχεις όταν αντιμετωπίζεις κοιλιακό πρόβλημα και έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε πολλούς και πολυτελείς χώρους :) )
Το εκπαιδευτικό σύστημα, είναι καλό γι αυτό που το θέλει αυτή η κοινωνία και λειτουργεί!!
Μα θα μου πείτε, τι προσφέρει το εκπαιδευτικό σύστημα;
Η απάντηση είναι απλή.
Αυτό που του ζητάει το κοινωνικό σύνολο!!
Κατά κύριο λόγο προσφέρει χώρο και χρόνο.
Χώρο για να (προ)φυλάσσεται ο νέος άνθρωπος και να μην επιδιώκει την ένταξή του στην οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία και
απελευθερώνει χρόνο για τους γονείς, ώστε να ικανοποιήσουν τις προσωπικές τους ανάγκες (όχι αναγκαστικά τις βιοποριστικές)
Φυσικά και υπάρχουν γονείς που χρειάζεται να εργάζονται από το πρωί έως το βράδυ. Θέλετε να αναλύσουμε το γιατί; Ποιος είναι αυτός που ωφελείται από αυτή τη διαρκή ενασχόληση του ώριμου ανθρώπου με την παραγωγική διαδικασία;
Μα θα μου πείτε, αν δεν υπήρχε κάποιο ικανό όφελος γι αυτόν (τον γονέα), τρελός/η είναι να καταπονείται;
Τρελός/η, όχι. Εξαπατημένος ναι.
Και όχι βέβαια από το.. κράτος.
Δεν παράγει λοιπόν άεργους το Κράτος και το κομμάτι του, που λέγεται Εκπαίδευση.
Η άποψή μου είναι ότι συγκεκριμένη ιδεολογία τούς παράγει γιατί τους χρειάζεται!
Και δεν είναι θέμα και θέαμα που απαντάται μόνον της χώρας μας.
Βέβαια για να τους παράξει θα πρέπει να τους πείσει ότι αυτή η διαδικασία που εντέλει θα τους οδηγήσει στην απαγοήτευση (!) είναι ενδιαφέρουσα.
Και είναι ενδιαφέρουσα!
Αλλιώς πώς;
Μα δεν υπάρχει φως; Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς που δεν συμφωνούμε βρε παιδί μου με όλα αυτά;
Λογική η αγανάκτηση.
Για σκεφτείτε, αλήθεια.
Εσείς λέτε ότι έχετε περάσει σχεδόν από όλα τα στάδια εκπαίδευσης.
Και με επιτυχία, από όσο μπορώ να αντιληφθώ.
Αν σας πουν να προτείνετε εναλλακτικές εκπαιδευτικές διαδικασίες, μπορείτε;
Αν σας πουν να δώσετε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο, να το εφαρμόσουμε αμέσως, έχετε; Έχετε τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθηθούν;
Και όταν ρωτάω αν έχετε, δεν εννοώ να τις έχετε με τη μορφή ασκήσεων επί χάρτου.
Τις ζητάω "με το κλειδί στο χέρι"!
Πώς θα είναι, ποιος θα τις εκτελέσει, πού θα τις λειτουργήσει, σε ποιες ηλικίες θα αναφέρονται, πότε θα εκτελούνται, αν υπάρχει και πώς θα γίνεται η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου των εκπαιδευομένων, ποιοι θα είναι οι ρόλοι της οικογένειας και των άλλων σχετικών κοινωνικών θεσμών, ποιος θα τις υποστηρίζει αυτές τις διαδικασίες και βέβαια..
α ναι το ξέχασα :)
Οι οικονομικοί πόροι.
Πόσο θα κοστίσει, από πού θα εξοικονομηθούν οι πόροι, πώς θα γίνει η κατανομή της άντλησή τους, και πώς της διανομής τους, ποια θα είναι η (πολλαπλασιαστική) επίδραση στο υπόλοιπο παραγωγικό γίγνεσθαι, ποια θα είναι τα κριτήρια ελέγχου, ποιοι οι μηχανισμοί ελέγχου, γιατί θα γίνεται ο έλεγχος, ποιος θα είναι ο σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πώς θα κατανέμεται σε επί μέρους στόχους στα διάφορα επίπεδα.
(τεράστιο και απολύτως προκλητικό το ερώτημα, αλλά όταν αποφασίζουμε να συζητήσουμε ένα θέμα σοβαρά, ας το προσεγγίσουμε από όσο περισσότερες πλευρές γίνεται, έχοντας επίγνωση ότι ακόμα και τότε, θα έχουμε αφήσει εκτός των προσεγγίσεών μας πάρα πολλά θέματα, όπως για παράδειγμα τις παραμέτρους που αφορούν σε συνειδησιακά προβλήματα, σε τοπικά προβλήματα, αλλά και σε ιδεολογήματα που κάποιες φορές γίνονται τόσο ισχυρά και μπορούν να ανατρέψουν τους όποιους σχεδιασμούς)
Μα έχουν όλα αυτά σχέση με την απαγοήτευση των νέων;
Απερίφραστα απαντώ άμεσα όχι. Είναι όμως τα θεμέλια που επάνω τους αρχίζει να χτίζεται η υποψία, κατ’ αρχήν, της κακής διάθεσης.
Ποιος δεν έχει βιώσει τα στοιχεία της απόρριψης, αφού οι πραγματικοί κοινωνικοί σκοποί δεν ταυτίζονται με την ικανοποίηση των προσωπικών "ηδονών";
Άλλωστε η εκπαιδευτική διαδικασία τι άλλο είναι παρά μια συστηματική προσπάθεια αποδοχής από την πλευρά του εκπαιδευομένου, των απορρίψεων και της μη ικανοποίησης των "ηδονών";
Και μοιραία φτάνει κανείς στο σημείο αναφοράς.
Στο κομβικό σημείο που περιγράφεται από δυο λέξεις
Παραγωγή "ηδονών".
Ποιος τις παράγει; Πως επιτυγχάνει τη διάδοσή τους; Πώς προετοιμάζονται οι μηχανισμοί ικανοποίησης τους. Γιατί να δημιουργηθούν αυτοί οι μηχανισμοί; Ποιο κίνητρο θα έχουν.
Πώς γίνεται η διανομή τους. Με ποιο κριτήριο;
Θα μπορούσε άραγε να λειτουργήσει ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα με πλήρη την ικανοποίηση όλων των ηδονών για όλους τους ανθρώπους;
Η κατηγορηματική άρνηση είναι δεδομένη!
Όμως το σύστημα παραγωγής ηδονικών προτύπων για ικανοποίηση είναι ατελεύτητο.
Τα μέσα ικανοποίησής τους "ορθολογικά" κατανεμημένα. Υπηρετούν σκοπό.
Η απαγοήτευση των πολλών επίσης δεδομένη.
Και επιθυμητή!
Ένα ψηλό βιοτικό επίπεδο, θα μπορούσε να δημιουργήσει ευτυχισμένους ανθρώπους, που η δυνατότητα εκμετάλλευσης αυτών που μπορούν να προσφέρουν, προοπτικά θα μηδενιζόταν.
Η λογική της, μέσω της συνεχούς παραγωγής ηδονικών ερεθισμάτων διαμόρφωσης απαιτήσεων αλλά και ο περιορισμός των δυνατοτήτων ικανοποίησης ώστε να παραμένει ελεγχόμενη η κατανομή της κοινωνικής και οικονομικής δύναμης, νομοτελειακά οδηγεί στην ανάγκη δημιουργίας και ανάπτυξης συναισθημάτων απόρριψης, και απαγοήτευσης για τους πολλούς.
Δεν μπορούν να ικανοποιηθούν όλοι, όχι γιατί δεν επαρκούν τα μέσα, αλλά γιατί η ικανοποίηση όλων περιορίζει τους χειρισμούς κατανομής της κοινωνικής δύναμης.
Χρειάζονται οι απαγοητευμένοι.
Εφεδρικός στρατός πολλών χρήσεων.
Και γιατί ο κύριος όγκος να είναι μεταξύ των νέων;
Πρώτα το δημογραφικό.
Κατόπιν οι μεταβολές του προσδόκιμου ζωής!
Ύστερα ο ευκολότερος τρόπος χειραγώγησης.
Ευκολότερα χειραγωγείς τον μεσήλικα και τον ηλικιωμένο, και τον εντάσεις σε όρους παραγωγής, ελαχιστοποιώντας τις απαιτήσεις του, όταν μάλιστα αυτός ο μεσήλικας πέρασε από τα στάδια της απαγοήτευσης και της απόρριψης, παρά τον νέο, που το αίμα του βράζει και δεν θα πειθαρχήσει πειθόμενος, αλλά θα αντιταχθεί ενδεχομένως αντιστεκόμενος….
Γενικά, σε όλες τις προσεγγίσεις, η στάση της εξουσίας απέναντι στους νέους, παραλληλίζεται με εκείνη απέναντι στις γυναίκες.
Λογικό και έχει πολλές φορές αναλυθεί, οπότε δεν θα κομίσω γλαύκα ες Αθήναις αν το αναλύσω κι εγώ.
Και δεν θα το κάνω.
Θα σταθώ όμως στη διάσταση που θέσατε εσείς ως γυναίκα απέναντι στο θέμα.
Στην περίφημη τελευταία παράγραφο.
Και θα σταθώ, απλώς για να υποκλιθώ.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Ίσως, αυτό που σημείωσα και πριν, ότι αυτή η προσέγγιση επεκτείνεται και αφορά σε όλους τους ανθρώπους και όχι μόνον στις γυναίκες…
Και; Τι μένει από όλα αυτά;
Τα αποδεχόμαστε;
Απάντηση. Όχι.
Και δεν θα αντιδράσουμε; Πώς με ποιους τρόπους.
Υπάρχουν; (Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε και λίγο χρώμα στη ζωή μας)
Ήδη το κάνουμε.
Ήδη το ξεκινήσατε.
Άλλωστε την κουβέντα αυτή την κάναμε και με αφορμή το αμέσως προηγούμενο άρθρο. Για το bloging.
Και συζητήσαμε για τις νέες δυνατότητες.
Αυτές οι νέες δυνατότητες που αναδύονται με την απελευθέρωση της σκέψης από τους εγκλωβισμούς και τη χειραγώγησή της, μπορεί, να οδηγήσουν οπουδήποτε.
Ακόμα και στην αναθεώρηση της στάσης του ανθρώπου, απέναντι στους μηχανισμούς γένεσης της απαγοήτευσης.
Όχι χωρίς πόλεμο φυσικά.
Όχι χωρίς θύματα.
Και κυρίως χωρίς δεδομένη την τελική επικράτηση.
Αλλά αν ήταν δεδομένη αυτή, θα άξιζε ο αγώνας;
Και υπάρχει Ευτυχία χωρίς αγώνα;
Να ζητήσω συγνώμη για την έκταση του κειμένου;
Δεν θα το κάνω..
Απλώς θα δεχτώ ότι έκανα κατάχρηση της φιλοξενίας σας.
Καλό βράδυ.
Ανθρώπινες καθημερινές σχέσεις
Μια μικρή διήγηση... μια μέρα σαν και αυτές κατευθυνόμουν ποδαράτος προς την σχολή για εξέταση και να πω την αλήθεια για ένα περίεργο λόγο αισθανόμουν πιεσμένες, περιμένοντας στην διάβαση να περάσουν τα αυτοκίνητα μια Κυρία σταμάτησε και μου έδωσε προτεραιότητα. Κοιτώντας την απορημένος μου χάρισε ένα χαμόγελο, ε αυτό το απλό χαμόγελο ήταν αρκετό για με ανυψώσει στα ουράνια και να πετάξω από πάνω μου την πίεση και το άγχος. Χαρίστε λοιπόν ένα δυο χαμόγελα στους ανθρώπους γύρο σας, πείτε έναν καλό λόγο, ανταλλάξτε μια κουβέντα με τον γείτονα δεν κοστίζει τίποτα.
Σχέσεις ερωτικές
Εδώ βέβαια βάζει το χεράκι της και η θεά τύχη.... όσο εύκολο είναι να ξεκινήσεις μια σχέση με μια κοπέλα άλλο τόσο δύσκολο είναι να την διατηρήσεις .... δυστυχώς ο ρομαντισμός δεν αρκεί πια .... ζητάμε πολλά αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα ανάλογα .... είμαστε κουρασμένοι και όχι ερωτευμένοι
Από την μικρή μου πείρα δύο παράγοντες βλέπω ότι συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση : έλλειψη χρόνου-προτεραιότητες και οικονομικές δυσκολίες. Το δεύτερο δεν χρειάζεται παραπέρα εξήγηση, το πρώτο είναι και ο λόγος της μοναξιάς.
Άλλωστε ποιος είναι διατεθειμένος να επενδύσει χρόνο σε μια σχέση ειδικά όταν δεν νιώθει ερωτευμένος ή όταν δεν βλέπει ανταπόκριση, ας βρισκόμαστε τρεις τέσσερις φορές την βδομάδα για μαι έξοδο και τον υπόλοιπο καιρό ο καθένας τραβάει τον δικό του μοναχικό δρόμο. Και όχι δεν νομίζω ότι σήμερα οι λέξεις προφέρονται δύσκολα απλά έχουν χάσει το νόημα τους.
Τι θα πει αγάπη?? κάποτε ο δάσκαλος στο σχολείο μου θέλοντας να μας συνετίσει είχε πει ότι αγάπη σημαίνει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις τα πάντα για τον άλλο. Αυτήν την κουβέντας δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Ποιος νιώθει άραγε σήμερα έτσι?
Το ξέρω ότι ακούγομαι κυνικός αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Βέβαια σε αυτό συμβάλουν οι επαγγελματικές-φοιτητικές υποχρεώσεις του καθένα και το άγχος για επιβίωση. Όλα αυτά από την σκοπιά ενός φοιτητή.
Το ξέρω ότι έγινα κουραστικός και για αυτό ζητάω συγνώμη.
orelia
Χαίρομαι πάρα πολύ που σε συναντώ στο χώρο μου. Συχνά διαβάζω με προσοχή τα σχόλια σου στον αγαπητό
sotirisk.
Σε ευχαριστω θερμά δε για την από-ηχη επιβράβευση των
συμβουλών μου εφόσον ματαιόδοξα ίσως συγκινούμαι από
την δήλωση εκτίμησης μίας (από τις ελάχιστες)
ασήμαντης εργασίας μου.
Ευχαριστώ πάρα πολύ και πάλι.
Να είσαι καλά. Καλημέρα.
SotirisK.
Ξεκινώ από το πρώτο σας σχόλιο.
Ναι, πιστεύω πως σε επίπεδο συμπεριφορών η δική μου
γενικά - όπως και η γενιά των γονιών μου- είναι
διαφορετική από τη σημερινή.
Θα σας εκμυστηρευτώ (αποκαλύψω) ένα μαθητικό σκηνικό της ζωής μου.
Δεκαπέντε ετών έχω βρεθεί στον Πολύγυρο. Τρίτη γυμνασίου. Δεν γνωρίζω κανέναν συμμαθητή μου ούτε
καθηγητή. Αρχίζει η χρονιά. Γράφω διαγώνισμα στη Φυσική. Χρησιμοποιώ αντί της λέξης "κατακόρυφη" τη
λέξη "κάθετη" και ο καθηγητής μου (ο οποίος με ανακάλυψε στο web 15 χρόνια μετά!) με βαθμολογεί με 17
ή 18 (δεν θυμάμαι καλά). Όταν ρωτά "ποιος είναι δυσαρεστημένος", "επιτίθεμαι" με ευγένεια στην αρχή
και επιμονή στη συνέχεια υποστηρίζοντας πως ο τρόπος
με τον οποίο έθεσε την ερώτηση προσδιόριζε μάλλον
απάντηση κατεύθυνσης και όχι προσδιορισμού θέσης σε
σχέση με το επίπεδο. Διαφωνεί. Επιμένω. Στο τέλος
αποφασίζει."Θα σε βαθμολογήσω με 19 επειδή εν μέρει έχεις δίκιο αλλά δεν θα σου βάλω 20 επειδή εγώ είμαι ο καθηγητής (υποθέτω αναφερόταν στην εμπειρία και όχι
στην αυθεντία του) κι εσύ η μαθήτρια". Επιστρέφω στο
σπίτι και διηγούμαι την ιστορία στους γονείς μου. Ο πατέρας μου επιμένει πως οφείλω μία συγνώμη στον καθηγητή διότι ως "ξένη" , ως μικρή και ως μαθήτρια
όφειλα να μην επιμένω τόσο πολύ και τόσο έντονα εφόσον δεν έδωσα τα περιθώρια ούτε σε αυτόν να με γνωρίσει καλύτερα ούτε σε εμένα να αντιληφθώ περί της αυθεντίας
του. Διαφωνώ. Επιμένει.
Την επομένη ζήτησα Συγνώμη. "Κύριε καθηγητά ο πατέρας μου επιμένει ..και νομίζω πως εν μέρει έχει δίκιο"
..
Είμαι σχεδόν βεβαία πως το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί σε πολλούς άλλους συμμαθητές μου.
Αυτή είναι μία "επικαιρη" ιστορία;
Dont' think so.
--------------------------------
Συνεχίζω με το δεύτερο σχόλιο σας (το οποίο θεωρώ εξαιρετικό - μια θρυαλλίδα σκέψης και ταξινόμησης
απόψεων)
- Όταν οι διαψεύσεις τείνουν να ακολουθουν ένα pattern
πλέκοντας φρακταλιστικά την κοινωνία ενός έθνους,
"ανθίζει" το σαρκοβόρο Σύνδρομο της Απογοήτευσης.
- Δεν θεωρώ πως υπάρχει κρατική πρόνοια. Η "τσαπατσουλιά" στην εφαρμογή και η Ανοχή στις κρίσεις
(απουσία κρίσης στην ουσία εκτός και αν εσείς βλέπετε πουθενά το κράτος να "εξετάζει" την κατάσταση, να "βαθμολογεί" και να ..αφήνει ανεξεταστέους) απαλείφει
κάθε πρόθεση Τάξης και Οργάνωσης. Η Δυναμική των αλλαγών χάνεται μέσα στα πεταμένα χαρτιά (συμπεριλαμβανομένων των χαρτονομισμάτων) και Φυσικά
υποκύπτει ταπεινωτικά στην Ανάγκη ενός Λαού να πιστεύει πως είναι Σπουδαίος (πτυχιομανία) και όχι να
Είναι. Η "δουλειά" ενός κράτους λοιπόν ποια είναι; Να ευχαριστεί νανουρίζοντας ή να προφυλάσσει ενίοτε επιβάλλοντας; Όταν εσφαλμένες ή απλά μη-σύγχρονες
νοοτροπίες είναι καρφωμένες στο dna ενός λαού, τι οφείλει να είναι το Κράτος; Νταντά ή Κηδεμόνας;
- Η αεργία δεν παράγεται από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Συντηρείται (γνωρίζετε πολλές περιπτώσεις εκπαιδευτικών που κρίθηκαν και απομακρύνθηκαν από τις
αίθουσες;) και αναπαράγεται.
Η ανεργία είναι η Τιμωρία της Πτυχιομανίας αυτού του λαού και της Δειλίας του Κράτους να πει καθαρά και δυνατά την αλήθεια.
- Για να λειτουργήσει με ορθό και αποτελεσματικό τρόπο η διάθεση στους πολίτες των πολλών επιλογών, πρέπει να έχει αποδειχτεί αξιωματικά η δυνατότητα του να Κρίνει.
Είναι ο ελληνικός λαός ικανός να κρίνει και να επιλέγει με σταθερότητα άποψης; (Γιατί ελάχιστες κυβερνήσεις αντέχουν την τετραετία;)
-"Η άποψή μου είναι ότι συγκεκριμένη ιδεολογία τούς
παράγει γιατί τους χρειάζεται!" Συφμωνώ. Δυστυχώς.
(..και "ονειρεύομαι" πως ίσως συμφωνούν πλέον πολλοί)
- Μερικές προτάσεις για την εκπαίδευση:
1. Όχι στην σπατάλη χρόνου , ενέργειας και χρήματος
στον ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών. Ωρομίσθια εργασία (μικρών απολαβών έστω) σε πολλά και διαφορετικά σχολεία και
γραπτή αναφορά μαθητών για αυτούς. (Ευκαιρία να μάθουν να κρίνουν και να εκφράζονται). Αντί να είμαι δέκα
χρόνια άνεργη εκπαιδευτικός και να τρέχω σε δύωρα ενισχυτικής που δεν εκτιμά κανείς (διότι ο έλληνας
εκτιμά μόνο ό,τι χρυσοπληρώνει) και αντί να διαβάζω τις άπειρες αχρηστίες που όφειλε το κράτος να μου παράσχει υπό μορφή γνώσεων ,οπτικής όταν με σφράγιζε
ως ειδική με ένα πτυχίο, προτιμώ να κριθώ από δωδεκάχρονους και δεκαπεντάχρονους για μία διετία
τουλάχιστον.
2. Απαγόρευση διάρκειας κατάληψης των Χώρων Γνώσεων πέραν των επτά ημερών. Ευκαιρία να ανακαλύψουν οι
μαθητές νέους τρόπους έκφρασης αντίδρασης.
3. Σεμινάρια εκπαιδευτικών Εκτός ωρών εργασίας.-
4. Σεμινάρια γονέων.-
5. Εκπαιδευτική διαδικασία γνώσης μέσα από projects και τελικές εξετάσεις (ο μαθητής Οφείλει να ασκείται στην Εξέταση και Κρίση του. Αυτά θα τον ακολουθούν σε
όλη τη ζωή του ακόμα και στο επίπεδο των κοινωνικών
και διαπροσωπικών του σχέσεων) -[ Για ποιον ακριβώς λόγο δεν θεωρείται αυτονόητη Μία Εργασία από τους μαθητές ύστερα από κάθε εκπαιδευτική "εξόρμηση";]
6. Οικονομική συμμετοχή γονέων- όπου αυτή υπάρχει ως δυνατότητα- ίσως με φορολογική ελάφρυνση.[π.χ. Τα παιδιά σας πρέπει να διαβάσουν τα εξής βιβλία:
..Κατόπιν μπορούν να επιλέξουν πέντε θέματα και να παραδώσουν πέντε εργασίες οι οποίες θα αναφέρουν και τις απόψεις των γονέων ,στη διάρκεια της χρονιάς.Οι
γενικές τους θέσεις θα καταγράφονται στα απολυτήρια.
Στην περίπτωση που δεν είναι δυνατή η αγορά ή απόκτηση με άλλο τρόπο των βιβλίων, παρέχει το σχολείο ένα
μέρος αυτών. Η εναλλακτική: Τα παιδιά οφείλουν να παραδώσουν πέντε εργασίες - π.χ.- σε θέματα στα οποία έχουν συμμετάσχει ερευνώντας.Ποια μαθήματα του
σχολείου και ποιες γνώσεις από τα σχολικά βιβλία χρησιμοποίηθηκαν. Ποιοι εκπαιδευτικοί μπόρεσαν να
καθοδηγήσουν; Ποιοι διευκρίνησαν;Ποιοι γνώριζαν;]
Είναι φανερό πως τάσσομαι υπέρ..εκπαιδευτικών
ρεπορτάζ. Μάθε να Μαθαίνεις.
7. Το κονδύλιο ανά σχολείο να κρίνεται από τη συμμετοχή των μαθητών και των εκπαιδευτικών στην
παραπάνω κίνηση. Όλα Υπάρχουν για Όλους. Αλλά..όλα δεν αξίζουν σε όλους..[Τα μέσα δεν επαρκούν διότι
κατασπαταλώνται με τον Ίσο - δίκαιο τάχα- Διαμοιρασμό]
8. Δεν υπάρχει φυσικά Ευτυχία χωρίς Αγώνα. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει "ανατροπή" χωρίς θυσίες.
Σας ευχαριστώ θερμά για την ώθηση που δώσατε στο μυαλό
μου να λειτουργήσει, να ταξινομήσει, να εκφράσει και
να Επικοινωνήσει.
Καλή μας ημέρα
Υ.Φ. Αυτή τη στιγμή έχω μόνο 3 διευθυντές. Στον Βορρά
είχα φτάσει τους 6.[Ευτυχώς μάλιστα, σε ποσοστό 9/10
τους εκτιμώ βαθύτατα. Τόσο ώστε να προσπαθώ με συνέπεια να μην τους απογοητεύω]
koulpa
ζαμπονομπλογκονάκι μας;!
χαχαχ
Καλημέρα ..με πολλές πολλές μπουρμπουλήθρες στο
μυαλό:-))
Σπίθα μου, αγαπημένε...
Επισημαίνεις κάτι πάρα πολύ σοβαρό μεταξύ άλλων. Η δυνατότητα εύκολης και γρήγορης αποχώρησης από μία
σχέση λειτουργεί apriori αυτοκαταστροφικά.
Κάποτε είχα δηλώσει πως για μένα Σχέση (δεσμός) σημαίνει να Είμαι Βεβαία πως ακόμα κι όταν βροντήξει
την πόρτα ο άλλος πίσω του, θα επιστρέψει οπωσδήποτε.
Ειδάλλως είναι Δειλία. Είναι σαν τις κυβερνήσεις που
δεν αντέχουν την τετραετία.
Η προσωπική μου γνώμη περί γάμου - αν και δεν έχω εμπειρία ούτε καν μακροχρόνιων σχέσεων- είναι απλοϊκή.
Ή θέτεις εαυτόν στην υπηρεσία της ευτυχίας του άλλου με δεδομένη την Εκτίμηση από αυτόν ή δεν προχωράς σε κανένα σκαλί, ούτε επισημοποίησης της επιλογής σου
ούτε αναπαραγωγής.
Ο έρωτας- το έγραψα και πιο πάνω- είναι pay per day κατάσταση.
"Καταρχήν σε λατρεύω" Ξέρετε πόσο βαθιά θεμελιώνει και
στηρίζει αυτή η δήλωση, την επικοινωνία στον έρωτα;
"Δεν μπορούμε να απαρνούμαστε την αυτοθυσία και ταυτόχρονα να περιμένουμε να ζήσουμε την «αληθινή
αγάπη» που ονειρευόμαστε"
Σοφόν το σαφές μα όχι αντιληπτό το προφανές, αγαπημένε μου..
Καλή μας ημέρα..κοντά στους εαυτούς μας , με το μυαλό
στο κεφάλι μας και την καρδιά στις επιλογές μας..
ο κύριος με τα σου
(ωραίο nick:-)
Διαβάστε πιο πάνω σε ένα σχόλιο το περιστατικό με τις δύο φίλες μου - οι οποίες βέβαια δεν αποτελούν
μειοψηφία. Σας φαίνεται πως οι συγκεκριμένες "αναγκαστικά" προχωρούν; Χμμ..μάλλον λούφαξαν στη μέση του βάλτου και αναμένουν το Σωτήριο ..μπλουμ. Ή μέσα
στη λάσπη ή μέσα στην αρπακτική διάθεση κάποιου ελλειμματικού Λυτρωτή.
alekos
Περίμενα την άποψη σου για τις σχέσεις και σε ευχαριστώ που..δεν με απογοήτευσες.
Οι υποχρεώσεις όλων μας σε κάθε ηλικία και σε κάθε τομέα είναι πολλές και πιεστικές. Είναι η "τιμωρία" των συνειδητοποιημένων. Μα, αυτή ακριβώς η συνειδητότητα είναι που οφείλει να Τιμά τις Επιλογές μας. Οπωσδήποτε υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό τύχης όμως..μήπως οι επιλογές μας δεν είναι οι σωστές; (νατο πάλι το θέμα της σωστής κρίσης) Μήπως ο "ελεύθερος χρόνος" μας απαιτεί εγωκεντρικά μια Σχέση ενώ θα όφειλε να επιχειρεί την καλλιέργεια μιας Ικανότητας να ευτυχήσουμε καταρχήν εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας ώστε να μπορέσουμε να "συνδράμουμε" στην ευτυχία του άλλου;
Το χαμόγελο στις σχέσεις χρειάζεται προσπάθεια, αγώνα. Είναι λογικό βλέπεις με τις απογοητεύσεις να δαγκώνουμε κι αυτούς που δεν έφταιξαν- ή δεν πρόλαβαν να φταίξουν θα έλεγα πριν λίγο καιρό- καταδικάζοντας έτσι εκ των προτέρων καταρχήν την ψυχική μας αυτοδιάθεση για ηρεμία.
Οι προτεραιότητες χρειάζονται αναπροσαρμογή ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. ΚΑΘΕ ΩΡΑ. Γιατί και οι ανάγκες οι δικές μας και του συντρόφου μας - που ειναι ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΑΣ- αλλάζουν στο δευτερόλεπτο. Άλλη στιγμή έχουμε ανάγκη να μας αγκαλιάσουν. Άλλη να μας συμβουλεύσουν. Άλλη να μας εκτονώσουν. Άλλη να μας "παίξουν". Κι άλλη...να μας δώσουν το χώρο μας..χωρίς οχλήσεις..χωρίς πιέσεις..
Να Τιμάς την Επιλογή σου με κάθε προσωπικό κόστος είναι η δική μου άποψη περί σχέσεων.
Με πολύ σοβαρό έως και αυστηρό τρόπο επισημαίνω πως αυτός ο χώρος ανήκει σε Εσάς που με τιμάτε με τον Λόγο σας και με "αναγκάζετε" να αντιλαμβάνομαι νέες οπτικές. Εσείς όλοι συνεργείτε στην καλλιέργεια του πνεύματος μου και με κάνετε καλύτερο και επικοινωνιακότερο άνθρωπο.
Στις συγνώμες που έλαβα για την "κατάχρηση χώρου" απαντώ: Ελπίζω να το συνεχίσετε.-
Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε χθες βράδυ. Γυρίζω σπίτι, με φωνάζει η κόρη μου, μαθήτρια Γ' Λυκείου (είναι η demonia στο see you on the dark side.blogspot.com): Μαμά έλα να σου πω συζήτηση στο σχολείο, λέω στην κολλητή μου, ποια ποιήματα της Δημουλά έχουμε για τις εξετάσεις; Δεν ξέρω ακριβώς, απαντά η άλλη. Μακάρι και να έχουμε το χ (δε θυμάμαι ποιο είπε) λέει η κόρη μου, μου αρέσει πολύ, είναι φοβερό ποίημα! Τότε αντιλαμβάνομαι την κολλητή να με κοιτάει τελείως απαξιωτικά και να λέει, δε μ' ενδιαφέρει ποιο ποίημα θα είναι με ενδιαφέρει μόνο να γράψω, άκου σου αρέσει, πως είναι δυντόν να σου αρέσει ένα ποίημα;
Στη συζήτηση που ακολούθησε έγινε σαφές ότι το μόνο που της αρέσει είναι να κάθεται σπίτι και να βλέπει τηλεόραση. Απορία της κόρης μου: πως μπορείς να γράψεις καλά σε κάτι που δε σου αρέσει; μα σχεδόν όλα τα παιδιά γράφουν σε πράγματα που δεν τους αρέσουν, της απάντησα, το πρόβλημα όμως για μένα δε βρίσκεται εκεί, αλλά στο πως ξεκινάς μια ζωή όταν τόσο λίγα είναι αυτά που σου αρέσουν, όταν λείπει το μεράκι από και για οτιδήποτε; Όλα ερήμην (σου,ημών,υμών,κ.λ.); Τέλος πάντων, εδώ diva μου έχεις ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση και μακάρι να είχα χρόνο! Να πω μόνο ότι ο ρόλος των γονιών είναι φοβερά σημαντικός και δυστυχώς δεν το αντιλαμβανόμαστε...
Νομίζω ότι το όμορφο σχόλιο της Κίρας 'δένει' ωραία και συμπληρώνει την ανεπίκαιρη φοβάμαι ιστοριούλα που διηγήθηκες με τον σχολικό καθηγητή σου της φυσικής. Όταν καμιά φορά συζητάω με τα παιδιά που διδάσκω (το μάθημα είναι κοινωνιολογία οπότε βρίσκω αφορμές για 'ανοίγματα'), που υποτίθεται είναι πρωτοετείς φοιτητές παραρτήματος καλού βρετανικού παν/μίου, βλέπω ότι είναι θλιβερά εύκολοι 'αντίπαλοι'. Και βγαίνοντας από το μάθημα νιώθω μερικές φορές μια μικρή μελαγχολία που αυτά τα παιδιά δεν διαθέτουν αξιόλογα επιχειρήματα. Και για το ότι παρά την έντονη πρόθεσή τους να με 'στριμώξουν' κάνουν μια τρύπα στο νερό. Ελπίζω στα κρατικά μας παν/μια να είναι καλύτερη η κατάσταση.
Το σύνδρομο της απογοήτευσης και εγώ... καθίσαμε παρέα να ξαναδούμε μια παλιά αγαπημένη ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" του Πίτερ Γουίερ με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς.
Πολύ μας άρεσε πάλι και μας συγκίνησε και μας έβαλε σε σκέψεις.
Το σύνδρομο...όμως από τότε έχει μελαγχολήσει βαθειά και όλο κάτι περισπούδαστα υπαρξιακά μου λέει.
Μάλλον κακό του έκανε η ταινία...δεν ξέρω...
Αλλά επειδή αυτό το σύνδρομο...όλο και το απεχθάνομαι λέω να το βάλω να ξαναδεί την ταινία, να αηδιάσει μαζί μου και να σηκωθεί να φύγει.
Από τότε που του άνοιξα την πόρτα, έχει στρογγυλοκαθήσει, όλο τρώει και όλο παχαίνει.
Και δεν με αφήνει να αναπνεύσω...
kira μου
Ήταν πολύ σημαντική η αναφορά σου, εφόσον μίλησες ως γονέας. Μακάρι να είχαμε και άλλους εδώ..αλλά ..φευ..πόσοι Κηδεμόνες μπλογκάρουν; Ή μήπως μπλογκάρουν αλλά ντρέπονται να το αποκαλύψουν;
Κι άλλη απορία.. Πόσοι γονείς που μπλογκάρουν - ή άντε..έστω ξέρουν τι είναι αυτό το έρμο μπλογκιν- συζητούν με τα παιδιά τους (πέραν των δεκαπέντε λεπτών και εκτός τετριμμένων θεμάτων συμβίωσης);
..
Εμ βέβαια μεγάλο θέμα..και λέω να το αφήσω ακόμα λίγο μήπως και σκάσει μύτη και κανένας άλλος γενναίος κηδεμόνας ή κάποιο άλλο συνειδητοποιημένο παιδί..
Υ.Φ. Η αλήθεια είναι πως με "τρώνε" τα δάχτυλα μου για το επόμενο post το οποίο έχει ήδη αποφασισθεί αλλά..θα το βάλω στον "πάγο" για λίγο:-)
Α!
Θα επισκεφτώ το κορίτσι σου άμεσα!
Τέτοια θέλω να βλέπω το μπλογκόνι! Μπλογκο-οικογένειες!!
:-)
gerasime
Καταλαβαίνω απόλυτα τι ακριβώς λες. Σκεφτόμουν μάλιστα σήμερα το πρωί πως δεν έθιξα καθόλου το θέμα αδυναμίας έκφρασης και φυσικά σύνταξης επιχειρημάτων από τους νέους.
"Ποιο είναι το ύψος του μισθού..;"
..και κοιτάζουν το ταβάνι..
"2 μέτρα..πού κοιτάτε βρε;"
Αν πεις δε να σου υποστηρίξουν άποψη...χαμός από διφθόγγους, παρατεταμένα οο εεε..νααα..εκείνοι όμως..και τότε αφού..
καλά καλά..μην άγχεστε καλά μου παιδιά..η πολιτεία αγαπά τους πνευματικά δυσλεξικούς..άντε τώρα να δείτε λαμπίρη με τη μαμά και ποδόσφαιρο με τον μπαμπά..
Mrs. Smith
Προτροπή με επιβλητικό τόνο:
Στήνετε στον καθρέφτη την madam A. και την αρχίζετε στα χαστούκια!
(Φανταστείτε κάποιον γλοιώδη συνάδελφο , κάποιον κακομοίρη του μεροκάματου της τεμπελιάς..)
Και με μια ανάσα βαθιά φωνάξτε το εκείνο το ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ ΡΕ!
Το ίδιο προτείνω να κάνετε και με όποιον σας "απαγχονίζει" ή προδιατίθεται έτσι απέναντι σας.
No mercy Mrs. Smith σε όσους επιχειρούν να στραγγαλίσουν την μοναδικότητα του ενεργού πνεύματος.
(..πιάνει σας λέω:-)
Η απαλεψιά χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι από τα πολύ μικρά χρόνια ενός παιδιού το οποίο έχει σαν πρότυπο τούς γονείς καί μετά τούς δασκάλους του.Ενα μικρό παράδειγμα:
Το καλοκαίρι έδωσα στο παιδί πού έκανα φροντιστήριο, ένα βιβλίο εκθέσεων, καί του πρότεινα να γράφει όποτε θέλει καί από ένα θέμα.
Την άλλη μέρα η μαμά του μού είπε να μη το πιέζω γιατί ήταν ευαίσθητο καί αγχωνόταν.
Τίποτα λοιπόν πέραν τού απολύτως απαραίτητου ,κανένα εξωσχολικό βιβλίο,τίποτα βρε αδελφέ πού να πάρει ένα παιδί καί να το ταξιδέψει. Τίποτα πέραν της διεκπεραίωσης.
Από την άλλη πάλι πιστεύω πως το μικρόβιο τού να ψάχνεις γιά να μάθεις όλο καί περισσότερα,έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα το έχουν όλοι,αλλά καί το να ψάχνεσαι καί να στήνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα απέναντι καί να τον κρίνεις, θέλει κότσια καί δύναμη, καί πολλοί δεν το κάνουν γιατί δεν μπορούν να αντέξουν την αλήθεια.Την αλήθεια τού κριτή εαυτού τους.
δε ξερω ποσο σημαντικο ειναι, αλλά αν οντως -που μαλλον οντως- εννοεις αυτο που γραφεις με μπολντ στα σχολια.. ειναι σημαντικο..
ειναι καιρος που παλευω με αυτο το: "...εφόσον ματαιόδοξα ίσως συγκινούμαι..." προσπαθωντας να το νικησω, να μην το εχω αναγκη, να με αφησει ησυχη κι ελευθερη -ισως- να δημιουργησω ..
ελα που δε τα καταφερνω :)
το κειμενο σου ομως αλλα και το σχολιο σου μου ξαναφεραν στο μυαλο μια παλια μου παρατηρηση
αν ημουν μοδιστρα θα εβλεπα το δημιουργημα μου και θα ηξερα τι εκανα, πιο το αποτελεσμα, και ταυτοχρονα θα το επιδοκιμαζα ή οχι και θα εκανα τις απαραιτητες διορθωσεις
αν ημουν οικοδομος, στη προοδο της εργασιας μου αλλά και στο τελος της, θα ειχα την ευκαιρια να καμαρωσω αυτο που συνετελεσα να φιαχτει και θα παινευομουν
σαν εκπαιδευτικος ομως... δυσκολο κι ισως για πολλους απιαστο
αν παρω λοιπον αυτο υπ' οψη μου μαζι και την παρατηρηση που ακουσα απο τον Νικο Βασταρδη (ηθοποιο): εχουμε αναγκη να υπαρχουμε και μετα απο αυτο που κανουμε κι ο ηθοποιος δεν εχει αυτη την ευκαιρια! "τελειωνει", παυει να υπαρχει μετα το τελος της παραστασης.. ε! αγια η τετοια ματαιοδοξια και θεω δικαιολογημενη.. :))
ευχομαι να μη σε μπερδεψα
καλο βραδυ!
Πολύ ενδιαφέρον όλα όσα λέχτηκαν.
Σας ευχαριστώ.
Αυτό που μου καρφώθηκε στο μυαλό είναι ότι έχουμε δικαίωμα να θέλουμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει.
Έχουμε επίσης την ίδια υποχρέωση απέναντι στο εαυτό μας να το πράξουμε.
Και όχι μόνο απέναντι στο εαυτό μας αλλά και απέναντι στην κοινωνία, την ανθρωπότητα ολόκληρη.
αχ δεν το πιστεύω!
το έκανες!!!
ωραία τώρα, ντοτορέσσα!
βρες μου με ποιά πλήκτρα
θα δείξω την υπόκλιση/χαμόγελο
για την τιμή που μου κάνεις!
εδώ σε θέλω! λολ
σήμερα που λίγο πιο εύκολα μπορώ,
θέλω να πω οτι η απογοήτευση μας δυναμώνει αν είμαστε ζωντανοί.
τα κακώς κείμενα δεν μας σπάνε,
μας θυμώνουν πολύ
για να κάνουμε κάτι αλλοιώς.
όχι δεν θα βγάλω πανό,
μόνη μου θα κάνω ό,τι μπορώ
να μην ανήκω σε αυτούς
που κάνουν κακό.
πολύχρωμη καλησπέρα ντίβα μου
όμορφη φωνή μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
είμαι η μάγια και είμαι και μαμά και είμαι φανατική μπλόγκερ και είμαι καλά!!!
εγώ που έχω δύο κοριτσάκια
και θέλω να είναι περήφανες
και γλυκαμένες μαζί μεγαλώνοντας
είμαι εκτός τόπου και χρόνου...?
τεράστια ευθύνη νοιώθω.
και με απέραντο σεβασμό προσπαθώ
να είμαι ανθρώπινη με ό,τι συνεπάγεται αυτό για να στηριχτούν καλά για την πτήση τους.
και πάλι σε φιλώ
χχχχχχχχχχχχχχ
υγ.είναι που είχα writer's block εχτές! κάτσε θα μούρθουν κι άλλα να σχολιάσω!!! χαχαχα
ΣΩΣΤΑ :(
Η αλήθεια πονάει, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κοινωνική κατάσταση. Ανθρωποι χαμογελαστοι, υγιείς, υποτίθεται σε μεγάλες παρεες αλλά ουσιαστικά μόνοι και δυστυχείς.
ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία!
Οχι εκει που μας 'πουλάει' το σύστημα.... ΟΛΑ ειναι θεμα στασης ζωής..
ο κύριος με τα σου
Ένα ακόμα από τα τραγικά λάθη των κηδεμόνων. Τόσο πότισε την άγνοια τους η διαφήμιση της παιδικής ψυχολογίας (χμμ..υποψιάζομαι ο ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών φταίει και για αυτό) που νομίζουν πως τα βλαστάρια τους θα "αρπάξουν" στο ζέσταμα..αχ..μωρέ..ναρκώνουν τα μυαλά και τα θάβουν..
Τις εικόνες της πραγματικότητας μας τις ξέρουμε.
Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε έλληνες να διαβάζουν βιβλία σε ένα καφέ, σε ένα παγκάκι (όχι τα φρι πρες..βιβλία λέω) κι ύστερα ανοίξτε τα μάτια και σκεφτείτε αμέσως έλληνες σε ταβέρνες.
Η διαφορά στην ποσότητα είναι εμφανώς τυπωμένη μέσα μας. Την αλήθεια την ξέρουμε δηλαδή. Να την αλλάξουμε δε θέλουμε...
...
Μέτρο χρειαζόμαστε. Σύνεση. Συνείδηση τι είμαστε και τι όχι. Επίγνωση τι θέλουμε. Να κάνεις όνειρα μα να έχεις εναλλακτικές
orelia
Οι απόηχοι καμιά φορά είναι πιο δυνατοί. Και πιο Τιμητικοί. Και δεν είναι σώνει και καλά Λόγος, Έργο, χειροκρότημα. Είναι ο τρόπος που θέλει ο δέκτης να στο δείξει..κι αν θέλει αυτός θα τον βρει τον τρόπο..κι ο πομπός αν αφουγκράζεται έστω με το πνεύμα το ματαιόδοξο , αντιλαμβάνεται..και νιώθει πως κάτι πρόσθεσε..μικρό μεγάλο τι σημασία έχει; Είναι σαν να χτύπησες μια πόρτα αγνώστου και του'δωσες βοήθεια ακριβώς τη στιγμή που την χρειάστηκε. Ούτε το κόστος είναι σημαντικό. Σημαντικό είναι πως κάπου κάποιον τον βοήθησες να ..απολαύσει κι έμαθες κι εσύ μαζί με αυτόν
[Μπέρδευε με! Μου αρέσει! χαχαχαχαχ]
Καλό βράδυ:-)
Πανόπτη
Φυσικά και έχουμε δικαίωμα να Προσπαθούμε να κάνουμε Αυτό που ονειρευόμαστε αλλά κι αυτό έχει τις παγίδες του..
Όλα πρέπει να τα λαμβάνουμε υπόψη..όλα και πιο πολύ τη φάτσα μας όταν θα την αντικρίσουμε στον καθρέφτη γιατί από έναν δεν ξεφεύγουμε ποτέ. Τον εαυτό μας
maya μου
Ε, παίζουμε τώρα; Φυσικά και το έκανα!
Α, όλα κι όλα.
Αυτή η diVa έχει λόγο τιμής (κι αν ακόμα κάνει καμιά μαλ**** ξέρει να παραδέχεται]
Σαν παραγγελία φαρμακείου για την "νόσο" μου , μου φάνηκε το κείμενο σου. Συγκλονιστικό ακόμα μια φορά..
Χα! υπόκλιση και χαμόγελο; Χμμ..να ανακαλύψουμε ένα γιατί δεν μου βρίσκεται κάτι πρόχειρο! χαχαχ
:)& ας το πούμε..έτσι χαχαχ
Και άλλη Μάνα μπλόγκερ! κλαπ κλαπ..Κι εγώ μπορεί να μην έχω τέκνα μα θυγατέρα έχω, οπότε..τι λες; Το κάνουμε το σωματείο;χαχαχ Βρε τι πάθαμε!
Θελει αρετή και τόλμη και να'σαι μάνα και να'σαι άνθρωπος
Υ.Φ. Όποτε ευκολύνεσαι..εδώ είμαι εγώ..γράφε:-))
Φιλί γλυκό στα κορίτσια σου (θυμάσαι πως σε ένα ποστ για αυτά σε πρωτοσυνάντησα; εγώ θυμάμαι:-)
roadartist
Άνθρωποι ανίκανοι να κάνουν τον εαυτό τους ευτυχισμένο..αυτό διαπιστώνω και πληγώνομαι..κι αυτοι οι άνθρωποι - ακριβώς όπως οι κακοί μαθητές- είναι που έχουν κι απαιτήσεις!
Υ.Φ. Πήγα στην Κλαυθμώνος σήμερα στην έκθεση βιβλίου. Δύο το μεσημέρι γινόταν χαμός μέσα! Αλλά δύσκολη ώρα διάλεξα μάλλον και δύσκολη ώρα γιατί σε κλειστό χώρο και ζεστή μέρα..φαντάζεσαι.. Ουρά πάντως στα ταμεία! Παιδιά τρέξτε! Στο blog της roadartist θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες!
χαχαχα..(μη λισμώνει το χαχανουλι..):):)
Πωπω.. πολλά σεντόνια σήμερις.. κι εγώ πτώμα.. θα τους δώσω τη δέουσα προσοχή αύριο..:):)
"έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας..":):)
Την (νσταγμένη) καληνύχτα μου:):)
..μου τράβηξε το μάτι η μαγια με τις δύο κορούλες.. αχ εγώ πως θα γίνω παππούς..(που δε μπόρεσα να γίνω μπαμπάς);:):)
..ότι του φανεί του λολοπαναή..:):)
Ξανακαληνύχτα (βεβαίως):):)
koulpa μου
χαχαχ
έχουμε ξεφύγει εντελώς και με τα post και με τα σχόλια για αυτό το επόμενο θα είναι ..λακωνικό και εικονικό:-)
[Παππούς ε; Ναι..πρέπει σαφώς να υπάρξει μία επιστημονική συνέχεια..μπαμπάς πρώτα..Τι σκέφτηκα τώρα το δαιμονο-μπλογκόνι; Να ποστάρω μίαν αναζήτησην εκ μέρους σας;;! χαχαχαχαχαχα]
Καλημέρα:-))
με έβαλες σε σκέψεις πρωί-πρωί...
συνήθως θυμάμαι καλά. αυτό που θυμάμαι είναι την φωτογραφία του man ray που με κέρδισες αμέσως
και την γάτα σου την συνονόματη να με κοιτάζει!
σωματείο λες ε?
μάλλον πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε το βιολογικό ρολόι του κούλπα που θέλει να γίνει παπούς. πιο επιτακτική ανάγκη την κόβω...
πολύκαλημέρα μας
ωραία μέρα για έμπνευση!
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
:)&
Maya μου
:-) όχι..σε είχα επισκεφτεί πολύυυ καιρό πιο πριν ως Vouts - πριν τινάξω στον αέρα το παλιό μου blog - και θυμάμαι καλά πως σου έγραψα "φιλιά στα κορίτσια σου"
:-))
ναι, συμφωνώ πρέπει να ασχοληθούμε με το θέμα του koulpa..
:-)&
(κατοχυρώθηκε το emoticon!)
xxx
Φιλιά πολλά εμπνευσμένα!
Όχι, μη φοβάσθε.
Δεν έχει σήμερα .. κατεβατό.
1.Σχετικά με το πόσο προβληματική είναι η .. νέα γενιά, μπορώ να σας παραπέμψω σε άρθρα του ..1929, επαναλαμβάνω, άρθρα του 1929, όπου οι αναλυτές κάνουν τις ίδιες ακριβώς διαπιστώσεις!!!
2.Και για πριν και για μετά, τη χρονιά που συνέβη το γεγονός που πρωταγωνιστήσατε ως μαθήτρια, φίλοι μου που είναι συνάδελφοί σας, μου έχουν αφηγηθεί ανάλογες ιστορίες!
3. Ενδιαφέρουσες οι προτάσεις σας για την εκπαίδευση. Πραγματικά ενδιαφέρουσες.
Γιατί όμως να τις εφαρμόσουμε; Ποιος είναι οι σκοποί που θέλουμε να υλοποιήσουμε; (Ας σκεφτούμε τόσο τους ρητά αναφερόμενους όσο και αυτούς που έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας).
Πολύ φοβάμαι ότι η συσχέτιση των προτάσεών σας με τους επιδιωκόμενους σκοπούς θα αποβεί σε βάρος των προτάσεών σας.
(Δεν το φοβάμαι απλώς....)
3. Για τις προς πολίτες παροχές του Κράτους, καθώς και για το επίπεδο ευημερίας που απολαμβάνουμε ΟΛΟΙ μας, πιστέψτε με, δεν υπάρχει προηγούμενο στην Ελληνική Ιστορία!!!!
Φυσικά και -θεωρητικά- μπορεί να βελτιωθεί, αλλά φαντάζομαι δεν θέλετε να δείτε και πάλι την .. εισαγωγή (γιατί όσα έγραψα στο πιο πάνω σχόλιο.. εισαγωγή ήταν !!) σε κάποιο άρθρο περί της μορφής και των δομών της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας; Θέλετε;
4. τα 9/10 του ...3 είναι 2,7!!
Εκείνο το 30% του ενός Διευθυντή που δεν εκτιμάτε, πώς το υπολογίσατε;;;;;;;;
Μα εσείς ξεπερνάτε κι εμένα!
Καλησπέρα σας
sotirisk.
(..μα φαίνεται πως δεν πρόκειται για κατεβατό!):-ρ
1. Να με παραπέμψετε. Η προβληματικότητα στη συμπεριφορά υπήρχε ανέκαθεν σαφώς. Αλλά η υφή της διαφέρει εφόσον αλλάζουν τα δεδομένα επιβίωσης.
2. Σήμερα όμως Δεν παρουσιάζονται τέτοια περιστατικά σεβασμού.
3. Μάθε Να Μαθαίνεις (και για τον μαθητή και για τον Δάσκαλο). [Να μη φοβάστε. Αυτός ο φόβος μας έχει αφήσει παγκοσμίως ανεξεταστέους]
4. Δεν αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς λέτε και φυσικά πάντα Θέλω.
5. Βάσει του iq του:-ρ
Καλό ΣΚ:-))
καλημέρα ντίβα μου!
τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα?
απο την νύχτα ή ξεκινάς την ανεμοδαρμένη μέρα μας ηδη?!!!
εγώ ξύπνησα για το πετρέλαιο
καθ'ότι διαχειρίστρια... ε, να μην έχω και γω τα ωραία μου!!! γγρμφ!
ήταν μήπως στην 'αγανάκτηση'
για το πόσο ανεύθυνοι
είναι οι γονείς κι επικίνδυνοι?
με το ποίημα του ρίτσου?
κάτι μου λέει.
μ'έχεις τρελλάνει τώρα
γιατί συνήθως θυμάμαι πολύ καλά.
...η ηλικία είναι, λες?!!!
γιαγιά πριν τον κούλπα?
ε ρε γλέντια!
πάω να βάλω την μασέλα μου...
καλημέρα καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχ
:)&
υγ.άψογη η υπόκλιση!
maya μου
Το ομολογώ. Είμαι ένα..βαμπιράκι..πριν χαράξει ξυπνάω πάντα:-)
χμμ..έψαξα κι εγώ να βρω το ποστ μα..δεν..
θυμάμαι όμως - μήπως έσβησες κανένα;- θυμάμαι λοιπόν πως είχες εικόνα την εικόνα του αβαταρίου σου..και για ένα διάστημα δεν έγραφες σχεδόν καθόλου..
Ε, όχι και γιαγιά!
Οι μπλογκέρισες κλεφτόπουλο δεν γερνούν! ..Ωριμάζουν!
αχχαχαχ
:-)&
Υ.Φ. όλο εξυπνάδες είμαι:-ρ
Δημοσίευση σχολίου