Δευτέρα
Pre-Pause-Post. A different point of viewing my blogging's obsession
Δευτέρα
Έχουν μείνει ελάχιστες ημέρες μέχρι την έναρξη της απαραίτητης καλοκαιρινής παύσης.
[Θα υπάρξει post , οπότε μην βιαστείτε να με αποχαιρετίσετε]
Το προσωπικό ιστολόγιο της Ε.Β. θα κλείσει τα μάτια απολαμβάνοντας όποια σταγόνα ηρεμίας θελήσει να κυλήσει στο ταλαιπωρημένο πνεύμα της ιστολόγου του.
Η δύσκολη χρονιά στη νέα πόλη , οι πιέσεις στο θέμα της μελέτης του μεταπτυχιακού μου και μερικές αναπόφευκτες διαπιστώσεις αναφορικά με το personal blogging, με οδηγούν στην απόφαση , όχι μόνο να διαφοροποιηθώ από το ύφος και το περιεχόμενο που συντηρούσα τόσα χρόνια αλλά και να οργανώσω ένα καινούργιο – πολύ πιο ενδιαφέρον αυτή την περίοδο της ζωής μου- σχέδιο διαδικτυακής συγγραφής (αν και όποτε).
Σε μία συζήτηση που είχα με τον εξομολογητή (έως και εξορκιστή, tutor) οι διαπιστώσεις – από μέρους μου – ήταν αμείλικτες.
Μεταξύ άλλων απόλυτων και βαρύγδουπων, «ανέκραξα» τα εξής:
[Ό,τι συντάσσω ακολούθως αποτελεί αυθαίρετο συμπέρασμα και καθαρά υποκειμενικό και προσωπικό μανιφέστο. Καμία διάθεση κρίσης ή αποδοκιμασίας των γειτόνων ιστογράφων δεν υπονοείται , ούτε καταδικάζεται το ύφος μίας μεγάλης μερίδας ιστολογίων]
- Δεν θεωρώ πλέον το personal blogging λυτρωτικό. Η πληκτρολόγηση μιας ενοχής, ενός προβληματισμού ακόμα και μίας ευχής ή αποδοκιμασίας, ελάχιστα εκτονώνει σε διάρκεια. Η εκτόνωση είναι στιγμιαία ή οπωσδήποτε πεπερασμένη εάν λάβουμε υπόψη μας και την χρονική περίοδο διαδραστικότητας στα σχόλια. Όταν το post «κατεβαίνει», ό,τι μας είχε οδηγήσει στην ανάρτηση του, είναι εκεί και μας κοιτά με ανελέητο βλέμμα.
- Σε ένα προσωπικό post αναγράφονται , καταγράφονται και εκτίθενται πολλές λεπτομέρειες των προσωπικών μας βιωμάτων. Αλλά όπως και στην προηγούμενη διαπίστωση, έτσι και εδώ, ό,τι μας «καίει» και μας «θανατώνει» μένει ακίνητο να παραφυλά την ώρα της ψηφιακής σιωπής. [ Αρκετές ημέρες τώρα αντιμετωπίζω ένα οικογενειακό δράμα το οποίο αφορά την υγεία του ενός μόνο μήνα νεογέννητου ανιψιού μου. Είμαι σίγουρη ότι πουθενά δεν διαφάνηκε ο πόνος, το άγχος, η δυστυχία , ούτε καν η αγανακτισμένη μου πίστη πως δεν υπάρχει Θεός. Για ποιο personal blogging μιλάμε τότε;]
- Συνεχίζοντας την μονολογική συζήτηση με τον εαυτό μου (με το thinking avatar ίσως έπρεπε να πω) από την τελευταία ερώτηση της προηγούμενης παραγράφου, αναγκάστηκα βέβαια να παραδεχθώ την λυτρωτική θεραπεία του ευφυούς πνεύματος το οποίο συχνότατα συνάντησα στους κομεντοχώρους μου. Παρόλα αυτά η παιγνιώδης διάθεση προϋποθέτει την κάλυψη κάποιων βασικών αναγκών συναισθηματικής επιβίωσης ή την κατάλληλη έστω ατμόσφαιρα του συνόλου των εμπλεκομένων. Κι εδώ e-diVa σιωπά προς απάντηση όσων προβληματιστούν με το κωδικοποιημένο της μήνυμα.
- Κλείνοντας σχεδόν ένα έτος στη νέα μου πατρίδα και προχωρώντας με πείσμα στο δεύτερο , αναγκάζομαι να αλλάξω την αρίθμηση των προτεραιοτήτων οι οποίες πλέον προωθούν στην κορυφή τις σπουδές και την «εμμονή» μου με την συγγραφή θεμάτων της πληροφορικής. Ξεκίνησα να γράφω τέτοια κείμενα όχι επειδή κατείχα γνώσεις, αλλά επειδή έτσι τις αποκτούσα. Και κάθε φορά που ένα ενδιαφέρον link με οδηγούσε σε ένα άγνωστο τμήμα του κόσμου της τεχνολογίας, «βουτούσα» σαν παιδί που διαβάζει την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Κι ύστερα ρωτούσα, πειραματιζόμουν, πάθαινα, μάθαινα.
- Πολλές φορές το γραφομανιακό μικρόβιο (;) με οδηγούσε (εγώ δεν ήθελα δηλαδή..) στην ανάλυση κοινωνικών θεμάτων (ας πούμε) κι αυτό πιστεύω πως είναι κάτι που θέλω να το συνεχίσω αλλά ίσως με μία πιο πειθαρχημένη ματιά απέναντι σε όσους αποφασίζουν να εμπλακούν στην διαδραστικότητα των σχολίων. [ και ο νοών νοήτω]
- Πρέπει να παραδεχτώ πως οι μαρτυρίες στις προσωπικές αναρτήσεις των ιστολόγων, φέρουν ιδιαίτερη σημαντικότητα αλλά παρατηρώ απουσία κατηγοριοποιήσεων (π.χ. αγορές, προϊόντα, πληροφορίες κ.α.) οπότε στην περίπτωση που συμπεριλάβω στο νέο πλάνο μία τέτοια κατεύθυνση , θα ήθελα να την οργανώσω προσεκτικά.
- Έτσι, βλέποντας αυτό το κείμενο θεωρώ πως πρόκειται για το τελευταίο personal post του e-diVa’s blog. Η συνέχεια θα πρέπει να ικανοποιεί ουσιώδεις ανάγκες τις οποίες μάλιστα οφείλω να τιμήσω με απόλυτη συνειδητοποίηση. [ Όσοι διατηρείτε τα ιστολόγια σας πάνω από δύο χρόνια, είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνετε την ανάγκη προσδιορισμού της οπτικής τους. Ένα ιστολόγιο – κατά την προσωπική μου γνώμη- ή θα αποκτά ταυτότητα μέσα από την λειτουργία του ή θα πρέπει να κατευθύνεται προς την ανεύρεση ταυτότητας η οποία τελικά και αυτή – όπως και όλα όσα υπάρχουν γύρω μας και μέσα μας- υποβάλλεται στην διαδικασία της εξέλιξης ακόμα και ερήμην μας.
- Οφείλω να ομολογήσω (και ειλικρινά αναρωτιέμαι εδώ και αρκετή ώρα για ποιο λόγο να διαβάζει κανείς αυτό το κείμενο) επίσης – ώστε να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου κυρίως- πως ο χώρος του blog χρησιμοποιήθηκε μέσω της «επωνυμίας» μου: α) για να υπάρξει δίοδος επικοινωνίας με όσους διαβάζουν τα πληρωμένα μου κείμενα, β) για να προβληθώ με έναν αυτοδιαφημιστικό τρόπο, γ) για να κριθώ [εντάξει..εδώ είχαμε μερικά reaction problems αλλά συνήρθαμε στην πορεία]
Μέχρι την Τετάρτη το βράδυ θα είμαι online (καλά..όχι και all the time) οπότε θα μπορώ να απαντώ σε σχόλια και μηνύματα.
Την Τετάρτη το βράδυ θα αναρτηθεί post εν τη απουσία μου, το οποίο και θα υποψιάζει εγκαινιάζοντας μία καινούργια αρχή.
Yours, truly
e-diVa
Labels: Blogging, Personal 43 Τόλμησαν
Πέμπτη
Το flaw της ανωτερότητας
Πέμπτη
Υπάρχει μία γενικότερη τάση, μεγαλώνοντας οι άνθρωποι [συνήθως συγκεκριμένοι με στιγματισμένο dna] να αντιμετωπίζουν τις εκρηκτικές [συναισθηματικές πιθανόν αλλά σίγουρα συγκινησιακά φορτισμένες] στιγμές τους με μία τρισδιάστατη αρετή · την ανωτερότητα.
Η ανωτερότητα συνδέεται άρρηκτα με την υπομονή. Όσο η δεύτερη αυξάνει [ή συντηρείται] , η πρώτη παρουσιάζει το προσωπείο της με όλο και μεγαλύτερη καθαρότητα.
Επίσης η ανωτερότητα συγγενεύει με την σιωπή. Όσο πιο αγόγγυστα αποφασίζεται η δεύτερη με τόσο μεγαλύτερη κραταιότητα εγκαθίσταται η πρώτη.
Η ανωτερότητα με έναν αδιάντροπο φαύλο τρόπο αλλοιώνεται από το φίλτρο της διπλωματίας. Οι ελιγμοί οι οποίοι ακολουθούν τις διαταγές της υπομονής και της σιωπής [ας θεωρήσουμε σιωπή τον αμυδρό ήχο ή την απουσία αντίδρασης], σχεδιάζουν σχεδόν με μονοκοντυλιά έναν λαβύρινθο δαιμονοποιημένης σταθερότητας.
Το στίγμα της ανωτερότητας γεννάται μετά την έξοδο από τη μήτρα.
Διδάσκεται καθώς σκιαγραφείται επίκτητα. [Κάθε τι που συντηρείται, ενισχύεται. Σαν την ενοχή.]
Ακολουθεί τα μικρόβια της αντοχής, της ανοχής και πολλαπλασιάζεται σε περιβάλλοντα μη-στιγματισμένα.
Τα κύτταρα που ασθενούν δεν αναπαράγονται αλλά καταστροφικά αρχίζουν να καταπίνουν όλο και περισσότερη ενέργεια, δημιουργώντας εκθετικά έναν όγκο [κακοήθη πέρα για πέρα] υποτέλειας και κατάργησης αξιοπρέπειας.
"Βγάλτο από μέσα σου", συνιστά η κοινωνική διαφήμιση
Κι αυτό το "Βγάλτο από μέσα σου", το μεταφράζω : βάλε μια καρφίτσα στη φωτιά κι ύστερα πλησίασε εφαπτόμενα [για να προσδώσεις ιερότητα] στον όγκο, επιχειρώντας μία άρση.
Tip
Το αντίδοτο στην ανωτερότητα δεν είναι η έκρηξη που θα ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει στο Ιερό της αυτοεκτίμησης.
Είναι η έκρηξη που θα επιβάλλει την διακοπή του ατέρμονα βρόγχου στο ενυπόγραφο συμβόλαιο κανιβαλισμού.
Συναφή εδάφια:
- Επαγγελματικά: Η ανωτερότητα μεταμφιέζει την ανάγκη και αυτή συντηρεί τα θεμέλια της εξουσίας.
- Διαπροσωπικά: Η ανωτερότητα μεταμφιέζει την προσδοκία κι αυτή κατακρημνίζει την ελπίδα.
- Κοινωνικά: Η ανωτερότητα μεταμφιέζει την απαξίωση κι αυτή άτακτα και σχιζοφρενικά αγανακτεί βάζοντας μπουρλότο σε ό,τι θα έπρεπε απλώς να αφανίσει με τη μέθοδο της πολτοποίησης.
Θεραπευτικό Λεξικό (της Αποκατάστασης Τάξης)
Δεν πειράζει / Πειράζει.
Καταλαβαίνω / Διαφωνώ.
Εντάξει; / Καθόλου εν-τάξει.
Θα περιμένω / Δεν μπορώ να περιμένω.
Θα προσπαθήσω / Απουσία κινήτρου , κάθε προσπάθεια αδιανόητη.
Συγχωρώ μα δεν ξεχνώ / Δεν συγχωρώ. Δεν ξεχνώ. Προχωρώ. [ Τα logs μένουν]
Δώσε τόπο στην οργή / Αντέδρασε εδώ και τώρα.
Θα έρθει η στιγμή που.. / Ήρθε η ώρα να…
Κάνε υπομονή / Τικ Τακ Τικ Τακ Μπαμ
Είσαι εδώ; / “Όχι.”
Υ.Φ.
Βάζω τα γάντια μου και σε περιμένω [ κατά το : β(γ)άζω τα παπούτσια μου και σε κυνηγώ]
Labels: Humans, Personal, Weird_Logic 42 Τόλμησαν
Τρίτη
Σαχλαμάρα: Η σύγχρονη επικοινωνία
Τρίτη
Συνήθως ένα κείμενο ξεκινά με κάποια αφορμή.
Η αφορμή, άλλες φορές αποκρύπτεται και άλλες καταδεικνύεται μέσα από τα έντεχνα κατανεμημένα pixel της γραμματοσειράς.
[Ειλικρινά, είχα συντάξει ολόκληρο κείμενο. 830 λέξεις ανελέητες σε αποκαλύψεις.
{κι εγώ ακόμα όταν καταδεικνύομαι ως φέρουσα το στίγμα, εξοργίζομαι με την απουσία συνδέσμου..any publicity is a good publicity, guys…favor me}
Κάτι σαν personalized google map της environmental σαχλαμάρας.
Αλλά ο καιρός γαρ εγγύς για την ωριμότητα της σιωπής..
Κι έτσι αποφάσισα να πειραματιστώ σε ένα στρεβλό [πιθανότατα και άσκοπο αλλά what the f***..it’s my blog] είδος puzzle …
Δίνω το πρώτο μέρος του κειμένου καθώς και τους ενδιάμεσους σχολιασμούς που είχα επιχειρήσει, πιστεύοντας ακράδαντα πως θα το συμπληρώσετε με μία σχιζοφρενική ακρίβεια συνταγογραφίας…]
Λόγος Υποδοχής:
Θα χρειαστούμε δεδομένα διασύνδεσης.
Με τον όρο Ρητορική (από την ελληνική λέξη ῥήτωρ) στο σύγχρονο εννοιολογικό του πλαίσιο εννοείται εκείνος ο τομέας μελέτης που ασχολείται με την ανάλυση του προφορικού και του γραπτού λόγου στις σύγχρονες μορφές εκφοράς του. [Βικιπαιδεία]
Σαχλαμάρα: λόγος σαχλός || πράξη, εκδήλωση ανόητη, χωρίς περιεχόμενο
Σαχλός: πλαδαρός, γλοιώδης || αυτός που λέει ή κάνει άνοστα αστεία
Ελληνικό Λεξικό- Τεγόπουλος – Φυτράκης
Τελείωσα την Ιστορία της Αιωνιότητας και «έπιασα» τις Μυθοπλασίες. Ο Μπόρχες χαρακτηρίζεται από την πυκνότητα των εκφράσεων του. Φανταστείτε πως δεν γράφει ένα βιβλίο αλλά σημειώσεις για ένα βιβλίο [απεχθάνεται τα «μεγάλα» κείμενα]. Το ευτύχημα είναι πως σε αναγκάζει να παρασυρθείς από τη μαγεία του λόγου. Το δυστύχημα είναι, πως μέσα σε μία πρόταση 7 λέξεων, συναντάς 5 ονόματα (ή τίτλους συγγραμμάτων) τα οποία, αν δεν σου είναι ήδη γνωστά...οδηγούν σε ένα αυτιστικό αγνάντεμα.
Προ- Λόγος
Αν η σαχλαμάρα είναι υποκειμενική, έχω αναγάγει την αναγνώριση της [με μακρά περίοδο ομοιοπαθητικής εμπλοκής] σε απόλυτα συνεπή διαίσθηση.
Ένδον – Λόγος
Τους συναντάς καθημερινά. Βρίσκονται στο σπίτι, στο γραφείο, στο κρεβάτι, στο δρόμο.
Οι ηλικίες με ελάχιστες εξαιρέσεις τείνουν στο πέραν (πολύ πέραν) της τέταρτης δεκαετίας.
Στα χαμηλότερα όρια, η δικανική παρώθηση του λόγου τους, κλίνει περισσότερο στην μυθοπλασία.
Πέραν του φράγματος που όρισα όμως, αρχίζει η προοπτική της σαχλαμάρας.
…..
Bonus Hint
[Έχεις αποφασίσει πως δεν υπάρχει νόημα να παρέμβεις επιχειρώντας να ταράξεις τον ρήτορα. Δηλαδή, δεν το έχεις αποφασίσει ακριβώς. Έχεις πάθει κι έχεις μάθει]
…..
[ Το επιτρέπεις και κάπου εκεί αποφασίζεις να επιβιώσεις του χρονισμού της συμπαντικής φάρσας με ελαφριά διάθεση]
…..
[ Αν σε τρομάξει , είσαι τυχερός]
…..
[ Αν γίνει παύση, συνήθως αναθαρρεύεις. Λες, τελείωσε το πρόγραμμα της ανακυκλώσιμης μπούρδας, αλλά εκεί που όλοι οι διακόπτες σταματούν, η μπουρδολογία συνεχίζει ακάθεκτη τα φωτορυθμικά της]
…..
[ Κάπου εκεί ελλοχεύει ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Σου απευθύνει το λόγο]
…..
[ Είτε αγριέψεις, είτε όχι, το πιθανότερο είναι , ο ρήτωρ να συνεχίσει]
…..
[..αντέχεις..να το θυμάσαι]
…..
[Εύλογα πέφτεις σε λήθαργο με ανοικτά μάτια…γνέφεις με έναν αδιόρατο τρόπο καταφατικά – μην ανησυχείς, θα σε καθοδηγήσει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης- και σε τακτά ή και άτακτα διαστήματα επιδεικνύεις έκπληξη με ελαφρύ γούρλωμα των οφθαλμών – ελαφρύ είπαμε! Αν ανοίξουν περισσότερο από όσο πρέπει , μπορεί να ξυπνήσεις από τον λήθαργο και να έχεις συναίσθηση της περιβάλλουσας οπτικο-ακουστικής πανδαισίας- οπότε θα εύχεσαι : α) να μην είναι η μοναδική υποψηφιότητα εργοδοσίας, β) να μην είναι συγγενής και γ) οπωσδήποτε να μην σε έχει συμπαθήσει]
Υ.Φ.
Don't push me to the edge...
Labels: Blogging, Burlesk, Humans, Weird_Logic 40 Τόλμησαν
Κυριακή
Του σχολιασμού το ανάγνωσμα
ΚυριακήΣτην πολυετή – άνευ διακοπών- παρουσία μου στη μπλογκόσφαιρα έζησα κομεντο-στιγμές απείρου κάλους (70 έως και 140 σχόλια). Δέχτηκα εκατοντάδες e-mail προσωπικού ενδιαφέροντος (κρίσεις και επικρίσεις included). Συνάντησα αρκετούς bloggers και συμμετείχα στην εύλογη απομυθοποίηση της αυθεντίας (εκ της δυναμικής της ανωνυμίας) του συντάκτη.
Όσα θα παραθέσω σαφώς και δεν έχουν στόχο την επιβολή ή ποδηγέτηση (άλλωστε αυτός ο οποίος εκφέρει γραπτό λόγο είναι μακράν πιο δυναμικός και ατίθασος σε οδηγίες) αλλά συνοψίζουν τις δικές μου παρατηρήσεις. Κοινώς κρίνοντας εξ’ιδίων (αλληλεπιδράσεων) υπηρετώ το αναφαίρετο δικαίωμα μου στην άποψη.
- Να θυμάστε πως κάθε ιστογράφος είναι συγγραφέας της προσωπικής του γνώμης, την οποία εκθέτει με στόχο τόσο την κρίση της συγγραφικής του δεινότητας όσο και τον διάλογο επί της άποψης του. Μην βανδαλίζετε τους κομεντοχώρους.
- Πολλές φορές αντιμετώπισα το εξής πρόβλημα: κάποια σχόλια ήταν τόσο σαφή και τόσο δεν επιδέχονταν ανταπάντηση (εφόσον συμφωνούσα 100%) όπου κυριολεκτικά δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αντιδιαμετρικά συνέβη το ακόλουθο: έλαβα σχόλιο το οποίο ξεκινούσε με τη φράση «αυτό το σχόλιο δεν χρειάζεται να δημοσιευτεί» κι ήταν από εκείνα τα σχόλια τα οποία απαιτούσαν απάντηση εφόσον καταδείκνυαν σημαντικές παραμέτρους της ανάρτησης. Μην στερείτε από τον ιστογράφο το δικαίωμα να συζητήσει διευρύνοντας την ανάρτηση.
- Έχω αναφέρει σε αρκετά post πως η εμφάνιση του e-mail στο προφίλ σας είναι απαραίτητη παράμετρος κοινωνικοποίησης, εφόσον με αυτή την ιδιαίτερα προσωπική επικοινωνία μπορούν να επιλυθούν θέματα όπως και να συζητηθούν άλλα τα οποία πιθανότατα να αποτελούσαν όχληση για τους υπόλοιπους σχολιαστές. Υπηρετήστε την δυνατότητα του e-mail. Μην την καταχράστε.
- Το ευφυές πνεύμα στο χιούμορ αποτελεί για μένα προσωπικά τον υψηλότερο στόχο ανταπόκρισης στα κείμενα μου και τιμήθηκα πλειστάκις από ανθρώπους με τέτοιο πνεύμα. Σεβαστείτε το εξαιρετικό της ευδιαθεσίας αυτών των ανθρώπων. Σιωπήστε αν χρειαστεί.
- Ένα άλλο σχόλιο που έλαβα κάποια στιγμή , ανέγραφε: «επιλέγω να σχολιάζω σε μικρά blog». Να σχολιάζετε εκεί όπου το κείμενο (η ανάρτηση), σας προκαλεί να μιλήσετε.
- Αντιλαμβάνομαι τον τρόπο με τον οποίο η συμπάθεια (και εκτίμηση) απέναντι σε έναν ιστογράφο σας οδηγεί αστραπιαία στην πληκτρολόγηση σχολίου, αλλά…favor him/her. Read the post first.
- Κι ένα τελευταίο: Ο τρόπος διαχείρισης των προσωπικών μας δεδομένων είναι καθαρά θέμα δικής μας επιλογής (συνειδητότητας και ευφυΐας θα συμπλήρωνα αλλά τέλος πάντων βρίσκομαι σε angel mood λόγω διακοπών). Η διαχείριση των προσωπικών δεδομένων όσων μας εμπιστεύθηκαν όμως, αποτελεί ύψιστη ευθύνη.
Labels: Blogging, Web 4 Τόλμησαν
Το κριτήριο της εμφάνισης: Δικαίωμα vs Στερεότυπο
Δεν θυμάμαι πού το διάβασα, αλλά υποπτεύομαι πως με αυτό τον τρόπο, η μνήμη οικειοποιείται δηλώσεις , αξιωματικά αληθείς πέρα από κάθε αμφιβολία αίσθησης, εφόσον η διαίσθηση σε τέτοια στιγμιότυπα είναι υπέρ του δέοντος κατακεραυνωτική στην ετυμηγορία.
Whether we like or not, η εμφάνιση μετρά στην πρώτη εντύπωση. Σαφώς και στη δεύτερη και τις επόμενες θα έλεγε κανείς, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω στο θέμα να εξοκείλει.
Η εμφάνιση όμως από μόνη της ως έννοια , υποκρύπτει το bug της υποκειμενικότητας οπότε έχουμε μερικά δραματικά μυστήρια να μας ταλανίζουν:
Δικαίωμα ή θράσος να την απαιτούμε; Δικαίωμα ή θράσος να την απαιτούμε Από τους άλλους αλλά όχι από εμάς; Δικαίωμα ή θράσος να την απαιτούμε Από τους άλλους μόνο; Δικαίωμα ή θράσος να την απαιτούμε Από τους άλλους όπως και από εμάς;- πάμε στις δεσμευμένες πιθανότητες τώρα- Δικαίωμα ή θράσος να την απαιτούν οι άλλοι από εμάς όταν εμείς i) την απαιτούμε ,ii) δεν την απαιτούμε – και πάει λέγοντας….
Η ανάρτηση θα μπορούσε να κυμανθεί μέσα σε ένα τεράστιο εύρος βιοτικών εμπειριών, από επαγγελματικά manual έως και κατά περίσταση ή χώρο must be ιχνηλατικά λογίδρια , που μόνο μία αυθεντία της απόλυτης πεποίθησης (κοινώς: αληθές είναι αυτό που πιστεύω εγώ και όλοι οι άλλοι να πάτε να ..υπερχειλιστείτε) θα μπορούσε να συντάξει,
Αλλά!
Ημείς (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας εκτός αν αποφασίσετε να με ακολουθήσετε)
Θα ασχοληθούμε με το βάσανο της εμφάνισης στην επιλογή συντρόφου (ή έστω εραστή αν και μάλλον πρέπει να διαχωρίσω τις περιπτώσεις- τι κακό κι αυτό..μια λίστα γεγονότων και υπογεγονότων να με κυνηγά όπου πατώ και όπου γράφω).
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε γενικά σενάρια καθημερινής «τρέλας» αλλά τελικά προτιμώ να ομιλήσω από την σκοπιά του μοναδικού εαυτού μου κι έτσι να δεχτώ όλα τα πυρά (εφόσον ούτως ή άλλως ό,τι κι αν γράφεται σε ένα ιστολόγιο το αντιμετωπίζετε ως προσωπική δήλωση εντύπου Εκάτι).
Είμαι ψηλή (1.74), manufactured ξανθιά (με ανταύγειες χρυσοπληρωμένες εδώ και χρόνια), 67 κιλά (αν και προσφάτως παραλίγο να κατορθωθεί το σπάσιμο του φράγματος των 65) και με αθλητικές εμμονές (μέτρια έως καλά αποτελέσματα).
Δια ποίον λόγο οφείλω να δικαιολογήσω την επιθυμία μου, ο άνθρωπος που θα με "συνοδεύει "– εντός ή εκτός κρεβατοκάμαρας- να είναι ιδίων «προσόντων» και «ιδιαιτεροτήτων»;
Συχνά (συχνότατα θα έλεγα) συναντούμε ζευγάρια εραστών που μόνο ως εραστές μεταξύ των δεν μπορούμε να τους φανταστούμε. Εικόνες διττές σε σημείο κραυγής, έντονης διαφορετικότητας όχι μόνο με το ένα εκ των δύο φύλων να υπερτερεί σε εμφανισιακή αρμονία αλλά με το άλλο να προκαλεί σχεδόν ένα τρομακτικό «αμάν!» με τα άκρως αναντίστοιχα και ασύμμετρα χαρακτηριστικά τα οποία επίσης συχνά δεν έχουν να κάνουν τόσο με τα χαρακτηριστικά του σώματος ή του προσώπου όσο με αυτά της ενδυματολογικής επιλογής ή ακόμα και της στάσης και του ρυθμού βηματισμού.
Παρόλα αυτά τέτοια ζεύγη υπάρχουν.
Το θέμα όμως σήμερα – να συγκεντρωθούμε παρακαλώ;- δεν είναι μόνο , τι υπάρχει αλλά και τι επιθυμούμε να βρεθεί.
Διότι ο όχλος απαιτεί: Αρμονία
Αρμονία και Δικαιοσύνη
[ Αυτός είναι ένας στρουθοκαμηλίζων όχλος. Λέγεται : Κοινωνία]
Και επανέρχομαι στο προσωπικό επίπεδο παραδειγματισμού.
Θεωρώντας εαυτόν μία από τα εκατομμύρια των γυναικών της εποχής – όπου με λίγη περιποίηση, φαντάζουν αν μη τι άλλο αρκετά ευπαρουσίαστες- η αντί-φωτοσοπική Ουρά [ με την έννοια του προγραμματισμού και όχι του πλήθους, εντάξει;] συντρόφων που έχω να επιδείξω μακράν απέχει από αυτό που πριν λίγες παραγράφους δήλωσα πως θα μου ταίριαζε (οπτικά και εγωϊστικά).
Σε πλείστες περιπτώσεις (αρκετές ώστε να συντάξουν κανόνα στην ηθική μου) η εμφάνιση έπαυε κάθε επιρροή της μετά την πάροδο κάποιων ημερών , ανεξάρτητα από τον αρχικό εντυπωσιασμό (αμάν! Ή ο!).
Διακοπτόταν κάθε έλεγχος χρυσής (ή άστα να πάνε) αναλογίας κι ίσως η αταίριαστη ή εξεζητημένη ενδυμασία – και μόνο αυτή- κάποιες φορές να με ανάγκαζε πραγματικά να κοιτάξω το ταίρι που με συμπλήρωνε.
Το ίδιο ακριβώς παρατηρώ σε πολλούς γύρω μου.
Στο στάδιο της Επιθυμίας , είναι δικαιολογημένη κάθε απαίτηση (κάποιοι βέβαια διατηρούν σταθερά τα κριτήρια σε όλη την περίοδο των πειραματισμών τους), αν έτσι κρίνουμε πως Έτσι μας αξίζει.
Αν Έτσι επιθυμούμε να ορίσουμε το Όνειρο της εξέλιξης μας.
Η σταθερή ανακάλυψη ενός Αρμονικού- θα το λέω- παρουσιαστικού , τρεις πιθανές παρακρούσεις υποκρύπτει: α) είμαστε εμείς που ονειρευόμαστε, άξιοι αυτού, β) μπορούμε να σταθούμε άξιοι αυτού, γ) κι ανάξιοι να είμαστε, οχ αδερφέ, γιατί να μην είμαστε αξιοζήλευτα και ανελέητα τυχεροί;
Στο στάδιο της Επιθυμίας, είναι αποδείξιμη λοιπόν η αναμονή του Ιδεώδους (ακόμα και αν το Ιδεώδες βλέποντας μας, το βάζει στα πόδια).
Στο στάδιο Πραγμάτωσης όμως, το στερεότυπο αντικαθίσταται από το δικαίωμα στην επιλογή βάσει πολλών κριτηρίων. Και μάλιστα κριτηρίων τα οποία έχουμε δικαίωμα (αναφαίρετο και Ανθρώπινο υπεράνω κάθε διακήρυξης) όχι μόνο να αλλάζουμε αστραπιαία σύμφωνα με την Αυτό-οριοθέτηση μας σε ένα απολύτως περιστασιακό σύστημα αξιών το οποίο όμως φέρει τη δυνατότητα της σταθερότητας αλλά ακόμα και κριτηρίων τα οποία λάμπουν δια της απουσίας τους.
Με άλλα λόγια , την στιγμή της δυνατότητας επιλογής η οποία είτε συνυπάρχει με την στιγμή του Ονειρικού (οραματισμού/επιθυμίας) , είτε το ακολουθεί (τις περισσότερες φορές, πάντως το έχει γραμμένο στα παλιά του τα πλέγματα), οι δυνατότητες σκέψης (μνήμης), σύγκρισης, μεταφοράς (χμμ..όσο πάει και θυμίζει περισσότερο λειτουργίες υπολογιστικού συστήματος) είναι πεπερασμένες ή ας πούμε πιο πεπερασμένες από ό,τι οι δυνατότητες του Ονείρου.
Διότι όπως στην Επιθυμία, κυριαρχεί η Φαντασίωση, έτσι στην Πραγματικότητα, κυριαρχεί η Χημεία της Παρουσίας (όχι του παρουσιαστικού).
Κατά την διαδικασία Πραγμάτωσης της επιλογής, τα καμπανάκια της αφύπνισης της ερωτικής έ(λ)ξης συνέρχονται από έναν λήθαργο ή πετάγονται σαν αποσβολωμένα μέσα από εφιάλτη, «πιάνουν» στον αέρα μία φερομόνη, πιθανότατα αυστηρά ασύμβατη με τη μορφή του πομπού και το Ιδεώδες εξοστρακίζεται μέχρι να πεις «λουκουμάκι μου».
Οι παρασιτικές υποκλίσεις στην κοινωνική αποδοχή που κάποιοι επιθυμούν να υπηρετούν (δεσμευμένα και πάλι) υπό τις καθέτους των κριτηρίων τους , είναι και πάλι αναφαίρετο δικαίωμα τους , εφόσον οι ίδιοι θα πρέπει να επιβιώσουν των επιλογών τους, της διατήρησης ή ακόμα και της κατακρήμνισης αυτών.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως το στερεότυπο επιβάλλεται στο δικαίωμα.
Σημαίνει απλά πως έχει υποτιμηθεί από τον φορέα – της ευθύνης του λάθους- η δύναμη του δικαιώματος.
Υ.Φ.
Παραφράζοντας τον Αμερικανό ηγέτη θα συντάξω: Μη κοιτάς πώς επιλέγει ο άλλος αλλά πώς εσύ μπορείς να αρέσεις πρωτίστως στον εαυτό σου και ακολούθως σε άλλον.
Meta-Post.
Κι όμως..ανέκαθεν τον θεωρούσα sexy
Labels: Humans, Romance, Women 50 Τόλμησαν
Παρασκευή
Η αφέντρα μου
Παρασκευή
Αυτό το καλοκαίρι το θυσιάζω στη μελέτη της C. Το έχουμε πει αυτό (ας μην επαναλαμβανόμαστε διότι δε βρίσκομαι σε καλοσυνάτο mood)
Επίσης , για τις ανάγκες της επιθυμίας του σύμπαντος να ισορροπήσει όλες τις απροσδόκητες επιπολαιότητες, ανευθυνότητες και ανεντιμότητες του - πρότερου- περιβάλλοντος Υ χωροχρόνου μου,
έχω αποκτήσει και tutor.
Μόλις πριν λίγες ημέρες επιβεβαίωσα πως το μόνο που μου έλειπε ήταν...
μία αφέντρα.
Έναν κέρβερο που παραφυλά μη τυχόν και σηκώσω κεφάλι ή δάχτυλο προς ποστάρισμα.
Κι όπως αποδεικνύουν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα,
όχι μόνο επιτελεί το καθήκον της στο ακέραιο αλλά παρουσιάζει και απίστευτο attitude.-
Επίσης , για τις ανάγκες της επιθυμίας του σύμπαντος να ισορροπήσει όλες τις απροσδόκητες επιπολαιότητες, ανευθυνότητες και ανεντιμότητες του - πρότερου- περιβάλλοντος Υ χωροχρόνου μου,
έχω αποκτήσει και tutor.
Μόλις πριν λίγες ημέρες επιβεβαίωσα πως το μόνο που μου έλειπε ήταν...
μία αφέντρα.
Έναν κέρβερο που παραφυλά μη τυχόν και σηκώσω κεφάλι ή δάχτυλο προς ποστάρισμα.
Κι όπως αποδεικνύουν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα,
όχι μόνο επιτελεί το καθήκον της στο ακέραιο αλλά παρουσιάζει και απίστευτο attitude.-
Maya's look: Με ανησυχείς όταν δεν γράφεις και δεν πληκτρολογείς. Δεν ξέρω τι - και αν- σκέφτεC...[diVa's look: ...το επόμενο post, Cκέφτομαι κούκλα..]
Maya's look: Τώρα τι μου το έφερες το laptop; Για να γράφεις κώδικα στο pc και post στο laptop;!! Ούτε να διανοηθείς να πληCιάσεις...
[diVa's look: f**k]
Maya's attitude: Αν πρόκειται να γίνω e-persona ας είμαι περιποιημένη[diVa's thought: pC-ωνάρα!]
Maya's look: Ρε C ..ώνα, πρόσεχε την όσο θα παίρνω τον beauty sleep μου...
[diVa's thought: Κοιμήσου εσύ και το φτιάχνω το post εγώ στο δευτερόλεπτο!]
Maya's dream: Μμμιαμ μιαμ Cολωμός και γαριδούλες , κοτόπουλο με αρακά , μοCχαράκι με σάλτσα...
[diVa's thought: Νέα ανάρτηση! Γρήγορα diVa!!!!!]
Maya's attitude: Νομίζεις πως θα ξεφύγεις, σουπιά! Με έφερες κι εκδρομή στο μπαλκόνι..
τσ..
C τα μας ρε diVa;
[diVa's thought: Μωρέ...κάτσε να σε χτυπήσει η ζέστη ακόμα λίγο και μετριάζω εγώ σχόλια στο πιτς φυτίλι!]
τσ..
C τα μας ρε diVa;
[diVa's thought: Μωρέ...κάτσε να σε χτυπήσει η ζέστη ακόμα λίγο και μετριάζω εγώ σχόλια στο πιτς φυτίλι!]
Maya's attitude: Εκινήθης. Γιατί εκινήθης; ΚάτC κάτω είπα!
[diVa's reaction: f**k f**k f**k]
[diVa's reaction: f**k f**k f**k]
Many hours later
Maya's look: C βλέπω πως ποστάρεις. Νομίζεις πως δεν βλέπω οτι δεν έχεις ανοικτό το παράθυρο της C;
diVa: [σφυρίζω αδιάφορα....] Τι είναι κοκόνα μου; Τι είναι τσαπερδόνα μου; Κουκλίτσα μου!
Maya: Έλα και δε θέλω αηδίες..άντε..post να τελειώνουμε...
return 0;
She can e-mail me???
Υ.Φ.
"Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να υπακούμε.\n"
" Η εκτίμηση (πίστη/σεβασμός/αγάπη) προκαλεί την πειθαρχία.\n"
" Όχι η εντολή.\n\n"
Maya's look: C βλέπω πως ποστάρεις. Νομίζεις πως δεν βλέπω οτι δεν έχεις ανοικτό το παράθυρο της C;
diVa: [σφυρίζω αδιάφορα....] Τι είναι κοκόνα μου; Τι είναι τσαπερδόνα μου; Κουκλίτσα μου!
Maya: Έλα και δε θέλω αηδίες..άντε..post να τελειώνουμε...
return 0;
She can e-mail me???
Υ.Φ.
"Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον στον οποίο να υπακούμε.\n"
" Η εκτίμηση (πίστη/σεβασμός/αγάπη) προκαλεί την πειθαρχία.\n"
" Όχι η εντολή.\n\n"
Labels: Burlesk, Creativity, Personal, Tech, Weird_Logic 39 Τόλμησαν
Τετάρτη
Λίγο σεξ, λίγη γνώση και το αγόρι μου (ή το κορίτσι μου)
Τετάρτη
Μου αρέσει να διαβάζω. Τώρα που το σκέφτομαι, τα βιβλία ήταν πάντα στη ζωή μου όχι απλώς μία απαρέγκλιτη επιλογή συντροφιάς αλλά και εμμονική εναλλακτική προσέγγισης των άλλων προς εμένα.
Στα χρόνια του «δημοτικού» Οι Πολυάννες, Οι Μικροί Κύριοι και Οι Μικρές Κυρίες (μη τυχόν και λάβω μονομερώς τα μηνύματα), Χωρίς Οικογένεια («Μαμά θέλετε να μου πείτε κάτι;» είχα ρωτήσει με συγκρατημένη απορία) - και πολλά άλλα που δυστυχώς κάηκαν μαζί με ένα μικρό εξοχικό στο κτήμα των γονιών μου- ήταν αρκετά δυνατά ερεθίσματα.
Στα χρόνια του Γυμνασίου – αναγκαστικά μετά από μία ακόμα μετάθεση- ήρθα σε επαφή με τις «μεγάλες» βιβλιοθήκες των δήμων. Διάλεγα βιβλία στην τύχη. Θυμάμαι πως το πρώτο ήταν Τζάκ Λόντον. Τότε αποφάσισα πως οι περιγραφές άνω των 150 λέξεων μου προκαλούν ανία.
Η βιβλιοθήκη Πολυγύρου όμως – καινούργια ακόμα- δεν είχε πολλές εναλλακτικές κι εγώ δεν γνώριζα τα κριτήρια επιλογής. Ούτε προτεινόμενες κατευθύνσεις είχα.
Σε ένα από τα εβδομαδιαία περιοδικά της εποχής – 15 χρονών πρέπει να ήμουν- έστειλα ένα γράμμα στην κυρία Ροζίτα Σώκου.
«Τι να διαβάσω;»
Και την επόμενη κιόλας εβδομάδα – μέσω της στήλης της- μου είχε απαντήσει:
«Την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας»
Την έκπληξη της πρότασης ακολούθησε η έκπληξη ύπαρξης αυτής της «εγκυκλοπαίδειας» στην άδεια σχεδόν βιβλιοθήκη της πόλης.
Ήταν αρκετοί τόμοι. Και δεν νομίζω πως θυμάμαι πολλά από όσα διάβασα. [Αργότερα ανακάλυψα πως μόνο σε δύο περιπτώσεις η εξαίρετη μνήμη μου συνεργάζεται με τα αναγνώσματα μου. Όταν κάτι με εντυπωσιάζει σε έκφραση και όταν κάτι αποφασίζω να το αντιγράψω. Ήμουν λοιπόν οπτικός τύπος.]
Πάντως διάβασα όλους τους τόμους.
Κι ύστερα συνέχισα να επιλέγω, πάλι χωρίς ιδιαίτερα συνειδητά κριτήρια, βιβλία.
Οι επιλογές μου όμως καλυτέρευαν.
Στο Λύκειο, η φιλόλογος – τι κρίμα που μου είναι αδύνατο να θυμηθώ το επίθετο σας- με κατηύθυνε προς τις εφημερίδες και τα δοκίμια.
Ένας άλλος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου.
- Θα πάμε στη Θεσσαλονίκη αύριο. Θα έρθεις;
- Όχι μαμά. Αλλά θέλω να μου αγοράσεις μερικά δοκίμια.
Δεν πίστευα φυσικά πως η μητέρα μου μπορούσε να αναγνωρίσει τη διαφορά των κατηγοριών αλλά η αναγραφή της λέξης ΔΟΚΙΜΙΟ την βοήθησε και πράγματι μου έφερε μερικά εξαιρετικά βιβλία. [ Κάηκαν και αυτά]
Από εκείνη την πρώτη ενηλικίωση, με θυμάμαι να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου.
Με τα χρόνια βέβαια έγινα πιο επιλεκτική. Ίσως και με λιγότερη ανοχή.
«Μάζευα» φράσεις , λέξεις, γνώσεις.
Τα έγραφα όλα για να μη τα ξεχνώ.
Τότε μάλλον κατάλαβα πως ήμουν και γραφομανιακή.
Μόλις συνειδητοποίησα πως έγραφα και δικά μου σκαριφήματα χαρακτήρων και εννοιών, έγινα αυστηρή. Απέκτησα κρίση.
Είχα πει σε ένα παλιό podcast πως υπήρξαν βιβλία που δεν μπόρεσα να διαβάσω. Τα είχα αναφέρει νομίζω κιόλας. Δεν ήταν πολλά.
Με τα blogs άρχισα να προσέχω τον άνθρωπο πίσω από το κείμενο. Δεν το συνειδητοποίησα αμέσως. Αλλά πλέον είναι ολοφάνερο (σε μένα).
Θέλοντας και μη, κάθε φορά που διαβάζω πλέον ένα βιβλίο (ή οποιοδήποτε κείμενο) σκέφτομαι τι θέλει να μου πει αυτός ο human για τα «πιστεύω» του, για τις τραγωδίες και τις ευτυχίες του. Ανατρέχω κάθε φορά στις βιογραφίες των συγγραφέων πριν διαβάσω αυτό που αποφάσισε να αποκαλύψει έστω και συγκαλυμμένα.
Άλλες φορές, δεν χρειάζεται καν να «σκαλίσω» τον βίο του. Αποφασίζω αμέσως , με ποιον τρόπο θέλω εγώ να τον φαντάζομαι. [Συνήθως δεν πέφτω έξω]
Τον τελευταίο χρόνο , που βρίσκομαι στην Αθήνα, αγόρασα αρκετά βιβλία. [Σίγουρα πάνω από 15]. Και τις τελευταίες ημέρες απέρριψα τα περισσότερα εξ’αυτών εφόσον άρχισα να συνειδητοποιώ τόσο τις «εκπτώσεις» χάριν αύξησης του εύρους του αγοραστικού κοινού , όσο και το εύθραυστο των «αυθεντιών» οι οποίες – το πιστεύω ακράδαντα αυτό- μέσα από τα μάτια ενός/μίας blogger δεν μπορούν πλέον τόσο εύκολα να «πείσουν» για το εξαιρετικό των δηλώσεων τους. Ακόμα και αν οι κριτικοί συνηγορούν υπέρ των αυθεντιών.
Μερικές απορίες/παρατηρήσεις:
- Ο Μπόρχες είναι ένας συγγραφέας πυκνών νοημάτων και εκφράσεων. Κάπου διάβασα πως δεν στηρίζεται στις απόψεις άλλων αυθεντιών αλλά γεννά τις δικές του κι αυτό νομίζω με «περδίκλωσε» και τον υπερεκτίμησα. Απογοήτευση. Στην Αιωνιότητα του φέρει αριστερά και δεξιά τον έρμο Νίτσε και αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο στην εκφραστική σπουδή των Κέννινγκαρ (δείτε το σχόλιο του "καλοπροαίρετος"). Θα συνεχίσω να τον διαβάζω, όμως. Επιμένω να επιχειρώ την ανακάλυψη της εξαίρεσης η οποία στην προκειμένη περίπτωση θα είναι να μην επιβεβαιωθώ.
- Ο Χ. Παπαδημητρίου είναι γνωστός «άνθρωπος της πληροφορικής και του λόγου». Με εξαιρετικά διαπιστευτήρια γνώσης και έκφρασης. Στο Χαμόγελο του Τούρινγκ όμως, με ενόχλησε η ερωτική ιστορία και το κεφάλαιο με τίτλο Βυζιά. Ολίγον σεξ θα μου πείτε , δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. [e-diVa άλλωστε αυτό επιχειρεί στο ιστολόγιο της να καυτηριάσει κι αυτό δηλώνεται για όσους δεν έχουν πάρει χαμπάρι «τι» γίνεται εδώ].
- Σελίν. Ταξίδι στην άκρη της νύχτας. Αυτό το αγόρασα εγώ. Hit της εποχής. Η γραφή, μου φάνηκε διασκεδαστική. Τολμώ να πω ότι μου θύμισε έναν πιο ποιοτικό Sardo. Πενήντα σχεδόν σελίδες μετά και αφού είχα διαβάσει για τις περισσότερες λεπτομέρειες του μυαλού ενός έφιππου – έτοιμου προς λιποταξία- στρατιώτη και μόλις ήμουν έτοιμη να το αφήσω στο τραπέζι για μία άλλη στιγμή μεγαλύτερης ανοχής, έλαβα τα μηνύματα της «κόρης που τον κοιτάζει» και…το βιβλίο σχεδόν εξαφανίστηκε από όλες τις προθέσεις μου να ανακαλύψω τη συνέχεια.
- Μα ο Παπαδημητρίου ειρωνεύεται αυτές τις σεξο-ρομαντικές καταστάσεις.
- «Τις ειρωνεύεται, δεν τις ειρωνεύεται», μια χαρά την κατάφερε την περιγραφή της ρόγας!
- Αφού δεν σου άρεσαν τα βιβλία, να έρθω να τα πάρω.
- Δεν κατάλαβες. Όλα θα τα διαβάσω. Αυτή θα είναι η «τιμωρία» τους: Πως – ύστερα- θα έχω ακόμα καθαρότερη άποψη.
Υ.Φ. Οδηγίες για την συγγραφή βιβλίου: Λίγο σεξ, λίγη γνώση και το αγόρι μου (ή το κορίτσι μου διότι αν κρίνω και από την παράσταση του Θεού Κραουνάκη προχτές στο Θέατρο Βράχων, οι αστεϊσμοί περί των ομοφυλόφιλων προκαλούν τρελά γαργαλητά στους ομοφυλο-φοβικούς της καθημερινότητας.)
Labels: Knowledge 62 Τόλμησαν
Παρασκευή
Πέντε πράγματα που πρέπει να ξέρουμε για τις γυναίκες αλλά προσποιούμαστε πως δεν υπάρχουν
Παρασκευή Re-dated: Επειδή ο tutor υπαινίχθηκε πως με "πείραξε" η C
Δεύτερο συλλεκτικό post
[Χωρίς εισαγωγή]
- Μεγαλώνουν πολεμώντας τη μαμά (η οποία βλέπει στην κόρη, μια δεύτερη ευκαιρία για την ίδια αντί να βλέπει τα χάλια της..."μα δε βλέπεις εμένα και τον πατέρα σου;" ..κι επειδή έκανες εσύ την πατάτα βρε μάνα πρέπει να την κάνω κι εγώ για να δείξω συμπαράσταση;) και λατρεύοντας ένα Θεό· τον μπαμπά (όχι άδικα εφόσον είναι η μοναδική ίσως περίπτωση όπου ο αρσενικός νοιώθει την υποχρέωση να φερθεί έντιμα). Έτσι, διάγουν βίο ανταγωνιστικό προς όλα τα θηλυκά ("κάτσε κάτω ρε"..θυμίζει βουλή) ενώ ταυτόχρονα αναζητούν την υπέρβαση στο σύνδρομο της Ηλέκτρας (δεν αρκεί η αντιστοιχία ..απαιτείται υπέρθεση..κι αυτό από μόνο του αφαιρεί πόντους επιτυχίας και προσθέτει στίγματα απογοήτευσης.."Έφταιγα κι εγώ για την διάλυση της σχέσης" έγραψα σε ένα προηγούμενο post κι ένας φίλος μου τηλεφώνησε και με ρώτησε: "Σε τι έφταιγες;".."Τον υπερεκτίμησα" απάντησα. Ύστερα τηλεφώνησα στον μπαμπά μου. )
- Η κοινωνική αρβύλα των ανδροκρατούμενων ηγεσιών μαζί με τις παγιωμένες οικοκυρικές (και οικογενειακές) υποχρεώσεις, τις εξαναγκάζουν σε θέση μάχης σε κάθε επαγγελματικό χώρο, οδηγώντας όλους στην μεγαλύτερη πλάνη ever, εφόσον η γυναίκα ακόμα και όταν καταξιώνεται στην εργασία της το μόνο που επιθυμεί (κατά βάθος ή και όχι) δεν είναι το «Μπράβο» αλλά η συμπληρωματική φράση «..που τα καταφέρνεις και εδώ περίφημα». [ Για αυτό το λόγο όσο περιποιημένες και αν τις βλέπετε στη δουλειά, απο κάτω κρύβονται μαστίγια, ξιφολόγχες, καμάκια, αγκίστρια και το ψιλοτάκουνο είναι σε θέση εκπυρσοκρότησης. Όσο πιο γρήγορα βλέπετε να γδύνονται δε, τόσο πιο καλά είναι κρυμμένο το οπλοστάσιο.]
- Η γυναίκα απαιτεί (αν και εκ των συνθηκών ζωής, προσπαθεί να το αποκρύπτει και από το ίδιο της τον εαυτό) να νοιώθει γυναίκα. Μόνη της μπορεί να κατορθώσει μία επιβεβαίωση έως και 60% (μη ξεχνάτε πως η γυναίκα ζούσε μόνη για μεγάλα χρονικά διαστήματα εφόσον το αρσενικό έλειπε για εύρεση τροφής). Το υπόλοιπο 40% δυστυχώς στις μέρες μας δεν μπορεί να καλυφθεί από τα αρσενικά εφόσον αυτά είτε δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη της γυναίκας, είτε δεν επιχειρούν διαφορετικούς τρόπους ικανοποίησης αυτής της ανάγκης. [ Μπου!]
- Ζητούν από πολύ νωρίς την οικογενειακή σταθερότητα αναγνωρίζοντας πως πλέον εκτός του προσωπικού οφείλουν να τρέξουν και στον επαγγελματικό στίβο. Έτσι, δέχονται να δεσμευτούν ακόμα με ψευδαισθήσεις ευκολότερα αλλά αντιδρούν εκρηκτικά όταν απογοητευτούν [ θεωρούν χάσιμο χρόνου τη διαδικασία απογοήτευσης.."Άντε άνθρωπε μου τελείωνε και θέλω ένα πεντάωρο στο κομμωτήριο!..Ναι ακριβώς όσο θέλεις εσύ να ταιριάξεις ένα ζευγάρι κάλτσες"] και είναι πιο σταθερές στις αποφάσεις τους [ "Θα φάμε μπάμιες" είπα]. Αυτός είναι και ο λόγος που μία γυναίκα σε αντίθεση με έναν άντρα , φεύγει ακόμα και αν δεν έχει βρει αντικαταστάτη. [ Η συχνή επισήμανση πως οι γυναίκες είναι εγκεφαλικές και «απιστούν» μόνο όταν υπάρξει συναισθηματικό ερέθισμα, είναι ακόμα μία μεγάλη πλάνη. "Μπορείς σε παρακαλώ να μη δείχνεις τόσο ενθουσιασμένος γιατί μου θυμίζεις Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ;", ειπώθηκε λίγο πριν η άπιστη εκτονωθεί.]
- Όλες θέλουν να τεκνοποιήσουν και ας το αρνούνται. Στις επιεικέστερες των περιπτώσεων δεν είναι ακριβώς άρνηση ανάγκης μητρότητας αυτό που προβάλλουν αλλά ανακατανομή προτεραιοτήτων [ μη ξεχνάτε πως το χάσιμο χρόνου στη γυναίκα είναι τρομερή απειλή..αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο γίνονται αμείλικτες. "Σε λατρεύω", της είπε. "Θα έφαγες βαριά το βράδυ" του απάντησε].
Υ.Φ. Εξαίρεσηηηηηηη???? Είσαι εδώ?
Labels: Burlesk, Humans, Women 60 Τόλμησαν
Τετάρτη
Πέντε πράγματα που γνωρίζουμε για τους άντρες αλλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε
Τετάρτη
Post συλλεκτικό
[Χωρίς εισαγωγή]
- Είναι αδύνατο να ανταποκριθούν σε όλες τις υποχρεώσεις μίας καθημερινής ημέρας. Εάν ποτέ κατόρθωναν ή αναγκάζονταν να μαγειρέψουν, να καθαρίσουν, να σιδερώσουν, να παρκάρουν και να εργαστούν, θα κατέρρεαν μπροστά σε 48 διαφορετικά τονωτικά από τα οποία δεν θα μπορούσαν να διαλέξουν το καλύτερο. Στην περίπτωση που το πρόγραμμα περιελάμβανε και σεξ, νομίζω θα επιχειρούσαν αυτό-ανάφλεξη ακόμα και με τα κάτω άκρα τους μέσα σε ένα κατευναστικό ποδόλουτρο.
- Πνίγονται σε μία κουταλιά νερό. Η σκέψη τους ακόμα και όταν λειτουργεί με ιεραρχικές προτεραιότητες [διανόησης ή αναγκαστικής πνευματικής επεξεργασίας θέματος] φαντάζει με τεθλασμένη γραμμή σε επίπεδο , χωρίς διαστάσεις βάθους ή μακροπρόθεσμου έστω εύρους. Στο τρίτο σκαλοπάτι βιώνουν ήδη την ηδονιστική έκρηξη του μεγαλειώδους κατορθώματος , ετοιμάζουν ένα ποτό και πίνουν στην υγεία των κορόιδων που θα αναγκαστούν [ για ποιο λόγο άραγε;] να ωθήσουν τη λογική τους ένα σκαλοπάτι παραπέρα. Όλη αυτή τη ώρα αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Είναι προσηλωμένοι αποκλειστικά στην τεθλασμένη γραμμή [και σε κάποιο «κομματάκι» του μπαρ το οποίο εκλιπαρεί το Θεό για ένα τέτοιο αρσενικό]*.
- Διάγουν βίο κλιμακτηριακό σχεδόν από τη στιγμή που απομακρύνονται από την πηγή όλων των τύψεων και ενοχών τους. Τη μητέρα τους. Και επιστρέφουν σε αυτή προς ανα-υποτίμηση του Εγώ τους ώστε να το υπερυψώσουν δια μέσου των σπασμωδικών τους αντιδράσεων όταν βρεθούν στη ζούγκλα του κόσμου του διαβολικά πλασμένου. [ Η ατάκα «στη μαμά σου το’πες;» έχει πρωτο-ειπωθεί σε άντρα. Καλώ τους δημιουργούς της διαφήμισης να το ομολογήσουν.]
- Ερωτεύονται αυτό που δεν μπορούν να έχουν και παντρεύονται αυτό που τους υποδεικνύουν. [ Ας μη ξεχνάμε πως η ευθύνη πρέπει πάντα να βαρύνει τους άλλους]
- Τελικά ένα μεγάλο μέρος αυτών γίνονται bloggers, σύζυγοι, φίλοι και αφεντικά.
*ξεκαρδίζομαι
Υ.Φ. Relax, sugar
Labels: Burlesk, Humans, Men 77 Τόλμησαν
Τρίτη
Οι ψευτο-πουριτανοί της [καλοκαιρινής] τεχνολογίας
Τρίτη
Παρακαλούνται οι αναγνώστες όπως προχωρήσουν – ως συνήθως- με δική τους ευθύνη.
Ήρθε το καλοκαίρι. Το διαπιστώσαμε από την υψηλή θερμοκρασία, τα εξαφανισμένα ρούχα, τα αγνώστου ταυτότητας αποσμητικά των συνδαιτυμόνων, συνεργατών, συνεπιβατών και φυσικά τις θαλασσινές αναρτήσεις οι οποίες σάρωσαν τον χώρο της μπλογκόσφαιρας. Το καλοκαίρι είναι εδώ. Οκ!
Επίσης άρχισαν ήδη οι κάθοδοι – και άνοδοι- των Μυρίων προς διακοπεδίζοντες προορισμούς (από παραλίες μέχρι μπαλκόνια και café, οι διακοπές είναι εδώ) Οι διαθέσιμοι χώροι για parking, οι συχνότερες βραδινές έξοδοι, τα μαυρισμένα σώματα, όλα αποδεικνύουν πως οι αιθεροβάμονες του σπαταλημένου χρόνου οργανώθηκαν για το annual meeting της αδράνειας. Οι διακοπές είναι εδώ. Οκ!
Και φυσικά μέσα στα «πρωτότυπα» λογίδρια της λακωνικής αμπελοφιλοσοφίας [«ζέστη», «έφυγαν όλοι»], άρχισαν και τα παρατράγουδα των ψευτο –πουριτανών της τεχνολογίας.
Όχι άλλο κινητό τηλέφωνο.
Όταν ακούω χαζομάρες, γυρίζει το μάτι αντιραμικά! Και πώς στο διάλο ηχούν από παντού ringtones; Καταντά απίστευτη ενσωμάτωση στην ηχητική ατμόσφαιρα. Όπου κι αν βρίσκεσαι δέκα κλήσεις – plus συνομιλίες – θα τις ακούσεις, θέλεις δε θέλεις! Επτά στους δέκα οδηγούς αυτοκινήτων μιλούν «ασύρματα» , δύο, επιλέγουν τον κλασικό τρόπο «με το ένα χέρι η συσκευή και με το άλλο το τιμόνι» και αυτός που περισσεύει πιθανότατα έμεινε από μπαταρία!
Όχι άλλο mail.
Αυτούς τους «εξαρτημένους»- τάχα- τεχνομανιακούς της καρπαζιάς, τους απεχθάνομαι! Δηλαδή καμάρι του διαδικτυακού ασύλου, εσύ όλο το χρόνο είσαι με το mail στην οθόνη και μπροστά το πρόσωπο εστιασμένο; Ή μήπως λαμβάνεις mail και από το κινητό; Και τώρα ήρθε η ώρα να χαρίσεις στον πολυπράγμονα εαυτό σου την πολυτέλεια του non receiving messages; Μα ποιος είσαι; Κανένας χαλασμένος server της Microsoft;
Κι αυτό το ποιηματάκι «είναι οι δουλειές» έχει αρχίσει να μου προκαλεί ακαριαία ύψωση παλάμης. Το 50% όσων εργάζονται μπροστά σε υπολογιστή (δεν δηλώνω μεγαλύτερο ποσοστό για να επιδείξω άλλη μία φορά πόσο μα πόσο καλός άνθρωπος είμαι) δεν έχουν καν υπολογιστή στο σπίτι τους!
Όχι άλλο blogging.
Αλήθεια; Και το Λιακοπουλικό βιβλίο στη θάλασσα , θεωρείται πιο φυσιολογικό ανάγνωσμα; Ή μήπως η πληκτρολόγηση των ασήμαντων συνηθέστερα sms είναι λιγότερης δυσκολίας από την πληκτρολόγηση ενός post; Γέμισε ο Τύπος με αδαείς κουταλιανούς των πλήκτρων οι οποίοι δημοσιεύουν την υψίστης σημασίας απόφαση να ξεκουράσουν τα γυμνασμένα τους δαχτυλάκια.
Άντε…ας μη κάνω κανέναν συνειρμό τώρα…
Βρίσκομαι σε διακοπές. Απαντώ στο κινητό όταν εγώ το επιθυμώ (συνήθως όταν βρίσκομαι στο δωμάτιο) και μόνο σε κλήσεις τις οποίες θεωρώ σημαντικές (σημαντική θεωρώ μόνο την οικογένεια μου και τους 4-5 πολύ καλούς μου φίλους). Έχω μαζί μου το pda το οποίο είναι ελαχίστων διαστάσεων, διαβάζω τα mail μου (έχω free wi fi) , απαντώ όποτε έχω διάθεση, διαβάζω τα blogs, αναρτώ όποτε το αποφασίσω.
Δεν πήρα το "ακατανόμαστο" μαζί μου, αυτή τη φορά. Ο συνοδός μου δέχτηκε οτιδήποτε φορτίζεται αλλά όχι το ακατανόμαστο...
Υ.Φ.
Η εξάρτηση από την τεχνολογία είναι μύθος. Για το χάος της αντίληψης ευθύνεται η κακή διαχείριση των δυνατοτήτων της πληροφορικής –όπως και του χρόνου μας- καθώς και η ανοησία η οποία κοχλάζει ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες.
Με απίστευτη καλοσύνη
Καλό Μήνα
e-diVa σας
Labels: Humans, Tech, Web 52 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
