Τρίτη
"Η αγάπη είναι μία μορφή προκατάληψης κι εγώ προσωπικά κουβαλώ τόσες άλλες...."
Τρίτη
Το post που ακολουθεί, αναρτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2007 από την πρώτη περσόνα μου, τον γνωστό (;) Sardonian και τιμήθηκε μόνο με ένα σχόλιο (από τον thelastrealanwnymous ).
Παίρνω το ρίσκο της αναδημοσίευσης και όλη την ευθύνη της κλοπής (με άλλοθι),
αφιερώνοντας το κείμενο σε όλους όσους αντέχουν να προσδοκούν..πως κάπου κάποιος κάποτε θα λατρέψει ακόμα και τα πιο θανάσιμα ελαττώματα τους.-
Δεν προβληματίζομαι συχνά για ερωτικο-ρομαντικο-συναισθηματικές καταστάσεις. Την έχω περάσει την ασθένεια του σκέπτεσθαι και του φιλοσοφείν ακόμα, προ πολλού. Στις συχνές μάλιστα περιπτώσεις που επιχειρούν οι φίλες και φίλοι σκίουροι να με σύρουν σε μία τέτοιου βεληνεκούς αναζήτηση απαντήσεων, καγχάζω σαρδόνια δηλώνοντας σαν ένας σαφώς ανώτερος Bukowski πως «Η αγάπη είναι μία μορφή προκατάληψης. Κι εγώ προσωπικά κουβαλάω τόσες πολλές άλλες προκαταλήψεις»
Το ξέρουμε όμως καλά, εμείς οι οχυρωμένοι, έρχονται στιγμές που το κενό, μια ναρκωμένη δυναμική ή ένα έντεχνο Knock Knock στην καγκελόπορτα του νου σε φέρνει άξαφνα σαν έτοιμο από καιρό σαν θαρραλέο στην πρώτη γραμμή της άμυνας και κάνει τόσο σαματά που θες δε θες , αρχίζεις να τινάζεις τις σκέψεις αλώνοντας όλες τις πεποιθήσεις.
Η μοναξιά, η επιλογή, όποιων κι αν είναι η ευθύνη, σε έναν ακύμαντο περίπατο σε κάποιο από τα ήσυχα σοκάκια της ζωής μπορεί να κρύβει πρόκληση (έκπληξη), φόβο (συνήθεια), ανία (επανάληψη) κι είναι όλα αυτά ίδια κι απαράλλαχτα σε όλους.
Τα συναισθήματα δεν έχουν φύλο. Ανήκουν στο πεδίο ορισμού της ίδιας συνάρτησης κι ας μην καταλήγουν πάντα στις ίδιες αντιδράσεις , κι ας μην καλύπτουν πάντα όλες τις κουκίδες στο σύνολο τιμών. Δεν είναι δηλαδή πως οι άντρες δεν νοιώθουν τόσο ή πως οι γυναίκες αισθάνονται παραπάνω. Ίσως οι θηλυκές ύαινες να έχουν ισχυρότερη συνείδηση επιβίωσης κι ίσως τα αρσενικά θρασύδειλα ολογράμματα να αδυνατούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο σε κάποιες περιπτώσεις. Η γαλήνη όμως και το δείλιασμα μαζί που προκαλούν ο ήχος το ξημέρωμα σε μια ακρογιαλιά και οι σκιές σε ένα μισοσκότεινο στενάκι στην άκρη ενός χωριού ,είναι για όλους ίδια.
Ορίζει συμπεριφορές, αλλάζει αποφάσεις, άλλοτε σε κάνει να γυρνάς για λίγο πίσω το κοιτάς, να κοντοστέκεσαι , να συναντάς στις πέτρες τις σκέψεις που τσαλακώνουν κάθε κίνηση… Σε όλους ίδια. Κι ας είναι πιο βάρβαρο για αυτούς που διάλεξαν κι όχι για αυτούς που βρέθηκαν απλά εκεί.
«Να πάρεις μιαν απόφαση και να’σαι παλικάρι» μου είπε κάποτε η μάνα μου και σαν σφυρί στο αμόνι χτυπά η φράση κάθε φορά που στρίβω σκλάβος κι αφέντης σε μια επανεκκίνηση συνείδησης. Ευτυχώς όχι συχνά.
Γιατί η ζωή πάντα παραμονεύει. Επιτίθεται. Εκπλήσσει. Κι αν τύχει να πιάσεις ένα χέρι στην αναπλαστική αυτή σου ουτοπία , το βασανιστήριο πριν καν το πάρεις μυρωδιά αστράφτει τα πιο γερά χαστούκια αίγλης και μεγαλείου και σ’ ακυρώνει με ένα τίναγμα τριών δευτερολέπτων. Κι είναι τόσο τρομερό και τόσο επικίνδυνο αυτό και τόσο γελοίο σε αναπαριστά που ενώ φαντάζεσαι το βάρος της απογοήτευσης του τέλειου εαυτού σου να βαυκαλίζεται στους ώμους ενός Νίτσε , δεν γίνεσαι παρά ένας επιθεωρητής Κλουζό χαμένος στον διάδρομο ενός Μεγάρου που βρέθηκες ερήμην σου.
Ο έρωτας σαν αεράκι σκορπίζει και περνά. Το ρίγος καταλαγιάζει την κάψα του κορμιού. Κι η παγίδα αυτής της δαιμονικής κατάρας που λέμε προστασία προφυλαγμένη με παρωπίδες συνήθειας κι αδυναμίας παραμονεύει σαν κουκούτσι σε φυσοκάλαμο να σε πετύχει στο δόξα πατρί την πιο απρόσφορη στιγμή.
«Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός» κι οι άνθρωποι οπωσδήποτε, έχεις δίκιο συνείδηση, δεν έχουν εγγύηση lifetime.
“έπαψες να γελάς..κι άνοιξες τα μεγάλα σου μάτια κοιτάζοντας τον αρχάγγελο να γυμνάζεται σε μια πύρινη ρομφαία- "ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι” κι είναι άραγε αιδημοσύνη η παραδοχή μιας συμφωνίας τόσο βροντερής;
Θέλω να γελάσω τόσο τρανταχτά, να σκορπίσω τόσο δυνατά ,θέλω να απλώσω τόσο βίαια τον ποταμό των σωθικών μου ήχων. Να χτυπηθώ σαν το μικρό παιδί στο πάτωμα όταν μου γαργαλά ο θείος μου ο πιο αγαπητός, κάθε γυμνό μου μέλος. Και θέλω να γελώ με την καρδιά μου ώρες, μήνες μέχρι να πεταχτεί λυτρωτικά η άτιμη η φλούδα που στάθηκε στραβά σαν θλίψη στο λαιμό σε ένα ξέσπασμα γαργαλητού σε έναν παλιό περίπατο.
[Αντέγραψα και παραποίησα πολλούς αλλά "Deceiving others. That is what the world calls a romance"]
Παίρνω το ρίσκο της αναδημοσίευσης και όλη την ευθύνη της κλοπής (με άλλοθι),
αφιερώνοντας το κείμενο σε όλους όσους αντέχουν να προσδοκούν..πως κάπου κάποιος κάποτε θα λατρέψει ακόμα και τα πιο θανάσιμα ελαττώματα τους.-
__________________________________________________________
Δεν προβληματίζομαι συχνά για ερωτικο-ρομαντικο-συναισθηματικές καταστάσεις. Την έχω περάσει την ασθένεια του σκέπτεσθαι και του φιλοσοφείν ακόμα, προ πολλού. Στις συχνές μάλιστα περιπτώσεις που επιχειρούν οι φίλες και φίλοι σκίουροι να με σύρουν σε μία τέτοιου βεληνεκούς αναζήτηση απαντήσεων, καγχάζω σαρδόνια δηλώνοντας σαν ένας σαφώς ανώτερος Bukowski πως «Η αγάπη είναι μία μορφή προκατάληψης. Κι εγώ προσωπικά κουβαλάω τόσες πολλές άλλες προκαταλήψεις»
Το ξέρουμε όμως καλά, εμείς οι οχυρωμένοι, έρχονται στιγμές που το κενό, μια ναρκωμένη δυναμική ή ένα έντεχνο Knock Knock στην καγκελόπορτα του νου σε φέρνει άξαφνα σαν έτοιμο από καιρό σαν θαρραλέο στην πρώτη γραμμή της άμυνας και κάνει τόσο σαματά που θες δε θες , αρχίζεις να τινάζεις τις σκέψεις αλώνοντας όλες τις πεποιθήσεις.
Η μοναξιά, η επιλογή, όποιων κι αν είναι η ευθύνη, σε έναν ακύμαντο περίπατο σε κάποιο από τα ήσυχα σοκάκια της ζωής μπορεί να κρύβει πρόκληση (έκπληξη), φόβο (συνήθεια), ανία (επανάληψη) κι είναι όλα αυτά ίδια κι απαράλλαχτα σε όλους.
Τα συναισθήματα δεν έχουν φύλο. Ανήκουν στο πεδίο ορισμού της ίδιας συνάρτησης κι ας μην καταλήγουν πάντα στις ίδιες αντιδράσεις , κι ας μην καλύπτουν πάντα όλες τις κουκίδες στο σύνολο τιμών. Δεν είναι δηλαδή πως οι άντρες δεν νοιώθουν τόσο ή πως οι γυναίκες αισθάνονται παραπάνω. Ίσως οι θηλυκές ύαινες να έχουν ισχυρότερη συνείδηση επιβίωσης κι ίσως τα αρσενικά θρασύδειλα ολογράμματα να αδυνατούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο σε κάποιες περιπτώσεις. Η γαλήνη όμως και το δείλιασμα μαζί που προκαλούν ο ήχος το ξημέρωμα σε μια ακρογιαλιά και οι σκιές σε ένα μισοσκότεινο στενάκι στην άκρη ενός χωριού ,είναι για όλους ίδια.
Ορίζει συμπεριφορές, αλλάζει αποφάσεις, άλλοτε σε κάνει να γυρνάς για λίγο πίσω το κοιτάς, να κοντοστέκεσαι , να συναντάς στις πέτρες τις σκέψεις που τσαλακώνουν κάθε κίνηση… Σε όλους ίδια. Κι ας είναι πιο βάρβαρο για αυτούς που διάλεξαν κι όχι για αυτούς που βρέθηκαν απλά εκεί.
«Να πάρεις μιαν απόφαση και να’σαι παλικάρι» μου είπε κάποτε η μάνα μου και σαν σφυρί στο αμόνι χτυπά η φράση κάθε φορά που στρίβω σκλάβος κι αφέντης σε μια επανεκκίνηση συνείδησης. Ευτυχώς όχι συχνά.
Γιατί η ζωή πάντα παραμονεύει. Επιτίθεται. Εκπλήσσει. Κι αν τύχει να πιάσεις ένα χέρι στην αναπλαστική αυτή σου ουτοπία , το βασανιστήριο πριν καν το πάρεις μυρωδιά αστράφτει τα πιο γερά χαστούκια αίγλης και μεγαλείου και σ’ ακυρώνει με ένα τίναγμα τριών δευτερολέπτων. Κι είναι τόσο τρομερό και τόσο επικίνδυνο αυτό και τόσο γελοίο σε αναπαριστά που ενώ φαντάζεσαι το βάρος της απογοήτευσης του τέλειου εαυτού σου να βαυκαλίζεται στους ώμους ενός Νίτσε , δεν γίνεσαι παρά ένας επιθεωρητής Κλουζό χαμένος στον διάδρομο ενός Μεγάρου που βρέθηκες ερήμην σου.
Ο έρωτας σαν αεράκι σκορπίζει και περνά. Το ρίγος καταλαγιάζει την κάψα του κορμιού. Κι η παγίδα αυτής της δαιμονικής κατάρας που λέμε προστασία προφυλαγμένη με παρωπίδες συνήθειας κι αδυναμίας παραμονεύει σαν κουκούτσι σε φυσοκάλαμο να σε πετύχει στο δόξα πατρί την πιο απρόσφορη στιγμή.
«Κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή του καθενός και την αξία κανενός» κι οι άνθρωποι οπωσδήποτε, έχεις δίκιο συνείδηση, δεν έχουν εγγύηση lifetime.
“έπαψες να γελάς..κι άνοιξες τα μεγάλα σου μάτια κοιτάζοντας τον αρχάγγελο να γυμνάζεται σε μια πύρινη ρομφαία- "ανεξήγητο" είπες "ανεξήγητο δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι” κι είναι άραγε αιδημοσύνη η παραδοχή μιας συμφωνίας τόσο βροντερής;
Θέλω να γελάσω τόσο τρανταχτά, να σκορπίσω τόσο δυνατά ,θέλω να απλώσω τόσο βίαια τον ποταμό των σωθικών μου ήχων. Να χτυπηθώ σαν το μικρό παιδί στο πάτωμα όταν μου γαργαλά ο θείος μου ο πιο αγαπητός, κάθε γυμνό μου μέλος. Και θέλω να γελώ με την καρδιά μου ώρες, μήνες μέχρι να πεταχτεί λυτρωτικά η άτιμη η φλούδα που στάθηκε στραβά σαν θλίψη στο λαιμό σε ένα ξέσπασμα γαργαλητού σε έναν παλιό περίπατο.
[Αντέγραψα και παραποίησα πολλούς αλλά "Deceiving others. That is what the world calls a romance"]
________________________________________________________________
Υπεύθυνη κλοπής: e-diVa
Labels: HowTo, Remember, Romance
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
38 Τόλμησαν:
τι υπέροχο κείμενο!
κι ας μη συμμερίζομαι τα πάντα...
κι ας τα έχω πει παλιότερα...
τώρα όμως λέω: Νάσαι έτοιμος/η, στη στη ζωή κυκλοφορείς με ένα λαχείο στην τσέπη... κάποτε θα σου κληρώσει και πρέπει να είσαι εκεί έτοιμος/η να το αρπάξεις, να αναθεωρήσεις, να προσαρμοστείς στο νέο, να παλέψεις...
άκου που σου λέω...
Καληνύχτα :)
το διάβασα 2 φορές
και θα το ξαναδιαβάσω.
μου άρεσε πολύ.
δεν θέλω να απομονώσω κομμάτια.
όλοι έχουμε τις επιλογές μας μπορστά μας.
κάποιοι θεωρούν ότι δεν έχουν επιλογή.
μόνο πρέπει.
κάποιοι φλερτάρουν και την τσάρκα και μετά βολεύονται στην θαλπωρή της ιοκείας ασφάλειας.
κάποιοι - λιγότεροι - θα κάνουν μια φορά το σάλτο κι ό,τι γίνει.
όταν γίνει, θα τρέξουν να προστατευθούν forever.
και είναι και κάτι άλλοι - οι ελάχιστοι πια- που επιμένουν!
να μην 'σωφρονίζονται' απ'τις χύμες.
να μην φοβούνται να ζουν
γιατί ξέρουν εντελώς συνειδητά ότι
ζω θα πει απ'όλα.
και χρώματα, και μαύρο, και άσπρο, και γκρι...
και προκειμένου να δουν τα χρώματα χωρίς γυαλιά
πρέπει να συνηθίσουν τα μάτια στα σκοτεινά τους πρώτα...
συγχαρητήρια στον sardonian! :)
παίρνω εντελώς προσωπικά την αφιέρωση σου.
ναι είμαι μια 'τέτοια'!
χυμάω ντυμένη με τα όλα μου
προκαλώντας κάποιον να πει οκ.
και τώρα που το σκέφτομαι κι αυτό...
γιατί είναι τόσο δύσκολο να μας δεχτούν οι άλλοι με τα 'τρομαχτικά' έγκατα μας
όταν αυ΄το που ζητάμε πρώτ'απ'όλα απ'τους άλλους
είναι να είναι ειλικρινείς
και να μας εμπιστευθούν?
κάτι δεν πάει καλά στην εξίσωση...
βρε λες να ψάχνουν όλοι δικαιολογία για να στρίψουν?
και την ζητούν απο το αντικείμενο του πόθου?!!!
με πέτυχες σε μια απο κείνες τις μέρες...
φαντάζομαι είναι σαφές...
να πηγαίνω τώρα!
:))))))))
καρασμάτς υπέροχη ντίβα!
χχχχχχχχχχχχχ
-απο τις ελαχιστες φορες που συμφωνω σχεδον εως τελείας με καποιον
και απο τις ακομα λιγοτερες που το παραδεχομαι!
Η αγαπη ειναι και απολυτως εγωιστικο συναισθημα αλλα αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο .
ΑΥΤΟ σου το κειμενο
ειναι γραμμενο πολυ διαφορετικα .
-αυτο μονο σου λεω.
(και σιγα μη κλεισω τα φωτα ..ως κυριες της αυλης θα εχουμε παντα ενα λογο φωταγωγησης)
..μμμ ο επιλογος ειναι παρα παρα πολυ δυνατος!
τον ξαναβαζω!
"Θέλω να γελάσω τόσο τρανταχτά,
να σκορπίσω τόσο δυνατά ,
θέλω να απλώσω τόσο βίαια τον ποταμό των σωθικών μου ήχων.
Να χτυπηθώ σαν το μικρό παιδί στο πάτωμα όταν μου γαργαλά ο θείος μου ο πιο αγαπητός,
κάθε γυμνό μου μέλος.
Και θέλω να γελώ με την καρδιά μου ώρες,
μήνες
μέχρι να πεταχτεί λυτρωτικά
η άτιμη η φλούδα που στάθηκε στραβά σαν θλίψη στο λαιμό σε ένα ξέσπασμα γαργαλητού σε έναν παλιό περίπατο."
Ξέρεις τι μου αρεσει, το μοντέρνο και το παλιομοδιτικο που τα συδυαζεις σε μοναδικες δόσεις. Σου αρεσει ο καθαρός ρόλος της γυναίκας και του άντρα ΑΛΛΑ και η ελευθερία να ξεπερνάς τα γυναικεία σου όρια όποτε το έχεις αναγκη και βασικά ο άλλος να το αποδέχεται και να το υποστηρίζει.
Καλημέρα.
Τότε μάλλον θα έπρεπε να είναι Deceiving both...
adaeus
Θεωρώ το κείμενο αυτό, ένα από τα πιο ξεχωριστά μου.
Το παράξενο - και αξιομνημόνευτο- είναι πως όταν το έγραψα (ακόμα έμενα στη Βόρεια Ελλάδα κι ούτε που φανταζόμουν μετακομίσεις στην Αθήνα), ένοιωθα ακριβώς το ίδιο όπως και τώρα (κι ας έχω περάσει από 40 κύματα τις τελευταίες 300 μέρες).
Παράξενη η ζωή..σαν κύκλος..
και τα λαχεία που δεν είναι και πολλά (μάλλον σπάνια)..συμφωνώ μαζί σου..πρέπει να παλέψεις για να τα εξαργυρώσεις (αλλιώς τα σκίζεις κομματάκια και τα σκορπάς, φωνάζοντας: je suis malade:-)
[Σ'ακούω πολύ προσεκτικά]
Καλό μας βράδυ
Πεταλούδι μου
..Ολόκληρο ποστ σηκώνουν τα "θέματα" σου..
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή..
Άλλοι ξέρουν τι θέλουν, άλλοι τι δεν θέλουν. Μερικοί πάλι, δεν ανακαλύπτουν ποτέ τίποτε από τα δύο.
Αυτοί ..οι δεύτερης κατηγορίας, συνήθως είναι οι Άπληστοι. Στο όνομα του συναισθηματικού τους πρόζακ, πουλάνε οικογένεια, φίλους, συνεργάτες..ακόμα και τα παιδιά τους.
Μακριά απ'αυτούς..ανεύθυνοι, ανέντιμοι και εντέλει επικίνδυνοι.
Κι αν τέλος πάντων πέσεις στην παγίδα..πάλι μακριά να πας με κεφάλι ψηλά και μια κλωτσιά στα..:-) και ουστ απο δω.
Simplicity , Πεταλούδι..αυτό χρειάζονται οι άνθρωποι όταν αναζητούν αγάπη..κι όποιος αντέχει δίνει, παίρνει κι ευτυχεί..οι άλλοι αυνανίζονται με υποκατάστατα.
Όσο για αυτούς που συμβιβάζονται..καλά κάνουν βρε Πεταλούδι. Στο κάτω κάτω της γραφής..την δική τους ψυχή πουλάνε..κι άμανε βρίσκουν αγοραστές - όπως θα έλεγε και ο Σαρντό- εμάς λόγος δε μας πέφτει γιατί εμείς δεν βάνουμε τη καρδιά μας, χαρτάκι στο χρηματιστήριο και μετράμε με Λόγο Τιμής το μέσα μας κι όχι με κάποια βίζα..
---
Φιλιά πολλά πολύχρωμο πεταλούδι μας
[ Ευχαριστώ πολύ ]
tal
Χαίρομαι και συγκινούμαι που σου άρεσε αυτό ειδικά το κείμενο.
Άλλο φρούτο σου λέω από τα δέντρα μου..Ξεχωριστό για ξεχωριστές στιγμές κι ανθρώπους..
Αγαπώ Βασίλισσα μου, σημαίνει Θέλω να Μπορώ και θα μπορέσω.
Ό,τι άλλο είναι..κέρινο φρούτο στο κρύσταλλο του σαλονιού..
Ο επίλογος είναι παραποίηση (πλήρης σχεδόν) μίας συγκλονιστικής παραγράφου του Χριστιανόπουλου (αν δεν κάνω λάθος..)
Άναψε όλα τα φώτα σήμερα..να μας δεί το κατάλευκο φεγγάρι που το κοιτάμε κατάματα..χωρίς φόβο
cybereddie
Κάποια κείμενα γράφονται γιατί πρέπει..κάποια γιατί ίσως να πρέπει ..και κάποια..επειδή σου το φωνάζει όλο το "είναι" σου..
Έτσι βρε παιδί μου..δώρο..σε αυτόν που το "μιλά" και σε αυτόν που θα μπορέσει να "ακούσει".
Καλό βράδυ Τρελοκερκυραίε μου:-)
Drthr
..
Εγώ πάλι λέω να την κόψουμε αυτή την κακή συνήθεια του deceiving..
Πολύ σπαταλημένη ενέργεια βρε καμηλιέρη μου..
πάρα πολύ
Επαυξάνω :)
Drthr
:-)
Έεεετσι
ΚΑΛΗΜΈΡΑ!!!!!
μου άρεσε πάρα πολύ αυτό:
Simplicity , Πεταλούδι..αυτό χρειάζονται οι άνθρωποι όταν αναζητούν αγάπη..κι όποιος αντέχει δίνει, παίρνει κι ευτυχεί..οι άλλοι αυνανίζονται με υποκατάστατα.
e x a c t e m e n t !
όποιος αντέχει.
απλά πράματα.
simplicity.
όσο για την μαλακία...
αυτή είναι η κακή της πλευρά, ναι.
και αυτό:
Αγαπώ Βασίλισσα μου, σημαίνει Θέλω να Μπορώ και θα μπορέσω.
έτσι! πες τα χρυσόστομη!
όλα τ'άλλα, είναι σημείωμα απ'την μαμά στην δασκάλα.
καλημέρα
(είμαι ακόμη στον πρώτο καφέ...
εχτές είχα ρέντα φαίνεται.
και γω έπαθα πλάκα τι σούγραψα!
αχαχαχα
είναι εμμονή το θέμα,ε?)
Maya
Στον πρώτο καφέ και εγώ..χαζεύοντας ένα κατάλευκο φεγγάρι απέναντι.
Έγραψες καθαρά.
Όποιος γνωρίζει, ανα-γνωρίζει.
Οι υπόλοιποι αυτο-εξοστρακίζονται.
Θα μου πεις βέβαια..πως πληρώνουμε το τίμημα κι εμείς..αλλά εντάξει βρε Πεταλούδι..ρίσκο είναι η αγάπη..ρίσκο να πιστέψεις, να εμπιστευτείς..και τελικά να ξανα-παίξεις ..χωρίς σίγουρες αποδόσεις..χωρίς "επιδοτήσεις" ελέους αλλά με γενναίες προσφορές από το προσωπικό μετοχικό κεφάλαιο της ψυχούλας σου.
[..σταματώ εδώ γιατί αρχίζω και με τρομάζω χα χα]
Εμμονή με το θέμα μας , έχει όποιος ξέρει τι του γίνεται.
Οι άλλοι έχουν απλές ονειρώξεις..
Πολύ καλημέρα μας:-)
:)
ένα θα σου πω.
σηκώθηκα στις 6:30
και όταν είδα το φεγγάρι απο το παράθυρο
χαμογέλασα.
και μου χαμογέλασα.
και ξέρω ότι όταν κάνουμε χρόνο για τόσο καθάρια ομορφιά
έχουμε χρόνο για τα σημαντικά.
ναι και γω...
δεν θέλω να υποπέσω σε ρομαντικό ντελίριο
αλλά όσο περισσότερο ξέρω τι μου γίνεται
τόσο πιο μαγικά είναι όλα.
πώς γίνεται τώρα
να σκληραίνεις μαλακώνοντας?
και να μαλακώνεις σκληραίνοντας
δεν ξέρω να σου πω.
μάλλον ωριμότητα είναι
και δεν το λέμε!
...μην τρομάξουν κι άλλοι!
απαπα!
:))))))))))
καρασμάτς
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Πεταλούδι
[..έτοιμος ο δεύτερος καφές..]
Μόνο οι καθαρές ψυχές, εντοπίζουν και χαίρονται τις ομορφιές.
Είναι ένα είδος..μυστικισμού..
καρασματς;
χαχαχαχ
καρασματς λοιπόν:-)
...Το άλλο σώμα που όταν έρθει σου ανατρέπει όλα σου τα καθωσπρέπει και ως δια μαγείας...σου σβήνει όλα σου τα λάθη χωρίς να τα λησμονείς...
και βέβαια υπάρχει προκατάληψη σ' αυτό... Όπως σε κάθε τι που απαιτεί την υπέρβαση... και αν η αγάπη δεν απαιτεί υπέρβαση, τότε τι;
Saved e-SamuRai
βιαστικη καλημέρα για να μη λέτε..:):)
θα επανέλθω σε πιό ηρεμη στιγμή:):)
e-samurai
..Μειδιώντας στο σύμπαν που μου αποκαλύπτει μία τέτοια ηλεκτρονική ταύτιση (περσόνων μνεία),
Σας απαντώ πως:
..το σώμα που σβήνει όλα τα λάθη
διαγράφοντας όλο μας το παρελθόν..
αίροντας όλες τις κατηγορίες , τις ενοχές και τους διλημματικούς πόθους από το buffer της αναζήτησης..
είναι σπάνια κλήρωση κι υπέρβαση μόνο για τους απόλυτα γενναίους και τυχερούς.
Για αυτή την υπέρβαση, αξίζει να αντέξεις τα πάντα.
..Κι ύστερα να τα απολαύσεις τιμώντας κάθε "pixel" της ύπαρξης τους..
Back up e-diVa
:-)
koulpie μου
Πολύ πολύ καλημέρα μας:-)
Πολύ ωραίο κείμενο...
αλλά το επιστημονικό μου μικρόβιο τείνει να διακρίνει μία συσχέτιση της πρόσκαιρης αλλαγής του καιρού με μία πληθώρα κειμένων εσωτερικής αναζήτησης στο σύνολο της ελληνικής μπλογκόσφαιρας και κατά πλειοψηφία από το γυναικείο κοινό.
Σε θέλω back on track, to hit the rack.
Επειδη η συγκεκριμενη φωτο που εβαλες, της Νικόλ, είναι απ΄τις αγαπημενες μου, διότι απλώς μου θυμίζει την ταινία που λατρευω, το Portrait of a Lady. Επειδή απ΄αυτην την ταινία, δηλώνω και υπογραμμίζω οτι αξίζει ολα τα λεφτα η τελευταία σεκάνς, με την Ιζαμπέλα επιτελους να καταλαβαίνει ποιός την λατρευε για μια ζωή και τωρα που τελειώνει η ζωή του Ραλφ, του το αναγνωρίζει με καθε τρυφερότητα.Επειδη περασες απ΄το μυαλο μου σήμερα το πρωί, μεσα στο λαο-φορείο, σκεπτόμενη, "να μια ξανθή που έχει τσαμπουκά και μυαλό και looks",κι επειδη μιλας για αγάπη, σου χαρίζω την τελευταια ατάκα της πρωτης ταινίας που επαιξαν η kate Blanchett και ο Ρειφ Φάινς('Οσκαρ και Λουσίντα)- δια στόματος αφηγητή Τζέφρυ Ρας αν θυμαμαι καλά: "η αγάπη είναι στοίχημα, απάτη, όνειρο"... Δεν χρειαζομαι το σπαθι κυρια μου τελικά, χρειαζομαι έναν φιλεσπλαυχνο Θεό, σαν το θεο του διηγηματος του Μπόρχες που παγωσε το χρονο για χαρη του συγγραφέα. Αυτο θελω -να παγωσω το χρονο που βρισκομαι με τον ανθρωπο που αγαπω. Η καρδιοκαμμένη σε ασπάζεται.
Mistirios
Σας ευχαριστώ πολύ για την ψήφο εκτίμησης του κειμένου μου.
Κατά καιρούς εμφανίζονται τάσεις (εγώ πάλι παρατηρώ μία ροπή στα θρίλερ όσον αφορά τα αρσενικά),
αλλά φυσικά και θα επιστρέψω στα γνωστά και απονενοημένα (για μερικούς) διαβήματα μου:-)
Miss auburn
Περιγράψατε με σκηνές, σκέψεις και λόγια όλη τη μαγεία του Ευχαριστώ που θέλει κανείς να φωνάξει σε αυτόν που αγαπά.
Με τιμά που με σκεφτήκατε (συμβαίνει συχνά και σε μένα να έρχονται στο νου μου φράσεις - άρα και παρουσίες- των φίλων μου και γειτόνων μπλόγκερ).
Προσπαθώ να είμαι πιστή σε αυτό με το οποίο γεννήθηκα και σε ό,τι επέλεξα να γίνω, Miss auburn.
Τα φιλιά μου
Να κλέβεις συχνότερα!
Πολύ καλό.
αααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχ
Σπίθα μου
:-)
Ευχαριστώ πολύ
Ό,τι μπορώ κάνω:-)
Προφήτα μου
..θα σας ομιλήσω..ακαδημαϊκά:
Βογγάνε ορέ τα παλικάρια;!
Ε;!
Χωρίς αυτή την ¨προκατάληψη", δεν κουβαλά κανείς. Τίποτα.
Αφήνω μια καληνύχτα φεύγοντας.
masterpcm
Τι είναι άλλωστε η προκατάληψη, παρά μόνο μία αμετάκλιτη πεποίθηση... πέρα από ό,τι την περιβάλλει (συχνά και πέρα από ό,τι την αποτελεί).
..Κι οι πεποιθήσεις πάντα κάτι κουβαλούν..από σταυρούς μαρτυρίων έως ευσεβείς πόθους...
Θα περιμένουμε να επιστρέψετε ..για τα καλά.
[..διάβασα πως όλα πήγαν καλά με την επέμβαση..εύχομαι να είναι περαστικό ό,τι ταλαιπώρησε τον άνθρωπο σας και εσάς]
Καλό βράδυ
στη δεύτερη προβολή τα πήγε καλύτερα όπως βλέπω...
(αυτή η φλούδα έφυγε απ το λαιμό σας και στρογγυλοκάθησε στο δικό μου)
Σκεφτόμουνα ποια θα ήταν μια δυνατή αγάπη. Το μόνο που έχω καταλήξει είναι να προσέχει ο ένας τον άλλο, περισσότερο από τον εαυτό του. Αλλά πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα. Σαν κάτι πολύτιμο που στο χαρίζουν και είναι στο χέρι σου να συνεχίσεις να το κάνεις να λάμπει ...
Κ.Κ.Μοίρης
Είναι φανερό..
Ως ατζέντης τα πηγαίνω καλύτερα
[έχω τη λύση και την διανέμω όποτε ζητηθεί-όχι, δεν είναι εκείνη η μεθοδος όπου σας τραντάζουν ολόκληρο πιέζοντας το πάνω μέρος του στομάχου/ μα..να είμαστε στο ίδιο βαγόνι και να μη μου λέτε τίποτα;]
cybereddie
χμ..
Θα σου απαντήσω με μία φράση από τις Αναμνήσεις μίας Γκέισας:
"Να κάνεις απόλαυση την συνήθεια"
και συμπληρώνω
"..Να μην επιτρέπεις σε τίποτα να αλλάξει αυτή σου τη ρουτίνα"
Αυτή ίσως είναι μία Δυνατή Αγάπη..αλλά όχι πως είμαι και ολότερα σίγουρη εφόσον εκτελεστικά..βρίσκομαι στα ίχνη της χωρίς να την έχω βιώσει ακόμα.
Χρειάζεται του τρελού η ελπίδα...
kaveiros
Χρειάζεται η ελπίδα..μα πιο πολύ χρειάζεται η αξιοπρέπεια
να μαι πάλι διερχόμενος.. από δευτέρα ετιμάζομαι πάλι για εκτός εδρας..:):)
καλά κάνατε και το προβάλατε το κημενο.. σαν εναρκτήριο.. το κήταξα διαγώνια όπως κάνω πάντα όταν βρω καινούριο ιστολόγιο.. και δε του έδοσα τη δέουσα προσοχή.. μια και δεν είχε στοιχεία πρώτου ποστ.. απέτυχα να δω ότι δε μιλούσε ο σαρντο.. αλλά η επερχόμενη diVa.. κριμα γιατί ιδικά η τελευταία παράγραφος είναι καταπληκτική..:):)
δε προβληματίζομαι γενικά.. αλλά σκεπτομαι και φιλοσοφώ συνεχώς.. ειναι το αγαπημένο μου παιχνίδι.. και συνεχίζει να με διασκεδάζει γιατί δε καταλίγω σε αποκρισταλωμένα συμπεράσματα..:):)
την καλημέρα μου:):)
koulpie μου
"διερχόμενος από την κουζίνα;"
χα χα
Ο Σαρντό ήτο συμπαθής αλλά όχι δημοφιλής...επίσης είχε πάντα μία έκφραση..επιπόλαιη (αν και κατά βάθος ήταν πολύ σοβαρά όλα όσα έγραφε)..σκέφτηκα λοιπόν πως του άξιζε μία τιμή επίδειξης στο diva's blog:-)
Το φιλοσοφείν δεν είναι άσχημο..αρκεί να μη διαρκεί πολλές ώρες και να μην αφήνει τα στόρια πιο κατεβασμένα από όσο πρέπει..
Τουτέστιν..καλό είναι να προκύπτει και κανένα συμπέρασμα:-)
Πολύ καλημέρα μας:-)
Δημοσίευση σχολίου