Σάββατο
Έρωτας: "Θεωρία της απειλής"
Σάββατο
" Αντί να φοβηθώ, σκέφτηκα αμέσως εκείνο το τρισευτυχισμένο κορίτσι, που είχε παρουσιαστεί ξάφνου στις πρώιμες μου «Σημειώσεις για το άγχος της επιθυμίας» κι είχε αφήσει εκεί πίσω της το φευγαλέο απόσπασμα μιας πραγματικά ελπιδοφόρας συνάντησης. Επέλεξα το χωρίο, όπου γίνεται λόγος για αυτήν:
«Σήμερα λίγο πριν αποκοιμηθώ αργά το απόγευμα ακούω μια γυναικεία φωνή κάτω στο δρόμο να φωνάζει δυνατά και καθαρά τ’όνομα μου. Σκέφτομαι αμέσως πως ανήκει στην ιστορία ενός κοριτσιού που κρατήθηκε μήνες προφυλακισμένη ως πολιτικά υπόδικη, και τώρα, αφού αφέθηκε αιφνίδια ελεύθερη, ταξιδεύει άρον άρον για τον φίλο της, σε ένα άλλο τμήμα της πόλης και ήδη ενώ στέκεται στο ανοικτό παράθυρο στο τρένο, φωνάζει δυνατά το όνομα του στη νύχτα. Σαν να μην υπήρχε τηλέφωνο, σαν να μετέφερε η ιερή ευθυμία της τον ήχο της φωνής της πάνω από τις πόλεις προς αυτόν.
Ο φίλος κάθεται την ίδια ώρα στο σπίτι του, δεν προαισθάνεται τίποτα και παίζει ενάντια στον εαυτό του μια παρτίδα σκάκι.
Και αυτή φθάνει στην πόλη του και φωνάζει το όνομα του κάτω από το παράθυρο του. Όταν όμως αυτός κοιτάζει έξω εμβρόντητος, εκείνη έχει εξαφανιστεί.
Επειδή, ήθελε, όσο αντέχεται, να αναβάλει την αντάμωση.
Τον ακολουθεί το πρωί όταν εκείνος πηγαίνει στην πόλη για ψώνια και τον φωνάζει πάλι, καταμεσής ενός ανθρώπινου πλήθους, δυνατά και χαρούμενα.
Εκείνος στρέφει, όμως αυτή έχει ήδη πάλι εξαφανιστεί.
Είναι πραγματικά υπερφυσικά ευτυχισμένη και ισορροπεί στην ψηλότερη κορφή της ελευθερίας..»
......................
......................
......................
Έτσι βίωσα την πρώτη από τις πολλές πλέον επόμενες στιγμές, στις οποίες εκείνη εξασφάλισε επιτήδεια είσοδο στις αναμνήσεις μου, όπου παρουσιάστηκε ξάφνου σαν την αμέλεια που ξύπνησε ένα φιλί σε κάποια μακρινή φευγαλέα συνάντηση, ένα κορίτσι του οποίου η μοναδική προστασία κάποτε ίσως ήταν κάποιος για δέκα λεπτά νυχτιάτικα στο τελευταίο υπεραστικό τρένο, που μπαίνει στον κεντρικό σταθμό.
Στιγμές στις οποίες, με έκανε να αμφιβάλλω με κάθε σοβαρότητα για το αν το παρελθόν μου θα μπορούσε πραγματικά να έχει λάβει χώρα δίχως εκείνη. "
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το πιο σπουδαίο βιβλίο που διάβασα μέχρι στιγμής και το οποίο είναι μόλις ογδόντα τεσσάρων σελίδων.
Το αγόρασα πριν δύο ημέρες στο παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος με αντίτιμο , μόλις 2 ευρώ.
Μπότο Στράους
Θεωρία της Απειλής
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης
Εκδόσεις Ίνδικτος
Το πρώτο απόσπασμα αφιερώνεται σε όσους… προσδοκούν και το δεύτερο σε όσους έχουν ήδη ..λάβει.
Για τους υπόλοιπους παραπέμπω στον περσινό (μοναδικό στα χρονικά) ποιητικό μου οίστρο.
Υ.Φ. Όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε έκφανση ζωής, έτσι και στα γραπτά, κάποιες φορές καλό είναι να προσλαμβάνεις απλά, αισθήσεις , χωρίς να τα νοθεύεις με εμπειρίες.
«Σήμερα λίγο πριν αποκοιμηθώ αργά το απόγευμα ακούω μια γυναικεία φωνή κάτω στο δρόμο να φωνάζει δυνατά και καθαρά τ’όνομα μου. Σκέφτομαι αμέσως πως ανήκει στην ιστορία ενός κοριτσιού που κρατήθηκε μήνες προφυλακισμένη ως πολιτικά υπόδικη, και τώρα, αφού αφέθηκε αιφνίδια ελεύθερη, ταξιδεύει άρον άρον για τον φίλο της, σε ένα άλλο τμήμα της πόλης και ήδη ενώ στέκεται στο ανοικτό παράθυρο στο τρένο, φωνάζει δυνατά το όνομα του στη νύχτα. Σαν να μην υπήρχε τηλέφωνο, σαν να μετέφερε η ιερή ευθυμία της τον ήχο της φωνής της πάνω από τις πόλεις προς αυτόν.
Ο φίλος κάθεται την ίδια ώρα στο σπίτι του, δεν προαισθάνεται τίποτα και παίζει ενάντια στον εαυτό του μια παρτίδα σκάκι.
Και αυτή φθάνει στην πόλη του και φωνάζει το όνομα του κάτω από το παράθυρο του. Όταν όμως αυτός κοιτάζει έξω εμβρόντητος, εκείνη έχει εξαφανιστεί.
Επειδή, ήθελε, όσο αντέχεται, να αναβάλει την αντάμωση.
Τον ακολουθεί το πρωί όταν εκείνος πηγαίνει στην πόλη για ψώνια και τον φωνάζει πάλι, καταμεσής ενός ανθρώπινου πλήθους, δυνατά και χαρούμενα.
Εκείνος στρέφει, όμως αυτή έχει ήδη πάλι εξαφανιστεί.
Είναι πραγματικά υπερφυσικά ευτυχισμένη και ισορροπεί στην ψηλότερη κορφή της ελευθερίας..»
......................
......................
......................
Έτσι βίωσα την πρώτη από τις πολλές πλέον επόμενες στιγμές, στις οποίες εκείνη εξασφάλισε επιτήδεια είσοδο στις αναμνήσεις μου, όπου παρουσιάστηκε ξάφνου σαν την αμέλεια που ξύπνησε ένα φιλί σε κάποια μακρινή φευγαλέα συνάντηση, ένα κορίτσι του οποίου η μοναδική προστασία κάποτε ίσως ήταν κάποιος για δέκα λεπτά νυχτιάτικα στο τελευταίο υπεραστικό τρένο, που μπαίνει στον κεντρικό σταθμό.
Στιγμές στις οποίες, με έκανε να αμφιβάλλω με κάθε σοβαρότητα για το αν το παρελθόν μου θα μπορούσε πραγματικά να έχει λάβει χώρα δίχως εκείνη. "
Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το πιο σπουδαίο βιβλίο που διάβασα μέχρι στιγμής και το οποίο είναι μόλις ογδόντα τεσσάρων σελίδων.
Το αγόρασα πριν δύο ημέρες στο παζάρι βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος με αντίτιμο , μόλις 2 ευρώ.
Μπότο Στράους
Θεωρία της Απειλής
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κυπριώτης
Εκδόσεις Ίνδικτος
Το πρώτο απόσπασμα αφιερώνεται σε όσους… προσδοκούν και το δεύτερο σε όσους έχουν ήδη ..λάβει.
Για τους υπόλοιπους παραπέμπω στον περσινό (μοναδικό στα χρονικά) ποιητικό μου οίστρο.
Υ.Φ. Όπως συμβαίνει σχεδόν σε κάθε έκφανση ζωής, έτσι και στα γραπτά, κάποιες φορές καλό είναι να προσλαμβάνεις απλά, αισθήσεις , χωρίς να τα νοθεύεις με εμπειρίες.
Labels: Romance
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 Τόλμησαν:
αυτό το Υ.Φ. με κόλλησε...
τη καλημέρα μου
xaxa η απειλή παραμένει..:):)
καλή είναι κάθε ευκαιρία εορτής..:):)
την καλημέρα μου:):)
Μια δόση πεπρωμένου, όλο το ανάγνωσμα αυτό,που μόλις διάβασα.
Ε-diva, σε αυτούς που δεν προσδοκούν τι έχουν να λάβουν?
Καλημέρα, έχω μείνει άφωνος...
μα χαμογελαστός!
xxxxxxxxxxx
Mάλλον θα επανέλθω...
Θεωρία της απειλής, στρίμωγμα..
Τί περιμένουμε για να χωθούμε στη μάχη?!:)
“Επέλεξα να Σ’αγαπώ κι Αντέχω έτσι
να Μη ξεχνώ
πως πρέπει να Τιμώ αυτή την Επιλογή Μου”
Εδώ... τα είπατε όλα...
Καλό Σαββατοκύριακο...
.καθε μερα γιορτη :)
Καλο σαβ/κο :)
geokalp
Χμμ..ναι..μια καλή αφορμή για ..παύση, είναι αυτό το ΥΦ
Καλό Σαββατοκύριακο μπλογκο-γείτονα
koulpa
Ε..μια σπάθη κρεμάμενη..καλό είναι να υπάρχει:-)
Η ζωή η ίδια είναι γιορτή/ τα άλλα είναι αφορμές για να ενεργοποιούμαστε:-)
Καλό βράδυ
Ανώνυμε
..όποιος δεν προσδοκά..εν δυνάμει μπορεί να αποκτήσει τα πάντα..
προτιμώ την θετική σκέψη
και απεχθάνομαι την σπαταλημένη ενέργεια
adaeus
Τόσο καιρό σας λέω πως με επηρεάζετε!!!
:-)
χχχχχχχχχχχ
Kaveiros
Πόσες μάχες να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή;
..αν και ..μάλλον είναι θέμα κινήτρου:-)
Masterpcm
:-)
Μ'αρέσει όταν συνεννοούμαστε χωρίς πολλά πολλά..
Καλό Σαββατοκύριακο
iLiAs
Προσυπογράφω!!
Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα:-)
xaxa εγώ το έκανα το καθήκον μου:):)
την καληνύχτα μου:):)
koulpie μου
Το..καθήκον;!
απαπαπα:-)
Την κυριακάτικη καλησπέρα μου:-)
δεν αναφαίρομαι στη χαρά της ζωής.. στη σπάθη αναφάιρομαι.. προς αποφυγήν παρεξηγήσεων..:):)
καληνύχτα κι από εδώ:):)
xaxa, για κοιτάξτε στη δεξιά στήλη του βλογ μου, κάτω απο το ανθολόγιο αξιοσημείωτων κειμένων
;)
Nomad
Μα τον θεό του web,
το πρόσεξα σήμερα το πρωί (!!)
κι έμεινα άφωνη...
..εντελώς...
[ακολούθως έσκασα ένα τεράστιο χαμόγελο ανακαλύπτοντας την.."συνάντηση"]
koulpa μας
..απάντησα στο..από πάν-ου:-)
χαχαχ
Το κορίτσι με το λευκό φόρεμα περιφερόταν αμήχανη στο μπαρ. Γνώριζε έναν-δύο καλύτερα από τους άλλους. Με κάποιον άλλο ήταν κάθε μέρα μαζί. Αυτοί ήταν η ασφάλειά της. Το "opos ameriki" re-union ήταν σε εξέλιξη, και αυτά τα αμερικάνικα παιχνίδια γίνονται καμιά φορά επικίνδυνα για εκείνους που πρέπει να απολογηθούν για τη μοναξιά τους...
Την είδα. Την θυμόμουν αμυδρά, ένα φοβισμένο κοριτσάκι στις άκρες των διαδρόμων. Διάβαζε για να γίνει κάτι σπουδαίο, και το κατάφερε. Μόνο που το ώριμο πλέον βλέμμα της είχε ακόμη κάτι από την υπόσχεση των 17 ετών εκείνης της εποχής. Ζητούσε ακόμη κάτι, φώναζε: είμαι εδώ.
Κάθισα δίπλα της. Ημουν καλός στις αφορμές συζητήσεων. Ο λόγος ήταν το δυνατό μου χαρτί. Ηταν κι άλλοι στην παρέα, αλλά σύντομα και χωρίς να το καταλάβω μιλούσα για να ακούει μόνο εκείνη. Και εκείνη άκουγε... Και ρωτούσε. Και εγώ μιλούσα, και η ώρα περνούσε, μέχρι που έφτασα να λέω σε κείνη την άγνωστη παρέα, πράγματα που δεν έχω πει σε κανέναν. Τα λεγα για να τα ακούει εκείνη αδιαφορώντας για το αν με εκθέτουν στους άλλους.
...
Την άλλη μέρα της έγραψα τη μοναδική γραπτή ερωτική εξομολόγηση που έχω κάνει. Σύντομη - είπαμε, να μην το παρακάνουμε και εκτεθούμε στον εαυτό μας... Αργησε να τη δει γιατί το email το παίρνει "που και που" - καμία σχέση με την εξάρτησή μου από το άθλημα... Με πήρε τηλέφωνο, και μου θύμισε πως ένιωθα τότε που το τηλέφωνο από μια κοπέλα ήταν μια μαγική επαφή...
Δεν το απάντησα αμέσως. Ηθελα και εγώ να αναβάλω τη συνάντηση. Ηθελα να χαρώ την ανταπόκριση.
Μετά από λίγες μέρες στήθηκα να την περιμένω 1 ώρα στη δουλειά της για να την δω 5 λεπτά. Ηταν μια γεμάτη ώρα, μια ώρα προσμονής, όλο κι όλο για λίγες λέξεις.
...
Τη φοβάμαι αυτή την προσμονή... Ειδικά τώρα που όλα μετράνε τόσο... Τη φοβάμαι...
Δημοσίευση σχολίου