Τετάρτη
Η ομοιοπαθητική δίνη του συναισθηματικού εθισμού
Τετάρτη
[image]
Δεν ξέρω εάν έχετε γνώσεις περί της ομοιοπαθητικής.
Ούτε εγώ έχω ιδιαίτερες.
Έχω όμως βιωματικές εμπειρίες εφόσον κάποτε ακολούθησα ομοιοπαθητική αγωγή, την οποία κάποια στιγμή διέκοψα "βίαια" για να μου αστράψει το σύμπαν ύστερα από λίγα χρόνια ένα γερό χαστούκι επιπλήττοντας με, με ένα ηχηρό "que hiciste" [=τι έκανες]
The story
Πριν άπειρα χρόνια και αφού είχε ολοκληρωθεί ένας δυσάρεστος συναισθηματικός κύκλος στη ζωή μου, ανακάλυψα ένα μικρό μελάνωμα στο κέντρο της μέσα μεριάς του κάτω χείλους μου.
Θορυβήθηκα επειδή κάπνιζα ήδη πολλά χρόνια αλλά με έναν οξύμωρο τρόπο ακριβώς αυτός ο ορθολογισμός μου με υποψίαζε πως το αποτέλεσμα ήταν ψυχοσωματικό reaction.
Ενίοτε έβλεπα το μελάνωμα μάλιστα να είναι πιο έντονο ή πιο αχνό.
Κάποιος μου πρότεινε έναν εξαιρετικό ομοιοπαθητικό και οι γονείς μου, όχι ως ανοιχτόμυαλοι αλλά ως προστατευτικοί γονείς που δεν ήθελαν να με δουν σε κάποιο χειρουργείο , έσπευσαν να κλείσουν ένα ραντεβού.
Όταν εισήρθα στο δωμάτιο όπου βρισκόταν ο ομοιοπαθητικός [άγνωστο και αδιάφορο πρόσωπο] κάγχαζα από μέσα μου "μα σε τι είδους ψυχοσωματικές αναλύσεις μπορεί να με σύρει αυτό το creature;"
Μία ώρα μετά εξήρθα κλαίγοντας με αναφιλητά. Βρισκόμουν σε κατάσταση σοκ. Δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε. Τον τρόπο που είχα αντιδράσει στην ..παραδοχή ενώπιον του,για ποιο λόγο πίστευα πως αυτό το μελάνωμα είχε εμφανιστεί.
Φυσικά ο άνθρωπος πίστευε ακράδαντα πως δεν έπρεπε να οδηγηθώ σε χειρουργείο και πως το μόνο που έπρεπε να συμβεί, ήταν να ακολουθήσω τις οδηγίες του όσον αφορά σε διάφορα προϊόντα που χρησιμοποιούσα στην καθημερινότητα μου.
Άντεξα περίπου 5-6 μήνες. Άντεξα την οδοντόκρεμα χωρίς μέντα, τον κριθαρένιο καφέ και άλλα.
Και πράγματι, το μελάνωμα κάποιες φορές ήταν αχνό. Φαινόταν να εξαφανίζεται.
Άλλες φορές όμως μου φαινόταν πιο έντονο από ποτέ.
Ίσως πάλι επρόκειτο απλά για το φαινόμενο placebo [της αυθυποβολής], έως ότου μία ωραία πρωία , πιθανότατα από δυνατό βούρτσισμα των δοντιών, το σημείο του μελανώματος μάτωσε.
Την ίδια ημέρα ξεκίνησα τις επισκέψεις στους "κανονικούς" γιατρούς. Και οι τρεις που επισκέφτηκα μου είπαν "πρέπει να αφαιρεθεί χειρουργικά και να γίνει βιοψία".
Μέσα στην εβδομάδα είχα ήδη μπει στο μικρό χειρουργείο [με τοπική αναισθησία αφαιρέθηκε αλλά τα ράμματα ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικά και στο σημείο εκείνο το σάλιο δυσκόλευε το κλείσιμο της πηγής].
Το μελάνωμα λοιπόν αφαιρέθηκε χειρουργικά κι η βιοψία δεν έδειξε τίποτα άσχημο.
Ένα μήνα μετά ήμουν πανευτυχής. Είχα απλά μία πολύ μικρή ουλή στο μέσα μέρος του κάτω χείλους μου. Κάθε φορά μάλιστα που την ένιωθα να "τραβιέται" [συνήθως ανάλογα με τον καιρό] ειλικρινά, ένιωθα μικρές αναταράξεις..λύτρωσης.
Όταν ο ομοιοπαθητικός έμαθε τι είχα κάνει, το μόνο που είπε ήταν "γιατί;"
Δεν τον συνάντησα ξανά ποτέ.
Πέντε χρόνια περίπου μετά σε μία άλλη συνήθη για τον κόσμο των humans δυσάρεστη συναισθηματική περίοδο, το μελάνωμα επανεμφανίστηκε σε άλλο σημείο πιο μικρό, πιο αχνό ..
κι έκτοτε δεν έχω προσέξει αν υπάρχει, πώς είναι και "τι κάνει".
Ζάπινγκ τώρα. Ανάποδος στροβιλισμός στο ποστ.
Θεωρώ εμετικά τα ρομαντικά status στο facebook [και στα blog post αλλά αυτό το έχω ήδη δηλώσει, αναλύσει και το γνωρίζετε].
Τώρα αναφέρομαι στα status τα οποία συνήθως είναι σε μορφή αποσπάσματος ή σύντομης φράσης. Ενίοτε βέβαια και σε μορφή note.
Δεν ξέρω εάν ευθύνεται κάποια ιερή ανωμαλία στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου ή απλά πρόκειται για κάποια συμφωνία ειρήνης μεταξύ των δύο ημισφαιρίων μου [lose-lose situation], αλλά τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνομαι άμεσα την σαχλότητα στην ρομαντική έκφραση [είναι κάτι πολύ πιο κάτω από την ουτοπία και την φαντασιοπληξία] ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις, ναι, τ'ομολογώ πως μένω να "χάσκω" την υψηλή διανοητική ικανότητα που αναβλύζει μέσα από μια έκφραση.
Διότι η συναισθηματική δίνη στην σκέψη ή απλά στην έκφραση ως ωμή παραγωγή ενός προϊόντος που "πουλάει" [ο! ναι, πουλάει πολύ η συναισθηματική λάβα] αποτελεί ένα είδος εθισμού. Junkies of romance. Όπως υπάρχουν junkies of sex or erotic pleasure.
Κι αυτοί οι "χρήστες" "ουσιών" ανυπερθέτως είναι επικίνδυνοι ειδικά όταν διαθέτουν μία τέτοια ικανότητα επάνω στην ψυχολογία της μάζας η οποία κακόμοιρη μάζα έλκεται στον ιστό και αιωρείται εντός της δίνης χωρίς σκοινιά ασφαλείας αλλά με μόνο "κράτημα" ό,τι αναβλύζει σχεδόν σε τρισδιάστατη μορφή μέσα από τους διαύλους των μονολόγων τους [μονολογούμε πάντα εντός μας, απλά αρεσκόμαστε να πιστεύουμε πως έχουμε ..κοινό κι έτσι συχνά λέμε "μου είπα κι ο εαυτός μου, μου απάντησε"]
Σκέφτομαι λοιπόν σοβαρά [επειδή ξέρετε τώρα πώς αντιδρώ μπροστά στην ενισχυμένη μπουρδολογία του ρομαντισμού] να εμπλακώ σε μία ομοιοπαθητική κατάσταση [πιθανότατα με ένα..εκατοστό βλογ-ημένο χώρο] όπου θα εναποθέτω, ροδοκίτρινα υγρά του εσωτερικού μου μονολόγου, όπως "μη με εγκαταλείψεις και γίνουν τα bit μου ματωμένες εκδορές" ή "μια μήτρα δρομολόγησης γλιστρά την ύπαρξη μου πάνω σε διαδρομές από λωρίδες Μόμπιους κι έτσι φτάνω σε σένα χωρίς απώλειες" και τέτοια εκκωφαντικά.
Το μόνο που μένει, είναι να αποφασίσω αν θα ονομάσω τον χώρο "e-diva υπό την επήρεια" ή κάπως έτσι.
Ακολούθως θα παραδεχτώ δις πως η κίνηση μου αυτή αποτελεί συνειδητοποιημένη περιδίνηση στο όνομα της Ομοιοπαθητικής, διότι τελικά μία από τις μεγάλες διαφορές του human από το cyborg είναι πως ενώ στον δεύτερο θα υπάρχει σίγουρα [what the hell δηλαδή] κάπου ένα on/off , αν επιχειρήσεις να θέσεις τέτοιο mode option στον πρώτο.. θα γεμίσεις ματωμένες εκδορές που θα στάζουν πάνω σε λωρίδες Μόμπιους. What an ecstatic mess δηλαδή.
Labels: Facebook, Knowledge, Personal, Remember, Romance
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 Τόλμησαν:
Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το post ήταν απολαυστικότατο (δεν είναι χαιρεκακία για το πάθημά σου). Η γλώσσα και αυτός ο καταιγιστικός ρυθμός ήταν το κάτι άλλο.
Το placebo effect είναι αρκετά ισχυρό και είναι ένα δείγμα των δυνατοτήτων αυτο-ίασης που έχει κάθε οργανισμός (προφανώς κάθε ένας τις έχει σε διαφορετικό επίπεδο).
Η ομοιοπαθητική πουλάει ουσιαστικά νεράκι με κάτι εξωφρενικά ποσοστά αραίωσης εξωτικών ουσιών όπως δηλητήριο μαύρης αράχνης. (Μέρη στο δισεκατομμύριο και βάλε).
Το σκεπτικό είναι ότι το νερό έχει "μνήμη". Αυτό είναι αρκούντως ανησυχητικό δεδομένου του γεγονότος ότι το οποιοδήποτε νερό έχει περάσει κάποια στιγμή και από κάποιο καζανάκι τουαλέτας.
Με εννοείτε φαντάζομαι. ;)
Δείμε μου, ευχαριστώ πολύ :-)
Μεγάλη τιμή από ανθρώπους με έκφραση όπως εσύ, αυτό το σχόλιο.
Σεβασμιότατε, το ήξερα εγώ πως κάτι έχει το νερό !
:-D
Δημοσίευση σχολίου