Τρίτη
20+11 αλήθειες στο ουέμπ
Τρίτη
- Καθείς δικαιούται να εκφέρει γνώμη. Welcome to the internet.
- Η άποψη στο ουέμπ πρέπει να φέρει επιχείρημα. Ειδάλλως είναι γνώμη. Όχι άποψη. Ούτε είδηση.
- Η προσωπική επίθεση δεν είναι επιχείρημα.
- Και στο ουέμπ, αν δε διαβάσεις, δε θα μάθεις.
- Όχι. Web δεν είναι το facebook.
- Τα κεφαλαία και γκρίκλις είναι δείγμα διαδικτυακής καθυστέρησης. Ή τεμπελιάς. Πάντως δεν είναι κάτι καλό.
- Δεν υπάρχει βαθύ τουήτα. Υπάρχει βαθύ κενό στο μυαλό όσων πιστεύουν πως ανήκουν στο βαθύ τουήτα. Όσο περνάει ο καιρός όλοι μαθαίνουμε τα πάντα για όλους. Είναι η σκοτεινή πλευρά των social media. Επίσης το six degrees of separation ισχύει για όλους. Ακόμα και για αυτούς που δε μπορείς να φανταστείς.
- Οι δημοσιογράφοι και οι διαφημιστές είναι οι πρώτοι που θα σε αντιγράψουν. Ακολουθούν οι φίλοι σου. Οι εχθροί σου δε θα ασχοληθούν..
- Συχνά ο τίτλος δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το περιεχόμενο. Το ίδιο ισχύει και για χαρακτηρισμούς προσώπων.
- Ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα στη σαχλαμάρα όπως και ο απλός χρήστης.
- Χωρίς ονοματεπώνυμο και φωτό, χάνεις 1000 πόντους κύρους είτε αυτό σε ενδιαφέρει είτε όχι.
- Όταν μονολογείς νυχθημερόν στο τουήτα , μην αναρωτιέσαι γιατί δεν απαντά κανείς σε ερώτηση σου κάποια στιγμή.
- Όταν μία γυναίκα κατηγορεί το φύλο της δεν είναι ειλικρινής. Είναι βαθύτατα κομπλεξική.
- Όταν ακολουθείς λογαριασμούς που δεν έχουν τουιτς δε θα έπρεπε να ψηφίζεις. Το καταλαβαίνεις, έτσι;
- Η εμμονή στην ιδιωτική επικοινωνία είναι ύποπτη.
- Όχι. Η εμμονή δε δείχνει πως είσαι focused σε ένα σκοπό/θέμα. Δείχνει πως έχεις εμμονή.
- Όχι. Η ποσότητα δεν ισούται με την ποιότητα. Everybody knows that.
- Να συμπαθείς όσους σου επιτίθενται. Σε κάνουν γνωστό. Αν δε σε κάνουν γνωστό shoot them down.
- Το spam δεν είναι ακτιβισμός. Ούτε social media influence. Είναι σπαμ.
- Η άκρατη ευαισθησία υποψιάζει για πρόβλημα ορμονών. Ίσως και άλλου είδους. Δε πείθει αναγκαστικά ως ευαισθησία δηλαδή.
+
- Όταν είσαι κοντός και χοντρός φρόντισε έτσι να είναι και το avatar σου. Κάποια στιγμή θα σε συναντήσουν. Τι θα πεις; Έφαγα 3000 μελομακάρονα ΧΤΕΣ κι έγινα έτσι;
- Υπάρχουν ωραίες γυναίκες στο ουέμπ. Όταν συμφωνούν μαζί σου δε σημαίνει απαραίτητα πως σε φλερτάρουν κι όταν διαφωνούν δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν κάνουν σεξ. Σημαίνει πως πιθανότατα δε θα έκαναν ποτέ σεξ μαζί σου.
- Όχι, δε ψάχνουν όλοι γκόμενο/α. Ακόμα κι αν βρουν δε σημαίνει πως έψαχναν.
- Όχι. Κανείς δεν σε έχει βάλει στο μάτι όταν «πέφτει» το προφίλ σου. Πιθανότατα έγραφες πολύ και συχνά βλακείες.
- Όχι. Οι χάκερς δεν συγκεντρώνονται για να δουν πώς θα κλέψουν τις φωτό με τη Σούλα και τον Μπάμπη από το Πάσχα στο χωριό. Εσύ απλά ξέχασες στο νετ καφέ να κάνεις log out και κάποιος είδε φως και μπήκε.
- Δε ξέρω πώς ακριβώς να σου το πω με τρόπο αλλά όχι, δεν είναι όλοι για την πλάκα τους στο ουέμπ. Κάποιοι πληρώνονται για να είναι εδώ.
- Επίσης δε ξέρω πώς να σου το πω με τρόπο αλλά ναι, συχνά ο κόσμος στο ουέμπ έρχεται απλά για να εκτονωθεί και να διασκεδάσει. Συχνά, ενώ πληρώνεται για να εργάζεται.
- Στα A,B,C,D,E,F fb profile μας δε προσθέτουμε τους ίδιους «φίλους». Ουπς. Σόρρυ. Δεν το ήξερες;
- Κανείς δε κλέβει τα προσωπικά σου δεδομένα. Εσύ τα δίνεις.
- Ο εθελοντισμός και οι επαναστάσεις συχνά εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες κι αυτό δεν είναι κακό εκτός και αν πιστεύεις πως ο σκοπός δε πρέπει να αγιάζει τα μέσα. [Ναι, και στο ουέμπ θα πρέπει να σκεφτείς πριν αποφασίσεις. Ό-ου σιτ. Ούτε αυτό το ήξερες;]
- Όχι. Δεν τα ξέρεις όλα. Ούτε έχεις πάντα δίκιο. Κι αυτό είναι καλό. Θα ήσουν τόσο βαρετός αλλιώς….
Καλά Χριστούγεννα :-)
Labels: Knowledge, Personal, Remember, Web 6 Τόλμησαν
Σάββατο
[Trigger]
Σάββατο
Διατηρώ προσωπικό blog , περίπου 7 χρόνια.
Γράφω για ό,τι μου συμβαίνει, ό,τι με απασχολεί, ό,τι με προβληματίζει και για ό,τι αποφασίζω.
Όσοι με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια ξέρουν πως είμαι..γραφομανιακή.
Τα παλιά αθώα κι ανώριμα ίσως εκείνα χρόνια έχανα κάθε στοίχημα να κρατηθώ πάνω από 4 ημέρες μακριά από το blog.Ίσως επειδή, όπως έχω ξανα-γράψει, για ένα παιδί στρατιωτικού το διαδίκτυο μοιάζει ένα από τα λίγα σταθερά μέρη που μπορεί να αποκαλέσει...home.
Από τότε όμως άλλαξαν πολλά.
Για το πώς εξελίσσεται το ουέμπ και μαζί με αυτό κι εμείς, συνηθίζω να γράφω στο divcast αλλά μια και "αναγκάστηκα" να δώσω ένα μπλογκο-σημείο ζωής [για όσους δε με παρακολουθούν στο facebook ή στο twitter όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι καθημερινά], ας αναφέρω κάποια πράγματα που σε εμένα τουλάχιστον έχουν αλλάξει άρδην.
- Όσο πιο πολύ ωριμάζεις, τόσο λιγότερο αποφασίζεις να μιλάς. Όχι γιατί το θεωρείς ανώφελο αλλά γιατί όσα φτάνουν να εκτεθούν με λόγο απαιτούν σεβασμό και σύνεση. Κρίση και επιλογή.
- Το micro-blogging [facebook & twitter] αναπόφευκτα επέφερε μεγάλο πλήγμα στο personal blogging. Είναι πολύ πιο εύκολο, ενίοτε και λυτρωτικό να εκφράσεις αυτό που ζεις σε 140 χαρακτήρες ή με μια-δυο φράσεις σε ένα video-clip που θα δημοσιεύσεις στο facebook, παρά να καταθέσεις χρόνο και αναπόφευκτη οδύνη περιγράφοντας αυτό το προσωπικό που σε προβληματίζει ή σε πονά, σε ένα post.
- Έχει αλλάξει κι ο τρόπος κι η δύναμη της διαδραστικότητας έτσι όπως την εισπράττουμε. Σε ένα post, ατέρμονες συζητήσεις παρηγοριάς , παλαιότερα θυμάμαι, μάλλον χειροτέρευαν την κατάσταση ενώ στις πλατφόρμες του micro-blogging βάζεις φρένο, διακόπτεις, αναχαιτίζεις όποια αντίδραση αντιλαμβάνεσαι πως περισσότερο σε πονά παρά σε παρηγορεί.
- Ζούμε σε μία εποχή που πρώτα το μυαλό κι ύστερα το παρόν και το μέλλον μας βιάστηκαν εγκληματικά από ανίκανους ηγέτες. Το 90% όσων διαβάζω στο διαδίκτυο πηγάζουν από αυτό ή στοχεύουν σε αυτό. Όλα φαντάζουν πολύ μάταια για να αντέξει κανείς να εκφράσει το δικό του μικρό ή μεγάλο δράμα..
- Σε αυτό το blog , τα τελευταία 4 χρόνια έχω αποχαιρετήσει πολλούς και πολλά. Τον πατέρα μου, τον ανιψιό μου, πριν μία εβδομάδα το "κορίτσι" μου την Μάγια [συντροφιά 15 χρόνων], μια πόλη κάποτε, μια άλλη πόλη αργότερα. Πολλά αντίο. Κι όλα τόσο οδυνηρά που δε με κομμάτιασαν απλώς ούτε απλά με λύγισαν. Με θύμωσαν. Κι ο θυμός έφερε την αντίδραση κι η αντίδραση την εκτόνωση κι η εκτόνωση την θλίψη κι η θλίψη την σιωπή κι η σιωπή την σύνεση. Την σύνεση να μιλάς μόνο για να πεις αυτά που πρέπει να ειπωθούν.
[Trigger]
Η εικόνα στην αρχή του ποστ είναι από την ταινία Τα δάκρυα του Ήλιου που θα προβληθεί σήμερα. Το ανέφερα στο twitter πριν είκοσι λεπτά, έδωσα link κι εξαιτίας της εικόνας [do not know why exactly] αποφάσισα να γράψω post.
Εκτός από το writer's block , υπάρχει μάλλον και το writer's clock.. Κάτι σαν trigger που όσο άσχετο κι αν μοιάζει πυροδοτεί..συνέχεια.
Labels: Personal
Παρασκευή
Unfollow-Unfriend [personal post]
Παρασκευή
Σε..άτακτα χρονικά διαστήματα έρχομαι στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να εξηγήσω σε κάποιον είτε ιδιωτικά [σε mail] είτε δημόσια για ποιο λόγο έπαψα να τον ακολουθώ στο twitter ή τον αφαίρεσα από τους φίλους στο facebook είτε για ποιο λόγο διέγραψα κάποιο σχόλιο του είτε είτε..
Εγώ η ίδια είμαι εναντίον της λογικής του να ζητώ εξηγήσεις για τις κινήσεις των άλλων που με αφορούν [μία φορά έκανα το λάθος] όπως είμαι ενάντια στη λογική δημόσιας δήλωσης unfollow/block/unfriend [τα report spam μόνο δηλώνω δημόσια] αλλά πρωτίστως δε θέλω να εξηγώ δημόσια τις αποφάσεις μου για τον απλό λόγο πως ενώ στην πλειοψηφία των περιπτώσεων το θέμα δεν είναι προσωπικό , εάν αρχίσω να εξηγώ δημόσια το γιατί, τελικά θα καταστήσω το θέμα προσωπικό.
Κάτι σαν το παράδοξο του Ράσελ.
Το σύνολο των συνόλων που δεν περιέχουν τον εαυτό τους, περιέχει τον εαυτό του;
Αν ναι, όχι κι αν όχι τότε ναι. [Όσοι διαβάσατε τον Logicomix θα το συναντήσατε και εκεί]
Τις γενικές απόψεις μου για το unfollow στο twitter τις έχω αναρτήσει σε post του divcast.
Μπορεί να με έχει ενοχλήσει το σύνδρομο του attention seeker με τα συνεχόμενα έξυπνα ή εξυπναδίστικα tweet, μπορεί να με έχει ενοχλήσει το σύνδρομο του σχολιαστή χωρίς όρια όπου ο άλλος βιώνει δημόσιο παροξυσμό , μπορεί να με έχει ενοχλήσει το σύνδρομο της κλίκας όπου δέκα συγκεκριμένοι μιλούν αποκλειστικά με τους ίδιους δέκα, μπορεί να με έχει ενοχλήσει το σύνδρομο του λαλημένου δημοσιογράφου ο οποίος δίνει σαράντα φορές τη μέρα την ίδια είδηση ή το ίδιο άρθρο του κι ενώ σπεύδει σε καλημερο-καλησπέρες ουδέποτε ασχολήθηκε με τα δικά μου [μας] ποστ, μπορεί να με έχει ενοχλήσει το σύνδρομο του καβαλημένου που νομίζει πως είναι ένας θεός ντυμένος μπαλαρίνα κι άλλα πολλά [τα περισσότερα εκ των οποίων τα αναγνωρίζω όχι μόνο επειδή ικανοποιούν τα κριτήρια της λογικής μου αλλά επειδή τα έχω βιώσει κι εγώ η ίδια όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι στο διαδραστικό ουέμπ].
Το unfollow μου λοιπόν δε σημαίνει απαραίτητα πως δε σας συμπαθώ. Σημαίνει πως δε σας αντέχω μία δεδομένη περίοδο στο timeline μου. Στο κάτω κάτω της γραφής με τόση social παρουσία που έχω δικαιολογείστε μου ένα overdose.
Αυτή τη στιγμή ακολουθώ στο twitter περίπου 1700 account και με ακολουθούν 2700. Σε στιγμές έξαρσης το timeline τρέχει σαν τρελό. Συγνώμη αλλά δε "σηκώνω" άλλους. Έτσι κατά καιρούς, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι νέοι έρχονται κοκ.
Στο facebook αντιμετωπίζω ένα άλλο θέμα στο οποίο πλέον έχω πάρει τις αποφάσεις μου [μέχρι νεωτέρας]. Έχω 3870 fb friends και περίπου 300 subscribers. Θεωρώ βλακώδες [αυτή τη στιγμή] να αποκτήσω A,B,C, profile μόλις φτάσω τους 5000 φίλους και η δυνατότητα των συνδρομητών δόθηκε ακριβώς για ανθρώπους σαν κι εμένα.
Παύω λοιπόν να δέχομαι κοινό [κοινό είναι οι fb friends-ας το επαναλάβω] με ονομασία εταιρική ή ψευδώνυμη. Εάν θέλουν ας γίνουν subscribers και το ίδιο θα πράττω κι εγώ εάν βρίσκω κάποια ενδιαφέρουσα παρουσία.
Τελειώνω, με μία εξήγηση που αφορά τη διαγραφή σχολίων στο facebook [επειδή μου ζητήθηκε η εξήγηση].
Τα περισσότερα status μου πλέον είναι public. Δηλαδή μπορούν να σχολιάσουν οι 3870 friends, οι 300 subscribers και όποιος άλλος γίνει συνδρομητής.
Δεν πληρώνομαι για να βρίσκομαι στο web και να απαντώ σε σχόλια. Επίσης η ελευθερία της έκφρασης στους χώρους που δε μας ανήκουν προφανώς και περιορίζεται από τους κανόνες που ο κάθε "ιδιοκτήτης" επιτρέπει στα προσωπικά του..διαμερίσματα.
Το γεγονός πως σου δίνω τη δυνατότητα να σχολιάσεις δε σημαίνει πως σου επιτρέπω τα πάντα.
Όπως ακριβώς αν έκανα μία ανοικτή γιορτή στο σπίτι μου..
Έτσι, όποιος είναι αγενής, προσβλητικός ή ακόμα και όποιος αφήνει άσχετα σχόλια στα status μου , ή κρίνω πως προσπαθεί να με εκθέσει, φεύγει.
Άλλες φορές φεύγει μόνο το σχόλιο, άλλες φορές φεύγει σούμπιτος κι ο ίδιος.
Οι χώροι μου ανήκουν σε εμένα. Εσείς είστε φιλοξενούμενοι.
Έτσι φέρομαι κι εγώ όταν επισκέπτομαι άλλο προφίλ.
Ουδέποτε σας ανάγκασα να με διαβάσετε ή να με παρακολουθήσετε.
Έχω τους χώρους μου [twitter account, fb account, google+ account, linkedin account, 4 fb pages, 1 linkedin group, site, blog etc] , διαμοιράζω το υλικό μου και υλικό άλλων, δεν έστειλα ποτέ spam mail για όσα δημιουργώ, δε σας ζήτησα ποτέ εξηγήσεις για ποιο λόγο με διαβάζετε ή δε με διαβάζετε.
Βρίσκομαι στο ουέμπ γιατί αγαπώ να μπορώ να δημιουργώ λόγο και εικόνα και γιατί έχω το βήμα μου.
Αν θέλεις με ακολουθείς, αν δε θέλεις όχι.
Αν θέλεις με συμπαθείς, αν δε θέλεις όχι.
Εγώ πάλι θα βρίσκομαι στο ουέμπ. Αυτό δεν αλλάζει. Καταλαβαίνεις, έτσι; ;-)
Labels: Facebook, Personal, Twitter, Web 6 Τόλμησαν
Πώς να [μη] γίνεις γελοίος με τα #ff στο twitter
Στο twitter , όπως έχω πει αρκετές φορές σε divcast που έχω κάνει για αυτό, υπάρχει η λογική του Hashtag.
Hashtag είναι μία λέξη με λατινικούς χαρακτήρες, η οποία πληκτρολογείται αμέσως μετά το σύμβολο της δίεσης # και κατηγοριοποιεί έτσι με έναν θεματικό τρόπο το tweet που το εμπεριέχει.
Γράφουμε π.χ. "Μου αρέσει το μΠΡέθλες του Πανταζή #peste_na_me_fate" κι έτσι κάνοντας κλικ στο χάσταγκ βλέπει κανείς πληθώρα άλλων τέτοιων συναφών δηλώσεων.
Τα hashtag εισάγονται οπουδήποτε σε ένα tweet. Στην αρχή, στη μέση στο τέλος.. εκτός από ένα hashtag , το #ff.
#ff σημαίνει Follow Friday και είναι ένας τρόπος να συστήσουμε νέους χρήστες σε όσους μας ακολουθούν.
Αυτός είναι ο σκοπός του #ff. Όχι η δήλωση εκτίμησης.
Ας δούμε τώρα πώς λειτουργεί και πώς δεν λειτουργεί.
Κάθε φορά που ένα tweet ξεκινά με ένα mention :π.χ. "@e_diva τι εννοείς με αυτό που λες;", αυτό το tweet γίνεται ορατό μόνο σε όσους ακολουθούν εσάς και την e_diva.
Κάθε tweet λοιπόν που ξεκινά με ένα mention είναι ορατό στους μιούτουαλς, τους κοινούς followers.
Πληκτρολογώντας οτιδήποτε πριν το mention, π.χ. "Ρε @e_diva τι μας λες;" , καθιστά το tweet ορατό σε όλους και όχι μόνο στους κοινούς φόλοερς.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική λοιπόν, ο μόνος τρόπος να συστήσω, να δείξω δηλαδή κάποιον σε όοοοολους όσους με ακολουθούν , είναι να προσθέσω κάτι - οτιδήποτε- πριν το mention.
Κι εδώ έχουμε καλές και κακές πρακτικές.
Πολλοί π.χ. προσθέτουν μία τελεία , το οποίο είναι bad bad bad social media move διότι ενέχει δόλιο τρόπο επίδειξης.
Αλλά εδώ στηρίζεται και η λογική του #ff το οποίο εάν εισαχθεί σε οποιοδήποτε σημείο πριν το mention επιτελεί τον στόχο του , συστήνοντας κάποιον πιθανό νέο follower στο timeline.
π.χ. "#ff @e_diva καλημέρα" με συστήνετε σε όλους
"@e_diva #ff καλημέρα" με συστήνετε στους κοινούς μας "φίλους" άρα δώρον άδωρον.
Τώρα που καλύψαμε -ελπίζω- πώς λειτουργεί το follow friday πάμε στα συμπεριφοριστικά στραβοπατήματα.
Το #ff , όπως έγραψα και παραπάνω έχει στόχο να συστήσει νέους λογαριασμούς και όχι να επιδείξει εκτίμηση.
Φυσικά δε μας απαγορεύει κανείς να το χρησιμοποιούμε όπως επιθυμούμε, yet, κι η υπομονή έχει τα όρια της, οπότε:
- Μη γλύφετε ασύστολα. Είναι τόσο εμφανές που βγάζει μάτι. Είναι και κουραστικό.
- Μη προσθέτετε σαράντα θαυμαστικά!!!!!!!!! -και μονάδες και μονάδες βεβαίως βεβαίως- !!!!11!!! για να δείξετε το μέγεθος του θαυμασμού.
- Καλό είναι να μη κάνετε μαζικά #ff
- Επίσης καλό θα ήταν να συνοδεύετε το #ff σας με κάποια εξήγηση,π.χ. #ff @e_diva γιατί όλο μας μαλώνει αλλά δεν το κάνει για κακό
- Δεν είναι απαραίτητο - βασικά, δεν είναι και δυνατό, να κάνετε #ff σε όοοοοολο το timeline σας. Κάθε Παρασκευή - τότε "τρέχει" αυτό το hashtag - μπορείτε να επιλέγετε κάποιους. Δε θα παρεξηγηθούν οι υπόλοιποι. Αν παρεξηγηθούν, είναι ανόητοι.
Σήμερα το twitter έχει πρόβλημα αλλά θα προσπαθήσω να κάνω #ff γιατί με συγκινήσατε πολλοί και πολύ με τις ευχές ανάρρωσης στην e-mana μου.
Καλημέρα
Με αγάπη
Εγώ.
Labels: How not to, HowTo, Knowledge, Social Media, Twitter, Web 7 Τόλμησαν
Σάββατο
[ 3 χρόνια ]
Σάββατο
Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος με πολύ και έξυπνο χιούμορ. Ανήκε μάλιστα σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που ακόμα κι όταν συνειδητοποιούσε το αστείο που έλεγε δεν ξεκαρδιζόταν ο ίδιος ποτέ. Τα μάτια γελούσαν μόνο. Κι αυτό έκανε την ατάκα ακόμα πιο ξεκαρδιστική.
Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ήταν ακριβώς της ατάκας. Το χιούμορ του είχε πάντα σενάριο. Ή τουλάχιστον επιχείρημα.
Ήταν αυτό το χιούμορ που σε έκανε να σκεφτείς: κοίτα να δεις τώρα πώς το σκέφτηκε ..και συχνά σε έκανε να γελάσεις απλά με το οφθαλμοφανές που δεν συνειδητοποιούσες..
Φέτος , 3 χρόνια μετά, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να τον μνημονεύω σε στιγμές ακράτητου γέλιου επαναλαμβάνοντας αυτά που θα έλεγε και ο ίδιος αν βρισκόταν στη θέση μου ή αν ήταν παρών.
Ποτέ δεν συζητούσα ιδιαίτερα πολύ μαζί του. Απλά με κοιτούσε ή με άκουγε και καταλάβαινε.
Έχω πάντα μαζί μου μία φωτογραφία του. Πάντα.
Ήθελε να μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Καταλαβαίνετε. Τα νεύρα τσατάλια. [Δε ζούσαμε μαζί από τα 18 μου] Κι επειδή νευρίαζα, έβαζε τη μάνα να τηλεφωνεί. Με αυτή ήταν οκ να νευριάσω.
Στο 90% για όσα με προειδοποίησε είχε δίκιο. Τα υπόλοιπα δεν τα γνώριζε. Αν τα γνώριζε, πάλι θα είχε δίκιο.
Μιλούσαμε στο τηλέφωνο βράδυ. Όταν τελείωνα από δουλειές.
Εκείνη την ημέρα - ζούσα στην Αθήνα - τηλεφώνησα πρωί. Στις 9. Στην ουσία χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Με κάποια χαζή αφορμή. Πιθανότατα ένιωθα ένοχη που τον είχα "εγκαταλείψει" [δεν ήθελε να φύγω] ή που επίσης είχα εγκαταλείψει το μεταπτυχιακό μου [αυτό που φέτος τελειώνω].
Τρεις ώρες μετά, με ειδοποίησαν πως τον χάσαμε.
Το τελευταίο πράγμα που άκουσα από τον πατέρα μου ήταν : Δε θέλω να στεναχωριέσαι για τίποτα.
Labels: Personal
Τετάρτη
Social Media, Αλήθειες και Ψέμματα για μία εξαφάνιση [case study]
Τετάρτη
Στα social network των twitter & facebook έχω πολλές συνδέσεις. Είναι γνωστό πλέον. Με τους περισσότερους από αυτούς δε, διατηρώ μία επαφή [συνομιλίας] αν όχι καθημερινά, συχνά.
Με αυτόν τον τρόπο δεν πείθομαι απλά για την πραγματική αντιστοίχηση ταυτότητας αλλά και για την καθαρότητα της παρουσίας του στο net.
Όποτε κάτι μου φαίνεται ύποπτο δε, συνηθίζω να το επισημαίνω και μάλιστα δημόσια εφόσον θεωρώ τις άσκοπες προσωπικές επικοινωνίες είτε δείγμα βλακώδους PR είτε ενόχληση.
Εχθές το πρωί , μία κυρία η οποία είναι συνδεδεμένη μαζί μου τόσο στο facebook όσο και στο twitter [έχω μιλήσει μαζί της ελάχιστα και αυτό μόνο στο twitter πρόσφατα] μου έστειλε ένα προσωπικό μήνυμα όπου: 1ον μου ζητούσε βοήθεια για την εξαφάνιση του παιδιού της, 2ον. μου ζητούσε να δημοσιεύσω την είδηση με φωτό στο twitter .
Αφού της εξήγησα με ποιον τρόπο θα μπορούσε η ίδια να "δώσει" την φωτογραφία στο twitter , την διαβεβαίωσα πως θα αναδημοσιεύσω τόσο τη φωτό όσο και την είδηση στους χώρους μου.
Μέχρι αυτού του σημείου θεωρώ πως έπραξα σε ένα σημείο σωστά και σε ένα λάθος.
- Σωστά έπραξα διότι θα ήταν ιδιαίτερα άστοχο να ανεβάσω τη φωτό σε δικό μου χώρο.
- Λάθος έπραξα διότι δε φρόντισα να διασταυρώσω πρώτα - σε όποιο σημείο μπορούσα-την πληροφορία.
Η διαδραστικότητα όμως στο web, όπως υποστηρίζω πολύ συχνά, είναι το καταλυτικό στοιχείο και συχνά μία μορφή θείας δίκης.
Το πρώτο τέταρτο ήδη πολλοί είχαν αναδημοσιεύσει την είδηση [μαζί με φωτογραφία] στο facebook και κάποιοι εξέφραζαν δημόσια την αμφισβήτηση τους.
Αυτό οδήγησε την μητέρα στην δημοσίευση τηλεφώνων αστυνομικών τμημάτων στα οποία δήλωσε την εξαφάνιση.
Μπορούσα λοιπόν, πολύ γρήγορα να διορθώσω το "λάθος" μου. Τηλεφώνησα σε ένα από τα αστυνομικά τμήματα [συγκεκριμένα στο ΑΤ Σαμοθράκης] όπου ο αστυνομικός ευγενέστατα κι αφού ξεπέρασε την έκπληξη πως του τηλεφωνούσα από Σέρρες για διασταύρωση στοιχείων στο..διαδίκτυο, μου επιβεβαίωσε την δήλωση εξαφάνισης και μάλιστα μου ζήτησε να του στείλω τη φωτό με φαξ εφόσον δε μπορούσε να την λάβει με email [το οποίο και τελικά έκανα].
Μέσα σε μισή ώρα λοιπόν κι ενώ ήδη είχε αρχίσει να πλημμυρίζει τόσο το facebook όσο και το Twitter από τις αναδημοσιεύσεις, εγώ είχα αν μη τι άλλο μία μικρή επαλήθευση..
Όταν επέστρεψα στα social network μετά από αρκετές ώρες, αντιμετώπισα τα εξής ευτράπελα.
Άνθρωποι ιδιαίτερα ενεργητικοί στο web αμφισβήτησαν την εξαφάνιση :
1ον επειδή κάθε share photo στο facebook φέρει το όνομα αυτού που κάνει share [το δικό μου π.χ.] και μόνο αν κλικάρεις την εικόνα βρίσκεσαι στην "πηγή", οπότε μου έλεγαν "πλάκα μου κάνεις; όλοι έχασαν το ίδιο παιδί;" [duuuhhh] κι έτσι έπρεπε να τους εξηγήσω πώς λειτουργεί το share image στο fb
2ον επειδή κάποια RT από mobile συνήθως δε γίνονται με το γνωστό RT από μπροστά αλλά με "εισαγωγικά" κάποιοι μου είπαν : "πλάκα μας κάνεις; κι η άλλη λέει πως έχασε το παιδί της!" [duuuh again] οπότε και πάλι έπρεπε να τους εξηγώ ότι τα εισαγωγικά σημαίνουν RT και πως αν έκαναν τον κόπο να ακολουθήσουν το link της φωτογραφίας θα κατέληγαν στην "πηγή" [ το οποίο επιβεβαιώνει πως ορθά έπραξα και "ανάγκασα" τη μητέρα να ανεβάσει τη φωτό σε δικό της χώρο και όχι σε δικό μου].
Μέχρι το απόγευμα , το ελληνικό web κυριολεκτικά είχε πνιγεί από αναδημοσιεύσεις με ποικίλα σχόλια κι όπου μπορούσα διαβεβαίωνα για όσα ήμουν σίγουρη.
Τελικά αργά, ανακοινώθηκε από την μητέρα ότι το παιδί βρέθηκε., κάτι το οποίο είχε mention σε εμένα οπότε και το αναδημοσίευσα άμεσα.
Παρόλα αυτά μέχρι το βράδυ έβλεπα αναδημοσιεύσεις για την εξαφάνιση [δε μας αρέσει και πολύ το κλικ για να ενημερωθούμε για πρόσφατες εξελίξεις, έτσι;]
Ας καθίσουμε τώρα από τη μεριά του συνηγόρου του διαβόλου.
Ήταν αληθινή η εξαφάνιση;
Όπως απάντησα και στο Twitter , εφόσον επιβεβαίωσα την δήλωση εξαφάνισης, όφειλα να βοηθήσω ακόμα κι αν είχα αμφιβολίες.
Γιατί ο κόσμος διατηρούσε τόσες επιφυλάξεις;
Τόσο η φωτογραφία της μητέρας όσο και του παιδιού ήταν θολές. Αυτός πιστεύω πως ήταν ο βασικός λόγος.
[Εγώ προσωπικά θα προσέθετα και άλλους]
Ποια είναι τα "διδάγματα";
- Όταν μπορείς να διασταυρώσεις πληροφορία, το κάνεις.
- Όταν μπορείς να βοηθήσεις, επίσης το κάνεις.
- Εάν κάτι δεν σου "κάθεται" καλά οφείλεις να το δηλώσεις με επιχείρημα αν όχι με απόδειξη.
- Εάν βρίσκεσαι στο διαδίκτυο με καθαρή ταυτότητα [φωτογραφία, όνομα] είναι ευκολότερο να σε πιστέψουν οι χρήστες ειδάλλως είσαι "θολή" παρουσία και οι κινήσεις σου πάντα θα αμφισβητούνται [και πρέπει να αμφισβητούνται].
- Πριν αμφισβητήσεις κάτι, ακολούθησε κάποιο link.
- Μάθε πώς αναδημοσιεύεται κάτι στα Social Network.
Τα ερωτηματικά στην υπόθεση αυτή , είναι πολλά. Μη θαρρείτε πως εγώ δεν τα έχω σκεφτεί.
Αν όμως έπρεπε να ξαναγίνει όλο αυτό από την αρχή ,είμαι βεβαία πως θα ενεργούσα με το ίδιο τρόπο και το κυριότερο για τον ίδιο προφανή λόγο: κάποιος ζήτησε βοήθεια.
Labels: Facebook, How not to, HowTo, Humans, Remember, Social Media, Twitter, Web 6 Τόλμησαν
Χρωστάω κάτι χυλοπίτες ..
Την διαδικασία που θα σας περιγράψω την έζησα και πέρυσι αλλά φέτος επιτέθηκα στην κατάσταση πιο οργανωμένα συν το γεγονός πως ενώ σπάνια ανεβάζω πια προσωπικά ποστ [έχω τόσο ενεργή online παρουσία που την offline την κρατάω για τα μάτια μου μόνο] αυτή τη φορά το Σύμπαν ήταν με το μέρος μου κι έτσι ήθελε να "δέσω" πολλά ανακεφαλαιωτικά..
Πάμε;
Οδηγώ.
Και σας σκέφτομαι. Ναι.
Πρώτα "την πέσαμε" στην κτηνοτροφική μονάδα στο Βαλτερό Σερρών [ από το οποίο και κατάγομαι ] όπου μας έδωσαν γάλα. Πήραμε 10 λίτρα. 2 λίτρα για τη σημερινή δουλειά και τα υπόλοιπα για γιαούρτι και ρυζόγαλο.
Εκεί συνάντησα και γνώριμες ...φυσιογνωμίες...
Πήραμε το γάλα
.. και πήγαμε να ζητιανέψουμε αυγά
Στο χωριό μας όμως αν είσαι δικός μας άνθρωπος δε χρειάζεται να ζητιανέψεις. Σου λένε, πήγαινε και πάρε ό,τι θέλεις..
e-mana μου είναι αυτή και μέχρι κι εγώ την φοβάμαι- αυτό σας λέω μόνο
Μετά...στα ξαδέρφια. Είναι η μόνη οικογένεια μου που έρχεται καμιά φορά στο fb και μου βάζει κανένα Like. Ένα, όμως. Όχι 35.
Ύστερα πάλι οδήγησα.
Και ναι. Σας σκεφτόμουν βέβαια.
Πήγα να πω κι ένα ..γεια στον πατέρα μου
Μετά ...στο κτήμα. [Λογικά έχετε δει την πραμάτεια μας στο twitpic μου..]
Στην είσοδο αυτό..
..είμαι σκληρό καρύδι-δεν ξέρω αν αυτό έχει γίνει απολύτως κατανοητό..
Κι αυτό...
.. είναι τουλούμπα καλά μου παιδιά. Όχι δε πίνουμε νερό από την τουλούμπα. Συνδέουμε το μοτόρ και ποτίζουμε.
Και να σας πω και κάτι;
Πολύ μ'αρέσει που με έχετε βγάλει 1η influencer στην Ελλάδα και 10η στους 800 [click+confirm μπας και πάω σε κανένα συνέδριο τζάμπα γιατί έχω ξεπαραδιαστεί μέχρι τώρα] και ξέρω τι είναι η τουλούμπα.
Μάζεψα τα προικιά μου..
Άναψα και το καντήλι [επιλέγω να πιστεύω-τα'χουμε πει αυτά]
Και μετά οδήγησα πάλι....προς Αμμουδιά μεριά [χωριό δίπλα στο Βαλτερό]
..μέχρι που φτάσαμε..[ τηλ. 23250-31888]
..στο "Ήθος"
Αυγά.... και γάλα..
..μαστοριά..
..λίγος αέρας
..κι αν σας φέρει ο δρόμος στα μέρη μου , κοπιάστε να σας φιλέψω.
Labels: Personal 10 Τόλμησαν
Σάββατο
Java Tutorial-First steps [aka Μπουσουλώντας]
Σάββατο
Επέζησα της C++, της πολυπλοκότητας, των δικτύων, της αρχιτεκτονικής, των ψηφιακών, των λειτουργικών, του δαιμονισμένου linux και ήρθε ή ώρα να παραδώσω πνεύμα στη Java.
Βρίσκομαι στην 6η ή 7η ημέρα μελέτης [δεν είμαι και τόσο σίγουρη τι ημέρα είναι ή ποια χρονιά έχουμε] κι αφού έψαξα, ρώτησα, την "πάτησα" και τελικά κάτι κατάφερα, σκέφτηκα αυτό που δεν αποφάσισα τα προηγούμενα 3 χρόνια σε αυτό το μεταπτυχιακό. Να προλάβω κάποιον άλλο όμοιο μου ώστε να μη παιδευτεί τόσο πολύ.
Για ό,τι λάθος υπάρχει στις εξηγήσεις blame the gods. I'm innocent. Κι αφήστε σχόλιο αν είναι να βοηθήσετε.
[Δεν είναι απαραίτητο να σας ενδιαφέρει η Java για να διαβάσετε το κείμενο. Θα χαμογελάσετε. Promise]
Java Tutorial -First steps [aka Μπουσουλώντας ]
Labels: HowTo, Personal, Tech 0 Τόλμησαν
Παρασκευή
Η θρασυδειλία ουδέποτε ήταν Communication Art
ΠαρασκευήΌλα ξεκίνησαν ένα ζεστό και υγρό απόγευμα του Αυγούστου. Η λατρεμένη μας κυβέρνηση αποφάσισε να συστήσει την Νούμερο 4676565465 επιτροπή, αυτή τη φορά για την ταυτοποίηση των διαχειριστών των blog συμπεριλαμβάνοντας το ιερό τέρας που ακούει στο όνομα Πάσχος Μανδραβέλης.
Η αντίδραση μου - έχοντας φυσικά το θάρρος της γνώμης μου - ήταν άμεση.
[Τα tweet, για όσους δεν γνωρίζουν, διαβάζονται από κάτω προς τα πάνω]
Φυσικά στο web , όμως, καθείς δικαιούται να εκφέρει τη δική του άποψη και αν είναι δυνατό να επιχειρηματολογεί υπέρ της. Με δεδομένο μάλιστα πως ανέκαθεν αρθρογραφούσα επώνυμα και με το θάρρος της επώνυμης γνώμης μου έκρινα επί μία 8ετία σε παραδοσιακό μέσο και μάλιστα σε θέματα μάλλον πλειοψηφικής αντρικήςπαρουσίας, προσδοκώ παρόμοια στάση και από τους άλλους.
Παρόλα αυτά συχνά συνδιαλέγομαι και με άτομα που λειτουργούν ανώνυμα.
Όταν όμως , μία επαγγελματίας της επικοινωνίας αποφασίζει , χωρίς αναφορά στο πρόσωπο μου [είναι τα λεγόμενα αμένσιοτα στο Twitter τα οποία εμένα προσωπικά με οδήγησαν σε πολλά unfollow αυτό τον καιρό] να με προσβάλει [υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι τρόποι διαφωνίας αλλά κατανοώ πως χρειάζονται περισσότερη οξυδέρκεια] ώστε να υποστηρίξει [υποθέτω για αυτό το λόγο δέχτηκα την επίθεση] έναν τρίτο, τότε μάλλον ο επαγγελματικός κλάδος της επικοινωνίας πάσχει σθεναρά.
Δεν ακολουθώ εδώ και λίγο καιρό την συγκεκριμένη επαγγελματία της επικοινωνίας διότι θεωρώ πως με κάνει και ασφυκτιώ στο διαδίκτυο καταλήγοντας πως δεν είναι έμπειρη σε θέματα διαδικτυακού engagement.
Μόλις με ενημέρωσαν όμως, της απευθύνθηκα και όταν επεχείρησε να με προσβάλει ξανά, της απάντησα με πολύ απλά και γλυκά λόγια ώστε να καταλάβει.
Ξέρετε κάτι;
Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής, έτσι και στην διαδικτυακή επικοινωνία, το θέμα δεν είναι ποιος συμπαθεί ποιον ή ποιος συμφωνεί με ποιον, αλλά ποιος τελικά κατορθώνει εκτίμηση.
Λυπάμαι βαθύτατα που με απογοήτευσε οικτρά μία "επαγγελματίας" της επικοινωνίας.
Labels: Personal 4 Τόλμησαν
Δευτέρα
Το καλοκαίρι φθίνει.
Δευτέρα
Το καλοκαίρι φθίνει.
Για εμένα τουλάχιστον, σήμερα αρχίζει ..μία κάμψη ή στρέψη προς άλλα πιο πειθαρχημένα περιβάλλοντα.
Αναπολώ θέλοντας και μη τι έφερε και ο φετινός "καύσωνας" γύρω μου και μέσα μου.
Σήμερα , έγινε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση στο fb profile μου. Καμία αγανάκτηση και καμία επανάσταση δε με πείθει πια με ιαχές. Δεν είναι το ανοργάνωτο που προκαλεί το πρόβλημα. Είναι που η παιδεία ενός ανθρώπου ή ενός λαού αποκαλύπτεται γυμνή ακριβώς όταν έρχεται η στιγμή να διαφωνήσει.
Ίσως να κουράστηκα μαζί με άλλους. Ίσως να έκλεισε η φωνή με τόσες κραυγές που έχασαν το δίκιο τους μπροστά σε μια πολιτική σκηνή η οποία πασιφανώς δε σέβεται κανέναν μας.
"Η Ελλάδα δεν έχει την κουλτούρα της εξυπηρέτησης του πολίτη" διάβασα από τη Νέα Συνήγορο του Πολίτη. Πόσο εύστοχο.
Ούτε την κουλτούρα της αντίδρασης έχει. Ούτε της διεκδίκησης.
Εχθές που γυρίζαμε από τη θάλασσα , αναγκαστήκαμε να υποστούμε τις μουσικές επιλογές του φίλου μας που οδηγούσε. Μαρκόπουλος αν δε κάνω λάθος [θα μας καταστρέψουν αυτές οι κυριακάτικες εφημερίδες με τα cd που δίνουν] Ξεκίνησε μια αφήγηση επαναστατική. Ύστερα το τραγούδι του χάρου [είχα λουφάξει στο πίσω κάθισμα και σκεφτόμουν πως ναι...4 εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα μπορούν να καούν σε ένα δευτερόλεπτο και εκτός ουέμπ]. Μετά ο ένας και μοναδικός Έλλην, Νταλάρας. Παραπονεμένα λόγια.
Κάπως έτσι ο ελληνικός λαός ανέκαθεν κλαψούριζε κι αφόριζε την άδικη τη μοίρα. Για δουλειά ούτε λόγος. Για σοβαρότητα [όχι σοβαροφάνεια/ αυτό είναι άλλο] ούτε κουβέντα.
Ο Άκης πέρασε έξω από τη δικαιοσύνη και της είπε "όχι εσύ κλείσε". Γούτσου δικαιοσύνη.
Τα λάθη της Κυβέρνησης δεν προσμετρήθηκαν , δεν αναλύθηκαν και δε δημοσιεύτηκαν.
Η αγανάκτηση του λαού απέναντι στα άδικα μέτρα εξάλειψε εντελώς την πιθανότητα να ακουστεί η αλήθεια. Πως δηλαδή όλοι θα θέλαμε να θυσιαστούμε με όποιο τρόπο μπορούμε, όχι τόσο για τη χώρα που ούτε που ξέρουμε ποια τι σημαίνει και ποια είναι όσο για τα παιδιά μας στα οποία θα κληροδοτήσουμε το tragic default μιας υπερχρεωμένης ζωής, αλλά που τελικά δε μας δόθηκε ποτέ δικαίωμα επιλογής κι απόφασης παρά αποδεχτήκαμε με έναν μαζοχιστικό σοδομισμό "δημοκρατίας" την τεράστια πολιτική απόφαση της παρούσας κυβέρνησης να δρέψει τους "εύκολους" καρπούς.
Στα δύσκολα, ένα Βιλαμπάχο που ακόμα τρίβουν τους συνδικαλιστικούς τεντζερέδες, σκουριασμένους να απειλούν με τέτανο έτσι και κοπεί κανείς..
Φέτος το καλοκαίρι δεν ασχολήθηκα με ιδιαίτερα πολλά στο ουέμπ.
Άλλες χρονιές , όλο και κάτι καινούργιο ξεκινούσα. Φέτος δούλεψα μόνο τα divcast. Κι απέδωσαν , έστω ένα μικρό ποσοστό παραπάνω από άλλες φορές. Φάνηκε στα σχόλια. Στα Share που "τόλμησαν" όσοι δε παραμένουν στις καλημεροκαλησπέρες με τα σαράντα θαυμαστικά..
Στο twitter , βρήκα φέτος μια χαμένη παιδική χαρά κι έμεινα. Ή η ποιότητα του σαχλοπαιδισμού ανέβηκε ή εγώ το είχα ανάγκη τόσο που παραδόθηκα.
Μόνο όμορφες στιγμές έχω να θυμάμαι φέτος από εκεί.
Στις άσχημες έκανα DROP. Όχι απλό Delete. Οι "γνώστες" των βάσεων δεδομένων καταλαβαίνουν πόσο πιο σοβαρό είναι αυτό :-)
Τρεις μήνες. Τρεις μήνες χρειάζονται για να αποφασίσεις αν θα εμπιστευθείς κάποιον στο ουέμπ. Το υπογράφω. Κι αυτό μόνο αν θέλεις να δεις πίσω από τη βιτρίνα των δημοσίων σχέσεων και των υπεράνω συμπεριφορών.
Φέτος πέρασε κι ο έρωτας. Ξέρω πως σας αρέσουν πολύ αυτά :-)
Δεν έμεινε. Κι ίσα που άγγιξε. Το Σύμπαν προφυλάσσει.
Τελευταία χρονιά και του μεταπτυχιακού μου φέτος. Μετά διπλωματική. Πότε το πλήρωσα, το παράτησα, το ξαναπλήρωσα.. πότε έγραψα τα εκατοντάδες fb status για μάσκες, υπομάσκες, πολυπλοκότητες [οι παλιοί φρενδς μου πέρασαν πολλά μαζί μου/ το αναγνωρίζω] και πότε έφτασε η τελευταία χρόνια πίεσης δεν το κατάλαβα. Περνούν τα χρόνια κι ας λέει ο Άλμπερτ πως ο χρόνος μένει στάσιμος και μόνο εμείς περνάμε.
Σε όλους όσους με εμπιστεύθηκαν, μου μίλησαν, με άντεξαν, ένα ευχαριστώ για την όμορφη συντροφιά που μου κράτησαν εδώ άλλοτε δημόσια και άλλοτε ιδιωτικά εφόσον δε πήγα διακοπές και αναγκαστικά πέρασα άπειρες ώρες στο διαδίκτυο.
Εύχομαι Καλό Μήνα και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού για τους πολύ τυχερούς.
Labels: Personal 7 Τόλμησαν
Τετάρτη
Διαδικτυακές ρωγμές ή ένα νέο χάσμα γενεών;
Τετάρτη
Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω ένα ποστ για το πώς τα social media , ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο λειτουργώ ως διαδικτυακή περσόνα στο web έχει επηρεάσει την προσωπική μου ζωή αλλά κάθε φορά που εμφανίζονται αφορμές, τα case studies πληθαίνουν τόσο που μάλλον e-book θα προέκυπτε παρά ένα απλό ποστ.
Πάραυτα, αποφάσισα σήμερα να αναφέρω κάτι απλά και μόνο γιατί κι εγώ "εντυπωσιάστηκα" από τις σκέψεις που με υποψίασαν.
Πριν λίγες ημέρες όπως όλοι ξέρετε, εμφανίστηκε στο web το Google Plus , ένας νέος διαδικτυακός χώρος ο οποίος θέλει να συστήνεται ως social network και τέλος πάντων του το επιτρέπω [..] εφόσον αν μη τι άλλο έλκει κόσμο ως πρώτη εφαρμογή της ύπαρξης του.
Η είσοδος στο Google Plus γίνεται με πρόσκληση. Όποιος είναι μέσα μπορεί να στείλει invitations σε άλλους.
Τις πρώτες πρώτες ημέρες μάλιστα αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο εφόσον ναι μεν υπήρχε τρόπος αλλά όχι ξεκάθαρος κι εκτός αυτού το Google Plus στη δοκιμαστική εφαρμογή του, εμφάνιζε προβλήματα με αποτέλεσμα άλλες φορές η πρόσκληση να μη φτάνει κι άλλες φορές να φτάνει αλλά να μη λειτουργεί ως είσοδος στο νέο χώρο.
Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να επισημάνω πριν αποκαλύψω το κεντρικό μου θέμα είναι πως μπαίνοντας στο Google Plus είχε ο καθένας, ουσιαστικά, τη δυνατότητα να στείλει προσκλήσεις σε όλες τις mail επαφές του.
Όλοι ήθελαν λοιπόν να δουν αυτό το νέο φρούτο και ζητούσαν μανιωδώς προσκλήσεις.
Εγώ έλαβα πρόσκληση από κάποιον διαδικτυακό φίλο χωρίς να του τη ζητήσω [είναι σημαντικό το επόμενο στοιχείο γιατί έτσι σιγά σιγά θα μπαίνετε στο νόημα αυτού που πραγματικά θέλω να εκθέσω] και αφού ο ίδιος με είχε ρωτήσει εάν θέλω.
Μόλις μπήκα στο G+ , καταλαβαίνετε πως το ανακοίνωσα στο Twitter ζητώντας από όποιον ήθελε πρόσκληση να μου στείλει με DM [direct message] το mail του.
Δε χρειάζεται να σας πω τι χαμός έγινε. Αν σκεφτείτε επίσης πως , όπως ήδη ανέφερα, υπήρχαν προβλήματα εισόδου, συχνά άκουγα παράπονα ή έστελνα και ξανα-έστελνα προσκλήσεις.
Αφού πέρασαν οι μέρες και καταλάγιασε κάπως η μανία, μόνη αρκετές φορές ζητούσα από κάποιον τη διεύθυνση του ώστε να του στείλω πρόσκληση εάν έβλεπα στο timeline πως αναζητούσε έναν τρόπο εισόδου στο Google Plus.
Δε ξέρω αν έχετε ήδη καταλάβει , σε όλη αυτή τη διαδικασία τι *δεν* έκανα.
Θέλω μάλιστα να πιστεύω πως όσοι πράγματι δεν έχετε αντιληφθεί το στοιχείο που λείπει από όλητην αφήγηση , το πράξατε επειδή είστε πλέον αρκετό καιρό στα διαδικτυακά δρώμενα ώστε να θεωρείτε πως ορθώς παραλείπονται τα ευκόλως εννοούμενα.
Αυτό λοιπόν που *δεν* έκανα [παρά μόνον πολύ αργότερα κι αυτό επειδή παρασύρθηκα-θα καταλάβετε] ήταν να αποστείλω προσκλήσεις σε φίλους ή γνωστούς απλά και μόνο επειδή είχα το email τους.
Όλοι γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν spam. Σωστά;
Όποιος είναι καιρό στο web ξέρει πως το Skip Friends σε διάφορους διαδικτυακούς χώρους φέρει μία πολύ σημαντική ερμηνεία στη διαδικτυακή κουλτούρα και συχνότατα γινόμαστε έξαλλοι όταν απαξιώνεται.
Από την άλλη πλευρά και για να δικαιολογηθώ - που δε θα έπρεπε- ήταν τόσο εύκολο να μου ζητήσει κάποιος δημόσια ή ιδιωτικά μία πρόσκληση που ούτε καν διανοήθηκα πως θα υπήρχε πολύ δικός μου άνθρωπος ο οποίος δε θα επιχειρούσε να μου ζητήσει παρά θα περίμενε να "τον σκεφθώ" μόνη.
Ο αγαπημένος μου φίλος λοιπόν όχι μόνο παρεξηγήθηκε και δυσαρεστήθηκε που δεν του απέστειλα με δική μου πρωτοβουλία πρόσκληση [τελικά του έστειλα αλλά η σχέση είχε γα*ηθεί όπως καταλαβαίνετε, έτσι παραμένει και οκ το έχω αποδεχτεί ] αλλά φυσικά μου εξέθεσε με κάθε τρόπο και σε κάθε ..τόνο τη δυσαρέσκεια του αυτή μαζί με ποικίλα άλλα σχόλια περί της διαδικτυακής μου παρουσίας [aka πόσο αρεστή θέλω να είμαι σε άλλους- γεγονός φυσικά που βεβαιώνει ότι ιδέα δεν έχει για την διαδικτυακή μου προϊστορία και τους ομηρικούς καυγάδες που έχω κάνει στο web κάτι που αποδεικνύει σχεδόν αξιωματικά πως βασικός στόχος της e-diva σίγουρα δεν είναι να είναι αρεστή].
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως η συγκεκριμένη προσωπική μου σχέση , ήδη διένυε μία προβληματική περίοδο με πολλά άλλα ίσως σημαντικότερα ίσως και όχι, στοιχεία, να την ωθούν σταδιακά σε σημείο κατάρρευσης,
παρόλα αυτά δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι για το νόημα μη αντίληψης του "spam" καθώς και πόσο υπαρκτό είναι ένα νέο είδος χάσματος γενεών σε ατομικό επίπεδο που καθιστά τις μεν διαδικτυακές σχέσεις αυτομορφισμούς της προσωπικής μας, τις δε προσωπικές μας έρμαιο των εικονικών αναπαραστάσεων..
Labels: How not to, HowTo, Humans, Personal, Social Media, Web 6 Τόλμησαν
Δευτέρα
Oh Dear God, So much web, So little time
Δευτέρα
Με την έλευση του Google Plus , επήρθε το τελειωτικό χτύπημα στο διαδικτυακό μου σύμπαν.
Διατηρώντας διαδραστικότητα με φίλους, γνωστούς, προϋπάρχον αλλά και εν δυνάμει κοινό, εδώ, στο divcast.gr, στο fb profile μου, στα fb page e-diva & divcast, στο twitter account μου, στο linkedin group Creative Minds in Greek New Media, συνεχίζοντας κανονικά τα responses σε απλά gmail , περιορίζοντας τα replies στα fb messages, μηδενίζοντας τις αποκρίσεις στο buzz, επιλέγοντας προσεκτικά τους χρόνους και τους συνομιλητές στο gtalk, απαντώντας στα σημαντικά dm , στα σημαντικά youtube messages, μηδενίζοντας σχεδόν τη συμμετοχή σε 5-6 άλλα fb pages & groups μου, έχοντας περάσει [φυσικά-μη χάσω] από wave, myspace [my first social network register ever], yahoo meme [remember?] και έχοντας απόλυτη συνείδηση κόπωσης [εκείνης που λέει Stop. I'm getting out], ομολογώ πως με την παρουσία του Google Plus συνάντησα για πρώτη φορά ένα χάος που μπορεί να τρομάξει.
Τον ίδιο τρόμο είδα και στις αναρτήσεις πολλών συνδέσεων μου εφόσον πέρα από το "σε πόσα tab το παίζεις;", κυριαρχούσε και το ερώτημα για ανάγκη ενός σούπερ ντούπερ client που θα τα μαζεύει όλα βοηθώντας αν μη τι άλλο σε αυτό το ατελείωτο πέρα δώθε [το οποίο μεταξύ μας , συνήθως είναι άνευ λόγου και αιτίας παρά μόνος μιας βλακείας].
Όσο κι αν συζητήθηκε ήδη το θέμα αλλά και όσο κι αν συζητηθεί [που θα συζητηθεί] το ερώτημα θα καταλήγει πάντα στο "Πόσο καλά ξέρουμε αλλά και μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό τον πλούτο επικοινωνίας".
Φυσικά με όλα τα πιθανά υπο-ερωτήματα "τι θεωρείται πλούτος επικοινωνίας", συν τις εταιρικές χρήσεις, συν τα αναπόφευκτα επαγγελματικά support που πλημμυρίζουν το web με ακατανόητες εκατονταπλές δημοσιεύσεις, συν τα χιλιόμετρα σεντονιών σε συζητήσεις που εκατομμύρια χρόνια μετά από εμάς θα συναντά το σύμπαν και θα σπάει το κεφάλι του να ανακαλύψει για ποιο λόγο έγιναν, τα εκατομμύρια των καλημερο-καλησπέρων, των "καλημέρα φιλαράκια" και self-like από κάτω [ψηφιακός αυνανισμός] και τόσα μα τόσα άλλα που υπάρχουν, προκύπτουν, σχεδιάζονται, δρομολογούνται αλλά και όσα συμβαίνουν ξαφνικά καθιστώντας μας εξαπίνης ενεούς των διαδικτυακών συγκερασμών.
Για εμένα προσωπικά το Google Plus όπως είναι αυτή τη στιγμή είναι ένα friendfeed και μισό [τόσο δε το χωνεύω το friendfeed που ξέχασα να το αναφέρω στην παρακρουσιακή πρώτη παράγραφο της ανάρτησης μου όπου απλά ήθελα να σας εξηγήσω ότι έχω καταφέρει μόνη μου ολομόναχη να περικυκλώσω το ουέμπ και τώρα που το βλέπω να βρυχάται του ψιθυρίζω μέσα στο κλουβί : γιακάτσ'καλάαααα].
Παρόλα αυτά 2-3 ημέρες εκεί μέσα παρατήρησα τα εξής σημαντικά της επικοινωνίας:
1ον. Συνομίλησα αρκετά με twitter followers με τους οποίους δεν είχα κατορθώσει τόσο καιρό ούτε τη μισή διαδραστικότητα. Άρα όσο προσεκτικά κι αν φτιάξω το κοινό και τις "παρέες" μου, δεν αρκεί ένα περιβάλλον να ενεργοποιήσει interactivity κι αυτό μπορεί να σημαίνει δική μου αποτυχία ή και του social network.
2ον. Οι καλημερο-καλησπέρες πρέπει να λιθοβολούνται στο google plus αλλά από την άλλη γιατί να μην επιτρέπεται αυτό σε κάποιον που απλά δεν επιθυμεί το γαϊτανάκι των πιθανών σούργελων στο facebook;
3ον. Τα auto-ποσταρίσματα επίσης πρέπει να διώκονται ποινικά και ναι ξέρω πως αυτό αντίκειται στη φιλοσοφία του παγκόσμιου client αλλά είτε το αντιμετωπίσουμε personally είτε professionally για εμένα είναι απολύτως αδιανόητο να μιλώ στο κοινό κάθε social network με τον ίδιο τρόπο. Οι ανθρώπινες συμπεριφορές επηρεάζονται από τα περιβάλλοντα. Ο ίδιος στο facebook αποζητά -μερικές φορές οφθαλμοφανώς- απολύτως διαφορετική προσέγγιση από ό,τι στο twitter. Σέβομαι όσους με σέβονται κι αποφασίζουν να σηκώσουν τα δαχτυλάκια τους για να μου απευθύνουν κάτι που να έχει αξία [η αξία ενός σχολίου προκύπτει από τον σεβασμό που αντιλαμβάνεσαι πως έχει ένας σχολιαστής στον ίδιο του τον λόγο]. Οφείλω να τους αντιμετωπίζω network to network κι όχι client to audience.
4ον. Όπως έγραψα σε ένα σχόλιο στο google plus, δεν το βλέπω τώρα σύντομα να αποκτώ κοινό τριών χιλιάδων ατόμων [fb friends αλλά παίζει αυτό] στο google plus, οπότε δε διανοούμαι να γυρίσω την πλάτη στο fb. Το οποίο fb όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση είναι web από μόνο του. Δεν προϋποθέτει τίποτα. Σου επιτρέπει να έρθεις είτε ξέρεις είτε όχι. Σου επιτρέπει να γράψεις είτε είσαι blogger είτε όχι. Να απευθυνθείς με ατάκα είτε είσαι μαθημένος στους 140 χαρακτήρες του twitter είτε όχι. Σε προκαλεί να μιλήσεις. Να επικοινωνήσεις. Να αγορεύσεις. Να μπεις. Να βγεις. Να διώξεις. Να καλέσεις. Το fb εύκολα σε χρήζει ειδικό. Κι αν δε ξέρεις ρωτάς, μαθαίνεις, δείχνεις. Ας είναι και farmville. Είναι ανοικτό, προσβάσιμο και σε κάνει να νιώθεις σπουδαίος. Σε βοηθά μάλιστα να βρίσκεις όλο και περισσότερο άγνωστο κόσμο που θα σε βεβαιώσει πως είσαι σπουδαίος. Το google plus μαζεύει αυτούς που ήδη ξέρεις. Πολύ φοβάμαι ακόμα κι αυτούς που δε θα ήθελες να ξέρεις. Ένα social network πρέπει να επιτρέπει να προτρέπει να χαρίζει.
5ον. Ελάχιστα με απασχολεί η εμφάνιση ενός site ..υδραυλικών ή ξενοδοχειακών υπηρεσιών στη σειρά google αναζήτησης και συγκεκριμένα πόσο θα επηρεαστεί αυτό από το google plus διότι και μέσα στο google plus να φέρετε τον υδραυλικό ή το ξενοδοχείο που του πουλάτε φύκια για social media, κανά ξεγυρισμένο hide/mute θα του κάνω και άμε στο καλό.
Ένα από τα είδη ερωτήσεων περί ουέμπ που κάποια μέρα θα με οδηγήσουν να διαπράξω φόνο ή έστω σαματά με μπουνιές και ανεξέλεγκτες κλωτσιές υπό του δωδεκάποντου, είναι το "εσείς οι χρήστες".
Hold your horses, ballerina.
Ποιοί χρήστες;
Υπάρχουν αυτοί που απλά ψυχαγωγούνται. Αυτοί που όχι μόνο είναι οι ίδιοι εξαιρετικοί στην επικοινωνία αλλά βοηθούν χωρίς να το καταλαβαίνουν μερικές φορές και εσένα να γίνεις πιο επικοινωνιακός. Υπάρχουν αυτοί που εργάζονται στο web , αναζητούν συνεργασίες και πελάτες. Αυτοί που θέλουν σεξ [κανένα πρόβλημα, είπαμε]. Αυτοί που γουστάρουν να μαθαίνουν. Αυτοί που γουστάρουν να πετούν χαρταετό. Αυτοί που δημιουργούν. Αυτοί που απλά μιλούν. Αυτοί που εξυπηρετούν. Αυτοί που απλά παρακολουθούν.
Ποιούς εννοείς λοιπόν όταν λες "εσείς οι χρήστες";
Κι υπάρχουν και τα social network. Οι πλατφόρμες, τα lego της επικοινωνίας. Παίζατε lego όλοι; Εγώ όχι. Στρατέγκο καμιά φορά. Κι όταν πιάνατε τουβλάκια στα χέρια όποιας μορφής κάνατε όλοι το ίδιο σχέδιο; Εγώ ένα παζλ πήγα να κάνω στη ζωή μου κι επέμενα να βγει ο Ζορό και όχι το Ηλιοτρόπιο. Τους δάγκωνα όλους όσους με πλησίαζαν για να με μεταπείσουν. Ζορό , επέμενα εγώ. Μα έχει παιδί μου κίτρινο ο Ζορό; Ο δικός μου θα έχει, έλεγα εγώ.Βέβαια αν τελικά τον έκανα τον Ζορό με το κίτρινο κι εγώ δε ξέρω πού και ζωντάνευε [ναι , μέσα μου είχα φτιάξει story] και μου'λεγε "τι κίτρινο είναι αυτό μωρέ;" θα του'λεγα "περίσσευε και το'βαλα. δε φταίω εγώ".
Έτσι είναι και τα social network.
Τα αγγίζεις μόνο αν σε έλξουν , αν σου χαράξουν μια σκέψη ενός Ζορό. Και προσπαθείς απεγνωσμένα να ταιριάσεις τα κομμάτια ώστε να ζωγραφίσεις το δικό σου παραμύθι. Όσο μπορείς. Και στο ταξίδι σου αυτό, βρίσκεις κι άλλους που μπορεί να σε πιστεύουν ή κι απλά να διασκεδάζουν με τη τρέλα σου αυτή.
Έτσι σιγά σιγά χτίζεις τα δικά σου κάστρα.
Και μπαίνεις με αυτά μέσα σε όλα τα παραμύθια;
Τι δηλαδή; Χανς και Γκρέτελ με τον Αλή μπαμπά κι η κοκκινοσκουφίτσα να στέλνει τον κακό τον λύκο κι εγώ δε ξέρω πόσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα;
Εγώ στα πέντε μου [τότε με το παζλ-δε μου ξαναπήραν από τότε] θα'λεγα : ναι μπορείς.
Και τώρα θα το'λεγα μάλλον αλλά θα συμπλήρωνα "να μην αγανακτείς όμως αν ο λύκος δε κολυμπά κι αν ο Χανς τα φτιάξει με τον Αλή Μπαμπά".
Δεν ταιριάζουν όλοι με όλα. Κι ούτε όλα συνδυάζονται με ίδιο αποτέλεσμα. Κι ούτε εσύ θα είσαι ίδιος αν ξαναδιαβάσεις αύριο αυτό το ποστ.
Κι ούτε εταιρικά και επαγγελματικά πουλάς τα πάντα στους πάντες. Και φυσικά ούτε τα διαχειρίζεσαι επαναλαμβανόμενα με τον ίδιο απαράλλαχτο πανομοιότυπο τρόπο.
Το web εν έτη 2011 μας έχει κάνει αχόρταγους. Μας έχει πείσει για ό,τι δεν κατόρθωσε η παιδεία ακόμα και η οικογένεια. Πως είμαστε ατρόμητοι μπροστά στη δοκιμή. Ότι μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Μέρα με τη μέρα, tweet το tweet και status το status μας μαθαίνει να προσαρμοζόμαστε. Να κρίνουμε. Να διαλέγουμε. Να μαθαίνουμε πάλι. Να χαριζόμαστε. Να απομονωνόμαστε. Και ξανά από την αρχή. Να είμαστε ubiquitous.
Πανταχού παρόντες.
Και τα πάντα πληρο(ύ)ντες.
Αυτό μας μαθαίνει.
Oh Dear God, So much web, So little time
{Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Θεός δεν αποκρίνεται
σ'όλες τις προσευχές μας.
-Τον έχουμε τρελάνει!}
Labels: Facebook, Future, Google, How not to, HowTo, Humans, Knowledge, Personal, Projects, Remember, Social Media, Twitter, Web 0 Τόλμησαν
Πέμπτη
10 λόγοι για unfollow
Πέμπτη
Στο twitter, όπως βέβαια και σε κάθε άλλο social network , καθένας δημιουργεί το περιβάλλον που του ταιριάζει.
Που του ταιριάζει, που αντέχει , το περιβάλλον στο οποίο τέλος πάντων μπορεί να λειτουργήσει με όποιο σκοπό.
Ακόμα και χωρίς σκοπό.
Ειδικά στο twitter όμως τα πράγματα είναι κομματάκι διαφορετικά όσον αφορά την πίεση που μπορεί να βιώσει κανείς ακόμα και σαν απλός θεατής, κι αυτό για δύο απλούς λόγους:
1ον. Σε αντίθεση με το facebook το οποίο δεν εμφανίζει όλα τα status, στο twitter δε θα ξεφύγει tweet κι αυτό οδηγεί το timeline σε δρόμο τρελής κούρσας ειδικά αν έχεις πολλούς που ακολουθείς
2ον. Είναι πολύ εύκολο το RT , η αναδημοσίευση άρα το spreading οπότε προσθέστε στην τρελή κούρσα και τα κλωνοποιημένα μηνύματα κι έχετε μια λεωφόρο γεμάτη beep beep road runners
Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει το PR , οι δημόσιες σχέσεις, υπάρχουν οι επαγγελματικές συναναστροφές, υπάρχουν οι διαφημιστικές προβολές και αυτο-προβολές, υπάρχει το φλερτ, η πείνα, η δίψα , η ανασφάλεια και ό,τι άλλο τέλος πάντων κουβαλά ο καθένας μας εκεί μέσα.
Κι είναι καλό φυσικά να τους βλέπεις όλους διότι όταν τόσοι μιλούν, όταν τόσοι νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν.. δε μπορεί βρε αδερφέ.. κάτι σημαντικό θα έχουν να σου πουν αλλά κι ασήμαντο να είναι, είναι καλό να ακούς.
Να ακούς όμως. Όχι να σε κουφαίνουν.
Κι οι δημόσιες σχέσεις που έλεγα πιο πριν καλές είναι, να σε βλέπω και να με βλέπεις δηλαδή κι άντε πού και πού να λέμε κι ένα "γεια" αλλά να σας πω βρε αδέρφια.. στην προσωπική μας ζωή κάνουμε παρέα με όλους;
Όταν βλέπουμε γνωστούς μας σε παρέες, τρελαινόμαστε να τα πιούμε και να περάσουμε όλο το βράδυ έξω μαζί τους;
Όχι.
Θα μου πείτε τώρα "Κάνε λίστες".
Είπαμε να κάνουμε social networking. Όχι να στήσουμε παιχνίδια.
Αλλά να σας πω την αμαρτία μου, επιχείρησα να κάνω λίστες. Χίλιους τρακόσους νοματαίους να τους βάλω σε λίστες; Πλάκα κάνετε. Τις διέγραψα κι άρχισα τα unfollow.
Και ναι , το είπε κι αυτή πως τέλος πάντων άμα θέλεις ακολουθείς κάποιον. Δε σου βάζει κανείς το πιστόλι στο κρόταφο αλλά το κακό με τα social network είναι πως οι συμπεριφορές που συντηρούνται ή αποσιωπούνται , καλλιεργούνται ή έστω εξαπλώνονται κι αυτό κάπως πρέπει κανείς να το εκθέσει αφού να το φρενάρει χλωμό το βλέπω να συμβαίνει.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.
10 λόγοι για unfollow
1. Είσαι βαρύ πεπόνι. Δεν απαντάς ποτέ.
2. Σε ακολουθούν οι πάντες κι εσύ ελάχιστους.
3. Μιλάς μόνο σε συγκεκριμένους [get a room λέμε]
4. Μετατρέπεις το timeline σε chat room. Το twitter ΔΕΝ είναι χώρος συζητήσεων. Βάλε ένα hashtag , γράψε ένα ποστ, πήγαινε στο fb , στο friendfeed, φύγε πάντως από το κλαδί γιατί ΔΕ με ενδιαφέρει τι θέλεις να κελαηδάς όλη μέρα.
5. Μια και το θυμήθηκα: Unfollow γιατί μιλάς ΟΛΗ ΜΕΡΑ. Είτε μπω πρωί είτε μεσημέρι είτε βράδυ , είσαι εκεί! Κάνε στην άκρη άνθρωπε μου. Δε βλέπεις πως δε χωράμε;
6. Αυτοπρομοτάρεσαι κάνοντας RT αποκλειστικά ό,τι λέγεται για σένα. Oh plz grow up.
7. Το 50% των Ελλήνων αυτή τη στιγμή αναζητούν εργασία. Φαντάζεσαι να έρχονταν όλοι στο twitter γλείφοντας και μιλώντας σε όλους με όποια μπουρδο-αφορμή;! Χαλάρωσε.
8. Ψάχνεις σεξ. Κανένα πρόβλημα. Εγώ τι φταίω;
9. Είσαι greek social media professional. Άσε μας τώρα ..
10. Μιλάς συνεχώς στο twitter για πολιτική αλλά μάλλον δεν σου είπαν από την agb τα νούμερα που κάνει το κανάλι της Βουλής...
Αυτά και θα επανέρθω.
Και μη ξεχνάτε. It's not personal. Just twitter.
Labels: Εν Βρασμώ, How not to, Remember, Social Media, Twitter 26 Τόλμησαν
Δευτέρα
Smile wide..obvious :-D
Δευτέρα
Εις υγείαν της Διαχείρισης Δεδομένων, των Λειτουργικών Συστημάτων ,
της Sql, της Php και του Cloud Computing :-)
Πέρασα :-)
[Άλλη μια χρονιά κι έχω αρχίσει να αναζητώ ήδη θέμα διπλωματικής:-]
Labels: Personal 1 Τόλμησαν
Σάββατο
Δια της πειθαρχίας επεμβαίνεις στο αποτέλεσμα
Σάββατο
Ξεκίνησα πάλι, against all odds , σε μια χώρα που δε σέβεται ούτε εκτιμά σπουδές , δουλειές, κόπους και θυσίες. Το πλάνο κι οι στόχοι δεν είχαν κανένα firewall. Καμία ασπίδα προστασίας. Ξεκίνησα πάλι λοιπόν. Το 2008. Με άγνοια κινδύνου δις κι ας ήταν μια δεύτερη εκκίνηση.
ΠΛΣ50 C++ , Τεχνολογία Λογισμικού , Αλγόριθμοι και Πολυπλοκότητα. Ζόρι τρελό. Διάβασμα από το καλοκαίρι. Εργασίες 12 στο σύνολο. Αθήνα. Σκόραρα πεθαμένη σχεδόν από την ταλαιπωρία.
ΠΛΣ51 Ψηφιακά, Δίκτυα και Αρχιτεκτονική. Κούραση. Μετακόμιση. Προβλήματα. Υγεία. Εργασίες 8 στον αριθμό [ή 10; ..έχασα και το μέτρημα]. Δεκάδες status για IP και μάσκες. Για Πύλες που δεν άνοιγαν. Για εκείνη την άσκηση με το ρομπότ και τις πόρτες που φώναζα στο facebook Βαγγέεεεεεληηηη. Παρακολουθούσα άτυπα στη Θεσσαλονίκη. Εξετάσεις έδωσα στην Αθήνα. Χριστούγεννα είχα χτυπήσει.. tilt. Μου τηλεφώνησε ο καθηγητής. Assembly. - Τι δεν καταλαβαίνεις;- Τίποτα. - Ρώτα με και θα σου πω.
Πάλι δε κατάλαβα τίποτα. Όταν κλείσαμε το τηλέφωνο όμως ήταν λες κι έτσι όπως ήμουν σωριασμένη μες στο γήπεδο, κάποιος μου φώναξε Σήκω μωρέ. Το ήξερα πως ήσουν κι Εσύ εκεί. Χτύπησα πέναλτι και μπήκε γκολ αφού κόντεψα να λιποθυμήσω βλέποντας πως πρώτα χτύπησε δοκάρι.
ΠΛΣ60 Βάσεις Δεδομένων, Sql, Php, Cloud Computing, Χρονοπρογραμματισμός, Σημαφόροι, Διεργασίες. Τι κάψιμο κι αυτό θεοί του Ουέμπ. Εργασίες 7 στο σύνολο. Τα πρώτα μου δεκάρια. Τρία. Ένα tilt μία φορά.Η καθηγήτρια βράχος. 40 σύνδεσμοι στο mail. Wtf? Θέλει να μ'εξοντώσει.- Διάβασε κι αν δεν καταλάβεις εδώ θα είμαστε. Την ντρέπομαι να πάω να γράψω 5.
Σύμφωνα με την κβαντομηχανική, δια της παρατηρήσεως επεμβαίνεις στο αποτέλεσμα. Το έγραψα πριν λίγες ημέρες στο twitter ως απάντηση σε κάτι φαινομενικό άσχετο.
Εχθές έδωσα ένα link για κάτι παρεμφερές.
Quantum mechanics is famous for saying that a tree falling in a forest when there's no one there doesn't make a sound.
Quantum mechanics also says that if anyone is listening, it interferes with and changes the tree.
Η κβαντομηχανική υποστηρίζει πως αν ένα δέντρο πέφτει σε ένα δάσος στο οποίο δε βρίσκεται κανείς, τότε αυτό δε κάνει θόρυβο.
Η κβαντομηχανική υποστηρίζει πως αν κάποιος βρίσκεται στο δάσος και ακούει τότε αλλάζει οπωσδήποτε το δέντρο.
[...]
Η ζωή είναι κβαντική. Όλα μπορούν να συμβούν. Κι οι επιλογές οφείλουν να υπηρετούν ένα σκοπό μονάχα. Το πείσμα πως διάλεξες να είσαι εκεί και πως στο δάσος κάποιος πειθαρχεί επιβάλλοντας ουσιαστικά επέμβαση σ'όλα τα αποτελέσματα.
Αν όλα πάνε καλά σήμερα το απόγευμα, μένει μία χρονιά ακόμα που ήδη την διάλεξα και η διπλωματική που ακόμα δεν έχω αποφασίσει αλλά in web i trust πως δια της παρατηρήσεως θα προκληθεί κατάλληλο αποτέλεσμα.
C u κατά τις 10 το βράδυ.
Labels: Personal 0 Τόλμησαν
Κυριακή
Δημοσιογράφοι στο twitter
Κυριακή
Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι επαγγελματίες των παραδοσιακών μέσων αρχίζουν να ασχολούνται με το twitter. Από τον μισθωμένο πολιτικό ακτιβισμό που άφησε τη μουντζούρα της δημοσιογραφίας των πολιτών φτάσαμε στις τηλεοπτικές περσόνες των οποίων η σημαντικότητα εξαντλείται στο εκ των ένδον κουτσομπολιό των μεσημεριανάδικων αλλά και στους επαγγελματίες του παραδοσιακού τύπου οι οποίοι δεν πειραματίζονται απλά αλλά λειτουργούν οργανωμένα και με στόχο.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, ο δρόμος στρώθηκε κατάλληλα [συλλογή follower] από τις δευτερεύουσες τάξεις του Τύπου [γραφίστες π.χ.] για τους οποίους στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις [ευρωεκλογές, εθνικές, αυτοδιοικητικές] το web κατέστη πεδίον δόξης λαμπρό αν αναλογιστεί κανείς πόσα εκατοντάδες χιλιάδες site "οικοδομήθηκαν" και μάλιστα με ανάγκη online support σε επίπεδο reputation.
Οι κλίκες στήθηκαν εύκολα εφόσον οι κομματικοποιημένοι βρήκαν στους καλλιτέχνες της εικόνας δυνατούς συμμάχους όσον αφορά τον διαμοιρασμό των tweets τους [το τι σαχλό RT έχει γίνει σε προεκλογική περίοδο δεν περιγράφεται] κατασκευάζοντας σε πολλές περιπτώσεις δημοφιλία για αυτούς τους δεύτερους εφόσον όποιος κατόρθωνε να βρίσκεται με μία φωτογραφική μηχανή στις πορείες και τις διαδηλώσεις είχε το ελεύθερο να πυροβολεί σπαμάροντας το timeline στο όνομα μίας δημοσιογραφίας των πολιτών που μόνο όταν ερχόσουν στα συγκαλά σου έβλεπες πως είναι δρομολογημένη και ψεύτικη.
Αυτή την περίοδο παρακολουθώ αρκετούς δημοσιογράφους στο twitter κι αναπόφευκτα προκύπτουν όχι μόνο συγκρίσεις με την πραγματικότητα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και σκέψεις και προβληματισμοί για το κακό ή έστω το άσχημο που ίσως προλάβει αυτό το ποστ.
Από την άλλη βέβαια, όπως ανέφερα και στο πρόσφατο divcast θεωρώ πως έχω ωριμάσει αρκετά διαδικτυακά ώστε να αποδέχομαι πως καθένας στο διαδίκτυο έχει τη δυνατότητα [που καθίσταται δικαίωμα από την ελευθερία της άποψης] να φέρεται όπως εκείνος επιθυμεί , να κινείται με όποιον στόχο εκείνος επιλέγει κι αν σε κάποιον αυτό δεν αρέσει, η μοναδική λύση είναι να η ρύθμιση απομάκρυνσης αντί αλλαλαζόντων μηνυμάτων που τελικά το μόνο που επιδεικνύουν είναι κόμπλεξ και όχι ένσταση.
Κανείς δεν μπορεί να "απαιτήσει" [και αναφέρομαι στην ένταση των ενστάσεων] από τους άλλους στο web συγκεκριμένη συμπεριφορά, ούτε φυσικά μπορεί να την επιβάλλει. Μπορεί απλά να δημιουργήσει με ρυθμίσεις και προσωπικές επιλογές εκείνο το περιβάλλον που πιστεύει πως του ταιριάζει.
Και επιστρέφω στους δημοσιογράφους.
Οι δημοσιογράφοι που εγώ ακολουθώ, με ακολουθούν επίσης. Ειδικά στην δική τους περίπτωση, παύω να ακολουθώ όποιον δε με ακολουθεί [κάτι που δεν απαιτώ από άλλους] θεωρώντας πως στο διαδίκτυο έρχονται όχι μόνο για να ενισχύσουν τη δική τους φωνή αλλά για να βρεθούν πιο κοντά στο πεδίο έκφρασης της δικής μου.
Επίσης από όσους ακολουθώ εγώ, οι περισσότεροι δεικνύουν και προσωπική παρουσία, με προσωποποιημένα tweet δηλαδή και όχι απλή αναμετάδοση ειδήσεων, κι αυτό το εκτιμώ διότι το social networking στηρίζεται στις προσωποποιημένες παρουσίες και όχι στις επαγγελματικές που επιβάλλουν μία αυθεντία η οποία τελικά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χτυπήσει στον τοίχο της αντίδρασης των χρηστών.
Εδώ και καιρό οι χρήστες του διαδικτύου απαιτούν απόδειξη "αυθεντίας"-"αρμοδιότητας"-"επίγνωσης"-"κύρους" είτε είσαι επώνυμος και γνωστός είτε όχι.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν θα έλεγα πως χειροκροτώ την παρουσία των δημοσιογράφων στο twitter, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν αναγνωρίζω ενοχλητικές κινήσεις τις οποίες δεν διστάζω να καταθέσω ως ένσταση στο public timeline.
Η παγίδα του "ζω με το άγχος να γράψω μία εξυπνάδα" καραδοκεί. Είναι μία από τις βρεφικές ασθένειες στο twitter η οποία για άλλους εξυπηρετεί σε συγκεκριμένες περιόδους ή στιγμές [i can accept that εφόσον όλοι κάποια στιγμή θέλουμε να φωνάξουμε "είμαι εδώ!"] και άλλους τους κατατρέχει εις το διηνεκές, κάτι το οποίο θλίβει.
Το twitter στηρίζεται στο εντυπωσιακό μίας ατάκας [140 χαρακτήρες, remember?] που εκρήγνει ή τουλάχιστον αυτό επιχειρεί, μία σκέψη προσφιλή, πιασάρικη αλλά όλοι γνωρίζουμε πως, παν μέτρον άριστον αλλά και ότι το γελοίο από το μεγαλείο απέχει ένα βήμα.
Πριν λίγες ημέρες μου είπε ένας φίλος: Είδα που μιλούσες για τον τάδε δημοσιογράφο που τον ακολουθείς και τον ακολούθησα κι εγώ αλλά ρε συ.. όλο βλακείες λέει.
Με εντυπωσίασε που το κατάλαβε έτσι άμεσα χωρίς να τον ακολουθεί καιρό και χωρίς να είναι και ο ίδιος ιδιαίτερα έμπειρος χρήστης. Πράγματι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος ζει με το άγχος της εξυπνάδας που τελικά καταντά βλακεία και δεν παρουσιάζει καμία επαφή με τους υπόλοιπους [δεν συζητά, δεν αποκρίνεται].
Άλλοι πάλι, αποδεικνύονται ανίκανοι να διαχειριστούν την επαγγελματική διαστροφή τους με αποτέλεσμα να σπαμάρουν ανηλεώς με ειδήσεις και σχολιασμούς ακολουθώντας την πεπατημένη των γνωστών ακτιβιστών σπάμερ. Δεν τους ακολουθώ. Με πνίγουν. Επισκέπτομαι όμως κάθε μέρα το προσωπικό τους timeline για να δω αν έδωσαν κάτι ενδιαφέρον.
Μη ξεχνάτε πως στο twitter μαθαίνουμε ό,τι οι υπόλοιποι θα δουν στα παραδοσιακά μέσα μετά από ένα 24-ωρο τουλάχιστον.
Οφείλω να επισημάνω και μία άλλη ιδιαίτερη κατηγορία δημοσιογράφων-tweeterers οι οποίοι διατηρώντας ένα account [ένα ψευδώνυμο, έναν λογαριασμό] τον λειτουργούν ομαδικά [5 άνθρωποι λειτουργούν έναν λογαριασμό] κάτι το οποίο θα ήταν πράγματι άξιο σεβασμού εφόσον έτσι παρέχεται ενημέρωση αδιάλειπτα, αν δεν υπήρχε το προσωποποιημένο του θέματος, διότι όταν συνομιλώ σε προσωπικό επίπεδο με ένα account ή το παρατηρώ να εκφράζεται προσωπικά και τελικά ανακαλύπτω πως μιλώ σε έναν από πέντε που ούτε τους γνωρίζω ούτε είμαι σίγουρη πως θα ήθελα να τους γνωρίσω, νιώθω ένα αρκετά unethical στοιχείο να μου επιβάλλεται.
Η υποστήριξη των προσωποιημένων δημοσιογραφικών λογαριασμών [να διευκρινίσω σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό, πως στην ανάρτηση μου αυτή δεν αναφέρομαι σε δημοσιογραφικούς λογαριασμούς μέσων όπως π.χ. η ναυτεμπορική, ούτε σε λογαριασμούς πολιτών που δημοσιογραφούν αλλά προσωπικούς λογαριασμούς ανθρώπων που εξασκούν το επάγγελμα του δημοσιογράφου κι έρχονται δηλώνοντας ή τουλάχιστον μη κρύβοντας το όνομα τους], η υποστήριξη τους λοιπόν στο twitter στηρίζεται εκεί που στηρίζεται η υποστήριξη όλων μας. Στις αναδημοσιεύσεις [ReTweet] και στα συγχαρητήρια mention [ένα μπράβο προς κάποιον στο δημόσιο timeline είναι + στην twitter παρουσία τους].
Εδώ, οι δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει να οργανώνονται σε σημείο να γίνονται γραφικοί. Λίγοι μεν αλλά ιδιαίτερα δημοφιλείς [εφόσον στην Ελλάδα συμβαίνουν πολλά τα οποία όλως τυχαίως συχνά δεν αναμεταδίδονται από τις τηλεοράσεις που αποφασίζουν συνήθως να απεργήσουν τις πιο λάθος στιγμές-τυχαίο; δε νομίζω] θεωρούν πως το "αγκαλιάζονται-φιλιούνται" με τους συνεργάτες/συναδέρφους είναι εκτός από πιστευτό , επιπλέον και πρωτοποριακά λειτουργικό.
Εγώ προσωπικά το θεωρώ εμετικό και προσβλητικό για την νοημοσύνη μου.
Τέλος , υπάρχουν και οι λογαριασμοί ["έσκασε" ένας τέτοιος, πασίγνωστης δημοσιογράφου με μεγάλο κοινό] οι οποίοι αμφιβάλλω πολύ αν δημιουργήθηκαν πράγματι από τους ίδιους εφόσον με ένα απλό tweet σε link του μέσου που εργάζονται μαζεύουν χιλιάδες followers.
Το πιθανότερο είναι κάποιος συνάδερφος να τους είπε "είσαι τόσο γνωστός, έλα να σου κάνω ένα account για να αναδημοσιεύουμε το υλικό μας" κι αυτή συμφώνησε μη έχοντας ιδέα πως λειτουργεί το twitter.
Εν κατακλείδι,
οι δημοσιογράφοι στο twitter λειτουργούν υπέρ της ενημέρωσης, μπορεί να παρουσιάσουν δείγματα κομματικής υποστήριξης [χρηματισμό] όπως ακριβώς και στα παραδοσιακά μέσα, "εξαναγκάζονται" σε προσωποποιημένες σχέσεις [χρειάζεται προσοχή αλλά λειτουργεί υπέρ τους] και πιθανόν πέφτουν στις ίδιες παγίδες διαχείρισης διαδικτυακής παρουσίας όπως όλοι μας αλλά μόνο το ανήθικο μπορεί να χαρακτηριστεί ασυγχώρητο και να μετατρέψει το respect σε reject.
Οτιδήποτε άλλο μπορεί να εξισορροπηθεί και να εξελιχθεί μέσα από την τριβή της διαδραστικότητας, αναπόσπαστο κομμάτι της τουιτερικής παρουσίας.
Labels: How not to, HowTo, Press, Remember, Social Media, Twitter, Web 3 Τόλμησαν
Παρασκευή
Ψηφοφορία:Ποια θεωρείτε την πιο spamming,facebook δυνατότητα;
Παρασκευή
Updated 10/5/11
Το έχουμε πει πολλές φορές: η δυνατότητα στο web [δυστυχώς] αυτόματα θεωρείται δικαίωμα και κάπου εκεί καραδοκεί το spamming εφόσον γρήγορα όλοι αντιλαμβανόμαστε πως η επιλογή χρήσης είναι αυτή που προσδίδει ή και αφαιρεί αξία.
[btw Dear Facebook , i would very much like to create this questionnaire through facebook questions but u should consider giving my friends the option to select more than one answers]
Αποτελέσματα
Επισημάνσεις:
1. Ομολογώ πως εξεπλάγην με το υψηλό ποσοστό ψήφων στις προσκλήσεις για applications. Ίσως τελικά τα applications [στα οποία υπάρχει έκρηξη από την πλευρά των διαφημιστικών] δεν είναι τόσο αποτελεσματική social media κίνηση όσο θέλουν να την παρουσιάζουν.
2. Όπως αναφέρθηκε σε σχόλιο, σε πολλές από αυτές τις επιλογές, μία δυνατότητα καθίσταται spamming εξαιτίας της συχνότητας της. Όσο πιο συχνά ζητάμε από τους facebook friends να συμμετάσχουν κάπου, τόσο πιο πολύ τους ενοχλούμε.
3. Το γεγονός πως πλέον στα facebook group οποιοσδήποτε μπορεί να σε προσθέσει χωρίς να ρωτήσει εάν θέλεις είναι μία από τις πιο ενοχλητικές έως εκνευριστικές δυνατότητες [μπορείς πάντα όμως να επισκεφθείς τη σελίδα της Ομάδας και να αφαιρέσεις τον εαυτό σου =Leave Group]
Ευχαριστώ πολύ για την συμμετοχή!
.
Labels: Facebook, Web 7 Τόλμησαν
Σάββατο
Ψευδαισθήσεις, Παραισθήσεις, Υστερίες, Φασισμοί κι ο Χρόνος. Πάσχα.
Σάββατο
Η συμβατική μου ζωή αυτές τις ημέρες έχει καταλάβει άρχουσα θέση κι είναι στιγμές που νιώθω πως οι εξελίξεις στο παρασκήνιο επιβεβαιώνονται από αυτή ακριβώς την έλλειψη πλέον ανάγκης να εκθέσω απόψεις ή να θέσω ενστάσεις.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους στο διαδίκτυο και βιώνω μία εξωπραγματική για την διαδικτυακή μου προϊστορία ψυχραιμία στον τρόπο που τους αντιμετωπίζω.
Κι η νωχελικότητα αυτή μπροστά στην όχληση οξύνει την παρατήρηση , ακριβώς όπως πολλά μεγέθη αλλάζουν ανάλογα με την ταχύτητα που συμβαίνουν μεταμορφώνοντας τον χρόνο σε ένα σχεδόν χειροπιαστό φίλτρο αντίληψης.
Όλα εξαρτώνται από τον παρατηρητή, έχει εξηγήσει ο Άλμπερτ. Κι ο χρόνος μένει στάσιμος, εμείς περνάμε.
Τα 3-4 τελευταία χρόνια παρατηρώ πως η τηλεόραση έχει ξεπεράσει το ταμπού της αναζήτησης αλήθειας στο φαινόμενο του Χριστιανισμού. Όλο και περισσότερες αναφορές στην λογική - αν μη τι άλλο - απόδειξη μιας καλά εμπορευματοποιημένης πλάνης διαχέεται στις οθόνες και από εκεί στη νόηση μας. Είναι εντυπωσιακό πόσες αλλαγές συμβαίνουν στον τρόπο που κοινωνούμε μηνύματα όταν αναφερόμαστε σε κατεστημένα χρόνων.
Κι η πραγματικότητα αναπόφευκτα γίνεται θέμα διαβούλευσης μέσα από εικόνες και λόγο.
Στο διαδίκτυο είναι ευκολότερο από οπουδήποτε αλλού να εκφράσεις όχι μόνο δυσαρέσκεια αλλά να επαναλαμβάνεις εμμονικά την πεποίθηση πως μια αλήθεια είναι πλάνη.
Κι αυτό είναι οξύμωρη ψευδαίσθηση, να μην αναγνωρίζεις δηλαδή ,ειδικά στο web πως η αλήθεια δεν είναι ποτέ μοναδική κι η πραγματικότητα είναι κατασκευή ψυχισμού, ευσεβών πόθων, προοπτικής και μιας υποκειμενικής λογικής που οφείλεις να σεβαστείς, μιας κι εδώ, στο ουέμπ, ζούμε στο σύμπαν της κατασκευής.
"Δεν είναι που πιστεύω πως υπάρχει Θεός. Είναι που θέλω να υπάρχει" έγραψα πριν λίγες ημέρες στο fb status μου και είναι ό,τι πιο ειλικρινές μπορώ να δηλώσω ως ορθολογίστρια και επιστήμων.
Δεν πιστεύω στο παραμύθι της όμορφης ιστορίας του Χριστού, μπορώ όμως να εντάξω στην πραγματικότητα που εγώ κατασκευάζω, εφόσον τη δική μου ζωή ζω και όχι κάποιου άλλου, πως θέλω να προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Με καθησυχάζει η πεποίθηση αυτή μπροστά στον τάφο του πατέρα μου και λαμπρύνει το φίλτρο του χρόνου όπως αυτός δομείται από την ανάγκη να υπάρξω "Χωρίς" και όχι "Μαζί με".
Η εμμονή όσων, με καταιγιστικούς ρυθμούς, προσπαθούν να πείσουν για το κίβδηλο της θρησκείας , πλέον μου προκαλεί οίκτο. Κι αυτό γιατί εύκολα η υστερία στο web γίνεται φασισμός. Κι από την συμβατική μου ζωή έχω διδαχθεί πως αν αναγκαστεί κανείς να προσβάλει για να προκαλέσει οργή κι έτσι να αφυπνίσει από την πλάνη την ομήγυρη , τότε μόνος του δημιουργεί μία παραίσθηση πέραν κάθε ώριμης αντίληψης, που μόνο λύπηση μπορεί να προκαλέσει.
Τίποτα δεν αποδεικνύεται ευκολότερα στο web από ό,τι η ανωριμότητα των ανθρώπων.
Αλλά και τίποτα ίσως δε μπορεί να στρέψει αυτή τη συνειδητοποίηση υπέρ μας, από ό,τι το διαδίκτυο.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως οι πραγματικότητες εξαρτώνται όχι μόνο από τις ανάγκες μας όπως αυτές δομούνται αλλά κι από τις επιλογές που αποφασίζουμε όταν αυτές δεικνύονται.
Όλα εξαρτώνται από την χρήση. Η χρήση είναι που δίνει αξία. Στο μέσον και το υποκείμενο.
Δεν είναι η Πίστη που είναι απόλυτα ανθρώπινη ανάγκη, ούτε η Θρησκεία που είναι κοινωνική απαίτηση κι ούτε φυσικά η Εκκλησία που είναι βιομηχανική εξώθηση που καθιστά τον Νου μας άξιο, ανάξιο , αμαρτωλό, αθώο. Δεν είναι η επιβολή μίας παγκόσμιας αλήθειας που βολεύει η οποία δικαιολογεί τόση υστερία στην ψευδαίσθηση πως κάτι κατορθώνεις αντιδρώντας σχεδόν παραισθησιογόνα, όταν μπροστά σε ένα fb status ή tweet προσπαθείς δαιμονισμένα να αποδείξεις πως είμαι βλαξ γιατί πιστεύω στον θεό ή γιατί κάνω τον σταυρό μου μπροστά σε μια εικόνα.
Είναι η ανάγκη, δική σου όσο και δική μου να κρατήσω την Πίστη μου σε μια αλήθεια που κατασκεύασα ή δέχτηκα για να γίνομαι καλύτερη, πιο ώριμη, όπως ακριβώς προσπαθείς κι εσύ όταν διαχέοντας χολή βασανισμένη θέλεις να λαμπρύνεις τη δική σου νοημοσύνη μπροστά στη δική μου που υποτίθεται πως έχει παραπλανηθεί.
Η μεγαλύτερη παγίδα στο διαδίκτυο συμβαίνει όχι όταν χρησιμοποιείς λάθος το Βήμα σου - αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ/ έχοντας Βήμα, έχεις δυνατότητα κι η δυνατότητα είναι πιο ισχυρή από το δικαίωμα εδώ στο web είτε μας αρέσει είτε όχι- η μεγαλύτερη παγίδα είναι να χρησιμοποιήσεις το Βήμα σου για να πείσεις πως κάποιοι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν το δικό τους.
Έτσι είναι και στη συμβατική ζωή.
Ο μεγαλύτερος φασισμός δεν είναι οι κραταιές μου θέσεις όπως αυτές προέρχονται από μια χρόνια παραπλάνηση της ψυχοσύνθεσης μου στην υπαίθρια αγορά της θρησκείας.
Ο μεγαλύτερος φασισμός είναι να επιχειρείς υστερικά να με κάνεις να παραδεχτώ μία πλάνη που θα σκίσει τα πνευμόνια μου σε κομμάτια που φλέγονται μπροστά στον τάφο του πατέρα μου.
Η φιλοσοφία του Πάσχα φέρει το μήνυμα της Ανάστασης δίνοντας όχι μόνο άλλοθι αλλά ώθηση- μετατρέποντας την αδυναμία σε δύναμη δηλαδή- στο φλεγόμενο αίσθημα της χαρμολύπης
και σε αυτή την ψευδαίσθηση το δικό μου Μάτριξ είναι πολύ πιο στέρεο από το δικό σου.
Γιατί μου δίνει κάτι που εσύ εκ των πραγμάτων έχεις αποκλείσει.
Προοπτική.
Καλή Ανάσταση
.
Labels: Personal, Web
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
