Σάββατο
Ψευδαισθήσεις, Παραισθήσεις, Υστερίες, Φασισμοί κι ο Χρόνος. Πάσχα.
Σάββατο
Η συμβατική μου ζωή αυτές τις ημέρες έχει καταλάβει άρχουσα θέση κι είναι στιγμές που νιώθω πως οι εξελίξεις στο παρασκήνιο επιβεβαιώνονται από αυτή ακριβώς την έλλειψη πλέον ανάγκης να εκθέσω απόψεις ή να θέσω ενστάσεις.
Παρακολουθώ τους ανθρώπους στο διαδίκτυο και βιώνω μία εξωπραγματική για την διαδικτυακή μου προϊστορία ψυχραιμία στον τρόπο που τους αντιμετωπίζω.
Κι η νωχελικότητα αυτή μπροστά στην όχληση οξύνει την παρατήρηση , ακριβώς όπως πολλά μεγέθη αλλάζουν ανάλογα με την ταχύτητα που συμβαίνουν μεταμορφώνοντας τον χρόνο σε ένα σχεδόν χειροπιαστό φίλτρο αντίληψης.
Όλα εξαρτώνται από τον παρατηρητή, έχει εξηγήσει ο Άλμπερτ. Κι ο χρόνος μένει στάσιμος, εμείς περνάμε.
Τα 3-4 τελευταία χρόνια παρατηρώ πως η τηλεόραση έχει ξεπεράσει το ταμπού της αναζήτησης αλήθειας στο φαινόμενο του Χριστιανισμού. Όλο και περισσότερες αναφορές στην λογική - αν μη τι άλλο - απόδειξη μιας καλά εμπορευματοποιημένης πλάνης διαχέεται στις οθόνες και από εκεί στη νόηση μας. Είναι εντυπωσιακό πόσες αλλαγές συμβαίνουν στον τρόπο που κοινωνούμε μηνύματα όταν αναφερόμαστε σε κατεστημένα χρόνων.
Κι η πραγματικότητα αναπόφευκτα γίνεται θέμα διαβούλευσης μέσα από εικόνες και λόγο.
Στο διαδίκτυο είναι ευκολότερο από οπουδήποτε αλλού να εκφράσεις όχι μόνο δυσαρέσκεια αλλά να επαναλαμβάνεις εμμονικά την πεποίθηση πως μια αλήθεια είναι πλάνη.
Κι αυτό είναι οξύμωρη ψευδαίσθηση, να μην αναγνωρίζεις δηλαδή ,ειδικά στο web πως η αλήθεια δεν είναι ποτέ μοναδική κι η πραγματικότητα είναι κατασκευή ψυχισμού, ευσεβών πόθων, προοπτικής και μιας υποκειμενικής λογικής που οφείλεις να σεβαστείς, μιας κι εδώ, στο ουέμπ, ζούμε στο σύμπαν της κατασκευής.
"Δεν είναι που πιστεύω πως υπάρχει Θεός. Είναι που θέλω να υπάρχει" έγραψα πριν λίγες ημέρες στο fb status μου και είναι ό,τι πιο ειλικρινές μπορώ να δηλώσω ως ορθολογίστρια και επιστήμων.
Δεν πιστεύω στο παραμύθι της όμορφης ιστορίας του Χριστού, μπορώ όμως να εντάξω στην πραγματικότητα που εγώ κατασκευάζω, εφόσον τη δική μου ζωή ζω και όχι κάποιου άλλου, πως θέλω να προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Με καθησυχάζει η πεποίθηση αυτή μπροστά στον τάφο του πατέρα μου και λαμπρύνει το φίλτρο του χρόνου όπως αυτός δομείται από την ανάγκη να υπάρξω "Χωρίς" και όχι "Μαζί με".
Η εμμονή όσων, με καταιγιστικούς ρυθμούς, προσπαθούν να πείσουν για το κίβδηλο της θρησκείας , πλέον μου προκαλεί οίκτο. Κι αυτό γιατί εύκολα η υστερία στο web γίνεται φασισμός. Κι από την συμβατική μου ζωή έχω διδαχθεί πως αν αναγκαστεί κανείς να προσβάλει για να προκαλέσει οργή κι έτσι να αφυπνίσει από την πλάνη την ομήγυρη , τότε μόνος του δημιουργεί μία παραίσθηση πέραν κάθε ώριμης αντίληψης, που μόνο λύπηση μπορεί να προκαλέσει.
Τίποτα δεν αποδεικνύεται ευκολότερα στο web από ό,τι η ανωριμότητα των ανθρώπων.
Αλλά και τίποτα ίσως δε μπορεί να στρέψει αυτή τη συνειδητοποίηση υπέρ μας, από ό,τι το διαδίκτυο.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως οι πραγματικότητες εξαρτώνται όχι μόνο από τις ανάγκες μας όπως αυτές δομούνται αλλά κι από τις επιλογές που αποφασίζουμε όταν αυτές δεικνύονται.
Όλα εξαρτώνται από την χρήση. Η χρήση είναι που δίνει αξία. Στο μέσον και το υποκείμενο.
Δεν είναι η Πίστη που είναι απόλυτα ανθρώπινη ανάγκη, ούτε η Θρησκεία που είναι κοινωνική απαίτηση κι ούτε φυσικά η Εκκλησία που είναι βιομηχανική εξώθηση που καθιστά τον Νου μας άξιο, ανάξιο , αμαρτωλό, αθώο. Δεν είναι η επιβολή μίας παγκόσμιας αλήθειας που βολεύει η οποία δικαιολογεί τόση υστερία στην ψευδαίσθηση πως κάτι κατορθώνεις αντιδρώντας σχεδόν παραισθησιογόνα, όταν μπροστά σε ένα fb status ή tweet προσπαθείς δαιμονισμένα να αποδείξεις πως είμαι βλαξ γιατί πιστεύω στον θεό ή γιατί κάνω τον σταυρό μου μπροστά σε μια εικόνα.
Είναι η ανάγκη, δική σου όσο και δική μου να κρατήσω την Πίστη μου σε μια αλήθεια που κατασκεύασα ή δέχτηκα για να γίνομαι καλύτερη, πιο ώριμη, όπως ακριβώς προσπαθείς κι εσύ όταν διαχέοντας χολή βασανισμένη θέλεις να λαμπρύνεις τη δική σου νοημοσύνη μπροστά στη δική μου που υποτίθεται πως έχει παραπλανηθεί.
Η μεγαλύτερη παγίδα στο διαδίκτυο συμβαίνει όχι όταν χρησιμοποιείς λάθος το Βήμα σου - αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ/ έχοντας Βήμα, έχεις δυνατότητα κι η δυνατότητα είναι πιο ισχυρή από το δικαίωμα εδώ στο web είτε μας αρέσει είτε όχι- η μεγαλύτερη παγίδα είναι να χρησιμοποιήσεις το Βήμα σου για να πείσεις πως κάποιοι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν το δικό τους.
Έτσι είναι και στη συμβατική ζωή.
Ο μεγαλύτερος φασισμός δεν είναι οι κραταιές μου θέσεις όπως αυτές προέρχονται από μια χρόνια παραπλάνηση της ψυχοσύνθεσης μου στην υπαίθρια αγορά της θρησκείας.
Ο μεγαλύτερος φασισμός είναι να επιχειρείς υστερικά να με κάνεις να παραδεχτώ μία πλάνη που θα σκίσει τα πνευμόνια μου σε κομμάτια που φλέγονται μπροστά στον τάφο του πατέρα μου.
Η φιλοσοφία του Πάσχα φέρει το μήνυμα της Ανάστασης δίνοντας όχι μόνο άλλοθι αλλά ώθηση- μετατρέποντας την αδυναμία σε δύναμη δηλαδή- στο φλεγόμενο αίσθημα της χαρμολύπης
και σε αυτή την ψευδαίσθηση το δικό μου Μάτριξ είναι πολύ πιο στέρεο από το δικό σου.
Γιατί μου δίνει κάτι που εσύ εκ των πραγμάτων έχεις αποκλείσει.
Προοπτική.
Καλή Ανάσταση
.
Labels: Personal, Web
