Κυριακή
Δημοσιογράφοι στο twitter
Κυριακή
Όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότεροι επαγγελματίες των παραδοσιακών μέσων αρχίζουν να ασχολούνται με το twitter. Από τον μισθωμένο πολιτικό ακτιβισμό που άφησε τη μουντζούρα της δημοσιογραφίας των πολιτών φτάσαμε στις τηλεοπτικές περσόνες των οποίων η σημαντικότητα εξαντλείται στο εκ των ένδον κουτσομπολιό των μεσημεριανάδικων αλλά και στους επαγγελματίες του παραδοσιακού τύπου οι οποίοι δεν πειραματίζονται απλά αλλά λειτουργούν οργανωμένα και με στόχο.
Στο διάστημα που μεσολάβησε, ο δρόμος στρώθηκε κατάλληλα [συλλογή follower] από τις δευτερεύουσες τάξεις του Τύπου [γραφίστες π.χ.] για τους οποίους στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις [ευρωεκλογές, εθνικές, αυτοδιοικητικές] το web κατέστη πεδίον δόξης λαμπρό αν αναλογιστεί κανείς πόσα εκατοντάδες χιλιάδες site "οικοδομήθηκαν" και μάλιστα με ανάγκη online support σε επίπεδο reputation.
Οι κλίκες στήθηκαν εύκολα εφόσον οι κομματικοποιημένοι βρήκαν στους καλλιτέχνες της εικόνας δυνατούς συμμάχους όσον αφορά τον διαμοιρασμό των tweets τους [το τι σαχλό RT έχει γίνει σε προεκλογική περίοδο δεν περιγράφεται] κατασκευάζοντας σε πολλές περιπτώσεις δημοφιλία για αυτούς τους δεύτερους εφόσον όποιος κατόρθωνε να βρίσκεται με μία φωτογραφική μηχανή στις πορείες και τις διαδηλώσεις είχε το ελεύθερο να πυροβολεί σπαμάροντας το timeline στο όνομα μίας δημοσιογραφίας των πολιτών που μόνο όταν ερχόσουν στα συγκαλά σου έβλεπες πως είναι δρομολογημένη και ψεύτικη.
Αυτή την περίοδο παρακολουθώ αρκετούς δημοσιογράφους στο twitter κι αναπόφευκτα προκύπτουν όχι μόνο συγκρίσεις με την πραγματικότητα του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και σκέψεις και προβληματισμοί για το κακό ή έστω το άσχημο που ίσως προλάβει αυτό το ποστ.
Από την άλλη βέβαια, όπως ανέφερα και στο πρόσφατο divcast θεωρώ πως έχω ωριμάσει αρκετά διαδικτυακά ώστε να αποδέχομαι πως καθένας στο διαδίκτυο έχει τη δυνατότητα [που καθίσταται δικαίωμα από την ελευθερία της άποψης] να φέρεται όπως εκείνος επιθυμεί , να κινείται με όποιον στόχο εκείνος επιλέγει κι αν σε κάποιον αυτό δεν αρέσει, η μοναδική λύση είναι να η ρύθμιση απομάκρυνσης αντί αλλαλαζόντων μηνυμάτων που τελικά το μόνο που επιδεικνύουν είναι κόμπλεξ και όχι ένσταση.
Κανείς δεν μπορεί να "απαιτήσει" [και αναφέρομαι στην ένταση των ενστάσεων] από τους άλλους στο web συγκεκριμένη συμπεριφορά, ούτε φυσικά μπορεί να την επιβάλλει. Μπορεί απλά να δημιουργήσει με ρυθμίσεις και προσωπικές επιλογές εκείνο το περιβάλλον που πιστεύει πως του ταιριάζει.
Και επιστρέφω στους δημοσιογράφους.
Οι δημοσιογράφοι που εγώ ακολουθώ, με ακολουθούν επίσης. Ειδικά στην δική τους περίπτωση, παύω να ακολουθώ όποιον δε με ακολουθεί [κάτι που δεν απαιτώ από άλλους] θεωρώντας πως στο διαδίκτυο έρχονται όχι μόνο για να ενισχύσουν τη δική τους φωνή αλλά για να βρεθούν πιο κοντά στο πεδίο έκφρασης της δικής μου.
Επίσης από όσους ακολουθώ εγώ, οι περισσότεροι δεικνύουν και προσωπική παρουσία, με προσωποποιημένα tweet δηλαδή και όχι απλή αναμετάδοση ειδήσεων, κι αυτό το εκτιμώ διότι το social networking στηρίζεται στις προσωποποιημένες παρουσίες και όχι στις επαγγελματικές που επιβάλλουν μία αυθεντία η οποία τελικά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χτυπήσει στον τοίχο της αντίδρασης των χρηστών.
Εδώ και καιρό οι χρήστες του διαδικτύου απαιτούν απόδειξη "αυθεντίας"-"αρμοδιότητας"-"επίγνωσης"-"κύρους" είτε είσαι επώνυμος και γνωστός είτε όχι.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν θα έλεγα πως χειροκροτώ την παρουσία των δημοσιογράφων στο twitter, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν αναγνωρίζω ενοχλητικές κινήσεις τις οποίες δεν διστάζω να καταθέσω ως ένσταση στο public timeline.
Η παγίδα του "ζω με το άγχος να γράψω μία εξυπνάδα" καραδοκεί. Είναι μία από τις βρεφικές ασθένειες στο twitter η οποία για άλλους εξυπηρετεί σε συγκεκριμένες περιόδους ή στιγμές [i can accept that εφόσον όλοι κάποια στιγμή θέλουμε να φωνάξουμε "είμαι εδώ!"] και άλλους τους κατατρέχει εις το διηνεκές, κάτι το οποίο θλίβει.
Το twitter στηρίζεται στο εντυπωσιακό μίας ατάκας [140 χαρακτήρες, remember?] που εκρήγνει ή τουλάχιστον αυτό επιχειρεί, μία σκέψη προσφιλή, πιασάρικη αλλά όλοι γνωρίζουμε πως, παν μέτρον άριστον αλλά και ότι το γελοίο από το μεγαλείο απέχει ένα βήμα.
Πριν λίγες ημέρες μου είπε ένας φίλος: Είδα που μιλούσες για τον τάδε δημοσιογράφο που τον ακολουθείς και τον ακολούθησα κι εγώ αλλά ρε συ.. όλο βλακείες λέει.
Με εντυπωσίασε που το κατάλαβε έτσι άμεσα χωρίς να τον ακολουθεί καιρό και χωρίς να είναι και ο ίδιος ιδιαίτερα έμπειρος χρήστης. Πράγματι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος ζει με το άγχος της εξυπνάδας που τελικά καταντά βλακεία και δεν παρουσιάζει καμία επαφή με τους υπόλοιπους [δεν συζητά, δεν αποκρίνεται].
Άλλοι πάλι, αποδεικνύονται ανίκανοι να διαχειριστούν την επαγγελματική διαστροφή τους με αποτέλεσμα να σπαμάρουν ανηλεώς με ειδήσεις και σχολιασμούς ακολουθώντας την πεπατημένη των γνωστών ακτιβιστών σπάμερ. Δεν τους ακολουθώ. Με πνίγουν. Επισκέπτομαι όμως κάθε μέρα το προσωπικό τους timeline για να δω αν έδωσαν κάτι ενδιαφέρον.
Μη ξεχνάτε πως στο twitter μαθαίνουμε ό,τι οι υπόλοιποι θα δουν στα παραδοσιακά μέσα μετά από ένα 24-ωρο τουλάχιστον.
Οφείλω να επισημάνω και μία άλλη ιδιαίτερη κατηγορία δημοσιογράφων-tweeterers οι οποίοι διατηρώντας ένα account [ένα ψευδώνυμο, έναν λογαριασμό] τον λειτουργούν ομαδικά [5 άνθρωποι λειτουργούν έναν λογαριασμό] κάτι το οποίο θα ήταν πράγματι άξιο σεβασμού εφόσον έτσι παρέχεται ενημέρωση αδιάλειπτα, αν δεν υπήρχε το προσωποποιημένο του θέματος, διότι όταν συνομιλώ σε προσωπικό επίπεδο με ένα account ή το παρατηρώ να εκφράζεται προσωπικά και τελικά ανακαλύπτω πως μιλώ σε έναν από πέντε που ούτε τους γνωρίζω ούτε είμαι σίγουρη πως θα ήθελα να τους γνωρίσω, νιώθω ένα αρκετά unethical στοιχείο να μου επιβάλλεται.
Η υποστήριξη των προσωποιημένων δημοσιογραφικών λογαριασμών [να διευκρινίσω σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό, πως στην ανάρτηση μου αυτή δεν αναφέρομαι σε δημοσιογραφικούς λογαριασμούς μέσων όπως π.χ. η ναυτεμπορική, ούτε σε λογαριασμούς πολιτών που δημοσιογραφούν αλλά προσωπικούς λογαριασμούς ανθρώπων που εξασκούν το επάγγελμα του δημοσιογράφου κι έρχονται δηλώνοντας ή τουλάχιστον μη κρύβοντας το όνομα τους], η υποστήριξη τους λοιπόν στο twitter στηρίζεται εκεί που στηρίζεται η υποστήριξη όλων μας. Στις αναδημοσιεύσεις [ReTweet] και στα συγχαρητήρια mention [ένα μπράβο προς κάποιον στο δημόσιο timeline είναι + στην twitter παρουσία τους].
Εδώ, οι δημοσιογράφοι έχουν αρχίσει να οργανώνονται σε σημείο να γίνονται γραφικοί. Λίγοι μεν αλλά ιδιαίτερα δημοφιλείς [εφόσον στην Ελλάδα συμβαίνουν πολλά τα οποία όλως τυχαίως συχνά δεν αναμεταδίδονται από τις τηλεοράσεις που αποφασίζουν συνήθως να απεργήσουν τις πιο λάθος στιγμές-τυχαίο; δε νομίζω] θεωρούν πως το "αγκαλιάζονται-φιλιούνται" με τους συνεργάτες/συναδέρφους είναι εκτός από πιστευτό , επιπλέον και πρωτοποριακά λειτουργικό.
Εγώ προσωπικά το θεωρώ εμετικό και προσβλητικό για την νοημοσύνη μου.
Τέλος , υπάρχουν και οι λογαριασμοί ["έσκασε" ένας τέτοιος, πασίγνωστης δημοσιογράφου με μεγάλο κοινό] οι οποίοι αμφιβάλλω πολύ αν δημιουργήθηκαν πράγματι από τους ίδιους εφόσον με ένα απλό tweet σε link του μέσου που εργάζονται μαζεύουν χιλιάδες followers.
Το πιθανότερο είναι κάποιος συνάδερφος να τους είπε "είσαι τόσο γνωστός, έλα να σου κάνω ένα account για να αναδημοσιεύουμε το υλικό μας" κι αυτή συμφώνησε μη έχοντας ιδέα πως λειτουργεί το twitter.
Εν κατακλείδι,
οι δημοσιογράφοι στο twitter λειτουργούν υπέρ της ενημέρωσης, μπορεί να παρουσιάσουν δείγματα κομματικής υποστήριξης [χρηματισμό] όπως ακριβώς και στα παραδοσιακά μέσα, "εξαναγκάζονται" σε προσωποποιημένες σχέσεις [χρειάζεται προσοχή αλλά λειτουργεί υπέρ τους] και πιθανόν πέφτουν στις ίδιες παγίδες διαχείρισης διαδικτυακής παρουσίας όπως όλοι μας αλλά μόνο το ανήθικο μπορεί να χαρακτηριστεί ασυγχώρητο και να μετατρέψει το respect σε reject.
Οτιδήποτε άλλο μπορεί να εξισορροπηθεί και να εξελιχθεί μέσα από την τριβή της διαδραστικότητας, αναπόσπαστο κομμάτι της τουιτερικής παρουσίας.
Labels: How not to, HowTo, Press, Remember, Social Media, Twitter, Web
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 Τόλμησαν:
Κοντολογίς, το διαδίκτυο, με την όποια ειδικότερη έκφανσή του, συνεχίζει να ανατρέπει τον κόσμο που έχει οικοδομηθεί.
Είτε μιλάμε για δομές, είτε για σχέσεις, είτε για αντιλήψεις...
Και επειδή το διαδίκτυο είμαστε εμείς, αυτό το εμείς που βεβαίως δεν είναι το απλό άθροισμα των "εγώ", αλλά ούτε και ένα σύνολο που μπορεί να το περιγράψει ένα "μαθηματικό μόντέλο"-τουλάχιστον μέχρι τώρα- μαζί με τις αλλαγές που επέρχονται στο διαδίκτυο, από το διαδίκτυο, ανατρέπονται και οι στάσεις απόψεις αντιλήψεις και ενός εκάστου εξ ημών.
Κα όλο αυτό συνεχίζει να είναι συναρπαστικό!
Και ωραίο...
Καλημέρα σας
Η τάση είναι προς μια αυξημένη εντροπία.Η σκέψη των ανθρώπων τείνει προς την ομαδικότητα με την κακή έννοια.Μαθαίνουμε στα παιδιά μας,όχι να σκέφτονται διαφορετικά,όχι να κρίνουν πρώτα και μετά να αποφασίζουν.Τους μαθαίνουμε να αντιγράφουν.Το μοναδικό τους κριτήριο να είναι αν κάτι το κάνουν οι πολλοί.Τότε είναι και σωστό.Αυτό βλέπουν,αυτό μαθαίνουν και αυτό θα μεταδώσουν κι αυτά με τη σειρά τους στις επόμενες γενιές.Δυστυχώς λοιπόν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να κυνηγούν χίμαιρες και όχι αυτό που πραγματικά είναι η πεμπτουσία αυτής της ζωής.Να ανακαλύψουν τον εαυτό τους και να οδηγηθούν τελικά στην ολοκλήρωση.Όλοι προσπαθούμε να ανήκουμε κάπου.Αλλά δεν ανήκουμε στον εαυτό μας.Και το χειρότερο από όλα..ούτε ο εαυτός μας,μας ανήκει..
την καλημέρα μου
http://chriskakoulidis.blogspot.com
Στο ενα account πολλοί χρήστες τολμώ να εχω μια μικρά αντίρηση καθότι υπάρχουν και M.P.D's εκει έξω
Δημοσίευση σχολίου