Τετάρτη
Διαδικτυακές ρωγμές ή ένα νέο χάσμα γενεών;
Τετάρτη
Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γράψω ένα ποστ για το πώς τα social media , ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο λειτουργώ ως διαδικτυακή περσόνα στο web έχει επηρεάσει την προσωπική μου ζωή αλλά κάθε φορά που εμφανίζονται αφορμές, τα case studies πληθαίνουν τόσο που μάλλον e-book θα προέκυπτε παρά ένα απλό ποστ.
Πάραυτα, αποφάσισα σήμερα να αναφέρω κάτι απλά και μόνο γιατί κι εγώ "εντυπωσιάστηκα" από τις σκέψεις που με υποψίασαν.
Πριν λίγες ημέρες όπως όλοι ξέρετε, εμφανίστηκε στο web το Google Plus , ένας νέος διαδικτυακός χώρος ο οποίος θέλει να συστήνεται ως social network και τέλος πάντων του το επιτρέπω [..] εφόσον αν μη τι άλλο έλκει κόσμο ως πρώτη εφαρμογή της ύπαρξης του.
Η είσοδος στο Google Plus γίνεται με πρόσκληση. Όποιος είναι μέσα μπορεί να στείλει invitations σε άλλους.
Τις πρώτες πρώτες ημέρες μάλιστα αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο εφόσον ναι μεν υπήρχε τρόπος αλλά όχι ξεκάθαρος κι εκτός αυτού το Google Plus στη δοκιμαστική εφαρμογή του, εμφάνιζε προβλήματα με αποτέλεσμα άλλες φορές η πρόσκληση να μη φτάνει κι άλλες φορές να φτάνει αλλά να μη λειτουργεί ως είσοδος στο νέο χώρο.
Ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να επισημάνω πριν αποκαλύψω το κεντρικό μου θέμα είναι πως μπαίνοντας στο Google Plus είχε ο καθένας, ουσιαστικά, τη δυνατότητα να στείλει προσκλήσεις σε όλες τις mail επαφές του.
Όλοι ήθελαν λοιπόν να δουν αυτό το νέο φρούτο και ζητούσαν μανιωδώς προσκλήσεις.
Εγώ έλαβα πρόσκληση από κάποιον διαδικτυακό φίλο χωρίς να του τη ζητήσω [είναι σημαντικό το επόμενο στοιχείο γιατί έτσι σιγά σιγά θα μπαίνετε στο νόημα αυτού που πραγματικά θέλω να εκθέσω] και αφού ο ίδιος με είχε ρωτήσει εάν θέλω.
Μόλις μπήκα στο G+ , καταλαβαίνετε πως το ανακοίνωσα στο Twitter ζητώντας από όποιον ήθελε πρόσκληση να μου στείλει με DM [direct message] το mail του.
Δε χρειάζεται να σας πω τι χαμός έγινε. Αν σκεφτείτε επίσης πως , όπως ήδη ανέφερα, υπήρχαν προβλήματα εισόδου, συχνά άκουγα παράπονα ή έστελνα και ξανα-έστελνα προσκλήσεις.
Αφού πέρασαν οι μέρες και καταλάγιασε κάπως η μανία, μόνη αρκετές φορές ζητούσα από κάποιον τη διεύθυνση του ώστε να του στείλω πρόσκληση εάν έβλεπα στο timeline πως αναζητούσε έναν τρόπο εισόδου στο Google Plus.
Δε ξέρω αν έχετε ήδη καταλάβει , σε όλη αυτή τη διαδικασία τι *δεν* έκανα.
Θέλω μάλιστα να πιστεύω πως όσοι πράγματι δεν έχετε αντιληφθεί το στοιχείο που λείπει από όλητην αφήγηση , το πράξατε επειδή είστε πλέον αρκετό καιρό στα διαδικτυακά δρώμενα ώστε να θεωρείτε πως ορθώς παραλείπονται τα ευκόλως εννοούμενα.
Αυτό λοιπόν που *δεν* έκανα [παρά μόνον πολύ αργότερα κι αυτό επειδή παρασύρθηκα-θα καταλάβετε] ήταν να αποστείλω προσκλήσεις σε φίλους ή γνωστούς απλά και μόνο επειδή είχα το email τους.
Όλοι γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν spam. Σωστά;
Όποιος είναι καιρό στο web ξέρει πως το Skip Friends σε διάφορους διαδικτυακούς χώρους φέρει μία πολύ σημαντική ερμηνεία στη διαδικτυακή κουλτούρα και συχνότατα γινόμαστε έξαλλοι όταν απαξιώνεται.
Από την άλλη πλευρά και για να δικαιολογηθώ - που δε θα έπρεπε- ήταν τόσο εύκολο να μου ζητήσει κάποιος δημόσια ή ιδιωτικά μία πρόσκληση που ούτε καν διανοήθηκα πως θα υπήρχε πολύ δικός μου άνθρωπος ο οποίος δε θα επιχειρούσε να μου ζητήσει παρά θα περίμενε να "τον σκεφθώ" μόνη.
Ο αγαπημένος μου φίλος λοιπόν όχι μόνο παρεξηγήθηκε και δυσαρεστήθηκε που δεν του απέστειλα με δική μου πρωτοβουλία πρόσκληση [τελικά του έστειλα αλλά η σχέση είχε γα*ηθεί όπως καταλαβαίνετε, έτσι παραμένει και οκ το έχω αποδεχτεί ] αλλά φυσικά μου εξέθεσε με κάθε τρόπο και σε κάθε ..τόνο τη δυσαρέσκεια του αυτή μαζί με ποικίλα άλλα σχόλια περί της διαδικτυακής μου παρουσίας [aka πόσο αρεστή θέλω να είμαι σε άλλους- γεγονός φυσικά που βεβαιώνει ότι ιδέα δεν έχει για την διαδικτυακή μου προϊστορία και τους ομηρικούς καυγάδες που έχω κάνει στο web κάτι που αποδεικνύει σχεδόν αξιωματικά πως βασικός στόχος της e-diva σίγουρα δεν είναι να είναι αρεστή].
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως η συγκεκριμένη προσωπική μου σχέση , ήδη διένυε μία προβληματική περίοδο με πολλά άλλα ίσως σημαντικότερα ίσως και όχι, στοιχεία, να την ωθούν σταδιακά σε σημείο κατάρρευσης,
παρόλα αυτά δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι για το νόημα μη αντίληψης του "spam" καθώς και πόσο υπαρκτό είναι ένα νέο είδος χάσματος γενεών σε ατομικό επίπεδο που καθιστά τις μεν διαδικτυακές σχέσεις αυτομορφισμούς της προσωπικής μας, τις δε προσωπικές μας έρμαιο των εικονικών αναπαραστάσεων..
Labels: How not to, HowTo, Humans, Personal, Social Media, Web 6 Τόλμησαν
Δευτέρα
Oh Dear God, So much web, So little time
Δευτέρα
Με την έλευση του Google Plus , επήρθε το τελειωτικό χτύπημα στο διαδικτυακό μου σύμπαν.
Διατηρώντας διαδραστικότητα με φίλους, γνωστούς, προϋπάρχον αλλά και εν δυνάμει κοινό, εδώ, στο divcast.gr, στο fb profile μου, στα fb page e-diva & divcast, στο twitter account μου, στο linkedin group Creative Minds in Greek New Media, συνεχίζοντας κανονικά τα responses σε απλά gmail , περιορίζοντας τα replies στα fb messages, μηδενίζοντας τις αποκρίσεις στο buzz, επιλέγοντας προσεκτικά τους χρόνους και τους συνομιλητές στο gtalk, απαντώντας στα σημαντικά dm , στα σημαντικά youtube messages, μηδενίζοντας σχεδόν τη συμμετοχή σε 5-6 άλλα fb pages & groups μου, έχοντας περάσει [φυσικά-μη χάσω] από wave, myspace [my first social network register ever], yahoo meme [remember?] και έχοντας απόλυτη συνείδηση κόπωσης [εκείνης που λέει Stop. I'm getting out], ομολογώ πως με την παρουσία του Google Plus συνάντησα για πρώτη φορά ένα χάος που μπορεί να τρομάξει.
Τον ίδιο τρόμο είδα και στις αναρτήσεις πολλών συνδέσεων μου εφόσον πέρα από το "σε πόσα tab το παίζεις;", κυριαρχούσε και το ερώτημα για ανάγκη ενός σούπερ ντούπερ client που θα τα μαζεύει όλα βοηθώντας αν μη τι άλλο σε αυτό το ατελείωτο πέρα δώθε [το οποίο μεταξύ μας , συνήθως είναι άνευ λόγου και αιτίας παρά μόνος μιας βλακείας].
Όσο κι αν συζητήθηκε ήδη το θέμα αλλά και όσο κι αν συζητηθεί [που θα συζητηθεί] το ερώτημα θα καταλήγει πάντα στο "Πόσο καλά ξέρουμε αλλά και μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό τον πλούτο επικοινωνίας".
Φυσικά με όλα τα πιθανά υπο-ερωτήματα "τι θεωρείται πλούτος επικοινωνίας", συν τις εταιρικές χρήσεις, συν τα αναπόφευκτα επαγγελματικά support που πλημμυρίζουν το web με ακατανόητες εκατονταπλές δημοσιεύσεις, συν τα χιλιόμετρα σεντονιών σε συζητήσεις που εκατομμύρια χρόνια μετά από εμάς θα συναντά το σύμπαν και θα σπάει το κεφάλι του να ανακαλύψει για ποιο λόγο έγιναν, τα εκατομμύρια των καλημερο-καλησπέρων, των "καλημέρα φιλαράκια" και self-like από κάτω [ψηφιακός αυνανισμός] και τόσα μα τόσα άλλα που υπάρχουν, προκύπτουν, σχεδιάζονται, δρομολογούνται αλλά και όσα συμβαίνουν ξαφνικά καθιστώντας μας εξαπίνης ενεούς των διαδικτυακών συγκερασμών.
Για εμένα προσωπικά το Google Plus όπως είναι αυτή τη στιγμή είναι ένα friendfeed και μισό [τόσο δε το χωνεύω το friendfeed που ξέχασα να το αναφέρω στην παρακρουσιακή πρώτη παράγραφο της ανάρτησης μου όπου απλά ήθελα να σας εξηγήσω ότι έχω καταφέρει μόνη μου ολομόναχη να περικυκλώσω το ουέμπ και τώρα που το βλέπω να βρυχάται του ψιθυρίζω μέσα στο κλουβί : γιακάτσ'καλάαααα].
Παρόλα αυτά 2-3 ημέρες εκεί μέσα παρατήρησα τα εξής σημαντικά της επικοινωνίας:
1ον. Συνομίλησα αρκετά με twitter followers με τους οποίους δεν είχα κατορθώσει τόσο καιρό ούτε τη μισή διαδραστικότητα. Άρα όσο προσεκτικά κι αν φτιάξω το κοινό και τις "παρέες" μου, δεν αρκεί ένα περιβάλλον να ενεργοποιήσει interactivity κι αυτό μπορεί να σημαίνει δική μου αποτυχία ή και του social network.
2ον. Οι καλημερο-καλησπέρες πρέπει να λιθοβολούνται στο google plus αλλά από την άλλη γιατί να μην επιτρέπεται αυτό σε κάποιον που απλά δεν επιθυμεί το γαϊτανάκι των πιθανών σούργελων στο facebook;
3ον. Τα auto-ποσταρίσματα επίσης πρέπει να διώκονται ποινικά και ναι ξέρω πως αυτό αντίκειται στη φιλοσοφία του παγκόσμιου client αλλά είτε το αντιμετωπίσουμε personally είτε professionally για εμένα είναι απολύτως αδιανόητο να μιλώ στο κοινό κάθε social network με τον ίδιο τρόπο. Οι ανθρώπινες συμπεριφορές επηρεάζονται από τα περιβάλλοντα. Ο ίδιος στο facebook αποζητά -μερικές φορές οφθαλμοφανώς- απολύτως διαφορετική προσέγγιση από ό,τι στο twitter. Σέβομαι όσους με σέβονται κι αποφασίζουν να σηκώσουν τα δαχτυλάκια τους για να μου απευθύνουν κάτι που να έχει αξία [η αξία ενός σχολίου προκύπτει από τον σεβασμό που αντιλαμβάνεσαι πως έχει ένας σχολιαστής στον ίδιο του τον λόγο]. Οφείλω να τους αντιμετωπίζω network to network κι όχι client to audience.
4ον. Όπως έγραψα σε ένα σχόλιο στο google plus, δεν το βλέπω τώρα σύντομα να αποκτώ κοινό τριών χιλιάδων ατόμων [fb friends αλλά παίζει αυτό] στο google plus, οπότε δε διανοούμαι να γυρίσω την πλάτη στο fb. Το οποίο fb όπως έγραψα και σε προηγούμενη ανάρτηση είναι web από μόνο του. Δεν προϋποθέτει τίποτα. Σου επιτρέπει να έρθεις είτε ξέρεις είτε όχι. Σου επιτρέπει να γράψεις είτε είσαι blogger είτε όχι. Να απευθυνθείς με ατάκα είτε είσαι μαθημένος στους 140 χαρακτήρες του twitter είτε όχι. Σε προκαλεί να μιλήσεις. Να επικοινωνήσεις. Να αγορεύσεις. Να μπεις. Να βγεις. Να διώξεις. Να καλέσεις. Το fb εύκολα σε χρήζει ειδικό. Κι αν δε ξέρεις ρωτάς, μαθαίνεις, δείχνεις. Ας είναι και farmville. Είναι ανοικτό, προσβάσιμο και σε κάνει να νιώθεις σπουδαίος. Σε βοηθά μάλιστα να βρίσκεις όλο και περισσότερο άγνωστο κόσμο που θα σε βεβαιώσει πως είσαι σπουδαίος. Το google plus μαζεύει αυτούς που ήδη ξέρεις. Πολύ φοβάμαι ακόμα κι αυτούς που δε θα ήθελες να ξέρεις. Ένα social network πρέπει να επιτρέπει να προτρέπει να χαρίζει.
5ον. Ελάχιστα με απασχολεί η εμφάνιση ενός site ..υδραυλικών ή ξενοδοχειακών υπηρεσιών στη σειρά google αναζήτησης και συγκεκριμένα πόσο θα επηρεαστεί αυτό από το google plus διότι και μέσα στο google plus να φέρετε τον υδραυλικό ή το ξενοδοχείο που του πουλάτε φύκια για social media, κανά ξεγυρισμένο hide/mute θα του κάνω και άμε στο καλό.
Ένα από τα είδη ερωτήσεων περί ουέμπ που κάποια μέρα θα με οδηγήσουν να διαπράξω φόνο ή έστω σαματά με μπουνιές και ανεξέλεγκτες κλωτσιές υπό του δωδεκάποντου, είναι το "εσείς οι χρήστες".
Hold your horses, ballerina.
Ποιοί χρήστες;
Υπάρχουν αυτοί που απλά ψυχαγωγούνται. Αυτοί που όχι μόνο είναι οι ίδιοι εξαιρετικοί στην επικοινωνία αλλά βοηθούν χωρίς να το καταλαβαίνουν μερικές φορές και εσένα να γίνεις πιο επικοινωνιακός. Υπάρχουν αυτοί που εργάζονται στο web , αναζητούν συνεργασίες και πελάτες. Αυτοί που θέλουν σεξ [κανένα πρόβλημα, είπαμε]. Αυτοί που γουστάρουν να μαθαίνουν. Αυτοί που γουστάρουν να πετούν χαρταετό. Αυτοί που δημιουργούν. Αυτοί που απλά μιλούν. Αυτοί που εξυπηρετούν. Αυτοί που απλά παρακολουθούν.
Ποιούς εννοείς λοιπόν όταν λες "εσείς οι χρήστες";
Κι υπάρχουν και τα social network. Οι πλατφόρμες, τα lego της επικοινωνίας. Παίζατε lego όλοι; Εγώ όχι. Στρατέγκο καμιά φορά. Κι όταν πιάνατε τουβλάκια στα χέρια όποιας μορφής κάνατε όλοι το ίδιο σχέδιο; Εγώ ένα παζλ πήγα να κάνω στη ζωή μου κι επέμενα να βγει ο Ζορό και όχι το Ηλιοτρόπιο. Τους δάγκωνα όλους όσους με πλησίαζαν για να με μεταπείσουν. Ζορό , επέμενα εγώ. Μα έχει παιδί μου κίτρινο ο Ζορό; Ο δικός μου θα έχει, έλεγα εγώ.Βέβαια αν τελικά τον έκανα τον Ζορό με το κίτρινο κι εγώ δε ξέρω πού και ζωντάνευε [ναι , μέσα μου είχα φτιάξει story] και μου'λεγε "τι κίτρινο είναι αυτό μωρέ;" θα του'λεγα "περίσσευε και το'βαλα. δε φταίω εγώ".
Έτσι είναι και τα social network.
Τα αγγίζεις μόνο αν σε έλξουν , αν σου χαράξουν μια σκέψη ενός Ζορό. Και προσπαθείς απεγνωσμένα να ταιριάσεις τα κομμάτια ώστε να ζωγραφίσεις το δικό σου παραμύθι. Όσο μπορείς. Και στο ταξίδι σου αυτό, βρίσκεις κι άλλους που μπορεί να σε πιστεύουν ή κι απλά να διασκεδάζουν με τη τρέλα σου αυτή.
Έτσι σιγά σιγά χτίζεις τα δικά σου κάστρα.
Και μπαίνεις με αυτά μέσα σε όλα τα παραμύθια;
Τι δηλαδή; Χανς και Γκρέτελ με τον Αλή μπαμπά κι η κοκκινοσκουφίτσα να στέλνει τον κακό τον λύκο κι εγώ δε ξέρω πόσες λεύγες κάτω από τη θάλασσα;
Εγώ στα πέντε μου [τότε με το παζλ-δε μου ξαναπήραν από τότε] θα'λεγα : ναι μπορείς.
Και τώρα θα το'λεγα μάλλον αλλά θα συμπλήρωνα "να μην αγανακτείς όμως αν ο λύκος δε κολυμπά κι αν ο Χανς τα φτιάξει με τον Αλή Μπαμπά".
Δεν ταιριάζουν όλοι με όλα. Κι ούτε όλα συνδυάζονται με ίδιο αποτέλεσμα. Κι ούτε εσύ θα είσαι ίδιος αν ξαναδιαβάσεις αύριο αυτό το ποστ.
Κι ούτε εταιρικά και επαγγελματικά πουλάς τα πάντα στους πάντες. Και φυσικά ούτε τα διαχειρίζεσαι επαναλαμβανόμενα με τον ίδιο απαράλλαχτο πανομοιότυπο τρόπο.
Το web εν έτη 2011 μας έχει κάνει αχόρταγους. Μας έχει πείσει για ό,τι δεν κατόρθωσε η παιδεία ακόμα και η οικογένεια. Πως είμαστε ατρόμητοι μπροστά στη δοκιμή. Ότι μπορούμε να μάθουμε τα πάντα. Μέρα με τη μέρα, tweet το tweet και status το status μας μαθαίνει να προσαρμοζόμαστε. Να κρίνουμε. Να διαλέγουμε. Να μαθαίνουμε πάλι. Να χαριζόμαστε. Να απομονωνόμαστε. Και ξανά από την αρχή. Να είμαστε ubiquitous.
Πανταχού παρόντες.
Και τα πάντα πληρο(ύ)ντες.
Αυτό μας μαθαίνει.
Oh Dear God, So much web, So little time
{Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Θεός δεν αποκρίνεται
σ'όλες τις προσευχές μας.
-Τον έχουμε τρελάνει!}
Labels: Facebook, Future, Google, How not to, HowTo, Humans, Knowledge, Personal, Projects, Remember, Social Media, Twitter, Web 0 Τόλμησαν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
