Σάββατο
[Trigger]
Σάββατο
Διατηρώ προσωπικό blog , περίπου 7 χρόνια.
Γράφω για ό,τι μου συμβαίνει, ό,τι με απασχολεί, ό,τι με προβληματίζει και για ό,τι αποφασίζω.
Όσοι με παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια ξέρουν πως είμαι..γραφομανιακή.
Τα παλιά αθώα κι ανώριμα ίσως εκείνα χρόνια έχανα κάθε στοίχημα να κρατηθώ πάνω από 4 ημέρες μακριά από το blog.Ίσως επειδή, όπως έχω ξανα-γράψει, για ένα παιδί στρατιωτικού το διαδίκτυο μοιάζει ένα από τα λίγα σταθερά μέρη που μπορεί να αποκαλέσει...home.
Από τότε όμως άλλαξαν πολλά.
Για το πώς εξελίσσεται το ουέμπ και μαζί με αυτό κι εμείς, συνηθίζω να γράφω στο divcast αλλά μια και "αναγκάστηκα" να δώσω ένα μπλογκο-σημείο ζωής [για όσους δε με παρακολουθούν στο facebook ή στο twitter όπου εξακολουθώ να βρίσκομαι καθημερινά], ας αναφέρω κάποια πράγματα που σε εμένα τουλάχιστον έχουν αλλάξει άρδην.
- Όσο πιο πολύ ωριμάζεις, τόσο λιγότερο αποφασίζεις να μιλάς. Όχι γιατί το θεωρείς ανώφελο αλλά γιατί όσα φτάνουν να εκτεθούν με λόγο απαιτούν σεβασμό και σύνεση. Κρίση και επιλογή.
- Το micro-blogging [facebook & twitter] αναπόφευκτα επέφερε μεγάλο πλήγμα στο personal blogging. Είναι πολύ πιο εύκολο, ενίοτε και λυτρωτικό να εκφράσεις αυτό που ζεις σε 140 χαρακτήρες ή με μια-δυο φράσεις σε ένα video-clip που θα δημοσιεύσεις στο facebook, παρά να καταθέσεις χρόνο και αναπόφευκτη οδύνη περιγράφοντας αυτό το προσωπικό που σε προβληματίζει ή σε πονά, σε ένα post.
- Έχει αλλάξει κι ο τρόπος κι η δύναμη της διαδραστικότητας έτσι όπως την εισπράττουμε. Σε ένα post, ατέρμονες συζητήσεις παρηγοριάς , παλαιότερα θυμάμαι, μάλλον χειροτέρευαν την κατάσταση ενώ στις πλατφόρμες του micro-blogging βάζεις φρένο, διακόπτεις, αναχαιτίζεις όποια αντίδραση αντιλαμβάνεσαι πως περισσότερο σε πονά παρά σε παρηγορεί.
- Ζούμε σε μία εποχή που πρώτα το μυαλό κι ύστερα το παρόν και το μέλλον μας βιάστηκαν εγκληματικά από ανίκανους ηγέτες. Το 90% όσων διαβάζω στο διαδίκτυο πηγάζουν από αυτό ή στοχεύουν σε αυτό. Όλα φαντάζουν πολύ μάταια για να αντέξει κανείς να εκφράσει το δικό του μικρό ή μεγάλο δράμα..
- Σε αυτό το blog , τα τελευταία 4 χρόνια έχω αποχαιρετήσει πολλούς και πολλά. Τον πατέρα μου, τον ανιψιό μου, πριν μία εβδομάδα το "κορίτσι" μου την Μάγια [συντροφιά 15 χρόνων], μια πόλη κάποτε, μια άλλη πόλη αργότερα. Πολλά αντίο. Κι όλα τόσο οδυνηρά που δε με κομμάτιασαν απλώς ούτε απλά με λύγισαν. Με θύμωσαν. Κι ο θυμός έφερε την αντίδραση κι η αντίδραση την εκτόνωση κι η εκτόνωση την θλίψη κι η θλίψη την σιωπή κι η σιωπή την σύνεση. Την σύνεση να μιλάς μόνο για να πεις αυτά που πρέπει να ειπωθούν.
[Trigger]
Η εικόνα στην αρχή του ποστ είναι από την ταινία Τα δάκρυα του Ήλιου που θα προβληθεί σήμερα. Το ανέφερα στο twitter πριν είκοσι λεπτά, έδωσα link κι εξαιτίας της εικόνας [do not know why exactly] αποφάσισα να γράψω post.
Εκτός από το writer's block , υπάρχει μάλλον και το writer's clock.. Κάτι σαν trigger που όσο άσχετο κι αν μοιάζει πυροδοτεί..συνέχεια.
Labels: Personal
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
