Δευτέρα
Skyfall - James Bond τζάμπα τα 007 ευρώ
Δευτέρα
Μου αρέσει ο κινηματογράφος. Πιστεύω πως κάποιες ταινίες πραγματικά αξίζει να τις βλέπεις αποκλειστικά σε τεράστια οθόνη. Ειδικά αυτές τις περιπέτειες όπου η παραγωγή δεν λυπάται να καταστρέψει 48 αυτοκίνητα, 32 κτίρια, 17 τραίνα κ.τ.λ.
Ένα σενάριο χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το πρώτο μέρος λέγεται Δέση και καταλαμβάνει το 1/4 της ιστορίας.
Σε αυτό το πρώτο μέρος γνωρίζουμε τον ήρωα.
Συχνά γνωρίζουμε και το τέλος της ιστορίας. Ο σεναριογράφος πάντα γνωρίζει το τέλος πριν αρχίσει να γράφει. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει.
Το δεύτερο μέρος λέγεται Σύγκρουση και καταλαμβάνει τα 2/4.
Μεταξύ του πρώτου και δεύτερου μέρους μεσολαβεί η 1η κρίσιμη σκηνή. Εκεί που αλλάζει πορεία η ιστορία.
Το τρίτο μέρος καλείται Λύση. Καταλαμβάνει το 1/4 της ταινίας.
Σενάριο δεν είναι μόνο οι διάλογοι. Είναι ακόμα και οι παύσεις. Είναι όλες οι σκηνές εφόσον αφηγούνται τμήμα της ιστορίας.
Ένα σεμινάριο σεναρίου που παρακολούθησα πρόσφατα δεν με έμαθε να γράφω σενάρια [αυτό απαιτεί ταλέντο,αυτοπειθαρχία και αυτοδιάθεση]. Με έμαθε όμως να βλέπω διαφορετικά τις ταινίες. Να εκτιμώ περισσότερο πράγματα που πριν δεν τα αντιλαμβανόμουν.
Εν πάση περιπτώσει, τίποτε από τα παραπάνω δεν τηρείται στο Skyfall.
Η ταινία δεν έχει δομημένη ιστορία. Τουλάχιστον όχι τέτοια που να σε κάνει να αγωνιάς για την συνέχεια.
Η δύναμη της ταινίας είναι ο ρόλος του Χαβιέρ Μπαρδέμ και η ιστορία που αυτός αφηγείται.
Ο Χαβιέρ Μπαρδέμ είναι σπουδαίος ηθοποιός. Η ερμηνεία του είναι ασύλληπτη. Κι εφόσον ένας κακός χαρακτήρας ως αβανταδόρικος, περιγράφεται καλύτερα, ο ρόλος του έδωσε μία μεγάλη δυνατότητα να επιδείξει το ταλέντο του.
Οι γυναίκες που συμμετέχουν στην ταινία και συνοδεύουν τον πράκτορα Μποντ είναι τρεις εάν δεν κάνω λάθος. Όμορφες αλλά όχι εκθαμβωτικής παρουσίας. Όχι επειδή αυτές δεν είναι εκθαμβωτικές αλλά επειδή δεν δόθηκε από το σενάριο τέτοια δυνατότητα στους ρόλους τους.
Ο Ντάνιελ Κρεγκ μου αρέσει ως κινηματογραφική παρουσία. Είναι αξιοπρεπής.
Η ταινία χωρίζεται σε τρία μέρη.
Το πρώτο μέρος είναι το τέλος αλλά χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις. Υποψιάζεσαι πως οι εξηγήσεις θα έρθουν με την ώρα αλλά η ώρα περνά και το μόνο που έρχεται είναι η κούραση.
Το δεύτερο μέρος είναι μία έκρηξη περιπέτειας σχεδόν άνευ λόγου αλλά οκ, that's James Bond.
Και το τρίτο μέρος είναι η κεντρική ιστορία μάλλον, όπου αποκαλύπτονται και επιδεικνύονται τα παιδικά τραύματα των ηρώων. Χωρίς πολλές εξηγήσεις πάλι.
Πάμε στα πιο προσωπικά τώρα:
Ο Τζέιμς Μποντ πέφτει από μία γέφυρα. Δεν πέφτει δα κι από την στρατόσφαιρα. Από πού κι ως πού Skyfall;
Update:
Μία ώρα online το ποστ , έλαβα διάφορες ερμηνείες του skyfall αλλά η αλήθεια ήρθε από το facebook.
Update:
Μία ώρα online το ποστ , έλαβα διάφορες ερμηνείες του skyfall αλλά η αλήθεια ήρθε από το facebook.
Φυσικά σώζεται. Δεν μαθαίνουμε ποτέ πώς και από ποιον. *
Η Ελληνίδα που συμμετέχει είναι μία γλυκύτατη κοπέλα ιδιαίτερης ομορφιάς αλλά θάφτηκε σε δυο μουγκές σκηνές στο πρώτο μέρος της ταινίας. [Αυτό για να μη λέμε πως μόνο η Ελλάδα θάβει τα παιδιά της. Αφού της δώσατε ρόλο βρε άνθρωποι , δώστε και δυο ατάκες να πει! Καλό θα έκανε στην ιστορία. Θα έδινε αν όχι απαντήσεις , έστω κάποιες υποψίες απαντήσεων για το πώς έφτασε ο Μποντ εκεί.] Το βασικό είναι βέβαια πως ο Πράκτορας σώζεται και βρίσκει και γκόμενα και μπαρ.
Από την αρχή της ταινίας, μαθαίνεις πως όλος ο σαματάς γίνεται για μία λίστα. Η αντίδραση "πάρτε ένα τηλ τον Βαξεβάνη ρε παιδιά" δεν πιστεύω πως ήταν αποκλειστικά δική μου σκέψη εκείνη τη στιγμή.
Ο Θεός της τεχνολογίας στην ταινία παρουσιάζεται ως ένας πιτσιρικάς που τελικά δεν είναι τόσο έξυπνος όσο νομίζει και φοβάται να μπει σε αεροπλάνο. Ωραία ιδέα έχουν για τον κόσμο "μας" αυτοί που έγραψαν το σενάριο. Πώς δεν τον έδειξαν να κάνει Like πουθενά στο facebook..απορώ.
Φοβερή η σκηνή που 3-5 βαγόνια από το Μετρό του Λονδίνου [μέρα] πέφτουν σε μία καταπακτή χωρίς να υπάρχουν επιβάτες μέσα σε αυτά.
Όποιος "έντυσε" τον ρόλο του Χαβιέρ Μπαρδέμ ,Τρύφωνα Σαμαρά έχει πολλά παιδικά τραύματα κι ακόμα περισσότερα κοινωνικά απωθημένα.
Πράγματι ο Μποντ παρουσιάζεται πολύ ..ανθρώπινος, αλλά ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο πρέπει να απομυθοποιηθεί ένας ρόλος που καθόλου δε μας θυμίζει έναν γείτονα, ξάδερφο ή φίλο.
*Δεν κοιμάμαι στον κινηματογράφο.
1. Γιατί αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι σωστό
2. Γιατί αν μη τι άλλο έχω μία περιέργεια να δω μία ιστορία που εγώ επέλεξα να παρακολουθήσω
3. Γιατί δε μπορώ να κοιμηθώ αν ακούγεται έστω και ελάχιστος θόρυβος.
Σε όλο το τρίτο μέρος της ταινίας κοιμόμουν. Με ενοχλούσαν λίγο βέβαια οι εκκωφαντικοί θόρυβοι καταστροφών αλλά ήταν αργά, ήμουν κουρασμένη κι έγειρα.
Τα γαριδάκια και η σοκολάτα που με τάιζαν με ξυπνούσαν για κανένα δεκάλεπτο. Μετά υπέκυπτα και πάλι στην γαλήνη των κλειστών βλεφάρων.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς τελείωσε η ταινία [αν και όλο και κάτι πήρε το μάτι μου] αλλά και δεν με ενδιαφέρει.
Το Skyfall είναι μία πολύ ωραία ταινία εάν είσαι μέχρι 15 ετών. Εάν είσαι πάνω από 15 και σου αρέσει κιόλας, έχουμε θέμα.
[Μα, τους θεούς του ουέμπ αυτός εδώ που λέει: "I plan to see Skyfall a few more times before the year's out" δεν γνωρίζω τι ακριβώς πίνει..]
Labels: Movies, Personal
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
