Δευτέρα
"Αν" - Παπακαλιάτης
Δευτέρα
Δεν είμαι fan των θεματικών του Παπακαλιάτη. Δεν μου αρέσουν τα αισθηματικά σενάρια, ούτε οι κοινωνικές ταινίες. Είμαι περισσότερο του μυστηρίου και των αστυνομικών. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζω πως ο Παπακαλιάτης είναι ένας δημιουργός ποιότητας.
Οι σειρές του συνοδεύονται πάντα από καταπληκτική μουσική κι είναι ολοφάνερο στον θεατή - ειδικά τον Έλληνα που έχει συνηθίσει αλλιώς - πως ο άνθρωπος επιχειρεί να έχει πάντα ένα υπέρ του δέοντος καλό αποτέλεσμα.
Όπως έγραψα και στην αρχή, δεν είμαι fan των θεματικών του. Αποφάσισα να δω την ταινία όμως για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος ήδη αναλύθηκε στην πρώτη μου παράγραφο. Ο δεύτερος ήταν επειδή απεχθάνομαι τον συνηθισμένο ελληνικό κινηματογράφο των άκρων - σαχλαμάρα=κωμωδία vs ποιοτική κατατονία = κατάθλιψη- και το "Αν" υποψίαζε από την διαφημιστική του προβολή για μία ενδιάμεση πρόθεση.
Μετά το πρώτο μισάωρο ήμουν θυμωμένη. Όχι απογοητευμένη. Θυμωμένη. Είχα αντιληφθεί το συγκινησιακό ερέθισμα στο οποίο είχε σκοπό να στηριχτεί η ταινία ώστε να αγκιστρώσει την προσοχή του θεατή τραβώντας τον μέσα στην ιστορία και αντέδρασα με βίαιη άρνηση.
Όχι. Δεν ήταν απαραίτητο να ζήσω έναν θάνατο [ας μην τα αποκαλύψω όλα], όχι μία, όχι δύο αλλά 3 ή 4 φορές.
Το σενάριο ήταν ανώριμο. "Ο Παπακαλιάτης δεν έχει ζήσει την εφηβεία που θα έπρεπε να έχει ζήσει" μονολόγησα κάποια στιγμή. Οι περισσότεροι διάλογοι -όχι όλοι- ήταν μεγάλοι κι η ένταση αφηνόταν σχεδόν έρμαιο στην υποκριτική ικανότητα αντί να ενδυναμώνεται μέσα από την λεκτική έκφραση. Οι παύσεις απαξιώθηκαν.
Είμαι σίγουρη πως πρέπει να δοκιμάσει να γράψει ένα βιβλίο ο Χριστόφορος. Έχει πολλά να πει. Η ελευθερία που δίνει ο άπλετος χώρος λεκτικής κατάληψης ενός βιβλίου μπορεί να σε "διδάξει" να λειτουργείς πιο οργανωμένα και στις περιπτώσεις που πρέπει να περιορίσεις αυτό τον χώρο.
Ίσως δοκιμάσει να γράψει κι ένα θεατρικό μονόπρακτο. Θα το έβλεπα με ενδιαφέρον.
Ο Παπακαλιάτης έχει πράγματα να πει. Και να δείξει. Το δεύτερο είναι αποδεδειγμένο. Το πρώτο όχι. Καλπάζει σε μία συνεχή πρόθεση.
Ίσως θα ήταν προτιμότερο στην επόμενη ταινία του να μην πρωταγωνιστήσει. Να επιλέξει για τον εαυτό του έναν δεύτερο ρόλο. Ίσως αυτόν του αφηγητή.
Το σενάριο που δεν αφορούσε τους διαλόγους υπέκυπτε είτε στην αποτυχημένη υποκριτική είτε σε μία εξωπραγματική ανωριμότητα.
Η ταινία "Αν" είναι μία πολύ καλή αναπαράσταση φιλοσοφίας ζωής. Ενός δωδεκάχρονου. Βαριά δεκαεφτάχρονου.
Όχι. Δεν έχει σημασία να γυρίζεις αφού φεύγεις Χριστόφορε. Σημασία έχει τα λάθη σου να μην προκαλούν επαναλαμβανόμενη δυστυχία σε εσένα και τους ανθρώπους δίπλα σου. Κι αυτό διότι η μόνιμη απαξίωση του εαυτού σου και των άλλων δημιουργεί απωθημένα που μόνο χειρότερη μπορούν να κάνουν τη ζωή σου.
Φυσικά εκατοντάδες πνιγμένοι στα κόμπλεξ τους Έλληνες δεν θα κρίνουν απλά το Αν αλλά θα ξεράσουν κάθε διανοητική τους καθυστέρηση σε έναν δημιουργό που είναι νέος, ωραίος, παράγει κατ'επανάληψη και έχει απήχηση [στις ηλικίες 12 με 17 και όχι μόνο].
Τιμωρούμε ό,τι ζηλεύουμε. Είναι γνωστό.
Δεν θέλω να πέσω σε αυτή την παγίδα.
Καταλήγει ενίσχυση της αυτοεκτίμησης μας να σεβόμαστε την προσπάθεια του άλλου.
Στο κάτω κάτω της γραφής, όπως και στο ουέμπ, ουδείς μας εκβιάζει να ανταποκριθούμε στο έργο του οποιουδήποτε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο ίδιος θα πάψει και να παράγει έργο.
Labels: Movies
