Τρίτη
Αστυνομία Σερρών - Αποφασίζομεν και Διατάζομεν
ΤρίτηΣτην μικρή ξεχασμένη επαρχιακή μας πόλη, διαθέτουμε αστυνομία. Και αστυνομικό μέγαρο βεβαίως. Με κρατητήρια, φρουρούς και όλα τέλος πάντων τα συστατικά της Τάξης και μάλιστα εντός πόλεως.
Βγαίνω δηλαδή στο μπαλκόνι μου και στα 3 μέτρα τα κρατητήρια.
Οκ, έχουν κλείσει τα παραθυράκια τώρα και δεν χαιρετιόμαστε με τους κρατούμενους αλλά το έζησα κάποτε και αυτό.
Επίσης βρίσκομαι στα 4 μέτρα από τον χώρο αναψυχής τους που βρίσκεται στο ισόγειο.
Τα καλοκαίρια από τις 6 τα χαράματα , έχουμε γέλια φωνές κουβέντες. Πάρτι.
Και φυσικά έχω ήδη εκπαιδευτεί στις ανακριτικές μεθόδους εφόσον ακούω κάθε φωνή, κλάμα και ουρλιαχτό από τους τρισμέγιστους εγκληματίες που συλλαμβάνονται.
Μη σας το πολυλογώ, ένα διαρκές χάπενινγκ το μπαλκόνι μου.
Και θα μου πείτε "Μα καλά, τόσες πολυκατοικίες γύρω τριγύρω μόνο εσύ ενοχλείσαι;"
Σας διαβεβαιώνω πως όχι αλλά έστω πως εγώ ενοχλούμαι.
Εσείς τι λέτε;
Έτσι στα ξαφνικά "ένας νοικοκυραίος" τα παίρνει στο κρανίο και αρχίζει να ωρύεται;
Μπροστά στην λεωφόρο [sic] 2-3 μέτρων πλάτους που περνά μπροστά από το αστυνομικό μέγαρο και τα δικά μου ανάκτορα [sic λέμε], υπάρχει σχολείο, ένα ψητοπωλείο που παρακαλάει όπως όλοι αυτό τον καιρό για δουλειά, άρα για πελάτες, και καμιά 100αριά οικογένειες που ψάχνουν απεγνωσμένα πάρκινγκ εφόσον το ανάκτορο είναι παλιό και δεν διαθέτομεν πυλωτή. [Λέμε όμως πως, οι ουρανοί είναι δικοί μας και ξεγελιόμαστε]
Πριν κανένα μήνα και με το έτσι θέλω καθότι χαρτί απόφασης υπογεγραμμένο έστω από τον δήμαρχο - δήμος δεν είναι ο δρόμος - δεν είδαμε, περιχαρακώθηκε σχεδιαστικώς το ένα μέρος του δρόμου ως χώρος στάθμευσης αποκλειστικά για τα οχήματα της αστυνομίας.
Όποιος, έξωθεν επιχειρεί να παρκάρει, εκδιώκεται από τον ατρόμητο φρουρό στην είσοδο της αστυνομίας.
Αναμενόμενα όλη η πολυκατοικία εξοργίστηκε εφόσον το αστυνομικό μέγαρο διαθέτει πάρκινγκ όπισθεν του κτηρίου.
[ε, ρε θέα που έχω από το ανάκτορο..]
Έχουν οι τιτάνες της τάξης το πάρκινγκ λοιπόν, έχουν και την μία πλευρά του δρόμου με το έτσι θέλω.
Κι έρχομαι πτώμα στην κούραση σήμερα το μεσημέρι να παρκάρω και βλέπω κίντερ έκπληξη περιπολικό στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Και βουρλίζομαι διότι εγώ πάρκαρα καμιά 5 χιλιόμετρα μακριά. Στην μικρή επαρχιακή πόλη.
Βλέπω και το τριαξονικό που έχουν παρατήσει εδώ και βδομάδες στον δρόμο - οι αστυνομικοί υποθέτω - και γυρίζει το μάτι διαβολικά.
Πηγαίνω στην είσοδο της αστυνομίας όπου ο ευγενέστατος ένστολος προσπαθεί να με ακούσει και τότε εμφανίζεται ο ..επικοινωνιολόγος μη ένστολος ο οποίος "ηθικά" και "νόμιμα" μου απαντά:
"Ο χώρος μπροστά στην οικοδομή είναι για όλους. Άρα και για τα περιπολικά"
Έτσι.
Αποφασίζομεν και διατάζομεν.
Φυσικά ακούστηκαν και τα γνωστά "Τι φωνάζετε κυρία μου;"
Έτσι. Με παράτησε ο γκόμενος και φωνάζω. Τι θες;
Και τα "ναι ναι καλά ό,τι πείτε" με υφάκι ειρωνικό "βρε δε μας γαμείς;"
Όχι λοιπόν. Δε σας γαμώ. Δεν είστε του τύπου μου.
Του ξαναζητώ να απομακρυνθεί το περιπολικό από την είσοδο εφόσον γνωρίζω πολύ καλά πως εγώ μπορώ κάλλιστα να παρκάρω ακόμα και 5 χιλιόμετρα μακριά αλλά υπάρχουν ασθενείς στην πολυκατοικία που δεν μπορούν όπως και οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά που ταλαιπωρούνται, για να μην αναφέρω πόσοι πελάτες του ψητοπωλείου φεύγουν διότι δεν βρίσκουν να παρκάρουν...
Τα μισά δεινά σε αυτή την χώρα συμβαίνουν επειδή κανείς..νοικοκυραίος δε θέλει να μιλήσει και να μπλέξει. Ε, αρκετά.
Αποφασίζομεν και διατάζομεν στα σπίτια σας. Όχι στους δημόσιους χώρους.
[Για όσους είναι ικανοί να σκεφτούν - προφανώς το θέμα δεν είναι αυτό καθεαυτό το πάρκινγκ αλλά το "έτσι θέλω έτσι κάνω κι ως όργανο της τάξης μπορώ να νομιμοποιήσω και την αταξία"]
[Για όσους είναι ικανοί να σκεφτούν - προφανώς το θέμα δεν είναι αυτό καθεαυτό το πάρκινγκ αλλά το "έτσι θέλω έτσι κάνω κι ως όργανο της τάξης μπορώ να νομιμοποιήσω και την αταξία"]
Labels: Σέρρες 3 Τόλμησαν
Παρασκευή
End of story
Παρασκευή
Τα social media τείνουν σε μία όχληση. Πολλές φωνές. Συχνά χωρίς ειρμό. Ακόμα κι αν υπάρχει ειρμός, καταλήγεις να ταλαιπωρείσαι να καθαρίζεις την ήρα από το σιτάρι.
Κι εκεί που λες τα οργάνωσα, να τα ψυχολογικά του καθενός που θέλει να τα εκτονώσει, να τα επικυρώσει, σπανίως να τα αναιρέσει και συχνότερα απλά να τα διαδώσει.
Η ενημέρωση εδώ και καιρό παρουσιάζει τόσο αλλοιωμένα χαρακτηριστικά που οι τηλεοπτικοί ζογκλέρ συχνά εξοργίζονται από τις δυνατότητες που έχει το διαδίκτυο να τους πετά στα μούτρα την ίδια κοροϊδία στην οποία πρωταγωνιστούν μόνοι τους εδώ και χρόνια.
Δεν ευθύνεται το διαδίκτυο για αυτό. Είναι αναπόφευκτη η αποκάλυψη νέων μέσων επικοινωνίας. Κι όποτε δομείται νέο περιβάλλον, δομούνται νέες σχέσεις, νέες εκφάνσεις τακτικών.
Κι είναι και οι καταστάσεις. Situations matter, λένε και ξαναλένε στα βίντεο του coursera στο course social psychology.
Φυσικά και οι καταστάσεις παίζουν ρόλο. Οι συμπεριφορές ακολουθούν τις καταστάσεις. Δεν προηγούνται. Λογικό όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.
Το θέμα είναι πως οι συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται, ενδυναμώνονται και καταλήγουν να γεννήσουν στέρεα χαρακτηριστικά που δύσκολα ανατρέπονται.
Κοινώς είναι να μη συνηθίσεις να αντιδράς "κάπως". Αν συνηθίσεις, πλέον γίνεσαι ο ίδιος αυτό το "κάπως" ανεξάρτητα από την κατάσταση.
Νομίζω πως σε αυτές τις δύο τελευταίες σειρές αντικατοπτρίζεται όλη η λειτουργία και οι κίνδυνοι του διαδικτύου όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι.
Η λογική "αν θέλεις σχετίζεσαι με κάποιον - δεν είναι απαραίτητο" έχει πάψει να ισχύει προ πολλού. Αμφιβάλλω αν ίσχυε και ποτέ.
Οι αναδημοσιεύσεις και οι όλο και πιο συχνές επιθέσεις σε πρόσωπα που εκθέτουν δεδομένα ή προωθούν ψεύδη ως δεδομένα είναι καθημερινή διαδικασία την οποία δεν μπορείς να αποφύγεις παρά μόνο αν επιλέξεις την έξοδο κινδύνου με την ταμπέλα "offline".
Η τριβή στις σχέσεις και τις επικοινωνίες είναι καλή. Σου διδάσκει αντιδράσεις. Σε ωριμάζει. Είμαι υπέρ αυτής της τριβής. Αρκεί να υπάρχει ένα όριο. Ένα όριο που άλλοτε αφορά την αυτολογοκρισία μας και άλλοτε τα περιθώρια που θέτουμε στους άλλους.
Είχε γράψει κάποτε ο The Last Real Anonymous - πριν εκατομμύρια χρόνια - πως όλοι είμαστε τραυματισμένα πουλιά.
Τραυματισμένοι από τα λάθη μας, από τα παιγνίδια των άλλων, τραυματισμένοι από τις προσδοκίες μας, από τους φίλους μας, τους ηγέτες μας, το κράτος, την χώρα μας.
Και τι άλλο μπορεί λοιπόν να κάνει ένα τραυματισμένο πουλί εκτός από το να φωνάζει ή να κάθεται κάπου για να γλύφει τις πληγές του;
Να πετάξει, αδύνατον. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται από τραυματισμένα πουλιά.
Ή μήπως γίνονται;
Διότι τι θα συμβεί όταν το τραυματισμένο πουλί πάψει να νοιώθει το παράπονο του τραύματος; Ο μισός πόνος ξέρετε είναι από αυτό. Από το παράπονο. Την πίκρα. Το "γιατί".
Οι τραυματισμένες ψυχές γιατρεύονται με τον καιρό. Ακόμα κι όταν δεν έχουν πάψει εντελώς να αιμορραγούν, εκείνη τη στιγμή που έχει ξεψυχήσει ο πόνος της πίκρας, η τραυματισμένη ψυχή μπορεί να αποφασίσει να πάρει φόρα, να ανέβει στο κλαδί και να πει "δε γαμείς - πετάξω δεν πετάξω πληγωμένη είμαι".
Αν πετύχεις κάτι μικρό έστω μια φορά θα θελήσεις να δοκιμάσεις κάτι πιο μεγάλο και μάλιστα θα έχεις και πιθανότητες να πετύχεις. Το social psychology του coursera το λέει κι αυτό. Κι είναι καλό να το ξέρουν αυτά τα τραυματισμένα πουλιά.
Αν δοκιμάσεις μια φορά να αποφασίσεις θα θελήσεις να αποφασίσεις πάλι.
win - win situation.
Τέλος πάντων, έτσι με βολεύει να το βλέπω.
Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να συνεχίσεις. Σαν τους κατά λάθος ήρωες. Αυτούς που από τον φόβο τους τρέχουν προς τα εμπρός αντί να τρέχουν προς τα πίσω.
Πριν 6 χρόνια ο πατέρας μου πλήρωσε το μισό μεταπτυχιακό μου, το οποίο εγκατέλειψα μόλις δύο μήνες αφού ξεκίνησε γιατί αποφάσισα πως ήταν πολύ δύσκολο και ήταν αυτό που έπρεπε να φύγει από τις προτεραιότητες μου.
Ένα χρόνο μετά κι αφού έχασα τον πατέρα μου, το ξαναπλήρωσα και το άρχισα πάλι.
Το ταξίδι στην γνώση μακρύ, συχνά δύσκολο και πλέον δυο βήματα μακριά από τον προορισμό.
Στις 28 του μήνα παρουσιάζω την διπλωματική μου. Παράλληλα έγινε δεκτό και το paper που κατέθεσα στο συνέδριο όπου σας είχα ζητήσει να με στηρίξετε. Κι έχω κι άλλα που θα σας πω εν καιρώ..
Στο ενδιάμεσο πέρασαν πολλές σκιές αλλά και εκτυφλωτικοί φωτισμοί. Μετακομίσεις, ανεργία, αλλαγές επαγγελμάτων, οικογενειακά δράματα στα οποία κλήθηκα εγώ ως η πιο ψύχραιμη [έλα χριστέ και παναγιά..] να εξομαλύνω, απογοητεύσεις, ξαφνικές χαρές της ζωής, μικρά διαλείμματα ευτυχίας που άλλα ξεθώριασαν με τον καιρό και άλλα γκεμίστηκαν με μια κλωτσιά.. μη τα πολυλογώ.. πολύ ζωή ακόμα και στον πιο θανάσιμα αργό βηματισμό.
Κι έτσι όπως πέφτει σιγά σιγά αυτή η αυλαία ενός κόσμου που σείστηκε συθέμελα , κρυφοκοιτάζω το δέντρο και σκέφτομαι πως για λίγο θα ήθελα να ανέβω εκεί ψηλά κι απλά να κάθομαι για να χαζεύω. Να δω κι εγώ για λίγο πώς είναι να μη προσπαθείς απεγνωσμένα. Να μη περιμένεις να σου χαριστεί κανείς. Να έχεις ψιλοπετάξει μια φορά έστω δυο μέτρα χτυπώντας ξέφρενα τα τραυματισμένα σου φτερά και να νιώθεις απίστευτα περήφανος για αυτό.
Ευχαριστώ όσους άντεξαν να με συντροφεύουν σε αυτό ταξίδι αλλά κι όσους δεν άντεξαν. Αυτοί οι δεύτεροι μου δίδαξαν ίσως περισσότερα, όπως για παράδειγμα πως η αφέλεια δεν είναι πάντα ανοησία αλλά απλά κατάλοιπο μιας αθωότητας που αρνείται να αυτοκτονήσει.
Labels: Personal
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
