Τρίτη
Αστυνομία Σερρών - Αποφασίζομεν και Διατάζομεν
ΤρίτηΣτην μικρή ξεχασμένη επαρχιακή μας πόλη, διαθέτουμε αστυνομία. Και αστυνομικό μέγαρο βεβαίως. Με κρατητήρια, φρουρούς και όλα τέλος πάντων τα συστατικά της Τάξης και μάλιστα εντός πόλεως.
Βγαίνω δηλαδή στο μπαλκόνι μου και στα 3 μέτρα τα κρατητήρια.
Οκ, έχουν κλείσει τα παραθυράκια τώρα και δεν χαιρετιόμαστε με τους κρατούμενους αλλά το έζησα κάποτε και αυτό.
Επίσης βρίσκομαι στα 4 μέτρα από τον χώρο αναψυχής τους που βρίσκεται στο ισόγειο.
Τα καλοκαίρια από τις 6 τα χαράματα , έχουμε γέλια φωνές κουβέντες. Πάρτι.
Και φυσικά έχω ήδη εκπαιδευτεί στις ανακριτικές μεθόδους εφόσον ακούω κάθε φωνή, κλάμα και ουρλιαχτό από τους τρισμέγιστους εγκληματίες που συλλαμβάνονται.
Μη σας το πολυλογώ, ένα διαρκές χάπενινγκ το μπαλκόνι μου.
Και θα μου πείτε "Μα καλά, τόσες πολυκατοικίες γύρω τριγύρω μόνο εσύ ενοχλείσαι;"
Σας διαβεβαιώνω πως όχι αλλά έστω πως εγώ ενοχλούμαι.
Εσείς τι λέτε;
Έτσι στα ξαφνικά "ένας νοικοκυραίος" τα παίρνει στο κρανίο και αρχίζει να ωρύεται;
Μπροστά στην λεωφόρο [sic] 2-3 μέτρων πλάτους που περνά μπροστά από το αστυνομικό μέγαρο και τα δικά μου ανάκτορα [sic λέμε], υπάρχει σχολείο, ένα ψητοπωλείο που παρακαλάει όπως όλοι αυτό τον καιρό για δουλειά, άρα για πελάτες, και καμιά 100αριά οικογένειες που ψάχνουν απεγνωσμένα πάρκινγκ εφόσον το ανάκτορο είναι παλιό και δεν διαθέτομεν πυλωτή. [Λέμε όμως πως, οι ουρανοί είναι δικοί μας και ξεγελιόμαστε]
Πριν κανένα μήνα και με το έτσι θέλω καθότι χαρτί απόφασης υπογεγραμμένο έστω από τον δήμαρχο - δήμος δεν είναι ο δρόμος - δεν είδαμε, περιχαρακώθηκε σχεδιαστικώς το ένα μέρος του δρόμου ως χώρος στάθμευσης αποκλειστικά για τα οχήματα της αστυνομίας.
Όποιος, έξωθεν επιχειρεί να παρκάρει, εκδιώκεται από τον ατρόμητο φρουρό στην είσοδο της αστυνομίας.
Αναμενόμενα όλη η πολυκατοικία εξοργίστηκε εφόσον το αστυνομικό μέγαρο διαθέτει πάρκινγκ όπισθεν του κτηρίου.
[ε, ρε θέα που έχω από το ανάκτορο..]
Έχουν οι τιτάνες της τάξης το πάρκινγκ λοιπόν, έχουν και την μία πλευρά του δρόμου με το έτσι θέλω.
Κι έρχομαι πτώμα στην κούραση σήμερα το μεσημέρι να παρκάρω και βλέπω κίντερ έκπληξη περιπολικό στην είσοδο της πολυκατοικίας.
Και βουρλίζομαι διότι εγώ πάρκαρα καμιά 5 χιλιόμετρα μακριά. Στην μικρή επαρχιακή πόλη.
Βλέπω και το τριαξονικό που έχουν παρατήσει εδώ και βδομάδες στον δρόμο - οι αστυνομικοί υποθέτω - και γυρίζει το μάτι διαβολικά.
Πηγαίνω στην είσοδο της αστυνομίας όπου ο ευγενέστατος ένστολος προσπαθεί να με ακούσει και τότε εμφανίζεται ο ..επικοινωνιολόγος μη ένστολος ο οποίος "ηθικά" και "νόμιμα" μου απαντά:
"Ο χώρος μπροστά στην οικοδομή είναι για όλους. Άρα και για τα περιπολικά"
Έτσι.
Αποφασίζομεν και διατάζομεν.
Φυσικά ακούστηκαν και τα γνωστά "Τι φωνάζετε κυρία μου;"
Έτσι. Με παράτησε ο γκόμενος και φωνάζω. Τι θες;
Και τα "ναι ναι καλά ό,τι πείτε" με υφάκι ειρωνικό "βρε δε μας γαμείς;"
Όχι λοιπόν. Δε σας γαμώ. Δεν είστε του τύπου μου.
Του ξαναζητώ να απομακρυνθεί το περιπολικό από την είσοδο εφόσον γνωρίζω πολύ καλά πως εγώ μπορώ κάλλιστα να παρκάρω ακόμα και 5 χιλιόμετρα μακριά αλλά υπάρχουν ασθενείς στην πολυκατοικία που δεν μπορούν όπως και οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά που ταλαιπωρούνται, για να μην αναφέρω πόσοι πελάτες του ψητοπωλείου φεύγουν διότι δεν βρίσκουν να παρκάρουν...
Τα μισά δεινά σε αυτή την χώρα συμβαίνουν επειδή κανείς..νοικοκυραίος δε θέλει να μιλήσει και να μπλέξει. Ε, αρκετά.
Αποφασίζομεν και διατάζομεν στα σπίτια σας. Όχι στους δημόσιους χώρους.
[Για όσους είναι ικανοί να σκεφτούν - προφανώς το θέμα δεν είναι αυτό καθεαυτό το πάρκινγκ αλλά το "έτσι θέλω έτσι κάνω κι ως όργανο της τάξης μπορώ να νομιμοποιήσω και την αταξία"]
[Για όσους είναι ικανοί να σκεφτούν - προφανώς το θέμα δεν είναι αυτό καθεαυτό το πάρκινγκ αλλά το "έτσι θέλω έτσι κάνω κι ως όργανο της τάξης μπορώ να νομιμοποιήσω και την αταξία"]
Labels: Σέρρες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 Τόλμησαν:
Αχ, μωρέ Ειρήνη! Παντού συμβαίνουν αυτά, όχι μόνο στας Σέρρας! Απλά εσύ έχεις την ατυχία να είναι το ανάκτορο μεσοτοιχία με το μέγαρο. Πράγματι, η ουσία του θέματος είναι η αυθαιρεσία των "οργάνων", όπως κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας. Σε νεο-Οθωμανικό κράτος ζούμε, τι περίμενες; Την τύχη μου μέσα... Πέρυσι, στις διαμαρτυρίες για την επίσκεψη Μέρκελ, η κόρη μου με δυο συμφοιτήτριές της επέστρεφαν προς το Μοναστηράκι να πάρουν το τρένο για Πειραιά. Τις ξεμονάχιασαν μια διμοιρία των ΥΜΕΤ και τις έκαναν μαύρες στο ξύλο και τις τρεις. Έτσι. Για το ξεκάβλωμα. Λέω "να κάνουμε μήνυση". Έλα όμως που οι άλλες δύο δε θέλανε και δεν έρχονταν ούτε ως μάρτυρες! Βράσε ρύζι, σου λέω, μας αξίζουν αυτά κι άλλα τόσα!
Θυμάμαι την περιπέτεια της κόρης σου Βασίλη. Θλιβερό, το λιγότερο.
Στην περίπτωση που αναφέρω εγώ αποφάσισα να μην επιλέξω την λογική "παντού συμβαίνουν αυτά".
Ήδη το περιπολικό απομακρύνθηκε και τώρα συνεχίζω να ανακινώ το θέμα και στα τοπικά κανάλια για να απομακρυνθεί το τριαξονικό.
Με έχει πιάσει αυτό το "γίνε εσύ ο ίδιος η αλλαγή που θέλεις".
Πριν κάμποσα χρόνια γινόταν ποδοσφαιρικό παιχνίδι στο ολυμπιακό στάδιο. Χρειαζόμουν να παρκάρω εκεί κοντά, αλλά τα αυτοκίνητα των οπαδών είχαν φτάσει μέχρι τα παράθυρα. Το περιπολικό παρκαρισμένο εκεί κοντά αδιαφορούσε. Τηλεφωνώ στην τροχαία και ρωτώ αν είναι νόμιμο το παρκάρισμα πάνω στα πεζοδρόμια της Κηφισίας. Ο αξ/κός υπηρεσίας με κατακεραυνώνει μ' ένα "όχι βέβαια". Του εξηγώ την περίπτωση κι αυτός: "Μα έχει αγώνα". Στην ερώτησή μου ποιός νόμος προβλέπει την αναστολή της απαγόρευσης παρκαρίσματος στα πεζοδρόμια, όταν παίζουν ποδόσφαιρο, καταπίνει τη γλώσσα του! "Μα... ξέρετε, τι να πρωτοκάνουμε κι εμείς, δεν έχουμε περιπολικά, και άλλες προφάσεις εν αμαρτία... Στο έγγραφο που έστειλα στην τροχαία (με κοινοποίηση στο υπουργείο) ποτέ δεν πήρα απάντηση, φυσικά...
Δημοσίευση σχολίου