Παρασκευή
End of story
Παρασκευή
Τα social media τείνουν σε μία όχληση. Πολλές φωνές. Συχνά χωρίς ειρμό. Ακόμα κι αν υπάρχει ειρμός, καταλήγεις να ταλαιπωρείσαι να καθαρίζεις την ήρα από το σιτάρι.
Κι εκεί που λες τα οργάνωσα, να τα ψυχολογικά του καθενός που θέλει να τα εκτονώσει, να τα επικυρώσει, σπανίως να τα αναιρέσει και συχνότερα απλά να τα διαδώσει.
Η ενημέρωση εδώ και καιρό παρουσιάζει τόσο αλλοιωμένα χαρακτηριστικά που οι τηλεοπτικοί ζογκλέρ συχνά εξοργίζονται από τις δυνατότητες που έχει το διαδίκτυο να τους πετά στα μούτρα την ίδια κοροϊδία στην οποία πρωταγωνιστούν μόνοι τους εδώ και χρόνια.
Δεν ευθύνεται το διαδίκτυο για αυτό. Είναι αναπόφευκτη η αποκάλυψη νέων μέσων επικοινωνίας. Κι όποτε δομείται νέο περιβάλλον, δομούνται νέες σχέσεις, νέες εκφάνσεις τακτικών.
Κι είναι και οι καταστάσεις. Situations matter, λένε και ξαναλένε στα βίντεο του coursera στο course social psychology.
Φυσικά και οι καταστάσεις παίζουν ρόλο. Οι συμπεριφορές ακολουθούν τις καταστάσεις. Δεν προηγούνται. Λογικό όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους.
Το θέμα είναι πως οι συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται, ενδυναμώνονται και καταλήγουν να γεννήσουν στέρεα χαρακτηριστικά που δύσκολα ανατρέπονται.
Κοινώς είναι να μη συνηθίσεις να αντιδράς "κάπως". Αν συνηθίσεις, πλέον γίνεσαι ο ίδιος αυτό το "κάπως" ανεξάρτητα από την κατάσταση.
Νομίζω πως σε αυτές τις δύο τελευταίες σειρές αντικατοπτρίζεται όλη η λειτουργία και οι κίνδυνοι του διαδικτύου όσον αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι.
Η λογική "αν θέλεις σχετίζεσαι με κάποιον - δεν είναι απαραίτητο" έχει πάψει να ισχύει προ πολλού. Αμφιβάλλω αν ίσχυε και ποτέ.
Οι αναδημοσιεύσεις και οι όλο και πιο συχνές επιθέσεις σε πρόσωπα που εκθέτουν δεδομένα ή προωθούν ψεύδη ως δεδομένα είναι καθημερινή διαδικασία την οποία δεν μπορείς να αποφύγεις παρά μόνο αν επιλέξεις την έξοδο κινδύνου με την ταμπέλα "offline".
Η τριβή στις σχέσεις και τις επικοινωνίες είναι καλή. Σου διδάσκει αντιδράσεις. Σε ωριμάζει. Είμαι υπέρ αυτής της τριβής. Αρκεί να υπάρχει ένα όριο. Ένα όριο που άλλοτε αφορά την αυτολογοκρισία μας και άλλοτε τα περιθώρια που θέτουμε στους άλλους.
Είχε γράψει κάποτε ο The Last Real Anonymous - πριν εκατομμύρια χρόνια - πως όλοι είμαστε τραυματισμένα πουλιά.
Τραυματισμένοι από τα λάθη μας, από τα παιγνίδια των άλλων, τραυματισμένοι από τις προσδοκίες μας, από τους φίλους μας, τους ηγέτες μας, το κράτος, την χώρα μας.
Και τι άλλο μπορεί λοιπόν να κάνει ένα τραυματισμένο πουλί εκτός από το να φωνάζει ή να κάθεται κάπου για να γλύφει τις πληγές του;
Να πετάξει, αδύνατον. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται από τραυματισμένα πουλιά.
Ή μήπως γίνονται;
Διότι τι θα συμβεί όταν το τραυματισμένο πουλί πάψει να νοιώθει το παράπονο του τραύματος; Ο μισός πόνος ξέρετε είναι από αυτό. Από το παράπονο. Την πίκρα. Το "γιατί".
Οι τραυματισμένες ψυχές γιατρεύονται με τον καιρό. Ακόμα κι όταν δεν έχουν πάψει εντελώς να αιμορραγούν, εκείνη τη στιγμή που έχει ξεψυχήσει ο πόνος της πίκρας, η τραυματισμένη ψυχή μπορεί να αποφασίσει να πάρει φόρα, να ανέβει στο κλαδί και να πει "δε γαμείς - πετάξω δεν πετάξω πληγωμένη είμαι".
Αν πετύχεις κάτι μικρό έστω μια φορά θα θελήσεις να δοκιμάσεις κάτι πιο μεγάλο και μάλιστα θα έχεις και πιθανότητες να πετύχεις. Το social psychology του coursera το λέει κι αυτό. Κι είναι καλό να το ξέρουν αυτά τα τραυματισμένα πουλιά.
Αν δοκιμάσεις μια φορά να αποφασίσεις θα θελήσεις να αποφασίσεις πάλι.
win - win situation.
Τέλος πάντων, έτσι με βολεύει να το βλέπω.
Έτσι κι αλλιώς, πρέπει να συνεχίσεις. Σαν τους κατά λάθος ήρωες. Αυτούς που από τον φόβο τους τρέχουν προς τα εμπρός αντί να τρέχουν προς τα πίσω.
Πριν 6 χρόνια ο πατέρας μου πλήρωσε το μισό μεταπτυχιακό μου, το οποίο εγκατέλειψα μόλις δύο μήνες αφού ξεκίνησε γιατί αποφάσισα πως ήταν πολύ δύσκολο και ήταν αυτό που έπρεπε να φύγει από τις προτεραιότητες μου.
Ένα χρόνο μετά κι αφού έχασα τον πατέρα μου, το ξαναπλήρωσα και το άρχισα πάλι.
Το ταξίδι στην γνώση μακρύ, συχνά δύσκολο και πλέον δυο βήματα μακριά από τον προορισμό.
Στις 28 του μήνα παρουσιάζω την διπλωματική μου. Παράλληλα έγινε δεκτό και το paper που κατέθεσα στο συνέδριο όπου σας είχα ζητήσει να με στηρίξετε. Κι έχω κι άλλα που θα σας πω εν καιρώ..
Στο ενδιάμεσο πέρασαν πολλές σκιές αλλά και εκτυφλωτικοί φωτισμοί. Μετακομίσεις, ανεργία, αλλαγές επαγγελμάτων, οικογενειακά δράματα στα οποία κλήθηκα εγώ ως η πιο ψύχραιμη [έλα χριστέ και παναγιά..] να εξομαλύνω, απογοητεύσεις, ξαφνικές χαρές της ζωής, μικρά διαλείμματα ευτυχίας που άλλα ξεθώριασαν με τον καιρό και άλλα γκεμίστηκαν με μια κλωτσιά.. μη τα πολυλογώ.. πολύ ζωή ακόμα και στον πιο θανάσιμα αργό βηματισμό.
Κι έτσι όπως πέφτει σιγά σιγά αυτή η αυλαία ενός κόσμου που σείστηκε συθέμελα , κρυφοκοιτάζω το δέντρο και σκέφτομαι πως για λίγο θα ήθελα να ανέβω εκεί ψηλά κι απλά να κάθομαι για να χαζεύω. Να δω κι εγώ για λίγο πώς είναι να μη προσπαθείς απεγνωσμένα. Να μη περιμένεις να σου χαριστεί κανείς. Να έχεις ψιλοπετάξει μια φορά έστω δυο μέτρα χτυπώντας ξέφρενα τα τραυματισμένα σου φτερά και να νιώθεις απίστευτα περήφανος για αυτό.
Ευχαριστώ όσους άντεξαν να με συντροφεύουν σε αυτό ταξίδι αλλά κι όσους δεν άντεξαν. Αυτοί οι δεύτεροι μου δίδαξαν ίσως περισσότερα, όπως για παράδειγμα πως η αφέλεια δεν είναι πάντα ανοησία αλλά απλά κατάλοιπο μιας αθωότητας που αρνείται να αυτοκτονήσει.
Labels: Personal
