Τρίτη
Απολογισμός 2015
Τρίτη
Η χρονιά ξεκίνησε στενάχωρα. Στην δουλειά με ειδοποίησαν πως θα φύγω. Θυμάμαι πως καθόμουν ώρες αμίλητη μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας απλά να συγκεντρωθώ ώστε να μη καταρρεύσω – κι ας έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση πολλές φορές.
Όταν ήρθε η ευκαιρία να φύγω από το σπίτι μου, έστω για λίγο, την άρπαξα. Ούτε που σκέφτηκα τις δυσκολίες. Κι ήταν πολλές. Απλές, ανθρώπινες. Δεν έδωσα καμιά τεράστια μάχη. Μόνο μικρές, καθημερινές, από αυτές που σε καταπονούν κ είναι ικανές να σε διαλύσουν. Από αυτές που σε σαρώνουν με έναν πανικό όταν σκάνε το ένα μετά το άλλο, πυροτεχνήματα που σε τρομάζουν.
Με φόβο, πανικό και μια στιγμή - που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου - στις 6 το χάραμα πάνω στο βουνό με χιόνι να οδηγώ και να σκέφτομαι «μόνο μπροστά, πού να γυρίσεις πίσω;», κατάφερα και κέρδισα φίλους, αγάπη και υπομονή.
Η εξορία μου, όσο κράτησε, ήταν η απόδειξη της παραδοξότητας στην ζωή που όταν σε χαστουκίζει, συχνά είναι για να σε συνεφέρει.
Το έχετε νιώσει κι εσείς πως στη ζωή σας ζήσατε πολλές ζωές; Εγώ, ναι. Και νιώθω τυχερή για αυτό. Είναι σαν να δημιουργείς εσύ νέες ευκαιρίες κι ας είναι όλα τυχαία ή συμπτώσεις. Είναι ψευδαίσθηση μιας υπερδύναμης κι αυτό.
|
Το βιβλίο είχα ξεκινήσει να το γράφω 2-3 χρόνια πριν. Παντού διάβαζα πως «η πρώτη γραφή πρέπει να τελειώσει σε 3 μήνες». Δίκιο είχαν. Μετά το τυραννάς. Κι εγώ το τυράννησα πολύ. Το κατάφερα πάντως κ τώρα ετοιμάζεται να βγει και να ανοίξει τον δρόμο για το επόμενο.
Νομίζετε πως είναι εύκολο να γράψεις ένα βιβλίο; Δεν είναι. Και σας το λέω εγώ που έχω γράψει άπειρα κείμενα στη ζωή μου. Δύσκολα τιθασεύεις την άναρχη σκέψη. Κι ακόμα πιο δύσκολα της δίνεις διάρκεια. Άλλο να γράψεις ένα στάτους ή ένα ποστ κι άλλο ένα ολόκληρο βιβλίο.
|
Η πολιτική μας έχει καθίσει στο διαδικτυακό σβέρκο και δεν φεύγει με τίποτα. Από τους λεχρίτες στα αρπακτικά, μια ιδεολογική μετονομασία δρόμος. Δεν γράφω άλλο, μη λερώσω το ποστ.
|
Στα social media δεν βλέπω κάποια τεράστια εξέλιξη. Κάτι άλλο θα γεννηθεί. Κάπως αλλιώς. Και θα το προκαλέσουν οι άνθρωποι κι όχι οι μηχανές. Οι άνθρωποι θα είναι πάντα η απρόβλεπτη μεταβλητή του διαδικτύου.
|
Φέτος αποχαιρετήσαμε πάλι ανθρώπους αγαπημένους των επαφών μας. Χάσαμε φίλους, ή δακρύσαμε μαζί με εσάς όταν αποχαιρετήσατε την μάνα, τον πατέρα ή τον/την σύντροφο.
Δεν έχει σημασία αν τους ξέραμε και αν τους ζήσαμε. Τους βλέπαμε στην γλύκα και τον πόνο σας κι ήταν εγκάρδια τα συλλυπητήρια μας. Να τους θυμάστε με μια αγάπη παραπάνω αφού μας τους συστήσατε, τους μοιραστήκατε και μας κάνατε την τιμή να γίνουν λίγο δικοί μας.
|
Μη ..παραιτήστε.
Τις μαύρες πραγματικότητες πρέπει καμιά φορά να τις απομονώνουμε κι αφού πάρουμε δύναμη τότε να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε. Και μπροστά από κάθε πανικό να σκεφτόμαστε πως ίσως πρέπει να επιτρέπουμε στη ζωή – καμιά φορά – να μας εκπλήξει ευχάριστα, κι ας μας ματώσουν πρώτα οι αδυσώπητες παραδοχές.
Εύχομαι το 2016 να μας βρει δυνατούς.
Όλα τα άλλα, είναι μια απόφαση, δρόμος.
Labels: Personal, Remember
Δευτέρα
Είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τους ανθρώπους στο διαδίκτυο
Δευτέρα
Το σκέφτομαι εδώ και καιρό αυτό.
Θα μου πείτε βέβαια και με το δίκιο σας "εσύ το λες αυτό που μας περνάς γενεές δεκατέσσερις όταν γράφουμε ανοησίες για προσωπικά δεδομένα και το dislike;" αλλά ναι, εγώ το λέω αυτό.
Κι όχι από καμία μαλθακότητα που έρχεται με το πέρασμα των βιολογικών χρόνων αλλά από μία απόφαση να προχωρήσω αφήνοντας πίσω απογοητεύσεις, απωθημένα και αβάσιμες προσδοκίες.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι όπως και το iq. Χρειάζεται τακτική μέτρηση. Δεν είναι σταθερή.
Απογοητευόμαστε από τις αποτυχίες μας - για τις οποίες πράγματι, δεν είμαστε πάντα υπεύθυνοι αποκλειστικά εμείς, μεταμφιέζουμε τις δειλίες μας σε απωθημένα γεμάτα ψεύτικα λαμπερά πετραδάκια χολής, καλύπτουμε την αναβλητικότητα και αναποφασιστικότητα μας πίσω από τους αναποτελεσματικούς πολιτικούς εκπροσώπους μας, επιμένουμε να θεωρούμε ιδιοφυή κάθε κίνηση προσβολής απέναντι σε ανθρώπους που συχνά δεν γνωρίζουμε και παρόλα αυτά ... διατηρούμε τον στρουθοκαμηλισμό των προσδοκιών, απαιτώντας από τους άλλους να είναι αυτό που φανταζόμαστε και όχι αυτό που είναι ή μπορούν να γίνουν.
Είμαστε υπερβολικά αυστηροί με ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση δεν αφήσαμε να μας συστηθούν και στην χειρότερη σε ανθρώπους που απλά αποφασίζουμε να μην εκτιμούμε.
Όχι, δεν είσαι πιο έξυπνος όταν στεναχωρείς κάποιον στο διαδίκτυο. Είσαι πιο στάσιμος. Γιατί αυτή ακριβώς η πέτρα που πετάς, πέφτει μπροστά σου και δεν σε αφήνει να προχωρήσεις.
Και δεν εννοώ πως πρέπει όλα να τα αντιμετωπίζουμε με μία αφύσικη μεγαλοθυμία αλλά σκέφτομαι πως μπροστά στο try and err του ανθρώπινου βίου που αναπόφευκτα θα σε γεμίσει απογοητεύσεις όσο αγωνίζεσαι να συλλέξεις εμπειρία και γνώση, ίσως - λέω, ίσως - είναι καλύτερο να προχωρήσεις λειτουργώντας ως παράδειγμα, όχι κατ'ανάγκη επιτυχίας, αλλά σίγουρα προχωρώντας χωρίς την ανάγκη να κλωτσάς οτιδήποτε βρίσκεται δίπλα σου - ακόμα κι αν το αξίζει.
Στην τελική, δεν είμαστε bot κι ας αφηνόμαστε σε αυτοματισμούς που μας κάνουν να νιώθουμε για λίγο υπερήρωες. Άνθρωποι είμαστε.
Labels: How not to, HowTo, Humans, Personal, Remember, Web
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
