Σάββατο
Δέκα πράγματα που αντιλαμβάνεσαι λάθος στο διαδίκτυο
Σάββατο
1. Θεωρείς δεδομένο πως ένα ονοματεπώνυμο αντιστοιχεί πράγματι στην ταυτότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου - λες και είναι πολύ δύσκολο να υπογράψω κάτι ως Ερμιόνη Ιωάννου.
2. Θεωρείς δεδομένο πως μία φωτογραφία προσώπου αντιστοιχεί όντως στον συγκεκριμένο άνθρωπο που χειρίζεται τον λογαριασμό - λες και είναι πολύ δύσκολο να βρω μια εικόνα προσώπου.
3. Θεωρείς πως μία σύνδεση στο φμπ σημαίνει πως γίνεσαι φίλος - λες και δεν ξέρεις πως η φιλία χτίζεται με τον χρόνο και τις καταστάσεις.
4. Θεωρείς δεδομένο πως κάποιος γνωρίζει προσωπικά όλες τις επαφές του - έχω 4900+ επαφές, είναι αδύνατον να τους ξέρω όλους!
5. Θεωρείς δεδομένο πως όλοι βρισκόμαστε συνεχώς ονλάιν - ε, λοιπόν δεν είμαστε όλοι συνεχώς ονλάιν και μάλιστα κάποιοι δεν είμαστε επειδή δεν θέλουμε να είμαστε.
6. Θεωρείς δεδομένο πως η σύνδεση με κάποιον σου δίνει το δικαίωμα να τον προσεγγίσεις ιδιωτικά ή με οικειότητα - πολύ ανησυχητικό.
7. Θεωρείς δεδομένο πως εάν απευθυνθείς σε κάποιον, εκείνος είναι υποχρεωμένος να σου απαντήσει – και μάλιστα άμεσα - well, NOT.
8. Θεωρείς πως τα τρολ κάνουν απλά πλάκα - No, No, because NO.
9. Θεωρείς πως εάν σου κάνουν unfriend, αυτό κατά πάσα πιθανότητα συνέβη επειδή διαφώνησες σε κάποιο σχόλιο - και όχι επειδή ήσουν εριστικός.
10. Θεωρείς δεδομένο πως κάποιος εδώ μέσα πραγματικά έχει αποφασίσει και έχει κατορθώσει να χακάρει τον δικό σου λογαριασμό - σοβαρά τώρα;.
Φυσικά θα μπορούσα να αναλύσω το κάθε ένα από αυτά αλλά πάντα θα πιστεύω στην εξάσκηση του νου.
Read & Practice λοιπόν.
Labels: Education, Privacy, Remember, Social Media, Web
Τετάρτη
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι. Είναι ταξίδι.
Τετάρτη
Εχθές στην τηλεόραση είχε την ταινία Trust [ελληνικός τίτλος «Πίστεψε με»] όπου μία έφηβη παρασύρθηκε και τελικά βιάσθηκε από άτομο που την προσέγγισε στο διαδίκτυο, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της με ψευδή ταυτότητα.
[Διαβάστε το πρόσφατο ποστ μου «Τι είναι identity theft» στο divcast]
Η ταινία δεν είναι κάτι εξαιρετικό αλλά η κεντρική ιδέα είναι σοβαρότατη και ρεαλιστικότατη, ενώ έλειπε ένα βασικό στοιχείο αυτής της τρομακτικής πιθανότητας.
Σε ποιο χώρο του διαδικτύου προσεγγίστηκε η έφηβη και αν στο χώρο αυτό ο δράστης διατηρούσε προφίλ με δημόσιες κοινωνικές επαφές.
Αυτά είναι στοιχεία που δεν δίνονται. Αναφέρεται απλά ένα chat.
Ξέρετε, τα παλιά χρόνια, την εποχή του IRC και του ICQ μπορούσες να συνομιλήσεις επώνυμα ή ανώνυμα αλλά δεν υπήρχε αυτός ο χώρος δημόσιων ημι-επώνυμων κοινωνικών συναναστροφών.
Διότι οι κοινωνικές συναναστροφές, η δημόσια διαδικτυακή διαδραστικότητα είναι αυτή που θα ενεργοποιήσει την διαίσθηση και την λογική ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για λογαριασμούς και χρήστες.
Ουδείς μας εγγυάται πως ένας λογαριασμός με ονοματεπώνυμο είναι πράγματι ο άνθρωπος που είναι.
Στο βιβλίο μου ΤΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑ ΜΑΣ – για το οποίο σας έχω ζαλίσει και καλά κάνω διότι όλοι οι άλλοι θα σας πουν πως φταίνε τα κουμπάκια, τα κοινωνικά δίκτυα, οι κακοί οι άλλοι ενώ εγώ σας υπενθυμίζω πως ο κακός ίσως είσαι εσύ ο ίδιος – επιμένω πως το κενό της φυσικής παρουσίας στο διαδίκτυο πρέπει να αντικατασταθεί από διαίσθηση η οποία με την σειρά της θα ενεργοποιείται από την λογική κρίση και την εμπειρία.
Δεν υπάρχουν απόλυτες δικλείδες ασφάλειας.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι που μπορείς να το πάρεις ώστε να λειτουργείς ήσυχος πως κανείς δε θα σε εκμεταλλευτεί.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο είναι μία κατάσταση ζωής που οφείλεις να αντιμετωπίσεις με την ίδια σοβαρότητα με την οποία θα κυκλοφορούσες σε μια χώρα που δεν έχεις επισκεφτεί ξανά, κι αυτό όχι μόνο για την δική σου προστασία αλλά και για την προστασία των οικείων σου.
Και πρέπει να θυμάσαι πως η εμπιστοσύνη απαιτεί χρόνο και συνύπαρξη μέσα στα κοινωνικά μας περιβάλλοντα.
Για να σε εμπιστευτώ πρέπει να δω με ποιους μιλάς, τι πρεσβεύεις, πώς αντιδράς, πώς θυμώνεις, πώς χαίρεσαι, πότε λες Μπράβο και πότε εξοργίζεσαι.
Πρέπει να δω πώς σου απευθύνονται, ποιοι είναι αυτοί που σου απευθύνονται, τι επιτρέπεις σε αυτούς που σου απευθύνονται.
Η ύπαρξη χώρου προφίλ όπου ουσιαστικά μας αποκαλύπτεται ένας λογαριασμός είναι ο χώρος που μπορεί να μας οδηγήσει στην απόφαση πως ναι αυτός ο άνθρωπος υπάρχει με τις φωτογραφίες και το όνομα με το οποίο συστήνεται.
Αυτά είναι τα στοιχεία που θα δομήσουν σιγά σιγά το πλέγμα μέσα στο οποίο μπορούμε όχι μόνο να κινηθούμε με ασφάλεια αλλά να ..πετάξουμε σε ουρανούς που δύσκολα θα αγγίζαμε στις μικρές μας γειτονιές.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι. Είναι η διαδικασία κατά την οποία αναγνωρίζεις πού βρίσκεσαι και με ποιους.
Το διαδίκτυο είναι μία πόρτα σε ένα πλούσιο σύμπαν και θα πρέπει να αποφασίσεις με μεγάλη σοβαρότητα ποιους θέλεις δίπλα σου σε αυτό το ταξίδι.
Υ.Γ. Στις 22 Σεπτεμβρίου θα βρίσκομαι στην Αθήνα και θα χαρώ να τα συζητήσουμε όλα αυτά από κοντά.
Labels: Βιβλία, How not to, HowTo, Humans, MyWork, Privacy, Remember, Social Media, Web
Πέμπτη
Λίγο πριν το κλικ
Πέμπτη
Εδώ και χρόνια, χρησιμοποιώ τα alert στο Google για να λαμβάνω ειδήσεις σχετικά με θέματα που με ενδιαφέρουν. Άλλες φορές προσθέτω λέξεις – κλειδιά και άλλες, αφαιρώ. Σταθερά παραμένουν τα θέματα που αφορούν τα κοινωνικά δίκτυα και τα κοινωνικά μέσα καθώς και τα analytics μαζί με τα big data.
Μέσα από αυτές τις «πρωινές εφημερίδες» που μου έρχονται δωρεάν στο mail, έχω ανακαλύψει ειδήσεις, έρευνες, σπουδαία θέματα που καταλήγουν να απασχολούν τους Έλληνες χρήστες με καθυστέρηση ετών καθώς επίσης έχω επιτύχει μια πολύ καλή εμπειρική εκτίμηση των μεγάλων διαδικτυακών ειδησεογραφικών – και άλλων - χώρων.
Ένας διαδικτυακός χώρος όπως και ένας διαδικτυακός λογαριασμός κρίνεται στην πορεία χρόνου και στο σύνολο του. Κάθε άλλη κρίση είναι επικίνδυνη διότι μπορεί να έχει υποβληθεί σε λογικά άλματα και προκαταλήψεις.
Έτσι αποφάσισα πως το Forbes έχει κορυφαία θέματα με αδύναμα όμως κείμενα [λαμβάνει credits για τα quote στην υποδοχή του βέβαια], τα Independent & Telegraph επιμένουν μανιακά στην τρομολαγνία, το Wired «πεθαίνει» έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του [έναν προσανατολισμό που πιθανότατα δεν είχε ποτέ αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα όσο λειτουργούσε μονοπωλιακά εφόσον δεν υπήρχαν σημαντικοί ανταγωνιστές που κατέφτασαν με το διαδίκτυο], το MIT Technology Review είναι από τα ελάχιστα που προβάλλουν υπαρκτές επιστημονικές έρευνες και τα κείμενα του είναι καλογραμμένα χωρίς πομπώδεις εκφράσεις ή ανερμάτιστους συσχετισμούς ενώ το Harvard Business Review είναι ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει σχετικά με την συνύπαρξη ηλεκτρονικής και συμβατικής ζωής- αν και καμιά φορά παρασύρεται σε επουσιώδη.
Το θέμα όμως είναι πως το «εξαιρετικό» αρχίζει να μειώνεται. Όχι μόνο στην ποσότητα της ύλης που του αντιστοιχεί αλλά και στον χρόνο που απαιτείται να αφιερώσουμε ώστε να καταναλωθεί.
Συνηθίζω να ποστάρω στους facebook χώρους μου τα ενδιαφέροντα άρθρα, τα περισσότερα εκ των οποίων έχω σκοπό να διαβάσω πάντα.. αργότερα και τελικά αν εξαιρέσω τις περιόδους που πειθαρχώ σε μελέτη για την συλλογή πηγών και αναφορών για κάποιο βιβλίο που σκοπεύω να γράψω, τον υπόλοιπο χρόνο προσπαθώ να τον μοιράσω όσο πιο δίκαια μπορώ, ανάμεσα στους λογαριασμούς μου στο fb & twitter, στην ιερή ανάγκη να πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο και να απομονωθώ στις σελίδες του που με αφήνουν να μείνω σε ένα λιμάνι και φυσικά την υπόλοιπη ζωή μου με όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις.
Ο χρόνος παραμένει αδυσώπητα αμετάβλητος παράγοντας.
Όταν σκέφτηκα να γράψω αυτό το ποστ, η αφορμή ήταν πως τα alert στο mail μου είναι όλο και λιγότερα και πως τα ενδιαφέροντα κείμενα που θα με οδηγήσουν να κάνω κλικ για να τα διαβάσω έστω και διαγώνια εκείνη την στιγμή, έχουν μειωθεί δραματικά.
Από την άλλη πλευρά, παρατηρώ και τις δικές μου αλλαγές εφόσον όλο και πιο συχνά επιλέγω να γράψω μια αναλυτική σκέψη σε ένα status αντί να καθίσω να αφιερώσω χρόνο σε ένα ολόκληρο κείμενο που απαιτεί τον χρόνο εύρεσης τίτλου, κατάλληλης εικόνας, πιθανότατα εισαγωγή υπερσυνδέσμων και όλα τα υπόλοιπα κλικ που απαιτούνται για την δημοσίευση σε ένα blog ή site.
Και μέσα σε όλα αυτά, θέλω χρόνο για να μιλήσω με τους φίλους μου. Χρειάζομαι χρόνο κι εγώ να εκτονωθώ. Να γελάσω ξεκαρδισμένα. Να θυμώσω. Να καταγγείλω.
Κι όλο αναγκάζομαι να αποφασίζω τι θα αφήσω και τι θα προτάξω ώστε να μπορέσω να ανοίξω παράδρομους στον περιορισμένο χρόνο.
Πώς θα είναι άραγε το διαδίκτυο σε 10 ή 20 χρόνια;
Θα έχουμε ακόμα χρόνο να γράφουμε άρθρα, θα έχουμε χρόνο να διαβάζουμε; Το click bait που στοχεύει στην απερισκεψία δε θα χάσει την δυναμική του; Το facebook δεν είναι ήδη ένας google-χώρος γεμάτος με όλες τις δυνατότητες που μου παρέχει ο blogger ή το wordpress; Γιατί να πληρώνω hosting, domain και να παλεύω με το θηρίο του συναισθηματικού αυτοματισμού ώστε να διαβαστώ ή έστω να διαμοιραστώ γενναιόδωρα από κάποια επαφή;
Κι όσο κι αν προσπαθώ να κρίνω λογικά για να αποφασίσω ποιο είναι το μέλλον του περιβάλλοντος στο οποίο πολλοί πλέον μπορούμε να λειτουργούμε απολύτως αποτελεσματικά ακόμα και με κλειστά μάτια, με μια διαίσθηση που αποκτά αέρα υπερδύναμης μέσα από την εμπειρία, τα λάθη κι όλα τα βιώματα, δε μπορώ παρά να επιστρέψω στην σκέψη πως η απρόβλεπτη μεταβλητή του διαδικτύου θα παραμένει εσαεί ο χρήστης. Διότι μόνο αυτός θα είναι ικανός να θεμελιώσει ισορροπίες ή να τις ανατρέψει- λίγο πριν κάνει κλικ.
Labels: Humans, Knowledge, Personal, Social Media, Web
Σάββατο
Δεν υπάρχουν ειδήσεις πια. Υπάρχουν ερμηνείες.
Σάββατο
Όσο περνούν τα χρόνια στα social media, η τάση προχωρά από την μέγγενη των εντυπωσιακών μεν, ψευδών δε, ειδήσεων [τύπου: γεννήθηκε αρνί με ανθρώπινο πρόσωπο, άγγελοι κολυμπούν στις γούρνες, γοργόνες πάνε λαϊκή] σε μία άλλη δίνη επικοινωνιακού αχταρμά: την ερμηνεία.
Υπάρχει το γεγονός δηλαδή και όλοι – ή τουλάχιστον, πολλοί – δημοσιεύουν την ερμηνεία.
Το βλέπεις στα site των ειδήσεων, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, στα social media.
Πιο συχνά ακούς και διαβάζεις δημοσιογράφους να εκφράζουν άποψη ερμηνεύοντας γεγονότα παρά να τα παραθέτουν νέτα σκέτα.
Πώς αλλιώς θα καλυφθεί άλλωστε ο τηλεοπτικός χρόνος και πώς αλλιώς θα έλθουν και θα επανέλθουν κλικ στις σελίδες που βρίθουν διαφημίσεων –εμφανών και μη;
Ζούμε την εποχή της δόλιας επεξήγησης.
Στο twitter με ακολουθούν αρκετοί αλλά ακολουθώ κι εγώ πολλούς. Κι έχω επιτύχει να κρατήσω κι αρκετούς με τους οποίους δε συμφωνώ πάντα [μέγα κριτήριο διατήρησης λογικής - *κάνει σήμα νίκης αλλά ενίοτε αυτομουντζώνεται που τι τον κρατάς αυτόν τον εμμονικό στο τλ σου;- διότι η εμμονή είναι πόλωση και η πόλωση σχεδόν ποτέ δεν κοινωνεί αξιόπιστη εξήγηση].
Συμβαίνει συχνά λοιπόν να βλέπω την ίδια είδηση, το ίδιο γεγονός σε τρία διαφορετικά site με διαφορετικές προσδοκίες/υποψίες/υποδείξεις κι ο κάθε λογαριασμός διαλέγει αυτό που ταιριάζει στην κοσμοθεωρία του και το ανα-διαμηνύει.
Τι υπέροχος πλουραλισμός σκέψης [sarcasm or not]. Τι υπέροχο crash test νοημοσύνης [that’s a fact]. Τι εύρος στρουθοκαμηλισμού [πού πας; μη φεύγεις, σου μιλώ]. Πόσο τεράστια η πρόκληση να μη παραμορφώσεις την λογική πιστεύοντας βλακωδώς πως η πραγματικότητα θα υποταχθεί σε συναφείς μεταμορφώσεις.
Και μόνο για αυτό το λόγο, αν δεν υπήρχαν τα social media, θα έπρεπε να τα εφεύρουμε. Διότι αργά ή γρήγορα μας φέρνουν όλους αντιμέτωπους με την αυτοπεποίθηση των παραμορφώσεων μας -που αυτάρεσκα και επικίνδυνα χρίζουμε «βολικές ερμηνείες».
Labels: Credibility, Humans, Online Journalism, Press, Remember, Social Media, Twitter, Web
Η πρώτη μου.. Παγκόσμια Hμέρα Βιβλίου ως έντιμος αναγνώστης
Η αλήθεια είναι πως μειδιώ όταν χαριτολογώντας οι φίλοι και οι γνωστοί με αποκαλούν "συγγραφέα". Συγγραφέας γίνεσαι μετά τα 3-4 βιβλία. Ή μήπως όχι; Στο διαδίκτυο όλοι είμαστε μικροί συγγραφείς. Κι είμαστε συγγραφείς σε ένα πολύ δύσκολο είδος. Το σύντομο μήνυμα που παλεύει να δώσει μέσα σε λίγες γραμμές νόημα, συναίσθημα, σκέψη και γνώση.
Στο διαδίκτυο όμως, εξαναγκαστήκαμε επίσης να γίνουμε όλοι αναγνώστες. Άλλωστε, η υπερδύναμη των social media είναι αυτή ακριβώς η λειτουργία προσφοράς περιεχομένου οπτικής κατανάλωσης πριν καν το αναζητήσει κάποιος ή σκεφτεί να το αναζητήσει.
Αυτό το ποστ θα δημοσιευτεί στο facebook profile μου σε κατάσταση Δημόσια. Κάθε Like που -ευελπιστώ - να δεχτεί θα το εκθέσει και σε χρήστες που ούτε με γνώριζαν ούτε πιθανότατα είχαν καμιά επιθυμία να με διαβάσουν. Κι όμως, κάποιοι από αυτούς θα προσγειωθούν εδώ και θα διαβάσουν αυτές τις λέξεις.
Πόσο μακρύ, δύσκολο αλλά και υπέροχο ήταν – και είναι ακόμα – το πρώτο μου ταξίδι στην συγγραφή βιβλίου, το έχω ήδη γράψει.
Αυτό που δεν έχω γράψει όμως, είναι πόσο άλλαξε εντός μου η προσέγγιση των αναγνωσμάτων και των ανθρώπων που τα δημιουργούν.
Ως χρήστης διαδικτύου και μάλιστα ως χρήστης με την έπαρση του «βετεράνου», έχω παρασυρθεί κι εγώ στο παρελθόν κάποιες φορές στον σαρκασμό συγγραφέων και βιβλίων.
Αυτό έχει αλλάξει λίγο, τώρα.
Μπορεί τα social media που μας ωθούν να εκτεθούμε ως προσωπικότητες ώστε να προβάλουμε όσα δημιουργούμε, να μας συστήνουν και ως χαρακτήρες όχι πάντα τόσο συμπαθείς και σίγουρα όχι αποδεκτούς σε όλα τα διαδίκτυα που έρχονται «αντιμέτωπα» με το προφίλ μας, αλλά πέρα από τον άνθρωπο και πίσω από τον χαρακτήρα ή τον ρόλο, υπάρχει πάντα αυτή η αυτοπεποίθηση – άλλοτε σεμνή και άλλοτε κραυγαλέα – πως πρέπει οπωσδήποτε να κλείσουμε τις αλήθειες μας σε σελίδες ώστε να τις μοιράσουμε στον κόσμο.
Ξέρετε, το διαδίκτυο μας κάνει υπό μία έννοια..αθάνατους. Ακόμα κι όταν φύγω από αυτό τον κόσμο – θέλω να πιστεύω σε καμιά 50αριά χρόνια – τα κείμενα μου θα βρίσκονται εδώ, το ίδιο και τα βίντεο μου στο youtube – ή τουλάχιστον, θα βρίσκονται για πολύ περισσότερο καιρό μετά από εμένα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το βιβλίο. Το βιβλίο είναι η παρακαταθήκη της ύπαρξης και της σκέψης μας. Δεν είναι μόνο ο κόπος και το κόστος μας– που απορώ γιατί ένας φίλος πρόσφατα μου είπε πως δεν εκτιμάται καθόλου κι από κανέναν – αλλά είναι μία μορφή αθάνατης ιδιότητας του ρόλου που αποφασίσαμε να συστήσουμε στον κόσμο.
Το βιβλίο ζει μετά από εμάς κι όσα φυλά μέσα του, μένουν «πίσω» για να φωτίσουν το «μπροστά».
Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ένιωσα τέτοιο δέος για αυτή την ιδιοφυή εφεύρεση του ανθρώπου∙ το βιβλίο – να ορίζεται ο άνθρωπος ως παρουσία εις το διηνεκές μέσα από συνδυασμούς συμβόλων, ύλης και ηγετικής σιωπής.
Διότι είναι κι αυτό το μεγαλειώδες της σιωπής που σε παρασύρει να συγκεντρωθείς, να πειθαρχήσεις και ύστερα να απορροφήσεις μέσα σου αυτά τα υπερφυσικά σταγονίδια εικόνων και σκέψης που θα μείνουν απαράλλαχτα στο χρόνο να ωθούν κάθε επισκέπτη να τα εισπνεύσει κι ύστερα - αν θελήσει - να τα κληροδοτήσει ή και να τα ανατρέψει με δικές του εκπνοές.
Εύχομαι στους συγγραφείς καλή δύναμη και καλή τύχη. Τους διαβάζω και στα social media με μεγάλη προσοχή. Καθένας από αυτούς είναι ένας μικρός ή μεγάλος δάσκαλος και θέλω να τους βεβαιώσω πως σήμερα νιώθω πιο έντιμος αναγνώστης από ποτέ. Ένας αναγνώστης που αναγνωρίζει πως τύχη είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν έχεις στόχο - και μεράκι.
Labels: Βιβλία, Creativity, Future, HowTo, Humans, Knowledge, MyWork, Personal, Remember, Web
The X Factor
Παρακολουθούσα εχθές ένα ακόμα επεισόδιο του νέου X Factor στον Σκάι και θα σας μιλήσω για αυτό λίγο παρακάτω αλλά σκεφτόμουν πόσοι να είναι άραγε αυτοί που γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει "X Factor".
Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στα "ίντερνετς" για έναν ακριβή ορισμό της έννοιας που εγώ είχα στο μυαλό μου.
Στην σελίδα Cambridge Dictionaries Online αναφέρεται:
"a quality that you cannot describe that makes someone very special"
= "μία ποιότητα που δεν μπορείς να περιγράψεις αλλά καθιστά κάποιον εξαιρετικό"
Στην σελίδα Oxford Dictionaries διαβάζω:
"A variable in a given situation that could have the most significant impact on the outcome"
= "Μία μεταβλητή σε δεδομένη κατάσταση, η οποία θα μπορούσε να έχει την πιο σημαντική επίπτωση στο αποτέλεσμα"
Και εδώ, βρήκα τον πιο σύντομο κ ακριβή ορισμό.
"an indefinable but important element"
= "Ένα απροσδιόριστο [μη περιγράψιμο] αλλά σημαντικό στοιχείο"
[Σε αυτό τον σύνδεσμο έμαθα μάλιστα πως η φράση X Factor «γεννήθηκε» το 1930 στους New York Times]
Πάμε τώρα στο TV Show X Factor και συγκεκριμένα σε αυτό που παρακολουθούμε στην τηλεόραση του Σκάι.
Ως τηλεθεάτρια έχω παρακολουθήσει πολλούς διαγωνισμούς ταλέντων/τραγουδιού στην ελληνική τηλεόραση και ναι παραδέχομαι πως αρκετές φορές παρασύρθηκα και από το trash των reality show που τις περισσότερες φορές στήριζε το buzz του στον ευτελισμό των προσωπικοτήτων κριτών και διαγωνιζομένων.
Το X Factor που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση του Σκάι όμως είναι πραγματικά μία αποστομωτική ανατροπή σε οτιδήποτε βρώμικο έχουμε συναντήσει έως τώρα στα ελληνικά show.
Έχω δει όλα τα επεισόδια μέχρι στιγμής και δεν άκουσα ούτε μία άσχημη λέξη. Ούτε ένα τόσο δα σεξιστικό χάχανο.
Ακόμα και από την γλυκύτατη Τάμτα έχω ακούσει προσεγμένες εκφράσεις στα όχι τόσο τέλεια ελληνικά της και μάλιστα γεμάτα τόση τρυφερότητα και γενναιοδωρία που ακόμα και τα «όχι» της μοιάζουν με χάδι.
Η Πέγκυ Ζήνα την οποία ελάχιστα γνώριζα ως προσωπικότητα εφόσον ακόμα και αν οι συνεντεύξεις που δίνουν οι καλλιτέχνες στοχεύουν στην παρουσίαση της ψυχοσύνθεσης τους, ελάχιστα είχε διαφανεί ο χαρακτήρας της μέσα από αυτές, είναι μία πραγματική αποκάλυψη.
Ευγενική αλλά και αυστηρή, σαφής στις κρίσεις της, με επιχειρήματα και μια εμπειρία πραγματικό λάβαρο σε θρόνο.
Τον Θοδωρή Μαραντίνη επίσης τον γνώριζα ελάχιστα ως χαρακτήρα. Ίσως επειδή δεν ανήκω και στους τηλεθεατές ή αναγνώστες συνεντεύξεων καλλιτεχνών και δεν ενδιαφέρομαι να παρακολουθώ το buzz που επιχειρούν συχνότατα τα media μέσα από τις προσωπικές ζωές των καλλιτεχνών.
Ευγενής ο Θοδωρής, ευδιάθετος, με αυτή την γλύκα που βγάζει η ταπεινότητα του αυτοδίδακτου που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να πολεμάς για το όνειρο.
Κι άφησα για το τέλος τον Γιώργο Θεοφάνους.
Ο Θεοφάνους στην κριτική επιτροπή είναι αυτός ο «δάσκαλος» που δεν διδάσκει μόνο μέσα στην τάξη κι έχει γεννηθεί για να δημιουργεί και να παρασύρει με μία πατρική ..επιβολή σε στόχους. Είναι αυτό το σύνολο παραγόντων και εμπειριών που προκύπτουν όταν ο «δάσκαλος» έχει δουλέψει πολύ και σε πολλά πράγματα στην ζωή του. Που κι αν έχασε κάποιες φορές, φρόντισε να δημιουργήσει νέα μονοπάτια παρασύροντας στην ζωή κι όλους όσους τον συνάντησαν και τον άκουσαν.
Συχνά χαμογελώ όταν τον ακούω να λέει φράσεις που κι εγώ η ίδια σκέφτομαι εκείνη την ώρα – όπως ένα «θα τον δείρω εγώ αυτόν» που είπε χαμογελώντας δίνοντας ένα «Ναι» σε έναν νεαρό με καταπληκτική φωνή και απαράδεκτη συμπεριφορά.
Το X Factor που παρακολουθούμε αυτό τον καιρό στους δέκτες μας, δεν έχει καμία σχέση με ό,τι παραπλήσιο έχουμε παρακολουθήσει στην ελληνική τηλεόραση.
Δεν έχει ξεκατινιάσματα, δεν έχει προσβολές. Έχει ήθος, εμπειρία, γνώση, όνειρα κ στόχους.
Η πλειοψηφία των διαγωνιζόμενων είναι πραγματικά φωνές που σε μαγεύουν κι ενώ το show αναζητά το x factor σε αυτούς, εγώ θα καταθέσω πως x factor έχει η κριτική επιτροπή – στον τρόπο που μας συστήνεται και κυρίως στον τρόπο που μας ξανα-συστήνει μια ξεχασμένη ποιότητα στο τηλεοπτικό τοπίο.
Κι ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω αυτό το ποστ - ενώ σπανίως έως ποτέ δεν ασχολούμαι με τέτοια θέματα - είναι επειδή ήθελα να αποδείξω πως τελικά ναι, buzz μπορεί να κάνει και το αξιέπαινο.
Μπράβο. Μπράβο. Μπράβο.
Labels: How not to, HowTo, Humans, News, Remember, TV
Δευτέρα
Δύο αιώνιες ανοησίες στο διαδίκτυο
Δευτέρα
Είναι συχνό φαινόμενο να γίνεται ντόρος στα social media με το αυτονόητο ειδικά όταν αυτό εκφράζεται με καλλιτεχνική μαεστρία. Όπως συχνό φαινόμενο είναι να «εκλιπαρεί» κάθε χρήστης να νιώσει λίγο πιο έξυπνος και ίσως πιο τυχερός από τους άλλους. Αυτό μάλιστα είναι και βασική αρχή της διαφήμισης.
Παρόλα αυτά, όπως συμβαίνει και στη συμβατική ζωή, η υπερβολή φτάνει το φαινόμενο στα ύψη και ύστερα το αφήνει να γκρεμοτσακιστεί μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα.
«Κάθε ηλίθιος έχει άποψη στο διαδίκτυο»
Βασικά, αυτό είναι δομικό στοιχείο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Αν δεν υπήρχε αυτό δε θα διαβάζαμε ηλίθιους να υποστηρίζουν πως κάθε ηλίθιος έχει άποψη στο διαδίκτυο.
Η ανοησία βλέπετε, είναι υποκειμενική και τα εφόδια στον πόλεμο εναντίον της χειροπιαστά [unfollow, unfriend, block, report, etc].
Πρόκειται για καθαρή αυτό-αναίρεση δηλαδή.
«Λες κι έχουν καμιά σημασία τα RT τα Like και τα Share»
Κι αυτό να το γράφουν άνθρωποι που είτε είναι επώνυμα στο διαδίκτυο και προσπαθούν να προωθήσουν την δουλειά τους [η τεράστια πλάκα είναι όταν οι ίδιοι τρέχουν διαγωνισμούς βασισμένους σε RT – λολ, χα χα], είτε είναι ανώνυμα εδώ και συχνά είτε παρακαλούν για καμιά αναδημοσίευση ώστε να χειροκροτηθούν είτε παραπονιούνται πως δεν στηρίζονται τα ..μικρά ακάου.
Όλοι στο διαδίκτυο θέλουμε να διαβαστούμε να αναδημοσιευτούμε και ναι, να χειροκροτηθούμε. Άλλος για το εγώ του κι άλλος για την δουλειά του. Κι είναι super cool αυτό. Νισάφι με τις ενοχές.
*
Κι ένα μυστικό. Δεν υπάρχουν μικρά κ μεγάλα ακάου. Υπάρχει online reputation. Κι αυτό το χτίζεις με χρόνο και ψυχραιμία -ε, ναι και λάθη.
Το διαδίκτυο είναι μία τεράστια δύναμη προβολής και επιρροής.
Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, είναι επειδή απλά έχει αποτύχει να το κατακτήσει – συχνότερα μάλιστα επιδεικνύοντας μόνο μικρότητες προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδείξει πόσο σούπερ είναι να μην είσαι νόρμαλ, -Ε, λοιπόν, δεν είναι.
Labels: Personal, Web
Κυριακή
Κι αποφασίζεις να γράψεις κ να εκδώσεις ένα βιβλίο [Οδηγίες]
Κυριακή
Δε μπορώ να φανταστώ τι θα αντιμετωπίσεις αν αποφασίσεις να γράψεις μυθιστόρημα ή παραμύθι, αλλά αν πρόκειται να γράψεις κάτι που χρειάζεται έστω και υποτυπώδη έρευνα, ετοιμάσου για ξενύχτι.
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερο ποστ για τις ακαδημαϊκές εργασίες, όταν χρειάζεσαι, ας πούμε 10 βιβλιογραφικές αναφορές/πηγές, αυτό σημαίνει εκατονταπλάσιο χρόνο αναζήτησης σχετικού υλικού, μελέτης αυτού και σοκαριστικά πολύ χρόνο για απόρριψη υλικού.
Τουτέστιν θα ψάξεις μέρες, μήνες για να βρεις εκατό αξιόλογα περιεχόμενα, θα τα διαβάσεις και θα απορρίψεις τα 97 – τουλάχιστον. Κι άντε πάλι search.
Αν χρειαστείς 3 μήνες για να γράψεις τον δικό σου τον καημό, θα προσθέσεις κανένα εξάμηνο για τον καημό των άλλων.
Να μη πάει περισσότερο. Μετά τον ένα χρόνο, θα αρχίσεις να το βαριέσαι.
Όλα αυτά θα συμβούν στην πρώτη γραφή σου. Διότι θα ακολουθήσουν καμιά εικοσαριά ακόμα. Και θα φτάσεις σε σημείο που δε θα θέλεις να διαβάσεις ούτε παράγραφο ξανά. Αν βέβαια πρόκειται να κάνεις σοβαρή δουλειά. Το τσάτρα πάτρα είναι πάντα πιο ευχάριστο αλλά μπορεί να σε κάνει ρεζίλι. Καμιά φορά βέβαια αποδίδει οικονομικώς περισσότερο αλλά και τι να πεις – ο αναγνώστης έχει πάντα δίκιο.
Περνά λοιπόν ο ένας χρόνος κι αποφασίζεις να προχωρήσεις στην δεύτερη γραφή. Και πάλι θα πω πως αν θέλεις ένα αξιοπρεπές κ σοβαρό περιεχόμενο, οφείλεις να απαλείψεις το υπερβολικά πολύ προσωπικό ύφος. Αν γράφω τα ποστ μου με προσωπικό ύφος σε βαθμό 9/10 στο βιβλίο διόρθωσα σε 3/10.
Κάποτε διάβασα μια διδακτορική διατριβή που είχε μέσα την έκφραση «Ας γελάσω». Ναι τους θεωρώ πανύβλακες. Κι αυτούς που την έγραψαν κι αυτούς που την δέχτηκαν. Πάμε παρακάτω.
Διορθώνεις ή δε διορθώνεις το ύφος, έχεις περάσει στην τρίτη γραφή – ξεσκόνισμα, ξανακοιτάς τις πηγές σου μήπως και έχεις μεταφράσει κάτι λάθος [αν ψάχνεις μόνο ελληνικές πηγές, γράψε καλύτερα για μαγειρική] και τέλος πάντων φτάνει η ώρα που λες, αυτό είναι, πρέπει να το εκδώσω.
Χωρίς πλάτες και «όνομα» δεν σε εκδίδει κανείς αν δεν πληρώσεις. Όπερ, η μόνη λύση είναι η αυτοέκδοση.
Αν ψάξεις στο google για εκδοτικούς θα βρεις πολλούς – γνωστούς και όχι. Όλοι σχεδόν σου λένε «στείλ’το μας και θα σου απαντήσουμε σε 3 μήνες». Κάποιοι άλλοι πιο εστέτ σου λένε «δεν έχουμε υποχρέωση να σου απαντήσουμε».
Α, πριν το στείλεις, πήγαινε σε ένα συμβολαιογράφο και κατοχύρωσε το . Είναι πολύ ρευστό όλο το θέμα της κατοχύρωσης στην Ελλάδα, αλλά εσύ πήγαινε. Δε θα σου στοιχίσει πολύ. Θα χρειαστείς το βιβλίο χειρόγραφο ή εκτυπωμένο, τον τίτλο και μία σύνοψη 1-2-3 σελίδων το πολύ.
Λογικά θα το έχεις πάρει απόφαση πως πρέπει να πληρώσεις για αυτοέκδοση αλλά και πάλι αισιόδοξος και ρομαντικός θα το ταχυδρομήσεις σε κάποιους εκδοτικούς μήπως και γίνει κανένα θαύμα.
Σε όσους εκδοτικούς σου λένε «στείλ’το μας ηλεκτρονικά», μη το στείλεις.
Χάνεις λοιπόν σχεδόν 1,5 χρόνο να το γράψεις, να το στείλεις και να περιμένεις απάντηση.
Μετά από αυτό, αρχίζεις σιγά σιγά να χάνεις και τις ελπίδες σου και την φλόγα που σε καίει να «εκδοθείς».
Κάπου εκεί το υποσυνείδητο θα σε κάνει να τινάζεσαι στον ύπνο σου με παράπονο και να λες «όχι ρε γαμώτο, τόσο κόπο έκανα, θέλω να το δω το παιδί μου να κυκλοφορεί» και πρωί πρωί αρχίζεις να χτυπάς πόρτες για αυτοέκδοση.
Να έχεις στο μυαλό σου από 3 χιλιάρικα και πάνω - κι άντε πάλι να τινάζεσαι στον ύπνο σου πού θα τα βρεις. Άλλωστε χρειάζεσαι γραφίστα για εξώφυλλο, οπισθόφυλλο, σχεδίαση μέσα, έξω, πάνω, κάτω, φιλολογικό έλεγχο, επιστημονικό έλεγχο, πρόλογο.
Όλα αυτά πληρώνεις κι αν τελικά ο εκδοτικός σου προσφέρει έστω και τα μισά να λες δόξα τον Θεό.
Τουτέστιν, εσύ ολομόναχος θα φροντίσεις το δημιούργημα σου. Μη στηριχτείς και πολύ στον λόγο και το συμβόλαιο των άλλων.
Στα συμβόλαια ανάμεσα σε συγγραφείς και εκδοτικούς – από όσο γνωρίζω – δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα έκδοσης που να δεσμεύει πως τάδε του μήνα πρέπει να έχει γίνει αυτό.
Προσωπικά στο επόμενο συγγραφικό μου εγχείρημα θα το απαιτήσω.
Χωρίς χρονοδιάγραμμα θα εξαρτάται ο ένας εμπλεκόμενος από άλλους 5 και θα περάσουν περίπου 3 χρόνια μέχρι να εκδοθεί το πόνημα – εκ του πονώ και υποφέρω.
Εννοείται πως εσύ θα λάβεις ένα ποσοστό της τιμής πώλησης του βιβλίου αλλά αυτό το ξέρεις, δε χρειάζεσαι εμένα να σου το πω.
Κι έρχεται η ώρα να το πουλήσεις. Κι εκεί αρχίζει άλλο ταξίδι γεμάτο ανησυχίες. Πάλι μπλέκονται πολλοί. Οι αποθήκες, ο εκδοτικός, τα βιβλιοπωλεία.
Άφησε τους αυτούς. Δεν σε αφορούν και θα στεναχωριέσαι άδικα.
Αν είσαι ήδη στο διαδίκτυο έχεις μια τεράστια δύναμη μαζί σου. Αν όχι, πω ρε φίλε, έλα.
Για αυτά όμως θα μιλήσουμε στο σαλόνι κάποια στιγμή. Γιατί μη νομίζεις, τόσος καιρός πέρασε από τότε που άρχισα να το πληκτρολογώ με ανείπωτη λαχτάρα ...
... και με τόσα που βρέθηκα να αντιμετωπίζω, δεν πρόλαβα ακόμα να το χαρώ.
... και με τόσα που βρέθηκα να αντιμετωπίζω, δεν πρόλαβα ακόμα να το χαρώ.
Ας το χαρώ λοιπόν τώρα που θα αρχίσουν και οι παρουσιάσεις και θα σας πω και άλλα μυστικά που τώρα κι εγώ τα ανακαλύπτω.
Γιατί το personal blogging αυτό έκανε πάντα. Μοίραζε γνώση εκ των ένδον.
Labels: Βιβλία, Blogging, How not to, HowTo, Knowledge, MyWork, Personal, Remember
Τρίτη
Τα περιεχόμενα του βιβλίου μου, ΤΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑ ΜΑΣ
ΤρίτηΜε το διπλό βελάκι κάτω δεξιά, θα "μεγαλώσει" η παρουσίαση.
Αυτό είναι και το τελευταίο... πρόμο ποστ για το βιβλίο μου. Δε θα σας ζαλίσω άλλο.
Κλείνω λέγοντας.. αυτά μπορούσα να κάνω...και τα έκανα. :-)
Labels: Βιβλία, Blogging, Creativity, Education, Facebook, Knowledge, MyWork, Personal, Twitter, Web
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
