Σάββατο
Η πρώτη μου.. Παγκόσμια Hμέρα Βιβλίου ως έντιμος αναγνώστης
Σάββατο
Η αλήθεια είναι πως μειδιώ όταν χαριτολογώντας οι φίλοι και οι γνωστοί με αποκαλούν "συγγραφέα". Συγγραφέας γίνεσαι μετά τα 3-4 βιβλία. Ή μήπως όχι; Στο διαδίκτυο όλοι είμαστε μικροί συγγραφείς. Κι είμαστε συγγραφείς σε ένα πολύ δύσκολο είδος. Το σύντομο μήνυμα που παλεύει να δώσει μέσα σε λίγες γραμμές νόημα, συναίσθημα, σκέψη και γνώση.
Στο διαδίκτυο όμως, εξαναγκαστήκαμε επίσης να γίνουμε όλοι αναγνώστες. Άλλωστε, η υπερδύναμη των social media είναι αυτή ακριβώς η λειτουργία προσφοράς περιεχομένου οπτικής κατανάλωσης πριν καν το αναζητήσει κάποιος ή σκεφτεί να το αναζητήσει.
Αυτό το ποστ θα δημοσιευτεί στο facebook profile μου σε κατάσταση Δημόσια. Κάθε Like που -ευελπιστώ - να δεχτεί θα το εκθέσει και σε χρήστες που ούτε με γνώριζαν ούτε πιθανότατα είχαν καμιά επιθυμία να με διαβάσουν. Κι όμως, κάποιοι από αυτούς θα προσγειωθούν εδώ και θα διαβάσουν αυτές τις λέξεις.
Πόσο μακρύ, δύσκολο αλλά και υπέροχο ήταν – και είναι ακόμα – το πρώτο μου ταξίδι στην συγγραφή βιβλίου, το έχω ήδη γράψει.
Αυτό που δεν έχω γράψει όμως, είναι πόσο άλλαξε εντός μου η προσέγγιση των αναγνωσμάτων και των ανθρώπων που τα δημιουργούν.
Ως χρήστης διαδικτύου και μάλιστα ως χρήστης με την έπαρση του «βετεράνου», έχω παρασυρθεί κι εγώ στο παρελθόν κάποιες φορές στον σαρκασμό συγγραφέων και βιβλίων.
Αυτό έχει αλλάξει λίγο, τώρα.
Μπορεί τα social media που μας ωθούν να εκτεθούμε ως προσωπικότητες ώστε να προβάλουμε όσα δημιουργούμε, να μας συστήνουν και ως χαρακτήρες όχι πάντα τόσο συμπαθείς και σίγουρα όχι αποδεκτούς σε όλα τα διαδίκτυα που έρχονται «αντιμέτωπα» με το προφίλ μας, αλλά πέρα από τον άνθρωπο και πίσω από τον χαρακτήρα ή τον ρόλο, υπάρχει πάντα αυτή η αυτοπεποίθηση – άλλοτε σεμνή και άλλοτε κραυγαλέα – πως πρέπει οπωσδήποτε να κλείσουμε τις αλήθειες μας σε σελίδες ώστε να τις μοιράσουμε στον κόσμο.
Ξέρετε, το διαδίκτυο μας κάνει υπό μία έννοια..αθάνατους. Ακόμα κι όταν φύγω από αυτό τον κόσμο – θέλω να πιστεύω σε καμιά 50αριά χρόνια – τα κείμενα μου θα βρίσκονται εδώ, το ίδιο και τα βίντεο μου στο youtube – ή τουλάχιστον, θα βρίσκονται για πολύ περισσότερο καιρό μετά από εμένα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το βιβλίο. Το βιβλίο είναι η παρακαταθήκη της ύπαρξης και της σκέψης μας. Δεν είναι μόνο ο κόπος και το κόστος μας– που απορώ γιατί ένας φίλος πρόσφατα μου είπε πως δεν εκτιμάται καθόλου κι από κανέναν – αλλά είναι μία μορφή αθάνατης ιδιότητας του ρόλου που αποφασίσαμε να συστήσουμε στον κόσμο.
Το βιβλίο ζει μετά από εμάς κι όσα φυλά μέσα του, μένουν «πίσω» για να φωτίσουν το «μπροστά».
Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν ένιωσα τέτοιο δέος για αυτή την ιδιοφυή εφεύρεση του ανθρώπου∙ το βιβλίο – να ορίζεται ο άνθρωπος ως παρουσία εις το διηνεκές μέσα από συνδυασμούς συμβόλων, ύλης και ηγετικής σιωπής.
Διότι είναι κι αυτό το μεγαλειώδες της σιωπής που σε παρασύρει να συγκεντρωθείς, να πειθαρχήσεις και ύστερα να απορροφήσεις μέσα σου αυτά τα υπερφυσικά σταγονίδια εικόνων και σκέψης που θα μείνουν απαράλλαχτα στο χρόνο να ωθούν κάθε επισκέπτη να τα εισπνεύσει κι ύστερα - αν θελήσει - να τα κληροδοτήσει ή και να τα ανατρέψει με δικές του εκπνοές.
Εύχομαι στους συγγραφείς καλή δύναμη και καλή τύχη. Τους διαβάζω και στα social media με μεγάλη προσοχή. Καθένας από αυτούς είναι ένας μικρός ή μεγάλος δάσκαλος και θέλω να τους βεβαιώσω πως σήμερα νιώθω πιο έντιμος αναγνώστης από ποτέ. Ένας αναγνώστης που αναγνωρίζει πως τύχη είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν έχεις στόχο - και μεράκι.
Labels: Βιβλία, Creativity, Future, HowTo, Humans, Knowledge, MyWork, Personal, Remember, Web
The X Factor
Παρακολουθούσα εχθές ένα ακόμα επεισόδιο του νέου X Factor στον Σκάι και θα σας μιλήσω για αυτό λίγο παρακάτω αλλά σκεφτόμουν πόσοι να είναι άραγε αυτοί που γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει "X Factor".
Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στα "ίντερνετς" για έναν ακριβή ορισμό της έννοιας που εγώ είχα στο μυαλό μου.
Στην σελίδα Cambridge Dictionaries Online αναφέρεται:
"a quality that you cannot describe that makes someone very special"
= "μία ποιότητα που δεν μπορείς να περιγράψεις αλλά καθιστά κάποιον εξαιρετικό"
Στην σελίδα Oxford Dictionaries διαβάζω:
"A variable in a given situation that could have the most significant impact on the outcome"
= "Μία μεταβλητή σε δεδομένη κατάσταση, η οποία θα μπορούσε να έχει την πιο σημαντική επίπτωση στο αποτέλεσμα"
Και εδώ, βρήκα τον πιο σύντομο κ ακριβή ορισμό.
"an indefinable but important element"
= "Ένα απροσδιόριστο [μη περιγράψιμο] αλλά σημαντικό στοιχείο"
[Σε αυτό τον σύνδεσμο έμαθα μάλιστα πως η φράση X Factor «γεννήθηκε» το 1930 στους New York Times]
Πάμε τώρα στο TV Show X Factor και συγκεκριμένα σε αυτό που παρακολουθούμε στην τηλεόραση του Σκάι.
Ως τηλεθεάτρια έχω παρακολουθήσει πολλούς διαγωνισμούς ταλέντων/τραγουδιού στην ελληνική τηλεόραση και ναι παραδέχομαι πως αρκετές φορές παρασύρθηκα και από το trash των reality show που τις περισσότερες φορές στήριζε το buzz του στον ευτελισμό των προσωπικοτήτων κριτών και διαγωνιζομένων.
Το X Factor που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες στην τηλεόραση του Σκάι όμως είναι πραγματικά μία αποστομωτική ανατροπή σε οτιδήποτε βρώμικο έχουμε συναντήσει έως τώρα στα ελληνικά show.
Έχω δει όλα τα επεισόδια μέχρι στιγμής και δεν άκουσα ούτε μία άσχημη λέξη. Ούτε ένα τόσο δα σεξιστικό χάχανο.
Ακόμα και από την γλυκύτατη Τάμτα έχω ακούσει προσεγμένες εκφράσεις στα όχι τόσο τέλεια ελληνικά της και μάλιστα γεμάτα τόση τρυφερότητα και γενναιοδωρία που ακόμα και τα «όχι» της μοιάζουν με χάδι.
Η Πέγκυ Ζήνα την οποία ελάχιστα γνώριζα ως προσωπικότητα εφόσον ακόμα και αν οι συνεντεύξεις που δίνουν οι καλλιτέχνες στοχεύουν στην παρουσίαση της ψυχοσύνθεσης τους, ελάχιστα είχε διαφανεί ο χαρακτήρας της μέσα από αυτές, είναι μία πραγματική αποκάλυψη.
Ευγενική αλλά και αυστηρή, σαφής στις κρίσεις της, με επιχειρήματα και μια εμπειρία πραγματικό λάβαρο σε θρόνο.
Τον Θοδωρή Μαραντίνη επίσης τον γνώριζα ελάχιστα ως χαρακτήρα. Ίσως επειδή δεν ανήκω και στους τηλεθεατές ή αναγνώστες συνεντεύξεων καλλιτεχνών και δεν ενδιαφέρομαι να παρακολουθώ το buzz που επιχειρούν συχνότατα τα media μέσα από τις προσωπικές ζωές των καλλιτεχνών.
Ευγενής ο Θοδωρής, ευδιάθετος, με αυτή την γλύκα που βγάζει η ταπεινότητα του αυτοδίδακτου που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να πολεμάς για το όνειρο.
Κι άφησα για το τέλος τον Γιώργο Θεοφάνους.
Ο Θεοφάνους στην κριτική επιτροπή είναι αυτός ο «δάσκαλος» που δεν διδάσκει μόνο μέσα στην τάξη κι έχει γεννηθεί για να δημιουργεί και να παρασύρει με μία πατρική ..επιβολή σε στόχους. Είναι αυτό το σύνολο παραγόντων και εμπειριών που προκύπτουν όταν ο «δάσκαλος» έχει δουλέψει πολύ και σε πολλά πράγματα στην ζωή του. Που κι αν έχασε κάποιες φορές, φρόντισε να δημιουργήσει νέα μονοπάτια παρασύροντας στην ζωή κι όλους όσους τον συνάντησαν και τον άκουσαν.
Συχνά χαμογελώ όταν τον ακούω να λέει φράσεις που κι εγώ η ίδια σκέφτομαι εκείνη την ώρα – όπως ένα «θα τον δείρω εγώ αυτόν» που είπε χαμογελώντας δίνοντας ένα «Ναι» σε έναν νεαρό με καταπληκτική φωνή και απαράδεκτη συμπεριφορά.
Το X Factor που παρακολουθούμε αυτό τον καιρό στους δέκτες μας, δεν έχει καμία σχέση με ό,τι παραπλήσιο έχουμε παρακολουθήσει στην ελληνική τηλεόραση.
Δεν έχει ξεκατινιάσματα, δεν έχει προσβολές. Έχει ήθος, εμπειρία, γνώση, όνειρα κ στόχους.
Η πλειοψηφία των διαγωνιζόμενων είναι πραγματικά φωνές που σε μαγεύουν κι ενώ το show αναζητά το x factor σε αυτούς, εγώ θα καταθέσω πως x factor έχει η κριτική επιτροπή – στον τρόπο που μας συστήνεται και κυρίως στον τρόπο που μας ξανα-συστήνει μια ξεχασμένη ποιότητα στο τηλεοπτικό τοπίο.
Κι ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω αυτό το ποστ - ενώ σπανίως έως ποτέ δεν ασχολούμαι με τέτοια θέματα - είναι επειδή ήθελα να αποδείξω πως τελικά ναι, buzz μπορεί να κάνει και το αξιέπαινο.
Μπράβο. Μπράβο. Μπράβο.
Labels: How not to, HowTo, Humans, News, Remember, TV
Δευτέρα
Δύο αιώνιες ανοησίες στο διαδίκτυο
Δευτέρα
Είναι συχνό φαινόμενο να γίνεται ντόρος στα social media με το αυτονόητο ειδικά όταν αυτό εκφράζεται με καλλιτεχνική μαεστρία. Όπως συχνό φαινόμενο είναι να «εκλιπαρεί» κάθε χρήστης να νιώσει λίγο πιο έξυπνος και ίσως πιο τυχερός από τους άλλους. Αυτό μάλιστα είναι και βασική αρχή της διαφήμισης.
Παρόλα αυτά, όπως συμβαίνει και στη συμβατική ζωή, η υπερβολή φτάνει το φαινόμενο στα ύψη και ύστερα το αφήνει να γκρεμοτσακιστεί μπροστά στην αδυσώπητη πραγματικότητα.
«Κάθε ηλίθιος έχει άποψη στο διαδίκτυο»
Βασικά, αυτό είναι δομικό στοιχείο της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Αν δεν υπήρχε αυτό δε θα διαβάζαμε ηλίθιους να υποστηρίζουν πως κάθε ηλίθιος έχει άποψη στο διαδίκτυο.
Η ανοησία βλέπετε, είναι υποκειμενική και τα εφόδια στον πόλεμο εναντίον της χειροπιαστά [unfollow, unfriend, block, report, etc].
Πρόκειται για καθαρή αυτό-αναίρεση δηλαδή.
«Λες κι έχουν καμιά σημασία τα RT τα Like και τα Share»
Κι αυτό να το γράφουν άνθρωποι που είτε είναι επώνυμα στο διαδίκτυο και προσπαθούν να προωθήσουν την δουλειά τους [η τεράστια πλάκα είναι όταν οι ίδιοι τρέχουν διαγωνισμούς βασισμένους σε RT – λολ, χα χα], είτε είναι ανώνυμα εδώ και συχνά είτε παρακαλούν για καμιά αναδημοσίευση ώστε να χειροκροτηθούν είτε παραπονιούνται πως δεν στηρίζονται τα ..μικρά ακάου.
Όλοι στο διαδίκτυο θέλουμε να διαβαστούμε να αναδημοσιευτούμε και ναι, να χειροκροτηθούμε. Άλλος για το εγώ του κι άλλος για την δουλειά του. Κι είναι super cool αυτό. Νισάφι με τις ενοχές.
*
Κι ένα μυστικό. Δεν υπάρχουν μικρά κ μεγάλα ακάου. Υπάρχει online reputation. Κι αυτό το χτίζεις με χρόνο και ψυχραιμία -ε, ναι και λάθη.
Το διαδίκτυο είναι μία τεράστια δύναμη προβολής και επιρροής.
Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, είναι επειδή απλά έχει αποτύχει να το κατακτήσει – συχνότερα μάλιστα επιδεικνύοντας μόνο μικρότητες προσπαθώντας απεγνωσμένα να αποδείξει πόσο σούπερ είναι να μην είσαι νόρμαλ, -Ε, λοιπόν, δεν είναι.
Labels: Personal, Web
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
