Τετάρτη
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι. Είναι ταξίδι.
Τετάρτη
Εχθές στην τηλεόραση είχε την ταινία Trust [ελληνικός τίτλος «Πίστεψε με»] όπου μία έφηβη παρασύρθηκε και τελικά βιάσθηκε από άτομο που την προσέγγισε στο διαδίκτυο, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της με ψευδή ταυτότητα.
[Διαβάστε το πρόσφατο ποστ μου «Τι είναι identity theft» στο divcast]
Η ταινία δεν είναι κάτι εξαιρετικό αλλά η κεντρική ιδέα είναι σοβαρότατη και ρεαλιστικότατη, ενώ έλειπε ένα βασικό στοιχείο αυτής της τρομακτικής πιθανότητας.
Σε ποιο χώρο του διαδικτύου προσεγγίστηκε η έφηβη και αν στο χώρο αυτό ο δράστης διατηρούσε προφίλ με δημόσιες κοινωνικές επαφές.
Αυτά είναι στοιχεία που δεν δίνονται. Αναφέρεται απλά ένα chat.
Ξέρετε, τα παλιά χρόνια, την εποχή του IRC και του ICQ μπορούσες να συνομιλήσεις επώνυμα ή ανώνυμα αλλά δεν υπήρχε αυτός ο χώρος δημόσιων ημι-επώνυμων κοινωνικών συναναστροφών.
Διότι οι κοινωνικές συναναστροφές, η δημόσια διαδικτυακή διαδραστικότητα είναι αυτή που θα ενεργοποιήσει την διαίσθηση και την λογική ώστε να εξάγουμε συμπεράσματα για λογαριασμούς και χρήστες.
Ουδείς μας εγγυάται πως ένας λογαριασμός με ονοματεπώνυμο είναι πράγματι ο άνθρωπος που είναι.
Στο βιβλίο μου ΤΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑ ΜΑΣ – για το οποίο σας έχω ζαλίσει και καλά κάνω διότι όλοι οι άλλοι θα σας πουν πως φταίνε τα κουμπάκια, τα κοινωνικά δίκτυα, οι κακοί οι άλλοι ενώ εγώ σας υπενθυμίζω πως ο κακός ίσως είσαι εσύ ο ίδιος – επιμένω πως το κενό της φυσικής παρουσίας στο διαδίκτυο πρέπει να αντικατασταθεί από διαίσθηση η οποία με την σειρά της θα ενεργοποιείται από την λογική κρίση και την εμπειρία.
Δεν υπάρχουν απόλυτες δικλείδες ασφάλειας.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι που μπορείς να το πάρεις ώστε να λειτουργείς ήσυχος πως κανείς δε θα σε εκμεταλλευτεί.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο είναι μία κατάσταση ζωής που οφείλεις να αντιμετωπίσεις με την ίδια σοβαρότητα με την οποία θα κυκλοφορούσες σε μια χώρα που δεν έχεις επισκεφτεί ξανά, κι αυτό όχι μόνο για την δική σου προστασία αλλά και για την προστασία των οικείων σου.
Και πρέπει να θυμάσαι πως η εμπιστοσύνη απαιτεί χρόνο και συνύπαρξη μέσα στα κοινωνικά μας περιβάλλοντα.
Για να σε εμπιστευτώ πρέπει να δω με ποιους μιλάς, τι πρεσβεύεις, πώς αντιδράς, πώς θυμώνεις, πώς χαίρεσαι, πότε λες Μπράβο και πότε εξοργίζεσαι.
Πρέπει να δω πώς σου απευθύνονται, ποιοι είναι αυτοί που σου απευθύνονται, τι επιτρέπεις σε αυτούς που σου απευθύνονται.
Η ύπαρξη χώρου προφίλ όπου ουσιαστικά μας αποκαλύπτεται ένας λογαριασμός είναι ο χώρος που μπορεί να μας οδηγήσει στην απόφαση πως ναι αυτός ο άνθρωπος υπάρχει με τις φωτογραφίες και το όνομα με το οποίο συστήνεται.
Αυτά είναι τα στοιχεία που θα δομήσουν σιγά σιγά το πλέγμα μέσα στο οποίο μπορούμε όχι μόνο να κινηθούμε με ασφάλεια αλλά να ..πετάξουμε σε ουρανούς που δύσκολα θα αγγίζαμε στις μικρές μας γειτονιές.
Η ασφάλεια στο διαδίκτυο δεν είναι χάπι. Είναι η διαδικασία κατά την οποία αναγνωρίζεις πού βρίσκεσαι και με ποιους.
Το διαδίκτυο είναι μία πόρτα σε ένα πλούσιο σύμπαν και θα πρέπει να αποφασίσεις με μεγάλη σοβαρότητα ποιους θέλεις δίπλα σου σε αυτό το ταξίδι.
Υ.Γ. Στις 22 Σεπτεμβρίου θα βρίσκομαι στην Αθήνα και θα χαρώ να τα συζητήσουμε όλα αυτά από κοντά.
Labels: Βιβλία, How not to, HowTo, Humans, MyWork, Privacy, Remember, Social Media, Web
Πέμπτη
Λίγο πριν το κλικ
Πέμπτη
Εδώ και χρόνια, χρησιμοποιώ τα alert στο Google για να λαμβάνω ειδήσεις σχετικά με θέματα που με ενδιαφέρουν. Άλλες φορές προσθέτω λέξεις – κλειδιά και άλλες, αφαιρώ. Σταθερά παραμένουν τα θέματα που αφορούν τα κοινωνικά δίκτυα και τα κοινωνικά μέσα καθώς και τα analytics μαζί με τα big data.
Μέσα από αυτές τις «πρωινές εφημερίδες» που μου έρχονται δωρεάν στο mail, έχω ανακαλύψει ειδήσεις, έρευνες, σπουδαία θέματα που καταλήγουν να απασχολούν τους Έλληνες χρήστες με καθυστέρηση ετών καθώς επίσης έχω επιτύχει μια πολύ καλή εμπειρική εκτίμηση των μεγάλων διαδικτυακών ειδησεογραφικών – και άλλων - χώρων.
Ένας διαδικτυακός χώρος όπως και ένας διαδικτυακός λογαριασμός κρίνεται στην πορεία χρόνου και στο σύνολο του. Κάθε άλλη κρίση είναι επικίνδυνη διότι μπορεί να έχει υποβληθεί σε λογικά άλματα και προκαταλήψεις.
Έτσι αποφάσισα πως το Forbes έχει κορυφαία θέματα με αδύναμα όμως κείμενα [λαμβάνει credits για τα quote στην υποδοχή του βέβαια], τα Independent & Telegraph επιμένουν μανιακά στην τρομολαγνία, το Wired «πεθαίνει» έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του [έναν προσανατολισμό που πιθανότατα δεν είχε ποτέ αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα όσο λειτουργούσε μονοπωλιακά εφόσον δεν υπήρχαν σημαντικοί ανταγωνιστές που κατέφτασαν με το διαδίκτυο], το MIT Technology Review είναι από τα ελάχιστα που προβάλλουν υπαρκτές επιστημονικές έρευνες και τα κείμενα του είναι καλογραμμένα χωρίς πομπώδεις εκφράσεις ή ανερμάτιστους συσχετισμούς ενώ το Harvard Business Review είναι ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει σχετικά με την συνύπαρξη ηλεκτρονικής και συμβατικής ζωής- αν και καμιά φορά παρασύρεται σε επουσιώδη.
Το θέμα όμως είναι πως το «εξαιρετικό» αρχίζει να μειώνεται. Όχι μόνο στην ποσότητα της ύλης που του αντιστοιχεί αλλά και στον χρόνο που απαιτείται να αφιερώσουμε ώστε να καταναλωθεί.
Συνηθίζω να ποστάρω στους facebook χώρους μου τα ενδιαφέροντα άρθρα, τα περισσότερα εκ των οποίων έχω σκοπό να διαβάσω πάντα.. αργότερα και τελικά αν εξαιρέσω τις περιόδους που πειθαρχώ σε μελέτη για την συλλογή πηγών και αναφορών για κάποιο βιβλίο που σκοπεύω να γράψω, τον υπόλοιπο χρόνο προσπαθώ να τον μοιράσω όσο πιο δίκαια μπορώ, ανάμεσα στους λογαριασμούς μου στο fb & twitter, στην ιερή ανάγκη να πιάσω στα χέρια μου ένα βιβλίο και να απομονωθώ στις σελίδες του που με αφήνουν να μείνω σε ένα λιμάνι και φυσικά την υπόλοιπη ζωή μου με όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις.
Ο χρόνος παραμένει αδυσώπητα αμετάβλητος παράγοντας.
Όταν σκέφτηκα να γράψω αυτό το ποστ, η αφορμή ήταν πως τα alert στο mail μου είναι όλο και λιγότερα και πως τα ενδιαφέροντα κείμενα που θα με οδηγήσουν να κάνω κλικ για να τα διαβάσω έστω και διαγώνια εκείνη την στιγμή, έχουν μειωθεί δραματικά.
Από την άλλη πλευρά, παρατηρώ και τις δικές μου αλλαγές εφόσον όλο και πιο συχνά επιλέγω να γράψω μια αναλυτική σκέψη σε ένα status αντί να καθίσω να αφιερώσω χρόνο σε ένα ολόκληρο κείμενο που απαιτεί τον χρόνο εύρεσης τίτλου, κατάλληλης εικόνας, πιθανότατα εισαγωγή υπερσυνδέσμων και όλα τα υπόλοιπα κλικ που απαιτούνται για την δημοσίευση σε ένα blog ή site.
Και μέσα σε όλα αυτά, θέλω χρόνο για να μιλήσω με τους φίλους μου. Χρειάζομαι χρόνο κι εγώ να εκτονωθώ. Να γελάσω ξεκαρδισμένα. Να θυμώσω. Να καταγγείλω.
Κι όλο αναγκάζομαι να αποφασίζω τι θα αφήσω και τι θα προτάξω ώστε να μπορέσω να ανοίξω παράδρομους στον περιορισμένο χρόνο.
Πώς θα είναι άραγε το διαδίκτυο σε 10 ή 20 χρόνια;
Θα έχουμε ακόμα χρόνο να γράφουμε άρθρα, θα έχουμε χρόνο να διαβάζουμε; Το click bait που στοχεύει στην απερισκεψία δε θα χάσει την δυναμική του; Το facebook δεν είναι ήδη ένας google-χώρος γεμάτος με όλες τις δυνατότητες που μου παρέχει ο blogger ή το wordpress; Γιατί να πληρώνω hosting, domain και να παλεύω με το θηρίο του συναισθηματικού αυτοματισμού ώστε να διαβαστώ ή έστω να διαμοιραστώ γενναιόδωρα από κάποια επαφή;
Κι όσο κι αν προσπαθώ να κρίνω λογικά για να αποφασίσω ποιο είναι το μέλλον του περιβάλλοντος στο οποίο πολλοί πλέον μπορούμε να λειτουργούμε απολύτως αποτελεσματικά ακόμα και με κλειστά μάτια, με μια διαίσθηση που αποκτά αέρα υπερδύναμης μέσα από την εμπειρία, τα λάθη κι όλα τα βιώματα, δε μπορώ παρά να επιστρέψω στην σκέψη πως η απρόβλεπτη μεταβλητή του διαδικτύου θα παραμένει εσαεί ο χρήστης. Διότι μόνο αυτός θα είναι ικανός να θεμελιώσει ισορροπίες ή να τις ανατρέψει- λίγο πριν κάνει κλικ.
Labels: Humans, Knowledge, Personal, Social Media, Web
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
