Τρίτη
Διαβάζετε το παιδί όταν γυρίζει από το σχολείο; Ας μιλήσουμε για αυτό.
Τρίτη
Παιδιά Δημοτικού.
Μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού το παιδί πρέπει να έχει μάθει να αντιλαμβάνεται πως η προετοιμασία του για το σχολείο είναι δική του ευθύνη.
Κι αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή από την Πέμπτη Δημοτικού, η κατάσταση δυσκολεύει.
Δε θα συζητήσουμε αν το σχολείο φορτώνει πολύ τα παιδιά ή αν ο δάσκαλος είναι καλός ή για οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας αποπροσανατολίσει.
Το θέμα μας είναι πως όταν το παιδί φτάσει στο Γυμνάσιο πρέπει να διαθέτει μαθητική κουλτούρα.
Τι είναι η μαθητική κουλτούρα;
Μαθητική κουλτούρα σημαίνει πως το παιδί αναγνωρίζει μόνο του χωρίς καμία παρέμβαση πότε και πού χρειάζεται βοήθεια και την αναζητά.
Κι εδώ είναι η φράση κλειδί.
Το παιδί πρέπει να μάθει να *αναζητά* βοήθεια και όχι να την λαμβάνει εκ των προτέρων.
Και για να μη σας μπερδεύω, ναι, μέχρι την Τετάρτη Δημοτικού, εάν είστε σε θέση να βοηθάτε το παιδί στο διάβασμα του, θα το κάνετε. Ειδικά στην Τετάρτη Δημοτικού θα αρχίσετε να του αφήνετε το περιθώριο της αυτενέργειας. Θα το κάνετε επιλεκτικά σε ορισμένα μαθήματα και ορισμένες φορές. «Διάβασε το μόνος σου και θα έρθω να μου το πεις ή να με ρωτήσεις τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις».
Εάν συνηθίσει το παιδί στην μασημένη μάθηση, το χάνουμε.
Βεβαίως θα μου πείτε πως αυτό θα του πάρει πολύ ώρα. Ε, και; Αν έρθει στο Γυμνάσιο πιστεύοντας πως η όποια μελέτη πρέπει να τελειώνει σε δύο ώρες, καήκαμε.
Η μελέτη είναι δυναμική διαδικασία.
Μπορεί να σε ευχαριστεί κάτι, να είσαι ξεκούραστος, να έχεις προσέξει πολύ κατά την διάρκεια του μαθήματος και να τελειώσεις το διάβασμα σου σε μια ώρα.
Μπορεί όμως να διαβάζεις και την ίδια σελίδα επί δύο ώρες.
Μου έχει συμβεί στα 43 μου ενώ διάβαζα για το μεταπτυχιακό μου – και κράτησε περισσότερο από δύο ώρες.
Το παιδί πρέπει να μάθει από νωρίς πως κανείς δεν περιμένει από αυτό να έχει φωτογραφική μνήμη και αντίληψη ιδιοφυΐας.
Κάποιες φορές πρέπει να προσπαθούμε περισσότερο. Και να επιμένουμε. Κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, τότε να αναζητούμε βοήθεια (η μαθητική κουλτούρα που λέγαμε).
Πράγματι ο χρόνος δεν διαστέλλεται, οι δραστηριότητες είναι απαραίτητες κι εσείς αγαπάτε πολύ το παιδί σας και θέλετε να το βοηθήσετε.
Βοηθήστε το λοιπόν αλλά με τον σωστό τρόπο.
Όπως του μαθαίνετε να σταματά να έρχεται να κοιμάται μαζί σας παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, έτσι θα του μάθετε να συμπεριφέρεται και στην μελέτη του.
Το παιδί πρέπει να μάθει να διαβάζει μόνο του και να αναζητά βοήθεια όταν πραγματικά την χρειάζεται.
Είτε σας φαίνεται εύκολο αυτό είτε δύσκολο, πρέπει να το έχετε επιτύχει όταν θα πάτε «όλοι μαζί» στο Γυμνάσιο.
Διότι εάν δεν το έχετε επιτύχει, θα βρούμε στο Γυμνάσιο ένα παιδί που θα χρειάζεται το φροντιστήριο, το ιδιαίτερο ή εσάς για να κάνετε την δική του δουλειά και μετά την Τρίτη Γυμνασίου, αυτό θα είναι καταστροφικό τόσο για την μαθητική του ιδιότητα όσο και για την προσωπικότητα του.
Δε θα σας μιλήσω για τους κανόνες και τα χρονικά όρια που θα πρέπει να θέσετε όσον αφορά την χρήση κινητού, τάμπλετ και διαδικτύου. Σας αφήνω να το σκεφτείτε μόνοι σας.
Θα σας πω όμως πως ανεξάρτητα με όλα όσα συμβαίνουν στη σχέση με το παιδί σας πρέπει τουλάχιστον για μισή ώρα την ημέρα .. να το ακούτε να σας μιλάει.
Ακούγεται παράδοξο; Δεν είναι.
Πρέπει να «αναγκάζεται» το παιδί να εκφράζεται χωρίς να νοιώθει την πίεση της πειθαρχίας στην σύνταξη.
Κάποια στιγμή είπα στον ανηψιό μου "Θέλω να μου μιλήσεις για ένα θέμα". Μου λέει "Για ποιο;". "Δεν ξέρω", του απαντώ "αν υπάρχουν εξωγήινοι". "Υπάρχουν" μου λέει. "Οκ, πρέπει να μου το δικαιολογήσεις αυτό".
Καταλάβατε λοιπόν.
Βρίσκω ενήλικες εκπληκτικούς στον γραπτό λόγο που δεν μπορούν να εκφραστούν προφορικά.
Όσο πιο πολύ *μιλά* το παιδί τόσο πιο πολύ θα μάθει να εκφράζεται – άρα να χρησιμοποιεί λέξεις, περιγραφές.
Θα κλείσω αυτό το ποστ με ένα θεματάκι που παρατηρώ πως έχουν πολλοί μαθητές γυμνασίου. Τα «κακά γράμματα».
Μία μαμά μου είπε πως όταν ζήτησε από τον δάσκαλο του δημοτικού να κάνει κάτι για αυτό, της απάντησε πως ο γραφικός χαρακτήρας έχει ήδη διαμορφωθεί κι αυτό δεν αλλάζει.
Κάκιστη απάντηση.
Κι επειδή αντιμετώπισα αυτό το πρόβλημα πρόσφατα με μαθητές και το διόρθωσα σε δυο μέρες, θα σας πω το πολύ απλό «μυστικό».
Εξηγήστε στο παιδί πως τα γράμματα του πρέπει να έχουν τρία στοιχεία:
1. Να είναι όλα στο ίδιο μέγεθος
2. Να απέχουν το ίδιο [τόσο τα γράμματα μεταξύ τους όσο και οι λέξεις μεταξύ τους – "καμία" απόσταση για τα γράμματα και μία ή δύο αποστάσεις για τις λέξεις]
3. Πρέπει να έχουν την ίδια κατεύθυνση.
Με την πρώτη παράγραφο που θα γράψει ακολουθώντας αυτούς τους κανόνες και παρατηρώντας την αρμονική αισθητική της συμμετρίας, δε θα θέλει ούτε το ίδιο να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση.
Labels: Education, HowTo, Knowledge
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
